Fietstochten van "Le Grimpeur"

[havana]

Zo goed en zo kwaad als t kan beetje bijgelezen vanaf een iPhone. Des te leuker omdat ik zelf in de regio zit...

[Le Grimpeur]

'Goede benen...'
(Vandaag, 20 augustus 2014, gefietst...)

Gisteren de Ventoux vanaf M. maar eens opgebold...Boven in 1.50. Geen supertijd, maar daar ging het ook niet om...

Naar boven in 1:50, daar teken ik voor! Zoiets lukt mij alleen als ik een echte 'superdag' heb. Maar ja, dat zal zo onderhand wel aan m'n leeftijd liggen !...

Dan begint het toch weer te 'kriebelen' en The proof of the pudding is in the eating, dus... Onlangs ben ik al vanaf Sault en Bédoin omhoog geweest, maar dit jaar dus nog niet vanaf Malaucène. Ik had echter weinig zin om al weer over het Plateau de Vaucluse naar de start te fietsen. Daarom leek het mij wel een goed idee toch weer de auto te pakken en gewoon vanaf Malaucène een rondje over de Géant de Provence te fietsen. Op woensdag is het echter marktdag in Malaucène en in augustus is de 'hoofdstraat' dan afgesloten. Je auto ergens fatsoenlijk parkeren kan dan ook nog voor de nodige problemen zorgen.
Madame, die altijd trouw meegaat met dit soort 'expedities', vond het wel leuk om een paar uurtjes in Bédoin door te brengen - het was tenslotte prachtig weer en er zijn daar voldoende terrasjes - en zodoende stond de rit vast: Bédoin - Malaucène - Mont Ventoux - Bédoin. Lees hier het verslag!

Een paar minuten voor zevenen reden we weg van onze standplaats voor een ritje via L'Isle-sur-la-Sorgue, Pernes-les-Fontaines en Mazan naar Bédoin. Zo meden we het altijd drukke Carpentras. Onderweg zagen we al dat de top van de berg helemaal vrij van wolken was: 'check'. Ruim voor acht uur waren we in Bédoin. Als je daar de D974 richting Ventoux op gaat, heb je op de eerste kruising, waar je links naar een 'camping-voor-mensen-die-zich-geen-kleding-kunnen-veroorloven' gaat, aan de rechterzijde een mooie parkeerplaats. Die 'P' ligt èn vlak bij het centrum (handig voor m'n vrouw) en je hebt alle 'noodzakelijke' voorzieningen bij de hand. Net om de hoek is een toilet en aan de rand van het terrein is een fonteintje. Daar kun je na het 'insmeren' je handen wassen en kun je na de rit jezelf een beetje opfrissen . Ik ga graag 'op zeker' en alhoewel ik al een stevig 'ontbijt' genomen had, werd er voor de start toch nog even een bakje vanillerijst, een fruitreep en een banaan naar binnengewerkt. En zo stond ik om half negen klaar voor de start. Achter ons ging de ene na de andere fietser al over de D974 richting het bos, maar ik ging heel eigenwijs dus de 'verkeerde kant' op .

Bédoin, woensdag 20 augustus 08:30, 'Ready for take-off' :



Door Bédoin als startpunt te kiezen, had ik meteen het nadeel van een 'koude start' ondervangen. Op de startstreep in de D974 heb ik nog even mijn hoogtemeter gecalibreerd (306 m) en kort na de rotonde ben ik meteen al 'klein' gaan rijden. Het was nog fris, dus de spieren waren ook nog koud en door flink toeren te maken hoopte ik toch te kunnen profiteren van deze slechts 12 km lange aanloop naar de echte start. In een rustig tempo fietste ik over de prachtige D19 naar het eerste 'colletje', dat is bij de bocht waar het nog immer niet afgebouwde huis staat. Daarna is het even vlak, volgt er een korte afdaling en vervolgens klim je naar de Col de la Madeleine. Als je daar met een licht verzet en in de koelte van de nog prille ochtend omhoog fietst, merk je nauwelijks dat je aan het klimmen bent. Er waren op deze weg ook al weer de nodige fietsers onderweg. De meesten gingen richting Bédoin. Alleen toen ik even een foto van de col maakte, kwamen er natuurlijk net weer alleen maar auto's en geen fietsers langs .

Via de Col de la Madeleine naar de start van een 'echte klim':



Veel gelegenheid om de spieren wat op te warmen was er nu niet meer. Na de col volgt de afdaling naar de D938 en op die weg klim je nog wel een paar honderd meter, maar dat gaat gewoon op 't buitenblad. Daarna is het weer dalen geblazen en ook nog in de schaduw, dus 'fris'. Vanwege de te verwachten drukte in Malaucène, ben ik in de bocht waar het muurtje met de tekst Malaucène staat maar even gestopt voor een laatste sanitaire stop en het eten van de tweede en laatste banaan. Ik had namelijk besloten om de klim alleen maar op sportdrank en gelletjes te doen. Een banaan eten zou mij te veel uit m'n ritme halen. Vlak voor de afslag naar de Ventoux, zag ik al dat de auto's aan het begin van de D974 niet door konden rijden . Even 'in de remmen' en kijken hoe zich dat zou ontwikkelen. Voordat ik bij de afslag was, leek het er op alsof de boel al weer reed.

