Fietstochten van "Le Grimpeur"

[Le Grimpeur]

Toujours le Mont Ventoux
(Verslag van 26 augustus 2015 en van mijn 56e klim)

Even terug naar het begin van onze omzwervingen door Frankrijk, waar begin juni geschreven werd:

..Afijn, dat was weer een lekker verslag van een mooi ritje. 1400 hm is toch niet voor de poes, zeker gezien de (mag ik dat zeggen) "niet-optimale" voorbereiding ...

Natuurlijk mag je dat zeggen, maar eh..., dit is de voorbereiding !!!

Mogen we ons opmaken voor nummer 56?

'Yep!'

Wel of geen armstukken? Dat was vanmorgen de vraag die ik mij stelde vlak voor m'n vertrek. De zon lag nog achter de bergen verscholen, waardoor het behoorlijk fris was. Doch zo rond een uur of negen kwam hij tevoorschijn en op dat moment begreep ik meteen dat armstukken gelukkig niet nodig zouden zijn, ook niet voor het eerste deel van mijn ritje. Om tien over negen fietste ik richting 't centrum van onze nieuwe standplaats, Montbrun-les-Bains. Toen ik leven later langs het oude deel van Montbrun peddelde, wilde ik al weer stoppen voor een foto. Prachtig lag het stadje daar in het licht van de opkomende zon. Maar ik heb toch nog even gewacht tot ik iets verder weg was en ik een beter totaalbeeld van Montbrun in de 'zoeker' kreeg.

Montbrun-les-Bains in het licht van de opkomende zon:



Een paar pedaalslagen later zie ik rechts van mij het dorpje Reilhannette ook heel fraai op zijn rots en in de zon liggen. En de top van de Mont Ventoux blinkt mij ook al tegemoet. Prachtig is het om hier te fietsen! Een strak blauwe lucht, een magnifiek landschap en een heerlijk zonnetje op je bast. Plus het vooruitzicht van een leuke klim naar de top van een 'beroemde' berg. Wat kan een fietser zich nog meer wensen...?

In de kloof waar je de grens tussen de Drôme en de Vaucluse passeert en de D542 de D942 wordt, is nog wat schaduw en is 't even iets frisser. Daarna klim ik in een rustig tempo, weer in de zon en genietend van de omgeving, richting Aurel. Af en toe rijd ik een stukje in de schaduw, maar koud is het gelukkig niet meer. De benen voelen alleen niet goed. De spieren zullen nog wel 'op temperatuur' moeten komen, zodat ik hoop dat het straks veel beter zal gaan. Ik doe maar even rustig aan. Bij Aurel heb ik het klimmen voorlopig achter de rug. Aurel is ook wel een fotostop waard. Op het vlakke stuk dat daarna volgt gaat het fietsen gelukkig al een stuk beter .

Halverwege Montbrun en Sault kom je door Aurel:
(De foto is 'achteromkijkend' genomen, dus in de richting van Montbrun)



Het is woensdag en dan is er markt in Sault, dus is het er extra druk. Ik ga deze keer daarom niet naar de P Les Aires om van het daar aanwezige toilet gebruik te maken, maar 'regel' dat onderweg even . Zodoende kan ik bij het binnenrijden van Sault direct naar rechts de D164 op, een 'Lap' starten op mijn fietscomputer en 'full speed ahead' naar beneden suizen. De racefietser die vlak voor mij aan deze korte afdaling begon, passeer ik in de eerste bocht alweer, want hij moet kennelijk op z'n maatjes wachten. De eerstvolgende kilometers fiets ik in mijn dooie eentje door het prachtige landschap van het Pays de Sault.

Mijn benen voel ik nu helemaal niet meer en 't klimmen gaat hier vlot en soepel. Na de laatste 'lavendelboerderij' draait de weg naar links en begint de korte klim door een bos naar het plateau met de grote lavendelvelden. Vanaf dit plateau heb ik een geweldig uitzicht over de wijde omgeving. De klim is hier niet steil, dus houd ik de vaart er goed in. 'Dit gaat zo prima', denk ik bij mijzelf en ik geniet ervan. Na dit geheel open landschap loopt de weg weer een stuk door 't bos. Ik ben nog steeds moederziel alleen onderweg. Pas als ik in de buurt van le Ventouret kom, zie ik de eerste fietser voor mij rijden. Het is een wat oudere man op een gele fiets, zo te zien een 29-er. Ik groet netjes. Geen woord kan er bij hem af. Nu, dan niet!

Ter hoogte van het kapelletje van le Ventouret passeer ik een stel. Ze reden geloof ik op VTT's (MTB's). Madame, die achter rijdt, groet mij vriendelijk. Ik groet terug. Monsieur en ik groeten elkaar ook. 'Ah, le maillot à pois quand même' (vrij vertaald: 'O ja, met de bolletjestrui') krijg ik van hem nog toegevoegd. De 'oude baas' die in de bocht na le Ventouret op z'n 'vintage' fietsje (met toeclips ) onderweg naar boven is, groet wel netjes terug. Na die bocht kom ik, voor het 'hupje' in de weg, even uit 't zadel, zodat ik gewoon met 34x23 kan blijven fietsen. En daar is de grote P ook al. Het gaat erg vlot vandaag. Ik heb het gevoel dat ik omhoog 'vlieg'. Doch uit ervaring weet ik, dat als ik het idee heb dat ik voor mijn doen erg snel ga, de eindtijd vaak toch een beetje teleurstellend is. Maar goed, ik 'draai' voor m'n gevoel in elk geval prima!

Op het vlakke stuk van de eerste 'lus' rond een ravijn schakel ik naar het buitenblad en houd dit ook na de bocht nog een poos vol. Ik mag het hier geloof ik niet schrijven, maar ik heb ook al weer drie gelletjes naar binnen gewerkt. Het blijft rustig op de weg. Er komen hier meer fietsers naar beneden, dan er omhoog gaan, want met mijn snelheid zou ik er anders veel meer in moeten halen . Ik droom stiekem van een 'hele mooie' tijd. Een banaan moet er ook nog aan geloven. Hele stukken 'raffel' ik ondertussen gewoon op het buitenblad met 50x23 of 50x21 af. Op de citerne met bluswater voor een eventuele bosbrand staat - en dat is nieuw voor mij - een groot en uit roestig metaal gemodelleerd hert. Net na deze bocht ga ik opnieuw naar het buitenblad en daar blijf ik op tot aan Chalet Reynard.

