Het stond zondag rijendik langs het parcours. Echt een prachtige wielersfeer.
Vrijdag pakte Filippo Baroncini de wereldtitel bij de beloften. Biniam Girmay (links) werd verrassend tweede door de sprint erachter te winnen van Olav Kooij (brons). Thibau Nys (nog maar 18 jaar) werd zesde.
Bij de vrouwen mocht er ook iemand met de Italiaanse nationaliteit juichen: Elisa Balsamo was na een rommelige koers van de Nederlandse vrouwen in een sprint de rapste.
Het besef bij Marianne Vos: ondanks een sterke koers grijpt ze naast haar vierde wereldtitel.
Wout van Aert zou wel even bij de mannen de wereldtitel oprapen. Wat het ook was (de druk, slechte benen): Julian Alaphilippe prolongeerde zijn wereldtitel en dompelde de Belgen in rouw.
Dylan van Baarle veroverde voor het eerst sinds de laatste Nederlander Léon van Bon (1997) een WK-medaille. “Drie weken geleden kon ik amper lopen, nu win ik zilver. Bizar.”
De Belgische supporters waren inderdaad van de kaart. Op de Wijnpers, een klim van drie keer niks (300 meter aan 8 procent) schreeuwden de fans keihard ‘Woutje, Woutje’. Succes had het niet.
Pascal Ackermann reed een anonieme koers. Maar hij vermaakte zich duidelijk wel: hier zet hij de wave in.
Ook Nathan Haas vermaakte zich prima. Benieuwd of Michael Matthews, die naar eigen zeggen de benen had om te winnen maar zonder landgenoten zat, dit ook zo leuk vindt.
Maar uiteindelijk draaide het om deze man: Julian Alaphilippe. De koning van Leuven voor één dag.