Ik moest nu een aantal zaken snel achter elkaar doen: goed op het drukke (markt)verkeer letten, al voor de bocht 'klein' schakelen (ik kon immers niet zien wat er zich precies op de D974 afspeelde) en op het juiste moment een nieuwe 'Lap' op mijn computer starten (voor de tijdregistratie). Op de site van Cyclo-challenge.fr had ik namelijk gezien dat de 'startlijn' ligt bij paneel met de reclamebordjes en daar waar de wegwijzer staat. Vroeger heb ik enige tientallen meters verderop wel eens een witte streep op de weg gezien. Maar die kon ik niet meer vinden, ook niet op Street View. Waarschijnlijk ligt die streep nu onder één van de later aangelegde verkeersdrempels .

Terwijl ik de volgende 'Lap' start ('check'), zie ik dat de weg toch nog niet helemaal vrij is. Een grote witte, bij Hertz gehuurde, bestelwagen rijdt net vanaf het trottoir de weg op. Mooi, die is weg! Maar de auto daarachter moet en zal daar rechts het parkeerterreintje op. Ik kan er gelukkig links omheen, maar van een echt 'vliegende start' is zo al geen sprake meer. Jammer! Toch maak ik zo snel mogelijk nog wat vaart. De Hertz-auto rijdt een eindje voor mij en gaat linksaf. Ik zoek een mooi ritme en klim zo richting het eerste 'vlakke' stuk. Nog even snel rechts tussen de bomen door naar het kapelletje N.D. du Groseau kijken, want ik wil natuurlijk wel alles gezien hebben . Op het vlakke stuk bij Le Groseau maak ik, terug naar het buitenblad, weer flink snelheid. De aire naturelle rechts van de weg is goed bezet. Daar is het bordje W.C. publics en de Glacier (ijssalon) al en 'scheur' ik door de bocht naar het eerste steile stuk. Hup, met 34x29 een soepele tred zien te vinden en eens kijken hoe het gaat. Als snel heb ik een mooi ritme te pakken en fiets ik in de koelte, want schaduw, richting top. Maar die is nog ver, héél ver... Tussen de bomen door zie ik rechts in de verte de Dentelles de Montmirail liggen. Daar kun je ook schitterend fietsen!

Voor mij rijden twee MTB-ers. Die ben ik snel voorbij. Het valt mij trouwens op dat ik op mijn ritjes naar de top van de Ventoux eigenlijk nooit ingehaald wordt door MTB-ers, ik ga ze altijd voorbij. En het zijn doorgaans toch allemaal jonge knapen die op zo'n fiets rijden. Wat verderop rijdt een racefietser-met-rugzakje. Hij komt even uit 't zadel. Wanneer zal ik ook hem voorbij gaan? Hé, daar heb je de Hertz-auto weer. Nu zit hij mij gelukkig niet meer in de weg. Volgens m'n computer varieert mijn snelheid nog al, dan weer rijd ik 8 km/u, dan weer 11 km/u. Daar klopt geen barst van, want ik fiets in een mooi constant tempo omhoog, maar wel met een hoge rotswand links van de weg. Als ik bij de bocht ben waar je in de zon gaat rijden, is het met die gekke snelheidsvariaties ook gedaan. De satellieten liggen weer 'binnen bereik' . De man-met-rugzak heb ik nu ook te pakken. Voor mij ligt de met dicht bos begroeide westelijke punt van de berg. De top is vanaf hier in geen velden of wegen te bekennen. Pas een paar kilometer voor de eindstreep zal die top weer verschijnen. Ik passeer een stel wel erg langzaam fietsende boys. Aardige fietsen hebben ze, dat wel. Maar ja, het zijn van die fietsers die met een soort 'sport-sneakers' op platte pedalen en met van die plastic toeclips rijden. En dat zijn doorgaans niet de hardrijders .

Het klimmen gaat goed, eigenlijk voelt het te goed. Dan zal er wel weer een teleurstellende eindtijd uitrollen. Dat heb ik wel vaker, denk je dat je 'snel' omhoog gereden bent, valt de tijd toch nog weer tegen . En deze klim ligt mij ook wat minder dan die vanaf Bédoin. Maar mooi is het hier wel. Ik hoor een meisjesstem achter mij. Dan ga ik zo dus ingehaald worden. Als ik achterom kijk, zie ik dat er een groepje aan komt. Even later zijn ze bij mij, drie knapen en een jonge meid. Het gesoigneerde stel heeft een tempo dat voor mij niet meer weggelegd is. Ik zal ze ook niet meer terugzien. Een stel fietsers staat in de berm in de schaduw wat te drinken. Ik haal een al wat oudere racefietser in, die 't een ander roept tegen de 'bermtoeristen'. Tegen mij heeft hij ook wat op te merken over mijn 'bolletjesshirt'. Ik laat 'm z'n gang maar gaan. Pente à 4% lees ik op de borne. Met een paar klikjes schakel ik af, pak ik twee gelletjes uit m'n achterzak, drink een paar flinke slokken en verhoog het tempo. 't Gaat goed, eigenlijk te goed... Ik haal een knaap in die een Action Cam op het stuur van z'n racefiets gemonteerd heeft. Handig, dan hoef je niet, zoals ik, alles te onthouden .