Aan het einde van de ruime bocht bij het chalet schakel ik snel naar 34x26 en passeer ik een 'collega' op een champagnekleurige Trek van een al niet meer zo recent bouwjaar. Hij zegt iets tegen mij, maar ik versta niet wat. Ik ben nu ook in de lange 'trein' van de zich tegen de berg op zeulende fietsers van diverse pluimage terechtgekomen. Tussen het chalet en de top ben ik geloof ik slechts drie keer ingehaald, natuurlijk door prima gesoigneerde en op puik materiaal fietsende racefietsers. Verder heb ik zelf eigenlijk alleen maar, meestal min of meer zwalkende fietsers ingehaald. Het is oppassen met die lieden, want voor je er erg in hebt, wijken ze uit en hang je met je stuur in 't zijne (of 't hare). Het is erg druk op de weg, vooral ook met auto's, die kennelijk allemaal haast hebben, want er wordt flink 'gescheurd'. De man met de champagnekleurige Trek komt langszij en gaat voor mij rijden. Ik volg hem netjes.

De eerste professionele fotograaf komt in zicht. Even een 'vrolijk' gezicht trekken, z'n kaartje aanpakken, hem een prettige dag wensen en maar weer verder. Ik trap nog steeds 34x26. Zou ik dat tot de top vol kunnen houden? Dat gemeen steile stukje naar de Col des Tempêtes en het nog steilere stuk daarna, zou ik dat ook op een fatsoenlijke manier met 34x26 aankunnen? Ik denk aan de kuitenbijters en steile klimmetjes van mijn fietstochten in de Bourgogne, de Alpen en de Ardèche. Daar kon ik het toch ook vaak met 34x26 aan. Enfin, we zullen wel zien hoe 't straks gaat .
Ik ben al weer bij de volgende fotograaf. 'Le maillot à pois' krijg ik alweer te horen. In het verleden was het altijd zoiets van 'le meilleur grimpeur' of zo, maar vandaag is 't dus iets anders.

Een enkele snelle fietser heb ik anderen wel rechts in zien halen. Dat lijkt mij niet verstandig. Ik ga er steeds ruim links omheen. Dan moeten de auto's maar wachten. Voor mij zie ik de passage met de gedenksteen voor Tom Simpson al liggen. Nog 2 km staat er op de borne. Ik schiet al mooi op. Ik ga op mij beurt de man op de Trek nu voorbij en blijf hem voor. De passage langs de gedenksteen gaat ook nog goed met 34x26. Een hele sliert auto's komt voorbij. Waar moeten die in vredesnaam heen, daar is boven toch helemaal geen plaats voor! De weg naar de Col des Tempêtes ligt nu voor mij. Ik heb 'de 29' nog steeds niet nodig. Zou het dan toch gaan lukken...?
Voor mij fietst een knaap op een MTB. Hij versnelt even. We zijn bijna bij de fotograaf, die daar steevast op de col staat. Dat wordt niets, met z'n tweeën op de foto. Even 'gas geven' en de MTB-er rijdt nu een eindje achter mij. De fotograaf van sport-photo is niet meer dezelfde die er de afgelopen jaren stond. Ik ben benieuwd wat deze ervan maakt.

Tussen de col en de top staat links van de weg een lange rij auto's geparkeerd. Boven is het kennelijk vol. Ik draai nog steeds 34x26. De laatste fotograaf, die ter hoogte van le Vendran staat, zit waarschijnlijk aan de koffie. Z'n camera, met enorme telelens, staat onbemand langs de kant van de weg. Alert op auto's, voetgangers (die nooit ergens op letten) en fietsers, neem ik de oprit naar het plateau. Ik zie dat ik beslist de smalle doorgang voor fietsers niet moet nemen, want dan bereik ik 'de streep' niet. Bomvol is het daar! Dus 'zondig' ik tegen de verkeersregels en pak de linker strook. Er komen een paar auto's naar beneden, die gelukkig netjes voor mij aan de kant gaan .
Op het plateau heb ik ook even de ruimte en als ik de volgende 'Lap' start, zie ik in een flits: 1:45:15. Zeker voor iemand van mij leeftijd (69) een nette tijd, maar geen 'droomtijd'. En dat, terwijl het voor m'n gevoel 'super' ging, om dat moderne cliché maar eens te gebruiken. Doch ik zei 't al, de eindtijd is vaak toch een beetje teleurstellend. Vorig jaar deed ik 't nog in 1:43:48, dus moet ik er toen helemaal in gevlogen zijn...

Voor de 56e keer - maar voor 't eerst met de Lynskey Peloton - op de Mont Ventoux:



Het eerste stuk van de afdaling kan ik niet opschieten. Er rijden twee auto's voor mij, die op hun beurt weer opgehouden worden door een paar fietsers die absoluut niet kunnen dalen. Bovendien loopt er rechts van de weg veel 'volk' van en naar de geparkeerde auto's. Ik kan op een gegeven moment langs de auto's en ook langs de langzame dalers. Ze gaan werkelijk met een slakkengang naar beneden en nemen een bocht zo ongeveer over de middenlijn van de weg. Ik ben zelf zeker geen 'brutale' daler, doch dit lijkt nergens op. Zodra ik daar voorbij ben, gaat 't vlotter en op het stuk tussen Chalet Reynard en Sault kan ik gelukkig ook veel beter opschieten. Daar is het minder druk. Wel komt er in één van de bochten een fietser helemaal aan de voor hem linkerkant van de weg omhoog. Wat bezielt zo iemand toch? Hij ziet mij gelukkig bijtijds en gaat terug naar z'n eigen helft. Verder is 't natuurlijk wel leuk hoor, zo'n lange, lange afdaling.

