Beginnen met veldrijden: de eerste meters

Het is niet heel moeilijk om te beginnen met wielrennen. Je koopt een racefiets, een helm en meer heb je eigenlijk niet nodig. Bij het veldrijden is dat niet anders, maar de stap om daadwerkelijk met veldrijden te beginnen is een stuk groter. Zo ook voor mij. Ik trek de stoute schoenen aan en begin gewoon met veldrijden. Ervaring? Geen. Weet ik wat mij te wachten staat? Nee. In deze blog neem ik jullie maandelijks mee in mijn ‘avontuur’ en vertel ik waar je als beginnende veldrijder allemaal op stuit.

Verliefd op veldrijden

Als klein mannetje ging ik aan de hand van mijn vader de crossen in Zuid-Nederland en België af. Op plekken waar je normaal nooit komt (Kalmthout, Huijbergen, enz.) stonden we dan met onze kaplaarzen in de vrieskou naar mannen in een bos te kijken. Fascinerend vond ik het. Niet alleen de veldrijders, maar ook de entourage. Volwassen mannen met Vlaamse vlaggetjes en dikke winterjassen met daarop ‘Supporter Erwin Vervecken’. Het was altijd een apart gezicht.

Mijn vader en ik gingen dan wel met enige regelmaat naar het veldrijden toe, zelf deden we aan crosslopen. Iets totaal anders, maar het idee is hetzelfde: ploeteren door de modder. Na wat anonieme jaartjes als sportklasse-renner en héél veel blessures verder kan ik eindelijk weer sporten. Doordat het als Fiets-medewerker moreel verplicht is om actief op twee wielen te zijn, opperde ik het idee om een blog te schrijven over een bepaald onderwerp. Niet veel later was daar het Eureka-momentje: veldrijden!

Het is – voor mij dan – best wel een stap om als wegwielrenner de switch naar het veld te maken, laat staan voor een beginnend wielrenner. Ongetwijfeld komt er veel bij kijken, maar draait het toch echt om maar één ding: het gewoon doen. Via Merida werd er een crosser voor mij geregeld en een week later had ik de CX600 al in huis. Zo blij als een kind was ik ermee en eigenlijk was het zonde om hem in de schuur te hangen, maar onder lichte dwang van mijn vrouw moest ik hem toch maar netjes opbergen. Helaas ziet zij een racefiets/crosser (nog) niet als mooi woonaccessoire.

Over de crosser

Om als beginner op een ultramoderne crosser met het allerbeste materiaal plaats te nemen zag ik niet zo zitten, dus wilde ik een crosser onder de €1000 aanschaffen. Het werd uiteindelijk de Mission CX600. Qua prijs (€1699) is het ietwat aan de hogere kant, maar daar krijg je dan wel iets voor terug. De CX600 is van aluminium en heeft een carbon voorvork. Het heeft een SRAM Apex 1×11 aandrijving en hydraulische schijfremmen. Met een gewicht van 9,6 kilo is het niet superlicht, maar ook niet heel zwaar. Een mooie fiets om mijn eerste crossrondjes op te maken, denk ik zo.

De Merida Mission CX600 in opvallend groen. Een fijne fiets om mijn eerste rondjes op te maken.

Ondanks lichte knieklachten besloot ik om ’s middags toch direct de crosser op te stappen. Het stond niet in mijn planning en mijn knie smeekte om ab-so-luut niet de fiets uit de schuur te halen, maar soms is de wens de vader van de gedachte. Even de pedalen van de wegfiets op de veldritfiets zetten, kleding aan en gaan!

Gelukkig was het niet heel modderig, anders bleef er weinig over van mijn witte Sidi’s..

De eerste echte meters

‘Zoef, zoef, zoef’… De eerste omwentelingen waren gelijk raak. Het geluid is heerlijk en de dikke Maxxis-banden doen hun werk. In een rechte lijn ging ik naar het dichtstbijzijnde bos om wat offroad-stroken te pakken. Voorzichtig beginnen is het devies, dus reed ik vooral op harde zandpaden en vermeed ik de lastigere stroken. Na een korte training door de opkomende kniepijn keerde ik tevreden huiswaarts. De eerste kilometers zitten erop en het smaakt zeker naar meer!

Eenmaal thuis googelde ik op MTB-pedalen en MTB-schoenen, want met wegpedalen crossen is niet echt aan te raden. Een paar dagen later had ik de BBB ForceMount BPD-14 in huis en vond ik in een verhuisdoos nog wat oude mountainbikeschoenen. Helaas heb ik de pedalen nog niet uit kunnen testen, dus over mijn bevindingen lees je meer in de volgende blog. Het oogt in elk geval wel ‘crosswaardiger’..

 
Met wegpedalen (links) het veld induiken is logischerwijs geen aanrader. MTB-pedalen (rechts) bieden uitkomst.

Wedstrijden

Maar wat nu? Ik ben van plan om stap voor stap mijn weg in het veldrijden te vinden. Mijn conditie is oké, maar door eerdere blessures kan ik niet teveel hooi op mijn vork nemen, hoe graag ik dat ook wil. Daarom lijkt het mij niet verstandig om al direct aan wedstrijden te denken.

Wellicht is het slimmer om deze winter veel kilometers te maken op de crosser en pas volgende winter mijn eerste trainingswedstrijdjes te rijden. Misschien helpt mijn lichaam wel een keer mee en kan ik aan het einde van de winter al wat crossen in de buurt meepikken, maar daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken. De doelstelling om eind 2019 aan de start te staan van een nationale cross lijkt mij wel realistisch.

De eerste meters zijn gemaakt, maar wat nu?

De komende weken ga ik mij meer verdiepen in de schoenen, kleding en materiaal.  In de volgende blog (dat over een maand verschijnt) hoop ik meer te kunnen vertellen over mijn eerste kilometers in het veld en over tips & tricks om een betere veldrijder te worden.

Hopelijk tot dan!