Je fietst hier door een vrij open omgeving, zodat je veel van het prachtige omliggende landschap te zien krijgt. Ik haal een vrouw op een Stevens in. Bonjour! klinkt het, bonjour komt er ook van mijn kant. Dan zeg ze Schöne Aussichten hier. Hè? Als er, van links achter en ook in het Duits, een antwoord komt, begrijp ik dat ze het niet meer tegen mij, maar tegen haar partner heeft. Een runner met een Camelbak op z'n rug en bandana om zijn hoofd is in een stevig hardlooptempo op weg naar boven. Est-ce que vous allez jusqu'au sommet? (Gaat u tot aan de top?) vraag ik. Oui, oui, krijg ik als antwoord. Bon courage, bon courage, roep ik hem toe en steek mij duim voor hem op. Ga er maar aan staan, hardlopend de Ventoux op. Een halve marathon en dan tegen zo'n helling op! Er volgt nog weer een 'makkelijk' stuk, dus gelletjes, drinken, snelheid maken. Bij de grote belvédère is het druk. Toeristen en 'volgers', want er gaan veel fietsers omhoog. Havana schreef het onlangs al, ook al rijd je geen 'toptijden', je gaat hier bijna iedereen voorbij, ik dus ook . Ik ben nu bijna op de helft van de klim. En het is bekend, de eerste helft van deze klim is het makkelijkst. Als je daar dus te snel omhoog bent gereden, loop je de kans dat je op de volgende 10 à 11 kilometer helemaal 'stuk' komt te zitten.

De borne meldt Pente à 12%. Ja dat stuk ken ik! Vaak rijd je hier in de zon over een een stukje dat er niet zo gemeen uitziet als het in werkelijkheid is. Hier komen veel fietsers dan ook in de problemen. Cadans en souplesse, als je dat in je mars hebt, kom je er zonder kleerscheuren wel door. Dat lukt mij vandaag aardig. De volgende kilometer gaat met 11% omhoog, ook niet mis. Bij de bocht met het grote waterreservoir staan weer volgers te wachten, camera 'in de aanslag' (maar niet voor mij ). Het is hier steil. Zometeen komt de haarspeldbocht waar je richting Chalet Liotard draait. Dat is het begin van nog een gemeen steil stuk. Ik moet nog wel wat drinken. Dat lukt mij gelukkig net voordat ik bij die bocht ben. Allez, courage! roept een bevallige française daar tegen mij. Merci, zeg ik. Gelukkig is er hier ook nog schaduw, waardoor het nog steeds redelijk goed, of moet ik zeggen 'erg goed' gaat. Blijven trappen, niet gaan 'harken'. Het lukt. Ik kom even uit het zadel. 'Hier-gaat-het-nooit-snel, hier-gaat-het-nooit-snel, hier...' zingt het met iedere pedaalslag ritmisch door m'n kop. Ik ben bij het flauwe S-bochtje, het ligt in de zon. Nog even een steil stukje en ook dit heb ik weer overleefd. Daarna kan ik wat op adem komen op een minder steil gedeelte. Wel blijven fietsen! Één 'hupje' nog, voordat ik op een quasi vlak stuk kom.

Op dat 'vlakke' deel van de klim, net voor het chalet, ga ik naar het buitenblad, drink ik weer en 'vlieg' ik met een dikke 27 km/u langs alles wat hier rijdt. Dat moet frustrerend zijn... Een rotonde, nog een rotonde, het is nog steeds een soort vals plat. Ik houd de snelheid er op en net voorbij de barrière, daar waar het weer echt steil gaat worden, schakel ik terug naar 34x29. In de bocht aan het einde van deze steile passage hoor ik weer Allez, courage! Het is dezelfde française weer die mij nog maar eens aanmoedigt. Nu volgt er een behoorlijk lang stuk waar je ook weer goed op kunt schieten, want het is niet meer zo steil. Ben ik op dit gedeelte van de klim ingehaald? Niet dat ik mij herinner. Zelf inhalen doe ik wel, dat weet ik zeker. Opletten voor de vele auto's die naar beneden komen. Er gaan er trouwens ook genoeg omhoog. Waar blijven die daar boven allemaal? Zo veel parkeerruimte is daar toch niet?!

Het wordt weer even iet steiler. Ik ben nu vlak voor de bocht waar je de top imposant recht voor je ziet. In de volgende bocht, waar je naar links draait, word ik nog een keer door een groepje 'volgers' aangemoedigd: Allez, bravo! en er wordt in de handen geklapt. Op het kilometerpaaltje lees ik Altitude 1702 m. Ik moet nu nog 2 km, dus dat worden kilometers van gemiddeld zo'n 10%. Maar ja, je bent in Frankrijk en dan moet je dit soort indicaties soms niet al te letterlijk nemen. Die 2 km klopt wel, maar zo heel erg steil is het gelukkig niet meer en ik ben er nu toch al bijna. Het gaat nog steeds goed. Toch is het stuk naar de bocht bij de radarkoepel ook nog behoorlijk lastig. De française staat daar inmiddels ook weer. Ze zegt nu niets. Op mijn beurt probeer ik haar nu aan te moedigen om iets te roepen. Het lukt mij niet.