Vanaf Sault ben ik niet rechtstreeks naar Montbrun teruggereden, maar via de D950 en de D63 naar Ferrassières. Dat is een mooie, licht geaccidenteerde route (tot maximaal 6%) door het achterland van de Provence. Ik ben verknocht aan dit soort 'verstilde' landschappen, voel helemaal geen vermoeidheid en zit daarom nog volop te genieten op mijn fiets. Ferrassières is een dorpje dat je zo voorbij zou rijden, zo klein is 't. In het hart van 't dorpje is een pleintje waar een paar gesloten kermiswagens staan. Er is dus òf net kermis geweest, òf er wordt hier binnenkort kermis gehouden. Route barrée staat er op een bord, doch ik kan er makkelijk langs en er is ook genoeg ruimte om een foto van het kerkje te maken.

Het kerkje van het dorpje Ferrassières in de Drôme Provençale:



Na Ferrassières daalt de weg richting Montbrun. Nog steeds genietend zoef ik naar beneden. Ik krijg een heel mooi doorkijkje op de diep in het dal liggende D542, de weg waarover ik vanmorgen naar Sault gefietst ben.

Blik vanaf de hooggelegen D189 op de omgeving van de in de diepte liggende D542:



Bij een volgend doorkijkje zie ik het dorpje Reilhanette liggen. Dus maar weer even van de fiets om opnieuw een plaatje te schieten.

Ook Reilhanette is te zien vanaf de D189:



Nog 3 km naar Montbrun lees ik op een borne. Vlak voor het stadje maak ik ook nog een foto van Montbrun, want het ligt daar zo fraai, dat moet ik natuurlijk weer op de foto zetten .

Montbrun-les-Bains, gezien vanaf de D189:



Omdat ik hier behoorlijk de weg weet, had ik voor vandaag geen route in mijn Rox geladen. Doch ik had aan de hand van de Michelinkaart uitgerekend dat mijn rit minimaal 80 km zou moeten bedragen, misschien zelfs wel 82 km. Hoe kan het dan dat de Rox aangeeft dat ik slechts 72 km gefietst heb? Inmiddels heb ik wel ontdekt dat in de 'Lap' van Sault naar de top van de Mont Ventoux slechts 22,56 km geregistreerd is .
Dat kan natuurlijk niet, dat zou tegen de 26 km moeten zijn. Wanneer ik de route Sault (begin D164) tot de top Ventoux in het Sigma Data Center teken, komt er 25,43 km uit de bus. En de afstand Montbrun - Sault was met de Rox slechts 11,17 km. De volgende dag heb ik exact dezelfde route met de auto gereden en daar kwam ik op 12,7 km uit. Als ik die route in mij Garmin autonavigatie zet, verschijnt er 13 km op 't scherm. Ik krijg zo het vermoeden dat mijn Rox niet helemaal in orde is ! De ritten in de Ardèche gaven ook steevast minder kilometers dan gepland...

Omdat ik op mijn huidige standplaats geen directe internettoegang heb, is het erg lastig om allerlei zaken uit te zoeken of te vergelijken. En ik kan natuurlijk ook niet alles met de auto en met m'n Garmin na gaan rijden . Maar goed, ik heb vandaag wel genoten en ik heb geloof ik ook nog 1650 hm bij elkaar gesprokkeld (als dat tenminste wel klopt ).

[JoostG]

De kudo heb je inmiddels te pakken. 56 keer, netjes hoor. Ik zie dat het nog steeds lekker druk is op de Ventoux. Waar de wandelaars de bossen voor zichzelf claimen, zouden wij dat ook voor deze berg moeten doen.
Nog wilde plannen om te kijken of de weg van Bedoin en Malaucene naar boven er goed bij ligt?

[dickygiovanni]

De mevrouw achter je met de grote camera lijkt vol ontzag een foto te willen maken van "mister Ventoux".

[Le Grimpeur]

l'Arrière-Pays Provençal à vélo
(Fietsen door het achterland van de Provence - verslag van zaterdag 29 augustus 2015)

De klim naar de Col de Macuègne begint al in het 'centrum' van Montbrun-les-Bains. Om mijn spieren de gelegenheid te geven wat op te warmen, kies ik daarom voor het eerste deel van deze klim voor 34x23. Al snel blijkt dat een te licht verzet te zijn en schakel ik af naar 34x21. Dit verzet heb ik tot op de col vastgehouden. Het zonnetje schijnt heerlijk en mooi dat 't hier is ! Ik zit dan ook al weer volop te genieten en klim bijna ongemerkt richting col. Het dorpje Barret-de-Lioure zie je al van verre tegen de helling liggen. Ongeveer halverwege Montbrun en Barret slingert de D542 zich met twee haarspeldbochten tegen de berghelling omhoog. Barret is snel de bereikt en dan is de col ook niet ver meer. Op de col zou je nog in één ruk door kunnen klimmen naar de Col de l'Homme Mort (1213 m), doch ik neem de afdaling richting Séderon.

Op de Col de Macuègne:




Blik op de afdaling van de Col de Macuègne in de richting van Séderon:




Wanneer je op de Col de Macuègne achterom zou kijken, zie je in de verte de Mont Ventoux liggen:



De 4 km lange afdaling is een erg leuke, want het wegdek is prima, er zitten mooie bochten in, terwijl de weg toch behoorlijk goed te overzien is. In het weggedeelte tussen de twee haarspeldbochten (zie foto boven), zie je de col nu heel mooi liggen. Vanaf de afslag naar Séderon loopt de weg nog licht af, zodat ik het stadje snel en makkelijk bereik. De passage door Séderon is erg nauw, waardoor ik even opgehouden wordt door een paar auto's die elkaar maar nauwelijks kunnen passeren. Na Séderon loopt via Villefranche-le-Château de weg weer op, naar een côte (889 m) bij le Col (Commune de Mévouillon). Daarna suis ik naar beneden naar het begin van een, zo staat op het bord aan het begin van D359, Route Remarquable door de Gorges d'Aulan.

Het begin van de Route Remarquable door de Gorges d'Aulan:



Maar voordat ik door de gorges zal fietsen, moet ik eerst de col nog even over. Nu heeft de klim naar de Col d'Aulan vanaf deze kant weinig om 't lijf hoor. De klim is ruim 1,5 km lang, begint met 1% te stijgen en eindigt bij de col met 6%. Je bent er zo! De klim vanuit Montbrun-les-Bains is met ongeveer 8 km veel langer. Vanaf de col zie je in de verte - natuurlijk, zou ik haast zeggen - de Mont Ventoux ook weer boven 'de rest' uitsteken .

