Van Bon op een bamboefiets, het is zeker geen alledaagse combi. Léon stelde de test keer op keer uit. Er moest uiteindelijk een dienstbevel van de hoofdredacteur aan te pas komen om hem op deze plantaardige fiets te krijgen. En geloof het of niet, gaandeweg veranderde zijn frisse tegenzin in gematigd enthousiasme!

Soms moet ik een fiets testen waar ik weinig zin in heb. Zeker deze keer. Een fiets van bamboe. Het moet niet gekker worden. Maar de vraag is natuurlijk niet of ik er zin in heb om deze fiets te testen, maar eerder hoe hij bevalt en hoezo een fiets van bamboe bestaat? Ik ga op onderzoek uit. Omdat het moet.

De naam van pionier framebouwer Craig Calfee doemt al gauw op als het gaat over het ontstaan van de bamboe fiets. Calfee heeft vooral naam gemaakt toen hij Greg LeMond aan zijn eerste carbon fiets hielp. De oud-Tourwinnaar wilde nog één keer schitteren in de grootste ronde van het jaar na zijn jachtongeluk (LeMond werd met hagel doorboord). Volgens LeMond was het zijn fijnste fiets ooit, maar die Tour winnen deed-ie niet.

Toen Craig met zijn hond in de tuin aan het spelen was met een stuk bamboe was hij overtuigd dat het in no-time zou versplinteren. Dat deed het dus niet. Hij keek er eens goed naar en werd geïnspireerd om er een fiets van te bouwen. Als gimmick presenteerde hij zijn eerste bamboefiets op een fietsenbeurs. Het begon dus als een soort publiciteitsstunt, maar tien jaar later, na heel wat testen en perfectioneren van het proces, maakte hij twaalf bamboe fietsen voor vrienden en werknemers. De positieve feedback was groots en Craig besloot over te gaan tot productie in Californië en later ook in Afrika.

Platgeslagen schors

Mijn testfiets komt uit Oeganda. Niet het enige Afrikaanse land waar de productie van bamboefietsen tegenwoordig plaatsvindt, maar volgens Joep van bamboefietsen.nl zit daar nu eenmaal de beste bamboefietsenbouwer. Zijn naam is Kasoma Noordin. Hij oogt als een vakman vol met passie. Om een frame te bouwen kost hem 7 dagen. De metalen onderdelen worden vanuit Europa aangeleverd. Het zijn onder meer de achterpatten, innerbalhoofdbuis, stukje zadelpen en de bracketpot. Het is een heel proces om de juiste maat bamboe bij elkaar te zoeken en het tot een frame te maken. Geen stuk bamboe is exact hetzelfde en dus is ook elke fiets anders. Ook maakt Kasoma de fiets op maat als je dat wilt.

Nadat het bamboe is gedroogd, gebruikt hij een mooie jig om zijn frame te stellen en verlijmt de bamboe buizen met elkaar en de metalen onderdelen. Na 24 uur worden de ‘lugs’ gevormd door repen bark cloth met epoxyhars rond de buizen te draaien. Bark cloth is doek gemaakt van platgeslagen schors van de ficus boom. Dit wordt vervolgens netje afgewerkt door te schuren en gaatjes te vullen. Tenslotte nog een laag blanke lak erover en het frame is klaar.

9,5 kilogram

Nu staat er zo’n frame voor me en het ziet er bijzonder uit. Netjes afgewerkt en anders dan anders. Ook de geometrie staat me op het oog zeker aan. Wanneer ik de fiets in de auto leg merk ik wel dat-ie zwaar is. Dat blijkt te kloppen als ik ‘m later aan de weegschaal hang: 9,5 kilogram! In mijn hoofd gaat dat mis, want bamboe is licht en deze fiets is zwaar. Het zal wel aan de lugs liggen en de metalen onderdelen. Jammer is wel dat wanneer ik het achterwiel vastzet, de derailleur ongeveer een halve centimeter beweegt. Dit euvel kom je af en toe ook bij carbon fietsen tegen, maar dit is fors.

De fiets is netjes afgemonteerd met de mechanische Shimano Ultegra-groep. Fabric-zadel, Pro-zadelpen, stuurpen en stuur. Mooie Vittoria Qurano 46/42-wielen met Rubino-banden. Niets om over te klagen zeg maar. Hij is ook nog eens ready voor disc brakes mocht je dat willen. Het frame kun je dus ook zonder meerprijs op maat laten maken en vrijwel elke afmontage is mogelijk. Dat vind je tegenwoordig ook niet overal meer.

Dat het om een bamboefiets gaat, zal niemand ontgaan. De buizen zijn oversized en de natuurlijke vorm van bamboe is mooi behouden gebleven. De nerven in de buizen zijn duidelijk zichtbaar. Ik vind het een mooi natuurproduct. Elke fiets is anders en uniek.

Fietsen met Bruno en Hugo uh Otto

Mijn eerste rit is er meteen eentje van ruim 100 kilometer. Ik trek naar Zutphen om aan te haken bij de groep van Bruno en Otto. (Ooit vergiste ik mij in een artikel in Fiets toen ik Otto per ongeluk Hugo noemde… sorry nog). Het is een gezellige groep. Taart en koffie bij vertrek en een boel kabaal. Ik mag dat wel. Buiten moet er natuurlijk naar mijn fiets worden gekeken. Ondertussen ben ikzelf al aan het idee gewend en begin het steeds meer te zien als een leuke gimmick. De reacties lopen nogal uiteen: “Dat is toch helemaal niets” tot “wow, wat een plaatje.” Het is zeker een fiets die opvalt en meningen uitlokt. Er wordt aan gevoeld en de fiets wordt opgetild… Ja, hij is wel zwaar. Toch vind ik het opmerkelijk dat de meerderheid van de reacties positief is.