De laatste kilometer komt er aan. Ik rijd ik nog soepel omhoog. Een professionele fotograaf richt zijn telelens op mij. Ik wijs naar de tekst op mijn shirt en voor de volgende foto's trek ik nog maar eens paar vrolijke gezichten. Z'n kaartje verdwijnt in mijn achterzak en ik wens hem nog een prettige dag. Morgen of zo zie ik wel wat het geworden is. Vlak voor de grote en laatste bocht komt mij een hele rits auto's achterop. Als dat maar goed gaat, denk ik. Want waar moeten die zo gauw heen? Congestie kan ik nu absoluut niet gebruiken. Het gaat dus ook niet goed . Nog voordat ik bij de bocht ben, zie ik al dat de boel helemaal vast staat. Merde!!!. Het is een gewriemel van omhoog en naar beneden gaande auto's en automobilisten die tegen beter weten in hier een parkeerplekje proberen te vinden. M'n eindtijd, m'n eindtijd gaat er aan, denk ik. Het schiet voor geen meter op, daar boven. Het enige wat ik zie, is een lange rij min of meer stilstaande auto's. Ik zit stevig te balen!

Gewoonlijk rijd ik zo snel als mogelijk - en dat is nog best snel - naar het plateau. Dat kan ik nu wel vergeten! Over de smalle strook links, dus achter de houten balustrade langs, is ook geen optie. Het wemelt daar van de voetgangers. Zo goed en zo kwaad als mogelijk is, laveer ik tussen en langs de auto's en probeer ik er het beste van te maken. Gelukkig hoef ik niet uit de pedalen en is boven de weg naar de streep wel even vrij. Op de streep start ik de volgende 'Lap', stop de computer en zie dat ik in 1:51:15 omhoog ben gereden ! Voor iemand van mijn leeftijd een correcte tijd, lijkt mij zo. Ik ben er dan ook heus wel tevreden mee, maar zonder de 'verkeersproblemen' bij de start en bij de finish, had ik het denk ik toch zeker binnen de 1:51 gered. Wel (een beetje) jammer. Je hebt per slot van rekening niet altijd 'goede benen'. Even later is de 'oprit' natuurlijk weer gewoon vrij en zou ik nergens last van gehad hebben. Wel merkwaardig dat Strava 1:51:03 geeft. Doch daar zal ik mij maar niet druk over maken.

Nummer 53 ging in 1:51:15 :



Maar wat een drukte heerst hier op de top! Fietsers, fietsers en nog eens fietsers (m/v). En dan ook nog al die auto's die telkens omhoog komen en hier absoluut niet (meer) kunnen parkeren. 't Lijkt (is) hier gewoon een 'gekkenhuis'! Het is eigenlijk ook niet leuk meer, al die drukte. Ik ben dat niet gewend, omdat ik doorgaans in een veel rustiger periode hier omhoog ga. Nadat ik aan een Franse racefietser gevraagd heb om een foto van mij te maken, hang ik hier nog wat rond. Even een appeltje eten, 'fietsjes kijken', foto's van al het gewriemel maken. Geen foto's van de omgeving, want het is heiig. Er hangt een dikke inversie, dus is er geen verticale stroming. Wel drijft er zo af en toe een minuscuul wolkje langs de berg. Om mijn foto's te kunnen maken, had ik mijn fiets even half achter een 'dikke' witte BMW 'X-zoveel', die dicht tegen de muur bij het souvenirwinkeltje geparkeerd stond, gezet. Een Fransman liep er een paar keer langs. C'est un beau vélo (Het is een mooie fiets), zegt hij tegen mij, als ik weer bij m'n fiets terug ben. Titane? Dat kon ik bevestigen. 'Amerikaans titanium', zeg ik tegen hem, 'geen Chinees'. 'Het Amerikaanse laswerk is mooier dan bij de Chinese frames', leg ik hem uit en wijs op de lasnaden. Dat komt hij wel even van dichtbij bekijken. 'Het is niet gelakt', vervolg ik. 'O, het is onbewerkt', zegt de man en streelt voorzichtig met z'n vinger over de bovenbuis. Hij staat er van te genieten en wenst mij 'Nog een prettige tocht verder'. De man had kennelijk oog voor 'iets bijzonders', voor iets wat je niet zo heel vaak tegenkomt .