Ook vanaf de Col d'Aulan is de Mont Ventoux weer te zien:



De afdaling loopt vanaf de col eerst nog door een vrij open landschap. Bij Aulan (<10 inwoners!) begint de kloof. Het uit de 12e eeuw stammende Château d'Aulan is al vanaf een afstand te zien. Bij het bruggetje over de bergbeek eindigt de D359 (niet de weg!) en rijd je op de vanuit Aulan komende D159, die naar Montbrun verder gaat.

Het Château d'Aulan (XIIe eeuw):



Het eerste deel van de D539 door de Gorges d'Aulan is erg smal. Hier kunnen auto's elkaar niet of nauwelijks passeren en moet er dus een uitwijkhaven gebruikt worden. Ik ben hier ook maar gewoon doorgereden. De weg daalt door dit prachtige stukje natuur nog steeds flink. Een eindje verder wordt de kloof iets breder en was er voldoende ruimte om er een plaatje van te schieten .

In de Gorges d'Aulan:



Tot aan Montbrun blijf ik dalen, dalen, dalen. Toch gaat het op 't laatst niet echt snel meer, want er staat vandaag een behoorlijk 'poep wind'. Het is wel een warme zuidenwind, dus je gaat er niet van 'rillen' .
En zo ben ik na ruim 35 km fietsen al weer terug in Montbrun, dat ik vanaf de D159 nu eens van de 'achterkant', maar wel in fel tegenlicht, op de foto kan zetten.

Montbrun-les-Bains, gezien vanaf de D159 die vanaf Aulan komt:



Alhoewel ik nu weer in mijn standplaats terug ben, is mijn fietstocht van vandaag nog (lang) niet ten einde. Voor een tochtje van 35 km spring ik niet op de racefiets . In Montbrun wordt vandaag de zaterdagmarkt gehouden, wat betekent dat de 'hoofdstraat' afgezet is en ik de déviation om het centrum moet volgen. Dat kun je bijna met je ogen dicht. Bovendien staat de omleidingsroute duidelijk aangegeven. Tegenover de Thermes de Montbrun-les-Bains kom ik zo op de D189. Hier klim ik, ook weer met 34x21, richting het Plateau d'Albion. Op de terreinen waar vroeger de kernraketten in hun silo's bewaard werden, zijn nu veelal centrales solaires geplaatst. Je ziet de enorme batterijen zonnepanelen al van verre blinken. Door de wat paarse gloed, lijkt het soms net alsof er nog een lavendelveld in bloei staat.

Leuk zijn vanaf de D189 de doorkijkjes op Montbrun en de rest van de omgeving. In het begin van de klim is er nog wel wat schaduw, maar wat hoger fiets ik volop in de zon en is 't warm. Zo ongeveer ter hoogte van le Gour des Oules - de lager gelegen nauwe passage tussen Montbrun en Aurel - is het even iets steiler en schakel ik terug naar 34x23. Daarna gaat het gewoon weer met 34x21 tot ik op het plateau ben. De weg naar Ferrassières stijgt daarna nog slechts licht. Mijn route loopt deze keer om het dorpje.

De klim naar de Col de l'Homme Mort begint met 8% even wat steiler, maar is verder met 5 - 6 procent niet echt lastig om te doen. Hooguit speelt de warmte een beetje mee, waardoor het toch net iets meer van je vraagt. Het is een klim van ongeveer 4,5 km. Je hebt hier nog van die hele brede wegen, die destijds zijn aangelegd ten behoeve van het militaire verkeer. Zo begint de weg naar de Col de l'Homme Mort ook. Een groep Belgische racefietsers komt over deze weg de berg af suizen. Ze hebben hun volgauto (busje) bij zich. Ter hoogte van de zonnecentrale, waar vroeger dus een militair terrein lag, gaat de weg over in een 'normale' weg en klim ik in het bos verder naar de col.

Op de Col de l'Homme Mort:






De col zelf is niet interessant, er is hoegenaamd niets te zien. De afdaling, die uitmondt op de Col de Macuègne, is des te fraaier. Ik laat het bos snel achter mij en kan weer eens genieten van het werkelijk schitterende landschap van de Drôme Provençale. Je kunt hier ook goed dalen, want er is nauwelijks verkeer. Tegen het einde van dit deel van de afdaling zie ik de weg Montbrun - Col de Macuègne al liggen. Bij de col zet ik de afdaling gewoon voort. Als ik beneden ben, ga ik deze keer niet linksaf naar Séderon, maar fiets ik rechtdoor richting Sisteron en begin ik aan de 3 km klimmen naar de Col de la Pigière (968 m). Dit is ook een makkelijk stukje klimmen. Het stijgingspercentage ligt op 5-6, met een uitschietertje naar 8%. Op deze col, die voor mij nu een soort 'tussencol' is, ga ik rechtsaf voor het vervolg van de klim. Nog een kleine 3,5 km klimmen en ik heb de laatste col van deze tocht ook te pakken. Het zijn toch wat lastige laatste kilometers, want het stijgt hier met 7-9 procent duidelijk meer dan op de voorgaande klimmetjes. De vermoeidheid en de warmte zullen er ook wel debet aan zijn, want ik red het met 34x23 maar net. Op de Col du Négron is iets meer van de omgeving te zien en vind ik onder een dennenboom een beetje schaduw om een appeltje en een paar fruitrepen te peuzelen.

Op de Col du Négron:



Er volgt nu een lange afdaling. Eerst komt er een passage met een S-bocht en daarna gaat het in een vloeiende lijn naar beneden, tot na 10,5 km Revest-du- Bion bereikt wordt. De afdaling loopt ook weer, op het eerste stukje na, over zo'n hele brede weg. Je moet hier af en toe wel bij trappen, want het is eigenlijk een soort aflopend vals plat. En de wind is hier vandaag ook nog een remmende factor. Vlak voor Revest is het met 5 à 6 procent even wat steiler en kun je nog een beetje vaart maken. Revest is een slaperig stadje. Ik zie nog wel ergens in een schaduwrijk zijstraatje een terrasje waar men nog zit te eten, maar verder is 't hier een 'dooie boel'. Wel heerlijk rustig. Bij het verlaten van het stadje kijk ik over de vlakte uit op alweer de Mont Ventoux. Het levert wel een leuk plaatje op .

