Naarmate je ouder wordt krijg je meer heimwee naar ‘vroeger’. Want vroeger was alles beter. Zo ook in het mountainbiken. Toen waren fietsen namelijk nog van staal. Remde je op de velg op hoop van zegen waardoor iedere mogelijke afdaling automatisch een soort waaghalzerij werd. Ik ben zelf 10 jaar te laat geboren en heb maar korte tijd met cantilevers en v-brakes gefietst. Maar ow, wat moet dat mooi zijn geweest in Houffalize 25 jaar geleden.

Om op de fiets redactie de nostalgische gevoelens wat op te rakelen testen we deze maand 3 oldskool mountainbikes. Inclusief zijn moderne evenbeeld. Één er van lichten we hier online uit. Het fietsmerk waar Nederland mountainbiken mee heeft leren kennen. American Eagle. De fiets van Mr mountainbike himself. Bart Brentjens.

Het is 1996, De olympische spelen van Atlanta en voor de eerste maal staat mountainbiken als discipline op de agenda van het grootste sportspektakel ter wereld. De man van de grote versnelling en met steevast een staartje onder de helm is één van de grote favorieten die dag.  Hij maakt zijn favorietenrol waar en ik zit als ieniemienie wielrenner in spé met lego blokken in de hand voor de TV. Ik word later net als Bart. (Spoiler Alert, ieder talent bleek te ontbreken dus ik ben uw stukjestyper van dienst geworden op deze website)

De fiets waar Bart op rijdt is een speciaal geval. Geen ‘echte’ American Eagle maar een Storck, speciaal gebouwd en in de kleuren van het nationale team. De fiets die wij nog eens tussen de benen mochten hebben is er één uit een jaar eerder. In het seizoen van 95 is de American Eagle ploeg grotendeels Nederlands getint. Jonge talenten krijgen de kans en huidig bondscoach mountainbiken (en veldrijden) Gerben de Knegt krijg de kans zich te bewijzen in het internationale veld. Dat doet hij op deze stalen American Eagle. Columbus buizen. Een verende vork. Één van de eerste en eigenlijk een minimalistische kopie van een vork zoals we die uit de motorcross kennen. De White Power vork van Gerard Rond. Een Nederlander, is het begin van standaard voorvering in de mountainbikes.

Als we de fiets van dichtbij bekijken zien we allerlei mooie details. Onderdelen waar je als mountainbike liefhebber altijd wel een verhaal bij hebt. Wat te denken van de fluo gele Magura raceline remmen. Die tot de dag van vandaag nog steeds dezelfde opvallende kleurstelling hebben. Of de handgespaakte 26 inch wielen waar de keuringsstickers van één van de gereden wereldbekers nog op zitten? Natuurlijk heeft de fiets bar-ends. De manier om in die tijd jezelf een berg op te sleuren. Bar-ends vast grijpen, het grote blad schakelen en duwen maar.

American Eagle sneuvelde in de strijd. Killed in action. Door gebrek aan innovatie en gerommel met de merknaam. Na het Faillissement van het Nederlandse Veltec komt de merknaam in handen van Henk Schipper. De man achter de bekende Fast Forward wielen en diverse andere zaken in de wielersport. Samen met Bart Brentjens besluit hij om het merk in 2016 nieuw leven in te blazen.

Er wordt een fiets ontwikkeld. Of zeg liever een frame. Ooit had Bart Brentjens zijn eigen lijn mountainbikebanden. ‘Brentjens DNA’ heeft deze. Nou, het DNA van Brentjens zien we ook duidelijk terug in dit frame. Alle details ademen zijn rijstijl. Snel en zonder concessies.

Eigen ontwikkeling.