Een paar impressies van de drukte op de Mont Ventoux:









Ja, dan moet je ook nog weer een keer naar beneden. Boven stond je aan de zuidzijde van het bouwsel in de luwte, scheen de zon en was het er dus goed toeven. Maar in de afdaling zou een windjack wel van pas komen. En ook zeker niet in de laatste plaats omwille van de veiligheid, trok ik dus mijn 'gele geval' aan, voelde of de helm goed strak op het hoofd zat, zette computer weer aan en wilde vertrekken. 'No way', weer congestie. In de eerst de beste bocht, dus als je net van het plateau af bent, moest ik al weer uit de pedalen! Het zat er muurvast. Even geduld dus. Als ik dan 'eindelijk' aan de afdaling denk te kunnen beginnen, hang ik achter een auto die niet langs een dalende racefietser kan. Waarom daalt zo'n fietser met zo'n 'oude wijven tempo'? Als de auto er eindelijk langs is, passeer ook ik de man en zie dat hij met aangetrokken remmen daalt . Zit je op een fatsoenlijke fiets, in een fatsoenlijke outfit, ben je kennelijk de Ventoux op gefietst en durf je niet te dalen...

Vlot dalen zat er verder ook nauwelijks in. Een onafgebroken stroom fietsers komt vanaf Bédoin (en Sault) omhoog en een eveneens onafgebroken stroom auto's idem dito. Die laatsten proberen natuurlijk al die fietsers weer in te halen, terwijl er ook fietsers en auto's naar beneden gaan. En dan zit er zo af en toe ook nog een camper tussen. Het is dan ook goed opletten geblazen, want sommige auto's komen toch vrij ver op 'mijn' weghelft terecht. En dan is het op het smalle weggedeelte tussen Chalet Reynard en St-Estève soms behoorlijk 'krap'. Zo tegen de 67 km/u maximaal, harder ging 't vandaag niet. In de S-bocht halverwege het bos, daar waar je een onverharde parkeerplaats op kunt, komen ook weer een paar fietsers omhoog. Die zitten er door, want ze rijden in de richting van de boompjes (schaduw!) die bij die inrit staan en stappen (even?) af. Ik ga verder met de tweede helft van de afdaling en ben blij als ik bij St-Estève het bos kan verlaten, het gelukkig wat minder druk wordt en ik meer overzicht heb. Een paar minuten later zie ik mijn vrouw al zitten op het muurtje bij de parkeerplaats. Ze gebaart dat ik nog even door moet rijden. Ze wil een foto maken. Er schiet net een auto door het beeld als ik bij haar ben. Even overleggen we. Ik doe een tweede poging. Weer mis. En dan wordt het opnieuw zo druk, dat we het maar laten lopen.

If it isn't on Strava, it didn't happen, las ik laatst ergens (hier op het forum). Well, this one (54 km) is on Strava indeed ! Mijn hartslag is tijdens de klim niet boven de 157 bpm gekomen. Die 157 bpm was kortdurend, want tijdens het zwaardere deel van klim schommelde de hartslag zo tussen de 144 en 154 bpm. Op zich kan ik (nog) niet zo veel met die waarden, omdat ik mijn maximale hartslag nog niet heb bepaald, c.q. heb laten bepalen. En tijdens de afdaling heb ik ditmaal geen last gehad van rare hartslagwaarden t.g.v. wapperende kleding.
Nadat de fiets weer in de auto was opgeborgen en ik mijzelf wat had opgefrist, was het tegen enen en dus tijd om ergens 'iets te gaan eten'. We hebben in Bédoin al bij diverse restaurantjes gegeten, maar nog nooit bij Bar Restaurant De l'Observatoire. Hun menu stond ons wel aan en zo hebben we daar op het terras, bij wijze van uitzondering nu eens zonder de tegenwoordig helaas gebruikelijke overlast van rokers, gezellig getafeld en kon ik mijn vrouw uitgebreid verslag doen van deze geslaagde '53e keer Ventoux'.

[uninvitedguest]

Ha Grimpeur,

Leuk verslag weer, geniet altijd erg van je verhalen en foto's.
Feest der herkenning, want afgelopen zomer o.a. hetzelfde rondje gefietst.

Ken de streek echter nog niet zo goed als jij.

[Le Grimpeur]

!

[havana]

Heerlijk verslag weer! Ik ben gek op dit soort bocht-tot-bocht verhalen. Wat er allemaal omhoog rijdt daar is redelijk onvoorstelbaar. Eén grote, veelal Belgische kermis is het.

[H-W]

En gelukkig kan je vrouw zichzelf ook prima vermaken, zeker met zulke tochten is het wel erg prettig als moeder de vrouw ook achter je plannen staat!

[Orlok]

Waar is toch die mooie tijd gebleven, die vergane glorie.

Dat is pas afzien in de Alpen van de Haute Provence:

https://www.youtube.com/watch?v=TQEUuJpY3fU

[Echo]

Heerlijk leesvoer op deze regenachtige dinsdagmiddag. Bedankt Grimpeur!