De Mont Ventoux, gezien vanuit Revest-du-Bion:



Over nog meer van zulke brede wegen fiets ik nu in hoofdzakelijk dalende lijn richting St-Trinit en Sault. Zo af en toe loopt de weg nog wat op, want het landschap golft hier een beetje. Maar echt klimmen, nee dat hoef ik niet meer. En door de wind en m'n eigen snelheid heb ik ook geen last meer van de warmte. In Sault is het gelukkig niet druk met slenterende toeristen en naar een parkeerplaats zoeken automobilisten, zodat ik makkelijk door het stadje kan fietsen. Bij de afslag naar de Mont Ventoux start ik nog snel even een 'Lap' op m'n Rox 10.0, om te kijken hoeveel km het terug naar 'huis' is. Vanwege de probleempjes met de afstandsmeting heb ik vandaag, voor het begin van mijn rit, nog een 'Reset to factory settings' gedaan en daarna opnieuw de nieuwste firmware geladen. Eens kijken of dat verbetering brengt.

Halverwege Sault en Montbrun verschijnt zie ik in een bocht in de D542 het dorpje Aurel heel mooi liggen. Tijd voor een laatste 'fotostop'! Hé, daar heb je 'de Belgen' ook weer. Die hebben vast een stukje van mijn route in omgekeerde richting gereden. Na Aurel is het heerlijk dalen naar Montbrun en ben ik eerlijk gezegd wel blij dat het er op zit. Misschien zit de rit naar de Ventoux toch nog een beetje in mijn lijf?

Op de D542 tussen Sault en Montbrun zie je Aurel heel mooi liggen:



Omdat hij ook vaak in deze contreien gefietst heeft, moest ik vandaag onwillekeurig een paar maal aan havana (en z'n fietsmaten en mede forumleden) denken. Die mannen zaten vandaag misschien wel te 'ploeteren' op de hellingen van de Zwitserse bergpassen en sprokkelden waarschijnlijk heel wat meer hoogtemeters bijeen dan de 'schamele' 1781 hm die mijn rit vandaag opgeleverd heeft .
Terug in Montbrun gaf de Rox voor mijn trip van vandaag een totaalafstand van 100,8 km aan. De vooraf ingetekende rit, die ik zo goed mogelijk gevolgd heb, was volgens de kaart 105,8 km. Toch een verschil van
5 km. Ik weet echter (nog) niet of het normaal is dat er een dergelijk verschil zit tussen de getekende en de gereden route. De omleiding in Montbrun i.v.m. de markt kan dat verschil niet gemaakt hebben. En de afstand Montbrun - Sault was in vergelijking met de vorige keer nu 700 meter langer...

[mranmo]

He wat leuk 1,5 maand geleden zat ik ook in die regio en fietste ik oa ook door de Gorges d'Aulan alleen dan precies omgekeerd. bij het passeren van Château d'Aulan dacht ik nog wat een leuk kasteeltje. Ik ben daar een paar dagen later met vrouw en kinderen met de auto naar toe gereden en had de mogelijkheid om het van binnen te bezichtigen. Wat mij betreft was dat de verrassing van de vakantie. We werden getrakteerd op een prachtige rondleiding en hebben daarbij prachtig ingerichte kamers gezien.

[havana]

Alleen verslag Mt. Ventoux gelezen, de andere lees ik zo. Klinkt als een heerlijk ritje. Had niet gedacht dat het daar op dit moment de zomer nog zo druk zou zijn, kennelijk wel! Chapeau voor je prestatie. Ik zie mezelf dat op m'n 69e niet doen!

[edit]

En ook deel 2 gelezen. Feest der herkenning. Col de l'Homme Mort is op de top idd niks qua uitzicht, maar even onder de top heb je een balkon met een werkelijk fantastisch uitzicht. Dit niet voor LeGrimpeur maar voor de meelezers die (nog) onbekend zijn in de regio! Overigens herinner ik me die Col du Negron als een venijnig rotding met stukken 10% erin. Maar het is inmiddels 4 jaar geleden, dus ik kan het mis hebben

[TumTumTum]

Nee haha, ik denk dat Grimpeur zelf inmiddels ook wel een buitencategorie is.

[Le Grimpeur]

Haha, TumTumTum heeft tweemaal gelijk: havana heeft het niet mis en ik ben inderdaad een soort 'buitencategorie' (tenminste als ik hier zo om mij heen kijk en mijzelf vergelijk met wat er hier dagelijks allemaal naar de Thermen in Montbrun-les-Bains gaat ).

Als ik 't geweten had, had ik het wel ingezoomd, maar het bord op de Col de l'Homme Mort waarschuwt je inderdaad voor een helling van 10%. Omdat ik de camera op het 'collenbord' scherp heb gesteld, zijn beide verkeersborden helaas niet meer scherp te krijgen. Sorry .

[Bredalp]

Dankjewel voor je fantastische verslag Grimpeur.

Man... Wat heb ik er zin in! Als ik dit zo lees.... Haha .

Wat moet het heerlijk zijn daar te fietsen.

[Le Grimpeur]

Met de Sigma Rox 10.0 afstanden meten op de Mont Ventoux
(Fietsverslag van maandag 31 augustus 2015)

Zoals ik in het verslag van mijn 56e beklimming van de Mont Ventoux al schreef, registreerde m'n Rox GPS computer (veel) minder kilometers weer dan ik werkelijk gefietst had. Even ter herinnering: vóór de daaropvolgende rit heb ik het apparaat teruggezet naar de fabrieksinstellingen en vervolgens de nieuwste firmware opnieuw geladen. Bij de vorige firmware update ging er tweemaal 'iets' mis. Doch na de derde keer leek het toen wel goed gegaan te zijn. Nu ging 't gelukkig in één keer goed. Ja, het is soms (vaak ) een beetje behelpen met de 'camping-WiFi'.