We vertrekken met enige vertraging rustig aan en wat mij meteen opvalt is dat de fiets erg comfortabel is en dat hij als een huis op de weg ligt. Eigenlijk ben ik wel positief verrast, hij voelt echt beter dan ik had gedacht. Nog een meevaller is dat ik goede benen heb. Ik duw lekker door op kop en de fiets doet lekker mee. We nemen zelfs een stukje gravel en dat voelt echt comfortabel aan. Even later rij ik weer naast Bruno op kop en het gaat steeds sneller. Ik merk dat hij het ook voelt. We rijden in noordelijke richting over de dijk langs de IJssel. We zijn hier beiden bekend en besluiten elkaar tot het pontje zeer te doen. Grappig is het wel. Het gaat steeds harder en we doen steeds meer ons best, om niet te laten zien dat het pijn doet. Mijn handen zitten inmiddels onder in de beugel en veel harder kan ik nu ook niet. Gelukkig zie ik rechts het pontje naar Wijhe. Het blijft leuk, een beetje spelen op zondagochtend op de fiets. We sprinten naar het witte huisje.

In de bochtige stukken en met het aanzetten merk ik wel dat de fiets niet super strak is, maar de eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat ook dit niet extreem is. De fiets rijdt makkelijk door de bochten, hoewel ik niet het uiterste vraag in deze rit.

Inmiddels zijn we in Zwolle en is het duidelijk waarom het zo lekker vlot ging. De wind blaast nu flink in ons gezicht en opeens is de animo in de groep om op kop te rijden flink afgenomen. Wat is het hier toch mooi denk ik als we over dat smalle fietspaadje over de dijk rijden. De IJssel kronkelt inmiddels rechts van ons. De zon doet goed zijn best en de body kan uit. Het is op en top genieten deze zondag. Het lijkt al volop lente. Ik word ondertussen een paar keer geroosterd, maar mijn goede benen laten me niet in de steek. Otto doet ook een poging. Ook deze doorsta ik.

Bij het laatste bordje doen we nog een sprintje. Het is nogal bochtig en hier is duidelijk merkbaar dat ik mijn best moet doen de fiets strak door de bocht te krijgen. Dit lukt overigens wel. Wie er won weet ik niet meer. Dat het een gekke sprint was met al die bochten weet ik wel.

“Kun je ook met losse handen rijden?” wordt er gekscherend aan me gevraagd. Ik probeer het en dat gaat dus prima. “Kijk mam, zonder handen!” De sfeer is in ieder geval goed. We rijden rustig het laatste stuk en ik bedenk dat ik heerlijk heb gereden. En dat op een bamboefiets… Het kan dus echt.

Klimaatneutraal

Als ik thuis ben voel ik een soort tik in de fiets. Na wat zoeken kom ik erachter dat de bout van de achterpat los is. Ik probeer hem aan te draaien, maar dan knapt deze uit het schroefdraad… Oeps. Ik bel naar Snel Fietsen. Deze komt hem nog dezelfde dag halen en weer gemaakt brengt hij hem een paar uur later terug. Dat noem ik nog eens service. Daarna heb ik er geen last meer van gehad.

Deze fiets is duidelijk niet de ultieme racer of de beste klimfiets, daarvoor is hij te zwaar en niet strak genoeg. Zou ik zelf zo’n fiets aanschaffen? Ik denk het niet. Ik hou toch iets te veel van de moderne racefiets om deze fiets te willen hebben. Toch kan ik me best voorstellen, dat je een bamboefiets zou willen. Je kunt er prima op rond toeren en ook nog best snel als het moet. Hij is ook nog eens erg comfortabel. Het is een bijzondere en opvallende fiets, die je anders laat zijn dan de massa. Daarnaast help je een aantal mensen in het derdewereldland Oeganda aan een baan. Dit heeft gelijk invloed op de hele omgeving daar, waar meer geld te besteden is. Het lijkt me ook beter dit land te steunen door een fiets kopen, dan door geld te geven. Dit lijkt me veel duurzamer. Het frame heeft door zijn natuurlijke grondstoffen een kleine Ecologische Voetafdruk. Daarnaast compenseert de Nederlandse verdeler ook nog eens de CO2 vervuiling. Daarmee zou het frame klimaatneutraal moeten zijn.

Stiekem genoten

De prijs van de fiets zoals ik die getest heb is wel pittig. Voor 4295 euro heb je deze bolide in de schuur hangen. De meerprijs van deze wielen is al wel 1000 euro. Voor dit geld koop je een heel knappe carbon racer. Het is dus een bewuste keus om voor deze fiets te gaan. Dat is zeker. Wat ook zeker is, is dat deze fiets mij erg is meegevallen. De tegenzin die bestond aan het begin van deze test was onterecht en ik heb er eigenlijk best van genoten. Hij is apart, en stiekem vind ik hem toch wel een beetje mooi.