[Le Grimpeur]

Met een track rondom de Petit Luberon
(Vandaag, 25 augustus 2014, gefietst)

Voor het rondje van vandaag heb ik maar weer eens een track ingetekend en in mijn Sigma Rox 10.0 geladen. Ten zuiden van de Luberon, in de vallei van de Durance, ben ik iets minder bekend en dan is zo'n track wel handig dacht ik zo . En zeker als je, zoals ik vandaag van plan was, door een wat grotere stad als Salon-de-Provence komt. Het was de afgelopen nacht helder in de Luberon en daardoor ook flink afgekoeld. Bij mijn vertrek, nog ruim voor half negen, kwam de thermometer van m'n computertje met een schamele 13,8 graden op de proppen . Ja, dan is kort-kort misschien toch iets te optimistisch . Ik had het dan ook gewoon koud. Aan armstukken heb ik nog wel even gedacht, doch ik had mij al met 'zonnebrandcrème' ingesmeerd en heb dus maar even wat kou geleden.

Eerst binnendoor naar Coustellet, om het begin van het nieuwe stuk van de véloroute op te zoeken. In Frankrijk loopt de vakantieperiode nog een weekje door en dus werd er nog niet aan dat nieuwe stukje fietspad gewerkt. Er moet eigenlijk alleen nog wat aan de afwerking gedaan worden. Als ik naar links keek, zag ik een nagenoeg gesloten, maar niet erg dik wolkendek. Het was wel vrij hoge bewolking, want de top van de Ventoux was goed zichtbaar. Aan mijn rechterzijde lag de Luberon onder een geheel blauwe hemel. Doch het wolkendek kwam snel mijn kant op, waardoor het opwarmen ook niet erg opschoot. Ik zag wel dat de bewolking al wat begon te verbrokkelen. Voor mij uit lag de Grand Luberon met de Mourre Nègre mooi in
't tegenlicht, met daarboven fraaie wolkenslierten. Ik wilde het fotograferen, doch kon mijn fiets nergens tegenaan plaatsen. En dat was wel nodig, om een eind naast het fietspad, de zon achter het gebladerte van een grote boom te kunnen manoeuvreren. Ik kreeg nu alleen een foto met veel te grote contrastverschillen. Helaas... Snel verder dan maar.

Bij het voormalig stationnetje van Bonnieux ben ik richting dit stadje gegaan. Je kunt op heel veel verschillende manieren naar Bonnieux omhoog rijden (leuk!). Ik heb vandaag maar eens de D36/D194 genomen. Dit is wel de meest druk bereden route. Het begint, over een matig wegdek, als vals plat. Daarna wordt het klimmen, met percentages die variëren van 3 - 5 (34x21). Als het wat steiler gaat worden, is het wegdek gelukkig ook beter. Dat tweede deel van de klim is, met 5% tot soms even 8%, duidelijk steiler (34x23). Gemiddeld zit je hier op 6 à 7 procent. Allemaal goed te doen dus, zeker als het nog fris is. Ik was van plan om, indien het rood zou zijn, het mobiele verkeerslicht bovenin het stadje te negeren. En het was rood, doch er stonden al een stuk of vier auto's te wachten. Ik heb mij dan ook maar netjes aan de regels gehouden.

Vlak voor het colletje (431 m), je bent dan al door Bonnieux, rijdt er een lange sliert 'toeristen' op MTB's en een enkele 'fitness-bike' voor mij. Die zal ik dus zometeen, voor de afdaling begint, in moeten gaan halen. Doch ze slaan rechtsaf, richting het Forêt des Cèdres. Wel zo makkelijk voor mij . De afdaling en de rit door de Combe de Lourmarin (kloof) waren gelukkig minder fris dan waar ik op gerekend had. Door die kloof, die in de andere richting behoorlijk vals plat is, schiet je snel op. 't Is er prachtig en er zitten ook wat leuke bochten in. Maar pas op voor tegemoetkomende auto's! De zon begon er nu steeds beter door te komen. In Lourmarin wilde ik in elk geval de de vorige keer 'mislukte' foto maken. De tandenpoetsende man met rastakapsel en bijbehorende 'camper' zou er nu waarschijnlijk niet staan. Er stonden op die parkeerplaats nu ook wel wat campers, maar 'mijn hoekje' was nog net vrij .

De Luberon bij Lourmarin... :




...en het Château de Lourmarin:



Na Lourmarin moet je op de D943 naar Cadenet eerst nog over een côte (253 m) en daarna heb je in de afdaling al mooie doorkijkjes op de 'overkant'. Je kijkt dan op de Chaîne des Côtes (met een klimmetje van 21%) en op het mooie Plateau de Sèze. Bij de rotonde vóór Cadenet mag je niet rechtstreeks het stadje in, want dat is éénrichtingsverkeer, doch moet je er met een lus omheen. Als je aan de zuidzijde van Cadenet fietst, zie je in de verte al het Montagne Ste-Victoire, dat ten oosten van Aix-en-Provence ligt. Dat geeft mij echt het gevoel dat ik in het zuiden van Zuid Frankrijk aan het fietsen ben . Het was inmiddels ruim 23 graden geworden . Na de rotonde in de D973 volgt er een minder interessant stukje van de de D943 (3,5 km). Het is een drukke, maar gelukkig wel brede weg, die je naar de overzijde van de Durance en het Canal EDF brengt. Even een paar kilometer over de D561 en daarna kwam voor mij de D561a en dus de afslag naar La Roque-d'Anthéron. Beide wegen maken slechts een heel kleine hoek met elkaar en op dat soort punten is het extra opletten bij het volgen van de track. Je ziet dan niet meteen dat je linksaf moet en als je de waarschuwing op het display mist, ben je opeens de track kwijt. Dat gebeurt al snel, dus 't is op zich geen probleem en makkelijk te herstellen. Maar dat zijn zo van die dingetjes waar je bij het navigeren zonder kaart toch alert op moet zijn.