In het 'Nieuwe Sigma Rox 10 GPS'-topic las ik gisteren bovendien:

Nieuwe firmware lost problemen op met de snelheid/afstandsregistratie. Signalen van sensoren werden niet goed verwerkt waardoor de Rox 10 een paar procent te weinig aangaf...

Nu heb ik steeds gedacht dat de snelheidssensor uitsluitend dient voor de registratie van een correcte snelheid en dat de afstanden gewoon op basis van de GPS-signalen gemeten worden, ook al gebruik je een snelheidssensor. Maar ook ik kan 't natuurlijk mis hebben . Omdat ik bovendien bij het intekenen van een route steevast andere afstanden krijg dan ik na het nauwkeurig volgen van zo'n route uit mijn Rox 'peuter', wilde ik e.e.a. maar eens gaan vergelijken. En dus 'moest' ik alweer de Ventoux op !

Alhoewel ik meende te voelen dat ik na slechts één rustdag nog niet goed hersteld was van de tocht over de colletjes hier in de buurt, had ik geen andere keuze dan toch vandaag maar weer naar boven te fietsen. Dinsdag zou een dag met regen- en onweersbuien worden en het weer voor de rest van de week zag er ook nogal wisselvallig uit. De jongste weerberichten zien er veel beter uit, doch dat wist ik op maandag nog niet. Bovendien is de camping waar wij verblijven 'bomvol' en komt de beheerder zo ongeveer elke dag informeren wanneer we vertrekken. Hij heeft veel reserveringen (van curistes, want Montbrun-les-Bains is een kuuroord). Daarom diende ik het ijzer te smeden nu't nog heet was . Daar komt nog bij dat de fietsers die in het kader van een goed doel ('Grootverzettegenkanker.nl) de Mont Ventoux willen bedwingen, a.s. vrijdag vanaf Sault de berg op gaan. Dat geeft hier in Montbrun ook aardig wat extra aanloop, temeer daar er in deze streek erg weinig campings zijn. Die vrijdag kun je als gewone toerist natuurlijk ook beter niet omhoog rijden... En donderdag ook niet, want dan gaan eerst de hardlopers en wandelaars voor deze goede zaak een poging wagen.

Tijdens de klim van Montbrun naar Aurel voelde ik 't al, 'dit wordt vast niet mijn dag'. Ik nam mij dan ook voor er een gewone 'computer-testrit' van te maken en niet de een of andere 'supertijd' na te gaan jagen. In een rustig tempo ben ik zo door de Gour des Oules naar Aurel geklommen. Tussen Aurel en Sault, waar je kunt genieten van 't uitzicht over het prachtige Pays de Sault, ging het eigenlijk helemaal niet slecht en kon ik stevig doorrijden .
De eerste banaan gaat hier al vast naar binnen, want klimmen kost energie, dus moet je goed eten .

Vanaf de D942 tussen Aurel en Sault heb je een prachtig uitzicht over het Pays de Sault:



Na een kort bezoekje aan 't toilet op de parkeerplaats Les Aires en het verorberen van een fruitreep, kon ik aan de 'meting' beginnen. Ik had ondertussen op de Rox al wel gezien dat de afstand Montbrun - Sault er wat beter uitzag dan de vorige keer: 12 km. Dat is nog altijd minder dan de 12,7 km met de auto of de bijna 13 km die Michelin aangeeft. Op volle snelheid suis ik, in het begin nog wat bij trappend, de D164 af. In de eerste bocht rijden een paar auto's voor mij, die gelukkig snel genoeg doorrijden om mij net niet te hinderen. Voor de bocht met het bruggetje over la Nesque (ja die van de bekende gorges), rem ik ook nog af, want er ligt wat gruis in die bocht en ik wil natuurlijk wel overeind blijven. Nog op het buitenblad trek ik daarna nog even flink door. Het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan. Pas daar waar je ziet dat het wat steiler wordt, schakel ik terug naar 34x23 en met dat verzet klim ik hier het dal uit. Langs de lavendelboerderij les Lavandes Champelles, door de bosjes naar 829 meter aan het begin van het plateau, over het plateau naar 868 m en daarna het grote bos in. Het gaat, tegen de eerdere verwachting in, eigenlijk best aardig.

Op het plateau ter hoogte van les Avens:



Fietste ik tot hier als de 'eenzame fietser' op de D164, zodra ik in het bos ben wordt het 'druk' op de weg. Eerst word ik bijgehaald door een knaap op een groen-zwarte Cannondale (er zat geloof ik ook nog iets wit bij ). Hij draagt een bijpassende groen-zwarte outfit en hij fietst stevig door. Althans, dat lijkt zo, want hij loopt toch nauwelijks uit. Net als ik mij af begin te vragen of ik hem straks misschien weer zal passeren, zet hij de sokken er weer in en zie ik hem in een bocht verdwijnen. Ik heb hem ook niet meer teruggezien. Tot de top zou ik nog tweemaal (!) gepasseerd worden. Voor mij rijden nu de gebruikelijke 'Ventoux-toeristen'. Hier wordt al geploeterd en in een slakkengang omhoog gefietst. En de klim is nog niet eens ècht begonnen. En waarom rijdt dit type fietser eigenlijk nooit eens netjes rechts van de weg, doch nemen ze al 'slingerend en zwabberend' zo ongeveer de gehele rechter weghelft in beslag? Ja, ook al op dit makkelijke deel van de klim.

Het lijkt vandaag wel een soort Ladies Day, want er fietsen opvallend veel vrouwen omhoog. Meestal zijn het stellen, dus man en vrouw, oud en jong, maar ook wel vrouwen alleen. Of 'mochten' de partners van die laatsten misschien doorrijden ?

