Pedala lezeres Astrid test het komende halfjaar een Sensa Emilia. Via ons forum deelt zij haar ervaringen. Deze week deel 5.

Daar was ie dan: de Tecklenburgrundfahrt! Ik had er lang naar uitgekeken en tegen op gekeken. In één van m’n vorige blogs had ik al het een en ander verteld over m’n haat/liefdeverhouding met beklimmingen. Maar ook hoe ik die bastards eens wilde aanpakken! 

Met een oud Twents gezegde: “woar ’n bult is, is ok ’n gat” begon ik aan de tocht van 136 km met ruim 2100 hoogtemeters in het mooie Duitse Tecklenburg. Tevens een mooie gelegenheid om de Sensa Emilia eens mooi te testen op haar stijfheid, want bij het afdalen gaat het wel geregeld wat harder dan op de gemiddelde Nederlandse afdalingen. Een klein voorproefje had ik een tijdje geleden al gehad op de Muhlenberg in Gildehaus (even vergeten te remmen op de grens bij Oldenzaal/De Lutte en dan ben je er al). Met 300 meter (volgens het Stravasegment) geen lange afdaling maar dan moet je met -10,3% en zo’n rare bijna-haarspeldbocht wel even flink opletten.

Ik besefte dat dit al driftend en met geblokkeerd achterwiel niet één van m’n meest technische hoogstandjes was. Het leverde me echter wel een mooie QOM op en een ervaring rijker op de Sensa Emilia. De fiets bleef lekker compact en om een beetje aan te geven hoe dat voelt: ze zwenkte niet uit. Het gaf in ieder geval wel wat vertrouwen om de heuvels in Duitsland met een wat hoger tempo naar beneden te kunnen rijden. Het ging regelmatig richting 70 km/h zonder dat ik maar een enkel moment dacht dat ik de controle kwijt was. Goed, daarbij spelen natuurlijk ook een paar betrouwbare remmen en andere factoren ook mee.

Stoer

En niet alleen bult af ging het lekker. Het was me uiteindelijk te doen om die beklimmingen. Ik had veel geoefend ook met het staan op de pedalen, zodat ik net die laatste meters makkelijker kon pakken. Ook hier bleef de Sensa mooi bij elkaar en waar ik 2015 en 2016 nog moest afstappen aan het eind van de beklimming, maakte ik nu de heuvels mooi af. Zelfs daar waar ze op hun piek tot 20% en zelfs 25% gingen. Wat voel je je dan STOER, zeg ! Vooral als je op iedere heuvel nog eens wat kerels chickt. Dat is ook wel eens anders geweest.

De Stravateller stond bij thuiskomst op 42 bekers: 33 PR’s en acht 2e tijden die maar enkele seconden langzamer waren dan m’n 1e tijd. Een keer een 3e tijd maar daar had m’n sporthorloge de pauzetijd erbij mee gerekend. Dus wat mij betreft was het: Mission Accomplished!

In the flow

Misschien is het wel wat overdreven om zo gefocust te zijn. Het is zeker niet het belangrijkste in de wereld maar ik zit nu lekker in the flow en daar geniet ik van. En ik vind dat ik er ook wel wat voor gedaan en gelaten heb om mijn persoonlijke doelstellingen te halen. Daar is de Sensa Emilia in ieder geval ook een onderdeel van geweest.

M’n slapeloze nacht bleek achteraf totaal onnodig geweest. Als iemand nog een leuke nieuwe doelstelling weet: kom maar op! Wordt vervolgd…