Ik had mijn route door het oude centrum van La Roque ingetekend en daar ging het navigeren verder prima. Zo zie je ook nog iets van het stadje . Een paar jaar geleden, toen ik er op zoek was naar het klimmetje van 21%, ben ik door de buitenwijken gereden (toen nog zonder track) en dat was toch minder interessant. Bij het intekenen van de route stuitte ik op een weggetje langs het Canal EDF. Door dat weggetje te kiezen, kon ik het verkeer op de D561 mooi ontlopen. Het lukte mij echter niet om bij het intekenen het weggetje helemaal te volgen tot het einde bij de D67. Op ongeveer tweederde van het weggetje 'moest' ik via een bruggetje naar de D561 en daarna meteen rechtsaf via de D561c naar Charleval. De D561 ligt ter hoogte van Charleval namelijk 'ingegraven' en dus kun je er daar niet meer af. Daarom ga je via Charleval over de D561. Dat wordt bij het intekenen keurig voor je 'geregeld'. Bij het verlaten van Charleval, op de D67, zag ik dat er daar voor het weggetje langs het kanaal een inrijverbod geldt. Maar of ik het niet toch gewoon had kunnen volgen, dat blijft een vraag. Op zich kon ik prima langs het kanaal fietsen. Er zat maar één stukje (circa 100 m) in waar het asfalt zo goed als verdwenen was. Ik had wel de pech dat er natuurlijk weer net een vrachtautootje van de gemeente over het onverharde deel naast het 'fietspad' mij tegemoet kwam, waardoor er een enorme stofwolk ontstond. Maar verder rijden daar geen auto's.

Fietsen langs het Canal EDF tussen La Roque-d'Anthéron en Charleval:



Na het Canal EDF kom je nog over het veel smallere Canal de Marseille en kun je meteen na het bruggetje rechtsaf over de D22 naar Cazan. Die D22 is een brede, niet al te druk bereden weg met fietsstroken. Je fietst daar door een bosachtige omgeving, maar krijgt ook zo af en toe iets van het omliggende landschap te zien. Soms kijk je een eind weg en zie je wat dorpjes en zelfs de Alpilles in de verte liggen. Ook de Luberon is er natuurlijk goed te zien, want dat is een langgerekte en relatief hoge bergketen. En links zag ik tussen de bomen af en toe de kalksteenrotsen van het Plateau de Sèze.

In de Bouches-du-Rhône, langs de D22, krijg je Mallemort, Pont-Royal en de oostelijke Alpilles te zien... :



...maar ook de Luberon:



De track van de Rox stuurde mij keurig door Cazan richting de klim naar Vernègues. Die klim kende ik wel van een vorig verblijf in deze omgeving. Ook dit is een makkelijk klimmetje (34x21), dat bovenin even wat steiler (34x23) is. Je klimt ook hier naar een schitterend plateau met een ruige natuur en hier en daar echte stukken garrigue. En er is weinig verkeer. Na Vernègues kijk je een enorm eind weg en zie je het Montagne Ste-Victoire weer mooi liggen, met daarachter het Massif de la Sainte Baume ten oosten van Marseille. Het was wel zo helder dat ik vandaag ook de Étang de Berre, het grote meer ten westen van Marseille, in de zon zag schitteren. Minpuntje zijn de vele hoogspanningsleidingen die over het plateau lopen. Hun masten ontsieren de omgeving enorm. Een dan staan er ook nog een aantal kleinere masten voor het niet-hoogspanningsnet. Een mooie overzichtsfoto maken is er dan ook niet bij . Vanaf het plateau kun je rechtstreeks naar Salon-de-Provence dalen. Dat is een heel leuke afdaling, met veel, maar niet moeilijke bochten en door een stukje prachtige natuur. De track op mijn Rox leidde mij daarna snel en foutloos door Salon. Ik herkende de route wel, want ik heb hem een keer in omgekeerde richting gereden. Maar zo'n 'hulpje' er bij is toch wel handig. Het was, ik denk omdat het nog vakantietijd is en de Fransen ook nog aan tafel zaten, niet erg druk in Salon. Gelukkig maar, want je moet toch een flink stuk door de stad.