Le Ventouret laat ik snel achter mij en al voor de P bij les Reynards peuter ik een drietal gelletjes uit mijn achterzak. Wanneer ik op ongeveer 1200 meter op het 'vlakke' gedeelte bij de lus rond het eerste ravijn ben, gaat de ketting naar het buitenblad en geef ik toch maar weer gas. Je weet immers nooit waar 't goed voor is.
Ik tracht zo snel te fietsen, dat ik niet in 'het rood' kom maar wel flink opschiet. De tweede banaan wordt gepakt en die probeer ik voor de scherpe bocht naar links weg te werken. Dat lukt natuurlijk niet, dus al etend en nog steeds op het buitenblad neem ik die bocht. Ik hoef daar ook helemaal niet terug naar het kleine blad .
Op deze hoogte voel ik nu dat er behoorlijk wat wind staat. Als die straks na Chalet Reynard maar geen spelbreker gaat worden.

Het gaat prima zo en ik blijf met 50x23 over de D164 scheuren. Het moet wel frustrerend zijn voor die fietsers die ik hier passeer en die met hun lichte verzetjes heel kalmpjes aan aan 't 'klimmen' zijn. Als ik bij de belvédère naast de citerne ben, trap ik nog steeds 50x23. Toch voelt het niet echt geweldig aan en ik schat zo in dat mijn eindtijd wel ergens tussen de 1:48 en 1:52 uit zal komen. Ben ik verdorie toch weer met tijden bezig! Maar ik heb wel schik in het fietsen en daar gaat het toch om. De vorige keer schreef ik al dat er op de belvédère tegenwoordig een uit 'oud roest' opgebouwd hert staat. Ik ben er op de terugweg even gestopt. Er zijn ook wat informatiepanelen geplaatst. Ik heb ze niet alemaal gelezen, maar ik meen begrepen te hebben dat het hier om een project gaat dat de fauna op de hellingen van de Mont Ventoux wil herstellen.

De 'belvédère met het hert':



Het loopt goed bij mij, dus houd ik de vaart erin. Een eind verder, als ik even een wat steilere passage moet nemen, ga ik wel even terug naar 34x23. Maar bij de lus rond het tweede ravijn is het al weer bijna gewoon vlak en ben ik verder op 50x23 naar Chalet Reynard gereden. Vlak voordat ik bij het chalet arriveerde, heb ik het zakje met gelletjes weer even aangesproken. Volgens de Rox is het vanaf Sault (begin D164) naar 't chalet 18,48 km en dat is toch behoorlijk wat minder dan wat de Michelinkaart aangeeft (20 km).

Hier fiets je al op 1400 m hoogte en ben je bijna bij Chalet Reynard:



Deze keer ben ik na het chalet toch maar met 34x29 aan de klim naar de top begonnen. Ik wil eerst eens even kijken of dat goed bevalt en of ik zo wel voldoende snelheid kan maken. Mijn trapfrequentie ligt nu zelfs boven de 90 t/min, doch ik heb het gevoel dat het niet erg opschiet. Toch wil ik ook niet te snel wat zwaarder gaan trappen, want voor je 't weet krijg je kramp! Gelukkig ondervind ik geen hinder van de wind, want die is eigenlijk meer in mijn voor- dan in mijn nadeel. Op het rechte eind naar Fontaine de la Grave schakel ik terug naar 34x26 en 34x23. Na de bocht blijf ik 34x26 draaien, want dat gaat uitstekend.
Een jonge meid scheurt voorbij. Zo'n vaart, dat kan gewoon niet. O, ik zie 't al, ze rijdt op een Giant E-bike. Dit is de tweede keer dat ik gepasseerd word, maar deze telt dus niet . De Fransman die vlak voor mij rijdt kijkt verschrikt op. Terwijl ik hem passeer, zeg ik 'Ne vous inquiétez pas, c'est un vélo électrique!' 'Ah, c'est pas normal', zegt hij verontwaardigd en opgelucht.

De fotograaf van griffephotos is altijd erg vriendelijk. 'Bonjour', krijg ik netjes te horen. 'Bonjour Monsieur, ça va?', vraag ik. 'Ça va, et vous?', antwoord hij. 'Ça va très bien!' zeg ik, terwijl hij zijn werk doet en ik zo voordelig mogelijk probeer te kijken. Zijn kaartje neem ik met een 'Merci' in ontvangst. 'Merci à vous', klinkt het terug. 'Bonne journée!', wens ik hem nog toe. Met zijn 'À vous aussi' is deze 'fotosessie' daarna ten einde.
Met ik geloof nog een dikke 2 km te gaan, schakel ik terug naar 34x29. Op de borne die de laatste 2 km inluidt, staat dat er nu een kilometer van 7,5% gemiddeld volgt. 7,5%! Waarom trap ik dan in vredesnaam 34x29? Waarschijnlijk omdat ik er al een behoorlijk afstand bergop op heb zitten... Het steile stuk ter hoogte van Simpsom's gedenksteen en ook het rechte stuk naar de Col des Tempêtes gaan probleemloos. Op het stukje naar de col fietst een knaap in een rood shirt voor mij. Net als ik, fietst hij flink door. Dat geeft dus geen problemen bij de fotograaf. Maar als de jongen op de col is, stapt hij af en 'ploft' neer tegen het muurtje in de bocht. 'Schijn bedriegt'!

De fotograaf van sport-photo (die op de col staat) was alweer een andere dan vorige week woensdag. Het is een zwijgzame man, die gewoon z'n werk doet . Op 507 meter van de top staat ook nog een borne. Daar kun je lezen dat je nog 'even' een stukje van 11% moet zien te overwinnen. Het kost mij gelukkig geen moeite, zodat ik nog 'fatsoenlijk' door de volgende fotograaf, die van photoventoux, op de foto gezet kan worden. Omdat ik al van verre gezien heb dat het deze keer lang niet zo druk is op de top als de vorige week, ben ik van plan gewoon de doorgang voor vélos te nemen. Terwijl ik een beetje rechts van de weg die allerlaatste bocht neem, hoor ik een enorm gekraak achter mij. Het lijkt alsof iemand nog snel even wil schakelen en dat dit niet helemaal goed gaat. Dan wordt ik rechts ingehaald door een racefietser die zijn linker onderbeen mist. Hij heeft een soort 'stang' aan zijn mechanische kniegewricht en ik denk dat het de bevestiging van zijn 'onderbeen' aan het pedaal is wat het gekraak veroorzaakt. Petje diep af!!! Dit was de derde keer dat ik ingehaald werd en deze telt natuurlijk dubbel!