De Atlanta 2.0, een duidelijke knipoog naar de olympische titel uit 96 is een volledig carbon frame met een aantal opvallende ‘features’. Te beginnen met de geometrie. Het afgelopen jaar schreven we geregeld iets over de veranderingen in mountainbikeland als het gaat om cijfers. De reach lijkt al maar langer te worden. De balhoofdhoek korter en de achtervork mag ook al eens wat meer uitgerekt worden. Nu niets van dit alles is terug te vinden bij de Eagle. Cijfers als een balhoofdhoek van 71 graden bijvoorbeeld zagen we ook een jaar of 6 geleden al in carbon hardtail land. Nieuwe fietsen gaan vaak richting de 68/69 graden. Klinkt als een detail, 2 graden. Maar dit maakt het verschil tussen een relaxte makkelijk sturende fiets of een hypernerveus gebeuren in de bochten. Dat laatste is het geval bij de Atlanta 2.0 Het frame is vrij kort en de maatvoering houdt op bij een L. American Eagle geeft aan dat je tot 1.95 op de fiets vooruit moet kunnen. Zelf ben ik 1.89cm en zat op de rand van het toelaatbare.

Steile vorkhoek

 

Hollandse markt

Dat er bij de ontwikkeling van het frame niet over één nacht ijs is gegaan zien we wel aan bijvoorbeeld de liggende achtervorken. Deze zijn asymmetrisch waarbij de rechtse een stuk lager is geplaatst. Dit truukje kennen we ook van bij vele gravelbikes. Op deze manier is het namelijk mogelijk een stijf frame te bouwen én is het mogelijk een groot voortandwiel te kunnen monteren. Want in Nederland wil je nu eenmaal gewoon lekker vooruit komen en is een 36 tands kettingblad best prettig. Die achtervorken zijn verder trouwens zo kort mogelijk gehouden. 425 millimeter. Een 2.3 band past. Zolang er maar niet al te veel modder ligt.

Laag liggende achtervork

Alle kabels lopen mooi binnendoor en er is een extra opening gemaakt zodat er eventueel een dropperpost gemonteerd kan worden. Een voorderailleur plaatsen gaat niet. Wel zijn er nokjes gemaakt om een kettinggeleider te monteren. Gewoon, voor de zekerheid. Ook hieruit blijkt weer dat de American Eagle een echte wedstrijd fiets is. Je wil een aflopende ketting in de world cups nu eenmaal niet riskeren.

Rijtest

Aangezien de Atlanta 2.0 een echt koers kanon is spelden we een rugnummer op en rijden met de fiets gekleurd in Arctic Blue een uur lang tussen de linten. Bloed hoesten en positie wringen. De American Eagle voelt zich thuis in deze situatie. Ik helaas wat minder. Dat was lang geleden. De hartslag sky-high. Comfort is ver te zoeken wanneer je op dit karretje stapt. De stijfheid aan de andere kant is echter zeer hoog. Accelereren gaat dan ook zeer eenvoudig en even je kont lichten en je zit in de lucht. Op terrein met veel oneffenheden is het dan hard werken. Je rug krijg behoorlijk wat te verduren. Op moderne flowtrails die flink zijn aangestamd daarentegen is het genieten. De 2.1 CST Jack Rabbit banden schuiven door de bochten en met de krachtige XTR remmen slip je makkelijk eens een hoekje op. Speelkwartier!

Een Flite, Want dat heeft Bart graag.

Door het korte frame ben ik erop aangewezen een redelijk lange stuurpen te monteren. Dit maakt de fiets een beetje raar qua stuurgedrag. Met de origineel gemonteerde stuurpen van 100 millimeter gaat het insturen een stuk vlotter. Ik heb minder het gevoel voorover het stuur te duiken. De toevoeging van een XL zou voor de Nederlandse markt niet verkeerd zijn.

Conclusie.

American Eagle is na een flinke tijd van afwezigheid terug op de markt; In tussentijd is er veel gebeurt, maar het merk heeft zijn roots niet verloren. Mede natuurlijk door de input van Brentjens. Ben je een beuker op zondagochtend. Kick je op de snelste rondetijd van je vaste route of rijdt je weleens ‘om het snelst’ met je vrienden of een duitse schotterpaden marathon? Dan is de Atlanta 2.0 je ding. Een starter met flink budget, avontuurlijke bikers of rijders met beperkte skills kunnen beter een deurtje verder zoeken. De adelaar heeft zijn vleugels weer uitgeslagen en wel met een heel fraaie herintrede. echter wel met een frame dat dusdanige race genen heeft dat bijbehorende skills noodzakelijk zijn om het beestje te temmen. Een fully is op komst, en zelfs een gravel fiets zit in de pijplijn. Binnenkort dus meer American Eagle op in de Hollandse bossen!