De stad uit fiets je over een op het brede trottoir aangelegde en groen gemarkeerde fietsstrook. Wel een beetje 'Franse oude meuk', dus 't rolt niet soepel. Net buiten de stad komen mij aan de overzijde van de D17 twee wandelaars tegemoet. Nog ruim voordat ik er ben, steekt de vrouw al een beetje aarzelend haar hand op. Nu, die begint wel erg vroeg te groeten, denk ik nog . Doch als ik bijna bij hen ben, gaat de hele arm omhoog en roept ze iets. Ik hoor zoiets als 'hoeveel kilometer' of zo. Het is een brede weg, dus ben ik maar netjes naar de overkant gegaan. Ze volgen de een of anderen GR wandelroute van x naar y (de namen ben ik al lang weer vergeten ) en willen graag weten hoe ver het nog naar Salon is. Ja, dan sta je daar met je geavanceerde GPS-computer toch een beetje met je mond vol tanden . Ik ben nog maar net de stad uit, maar op zo'n fiets ben je zo maar een flink aantal kilometers verder. 'Ik moet 't schatten', zeg ik tegen haar. 'Een 2 à 3 km, niet veel meer', zeg ik. 'Het is niet ver, op de fiets', zeg ik nog. Maar ze is al blij dat ze een indicatie gekregen hebben en zegt dat het voor hen dus nog een kwartiertje of drie wandelen is. We groeten elkaar en ik ga verder, richting Eyguières. Wandelaars, die hebbn toch altijd een IGN-kaart bij zich, waar je precies op kunt zien waar je bent? Thuis zag ik in het Sigma Data Center dat ik aardig goed zat met m'n schatting .

In Eyguières negeer ik het afsteken via de D72a bewust en rijd ik gewoon op de hoofdweg het stadje in. Die D72a loopt door een woonwijkje en dat hoeft voor mij niet. In het stadje, met z'n nauwe straatjes, gaat het navigeren niet vlekkeloos. Het lijkt alsof ik zo tussen de hoge huizen de satellietsignalen af en toe kwijt ben. Een probleem is het niet, want de route door het centrum van Eyguières is vrij simpel: je mag er rijden, of je mag er vanwege éénrichtingsverkeer niet rijden. Zodra ik door het oude centrum ben, kan ik de track weer goed volgen. De D72 naar Sénas loopt over een côte, die bovenin wel tot 8% komt, dus dat is nog weer een stukje klimmen geblazen. Daarna gaat het hoofdzakelijk in dalende lijn verder. Eerst door 't bos, daarna kijk ik op de Alpilles d'Eyguières, zoals de oostelijk Alpilles ook wel genoemd worden. Ook de ruïne van Castelas de Roquemartine is hier goed te zien. Als ik sta te fotograferen, scheurt er een oude, donkerblauwe BMW luid claxonnerend langs. Uit het rechter portierraam komt een arm met gestrekte middelvinger omhoog. Wat een mislukkelingen !

Vanaf de D72 tussen Eyguières en Sénas kijk je op de Alpilles d'Eyguières:



De bewolking begint inmiddels ook weer de overhand te krijgen. Zo zijn er mooie opklaringen, zo trekt het weer bijna helemaal dicht. Het is natuurlijk niet koud, maar ook niet echt warm. Eigenlijk prima fietsweer dus. Toch heb ik hetzelfde gevoel wat ik heb als ik in de Provence eind september/begin oktober op een rustige herfstdag aan het fietsen ben. Het lijkt wel alsof de (milde) herfst hier ook al vroeg begonnen is . Vanaf Sénas ben ik over een parallel aan de spoorlijn lopend weggetje, met een prima wegdek, richting Orgon gefietst. Dit stuk kende ik nog niet. Wel de voortzetting hiervan vanaf de kruising met de D569. Vanaf die kruising is het wegdek van het weggetje gewoon slecht: een verbrokkelde zijkant en veel stukken slecht wegdek. I.v.m. de bouw van een nieuw viaduct bij Orgon, moet ik vlak voor dat stadje nog even over de D7n. Daarna kan ik vanaf Orgon, ook weer over een binnenweggetje, naar de bruggen bij Cavaillon fietsen. Eenmaal door Cavaillon volgt dan nog de route binnendoor naar Taillades en vandaar de fietsroute Le Luberon à vélo, met vlak voor Robion nog de steile helling van maximaal 15% (34x29). 't Was vandaag een tocht met veel mooie gedeeltes, maar ook met een paar minder interessante stukjes. Toch heb ik fijn gefietst en 116 km is ook niet niks. En ik was niet eens echt moe toen ik thuis kwam. Dat is toch een goed teken? Of juist niet ? Als je een Strava account hebt kun je hier de route in detail bekijken. Anders zul je het daar met een globaal plaatje moeten doen .

[DeletedUser01]

Prachtig weer, I follow you on Strava, off course!

[Le Grimpeur]

Ja, dat Strava . Daar heb ik inderdaad een aantal volgers, die vaak ook grif kudo's uitdelen . Alleen de namen van die volgers zeggen mij (uiteraard) niets, want het zijn hun 'burgerlijke stand namen' en dus weet ik niet of er ook forumleden tussen zitten (zal vast wel ). Maar dat is voor mij ook niet erg 'spannend' . Strava ben ik gaan gebruiken opdat geïnteresseerden wat makkelijker kunnen zien welke routes ik gereden heb.

[havana]

Ik zit niet op Strava, dus bij dezen dan maar een kudo! Ben alweer aan het aftellen tot volgend jaar...