Tussen de snoepkraam (waarom je zo nodig op een berg snoep moet kopen, heb ik nog steeds niet begrepen) en de houten balustrade is niet veel ruimte. Er lopen een paar 'bejaarde senioren', die op niets en niemand schijnen te letten. Ik zie dat de man met de prothese en ik er niet langs kunnen. Net als ik 'Attention s.v.p' wil brullen, duikt de fietser met de prothese naar links tussen twee hekjes door. Ik zie dat dit eigenlijk prima kan en volg zijn voorbeeld. Op de streep druk ik snel op 'Lap', waarna er op het scherm van de Rox 1:43:15 verschijnt. Dat is op de seconde af exact 2 minuten sneller dan de 56e klim! Schijn bedriegt dus ècht, want de vorige keer ging ik voor mijn gevoel veel beter en sneller omhoog dan vandaag. De Rox vertelt mij ook nog dat de totale klim 24,39 km lang was, hetgeen mij toch echt aan de magere kant lijkt!

Voor de 57e keer!:



Op de top raak ik in gesprek met een landgenoot die steentjes uit z'n Conti's probeert te verwijderen. Hij is vanuit Mazan vertrokken en heeft onderweg wat van die troep getroffen. Er zitten een paar stukjes al zo diep, dat je ze er niet meer uit kunt peuteren. Hij vertelt nog dat hij afgelopen zomer op Alpe d'Huez een klapband heeft gehad en dus liever geen steentjes in z'n banden heeft. We babbelen nog wat over tubeless banden en over de Ventoux. Ik vraag hem meteen maar even of hij een paar foto's wil maken. Dat is uiteraard geen probleem (zie boven).
Toen ik vanmorgen vertrok, vroeg ik mij nog af of ik wel een windjack mee zou moeten nemen. Ja dus! Het is niet koud op de top, maar ook niet 'lekker warm' en het is er erg winderig. En dan is zo'n windjack in de afdaling natuurlijk welkom. De afdaling gaat trouwens vlot, want er zitten ditmaal geen 'hinderlijke' auto's of langzame dalers in de weg. Onderweg zie ik een aantal fietsers die ik mij van de heenweg herinnerde omhoog komen. Sommigen zijn zelf nog niet eens bij het chalet.

Ik neem na het chalet nog wat tijd om zo hier en daar wat foto's te schieten. Als ik een geschikt standpunt zoek om een foto van de bossen op de helling van de berg te fotograferen en daarbij een stukje in de richting van de top loop, vraag een Franse fietser 'Ça va?' en hij klinkt een beetje bezorgd. Ik roep dat ik (al) in de afdaling zit, maar dat het voor een foto is. Dat stelt hem geloof ik gerust .

Een doorkijkje op de beboste helling langs de D164:



Er komen nog steeds veel fietsers omhoog en ook nog steeds opvallend veel ladies. Op het grote 'plateau met de lavendelvelden' is het uitzicht over de omgeving steeds weer schitterend. Terwijl ik daar sta te fotograferen komt het meiske op de Giant E-bike daar zowaar naar beneden. Ze staat op één van mijn foto's, doch die zal ik hier maar niet plaatsen .

Het mooie lijnenspel van de gemaaide lavendelvelden langs de D164:



In Sault maak ik nog even een praatje met onze sympathieke Nederlandse overburen van de camping. Hij gaat vrijdag 'voor het goede' doel omhoog en beiden hebben al dankbaar gebruik gemaakt van mijn kennis van de streek . Ze zitten op het terras van La Promenade te smullen van een Assiette de l'été (dat was ook een tip van mij). Daarna is het nog slechts een peulenschil terug naar huis, want tot Aurel is 't vlak en na dat dorpje volgt er alleen nog een leuke afdaling.

En dan nu de 'meetwaarden'. De ingetekende afstand Montbrun - Mont Ventoux was 38 km, dus zou ik in totaal op 76 km uit moeten komen. De Rox heeft echter niet meer dan 73,65 km geregistreerd en dat is dan ook nog inclusief de extra paar honderd meter heen en terug naar Les Aires (die heb ik zowel op de heen- als de terugweg gemaakt). De registratie van de Rox heb ik via het Sigma Data Center ge-upload naar Strava en daar verschijnt doodleuk 76,5 km! Wie en wat moet ik nu eigenlijk geloven??? Strava doet gelukkig niets met de hoogtemeters, want die blijven daar netjes op de waarden staan zoals de Rox die opgeslagen heeft:
1509 hm. En mijn vrouw roept nu telkens 'Nog drie keer!' Ja, ja en dan zeker ook nog op één dag .

[havana]

Mooi verslag weer. Bij Garmin is het zo dat een sensor (indien aanwezig!) altijd dominant is over GPS. Een goed werkende sensor is namelijk nauwkeuriger dan GPS. Dat komt doordat GPS bij zeer lage snelheden en bijv. bij een bladerdek onnauwkeurig is.

Wat ik wel eens gehad heb is dat de sensor niet altijd werkte omdat het magneetje niet dichtbij genoeg stond. Maar sinds ik overgestapt ben op de magneetloze ANT+ snelheidsensor (die op basis van gyroscopen werkt) heb ik dat gezeur nooit meer. Aanrader hoor, die sensor en die werkt bij mijn weten ook met de Rox samen (is namelijk gewoon ANT+).

http://www.futurumshop.nl/garmin-snelheidssensor.phtml

[Le Grimpeur]

Aha, zit dat zo! Dank voor je info. Ja die nieuwe sensoren heb ik in eerste instantie ook overwogen. Doch ik wilde eerst met zo'n vriendelijk geprijsde Decathlon-set bekijken of het gebruik van sensoren in de praktijk voor mij van enige toegevoegde waarde is. Op dit moment heb ik nog een test met en zonder sensoren in gedachten, om te kijken of dat wat de afstand betreft erg veel verschil maakt. Want zoals 't nu gaat, heb ik toch sterk het idee dat ik behoorlijk wat meer kilometers maak dan de Rox registreert. Dus wellicht fiets ik straks ook met die nieuwe generatie sensoren .