Deel 1!
Omstreeks kwart voor zeven 's ochtends bol ik rustig van m'n hotel richting het centrale plein van Forli. Bij de eerste editie van deze granfondo is de belangstelling nog niet dusdanig groot dat je veel vroeger moet zijn om in het startvak plaats te nemen. Fietsmaatje Gabriele staat al te wachten en ik sluit aan bij het groepje met Paola, Domenico en Fazio met wie ik 's avonds had kennisgemaakt met een lekker etentje. Tijdens dat laatste avondmaal keken we vanaf de slotklim uit over Forli. Onder het genot van een mooie fles wijn en plaatselijke specialiteiten was het genieten. Nu stonden we klaar voor de start van een avontuur. De eerste editie van Granfondo La Magnifica.
Als het peloton om 7 uur van start gaat lijkt het alsof we beginnen aan een criterium. Het tempo gaat direct omhoog onderweg en ik schuif me wat naar voren omdat het daar wat prettiger fietsen is.
Vlak voor de eerste heuvel passeren we een sectie kasseien. Normaal gesproken mijn specialiteit en hoewel ik er prima overheen stuur gaat er iets niet goed. M'n zadel zakt langzaam maar zeker naar beneden. Toen ik twee dagen geleden m'n fiets opbouwde na de vlucht was het schroefje afgebroken bij het aandraaien. In Firenze had ik een nieuwe gescoord maar kennelijk was ik deze keer iets te voorzichtig geweest. Zo stond ik aan de voet van de eerste klim direct naast de kant om m'n fout te herstellen. Alsof het parcours al niet zwaar genoeg was. Stom, maar niets meer aan te doen. Achter de auto's kon ik direct in de achtervolging. Met ongeveer 400 deelnemers verdeeld over de verschillende afstanden had ik me al wel voorbereid op veel solowerk maar om daar nu al mee te beginnen was me wat te gortig.
Eenmaal weer in een mooie groep beland was het tijd om het tempo weer iets te matigen.
Na ongeveer 10km klimmen de eerste top gevolgd door een technische afdaling. Traditiegetrouw ga ik daar altijd wat behoudend naar beneden om eventueel te kunnen anticiperen op kamikaze acties van deelnemers die denken dat ze een gebrek aan klimcapaciteit moeten compenseren met het nemen van grote risico's. Dat viel allemaal erg mee en beneden ontstond een aardige groep fietsers die zo te zien hetzelfde doel hadden. Niet te gek doen want het is zo al zwaar genoeg. De hoogtemeters volgde elkaar in rap tempo op en de groep viel volledig uit elkaar. Bij de eerste strook sterrato was het al ieder voor zich. Met drie deelnames aan L'Eroica ben ik bekend met het rijden op dit soort onverharde paden. Toch was het even lastig want daar kies ik voor 28mm banden terwijl ik nu met Conti 4 season 25mm was vertrokken. Op 7 bar bovendien want je het grootste gedeelte van het parcours ging toch echt over asfalt. Dat eerste sterrato lag overigens op de klim naar Botticella, 9km en bijna alleen maar onverhard.
Ik begon me ondertussen af te vragen of er in Romagna ook nog iets anders bestond als bergop rijden. De ene hoogtemeter na de andere slechts afgewisseld door afdalingen waar ze bij de efteling jaloers op zouden zijn. Na zo'n achtbaan ging het meestal gelijk weer omhoog. Weliswaar keurig aangegeven door een bordje maar het gemiddelde stijgingspercentage dat daar op stond was waarschijnlijk inclusief de afdaling.
Door die opeenvolging van hindernissen had ik denk ik wat te weinig gedronken en alles bij elkaar begon het allemaal al behoorlijk door te wegen. Zodoende keek ik al met de nodige schrik uit naar de zware klim die even voor de helft in het parcours zat: Monte Carpegna oftewel il Cippo. Bekend als de favoriete trainingsklim van Marco Pantani. Il Carpegna mi basta zei de piraat over zijn heuvel. Ik kon het alleen maar heel erg met hem eens zijn. 6 kilometer klimmen waarbij de percentages eigenlijk continu boven de 10 en volgens de Garmin zelfs regelmatig naar 15 tot 20 opliepen. Het tempo ging er echt volledig uit en het was hard werken om boven te geraken. Zo had ik wel alle tijd om te kijken naar de borden langs de weg die herinnerden aan Pantani maar ook Merckx die hier ooit een belangrijke slag maakte in de Giro. Op de top van de klim stond de teller op 102 kilometer en die hadden zo'n 3200 hoogtemeters gebracht.
De listige afdaling ging vrij vlot en bij de bevoorrading was het tijd om de schade op te nemen.
Volledig naar de klote en nog niet eens halfweg. Dat was de stand van zaken.....
