nl.wikipedia.org/wiki/Syndroom_van_Wolff-Parkinson-White
Zo'n 15 jaar geleden ( ben nu 45 ) werd me door de bedrijfsarts verteld dat ik een prachtig WPW Syndroom had. Mijn eerste reactie was ; wattuh ?? de bedrijfsarts zei dat het hartritme stoornissen zou kunnen geven, en hij vroeg of ik er wel eens last van had. Ik had er ondanks mijn sport verleden ( voetbal / wedstrijd judo ) nog nooit van gehoord en het was met jeugd sporttesten nooit gemeld.
6 of 7 jaar geleden kreeg ik mijn eerste stoornis, gelijk een heftige. Hartslag vloog omhoog naar ca 220 bpm tijdens rustig wandelen. Het was geen fijne ervaring en zodoende ben ik bij de cardioloog beland. Volledig onderzoek gehad ( ECG - hart echo - inspanningstest - katheterisatie ) en toen had ik de keuze, opereren of niet. In de tussentijd had ik geen stoornissen gehad en besloot toen nog te wachten met de operatie.
Sinds begin van dit jaar heb ik dus 5 keer een stoornis gehad - 2 keer tijdens training en 1 keer tijdens een toertocht ( zie topic " hartslag specialisten kijk hier eens naar ). p.s. Hier een stukje scherm van mijn Delta Ride for the Roses waarbij ik een ritme stoornis kreeg. Ik heb het WPW syndoom - waarbij de hartslag wel eens op hol slaat. Ik voel dan ook duidelijk het fibrilleren van mijn hart , en dat is niet zo fijn kan ik vertellen uit ervaring. Hartslag was toen max 246 over een ca 4 1/2 minuut.
Dus heb ik toen besloten dat het toch wel tijd wordt om de procedure in zijn geheel te doorlopen. Weer naar de cardioloog voor een update van mijn status, bij het plaatselijke ziekenhuis. Weer een hart echo - filmpje - en inspanningstest en bloed testen. Tevens een afspraak gemaakt bij de specialist in het UZA op dit gebied.
De specialist in Antwerpen was erg benieuwd naar mijn hartfilm 2 weken geleden. Na wat testen ( wederom ) kwam zijn uitslag. Ik had geen optie , er moest wat gedaan worden, eigelijk al 6 jaar geleden volgens de beste man. Dus even bellen met de afspraken afdeling binnen het UZA, en ik mocht afgelopen maandag al komen.... Slik , dat was snel dus.
Afgelopen maandag opgenomen in het UZA op de short-stay , of kort verblijf. Gisteren is de procedure uitgevoerd middels 4 katheters is de lies ( 2 links en 2 rechts ). Gelukkig hebben ze de stoornis kunnen vinden aan de linker buitenkant van het hart. De ablatie op zich is goed te doen, alhoewel het branden wel pijnlijk was op de borst ( alsof ie in de fik staat / of er druk op staat ) ik vind het moeilijk te bewoorden. Dit kwam door de lange duur van branden , ik schat zo'n 40 seconden met de warme tip.
Daarna werd mijn hartritme voor een klein half uur geprobeerd op te jagen om te kijken of de zenuw bundel nog actief was. Gelukkig bleef het stil aan het front - en mochten de katheters eruit. Daarna werd de linkerkant verbonden na afdrukken van de ader, rechts werd de slagader gebruikt dus moest de katheter nog 4 uur blijven zitten ivm bloedverdunners.
Na 4 uur mocht ook deze katheter eruit en werd " de lijmklem " gebruikt om af te drukken en daarna te verbinden. Inmidels had ik gelukkig wel al iets gegeten want vanaf maandag 18.00 uur tot dinsdag 17.00 uur op 3 sneetjes brood is geen vetpot. Na een echt beroerde nacht ( overal kramp ) omdat het lies drukverband er zat en aansluitingen van de monitor was het dus taai vanmorgen. Gelukkig was de lieswond perfect dicht, en helaas bont en blauw .... dus mocht ik na het ontbijt douchen en naar huis toe.
Nu mag ik even rust houden, helaas niet fietsen / autorijden / enz. Ivm de lieswond en eventuele stoornissen die nog kunnen komen. Sommige mensen moeten nogmaals een ablatie ondergaan omdat in 2% van de gevallen het terug komt. Hopen dat ik er van gevrijwaard blijf en dat we over een 2 weken weer kunnen fietsen met een redelijk hartritme. Nu veel rust pakken en de wonden laten helen.
Misschien , heel misschien kan ik volgend jaar tijdens Etappe du Tour mijn zoon van 16 bijhouden, misschien heel misschien dan.
