Vorige week reden we mee in de Gravel, Grit ’n Grind in Halmstad, Zweden. Onderdeel van de UCI Gravel World Series. Komend weekend zijn we te vinden bij Houffa Gravel in België voor de volgende wedstrijd in de serie. De gravelscene heeft er een fanatieke niche bijgekregen, de wedstrijdrijders hebben het gravelen duidelijk ook omarmd.
In Halmstad werd een driedaagse wedstrijd georganiseerd die met een graveltijdrit startte….een wat? Ja, je leest het goed. Grappig experimentje, een graveltijdrit, waarbij met een opzetstuurtje gereden mochten worden. Een rondje van 21 kilometer met wat singletrack, wat asfalt en veel gravel. De deelnemers, waaronder opvallend veel Nederlanders, werden om de 30 seconden weggeschoten. Aan de start niet de minste namen. Ivar Slik, Piotr Havik, Jasper Ockeloen, de gebroeders Roche, Nathan Haas, Adam Blazevic en Niels Merckx, om er wat te noemen. In totaal waren er 31 Nederlanders afgereisd naar het hoge noorden.
De vrijdag begon met een domper. Favoriet Ivar Slik was bij het inrijden voor de tijdrit over de kop gevlogen en met een flink gehavend gezicht in het ziekenhuis beland. Piotr Havik, die voor de gelegenheid een bijzondere Zweedse outfit had laten maken, pakte de winst, op de voet gevolgd door Jasper Ockeloen. Tot mijn verbazing vond ik mezelf terug op het podium in mijn leeftijdscategorie. Toch maar mooi 3e….van de 4!
Bloedfanatiek
Als ik meedoe aan gravelevents, dan zijn dat meestal relaxte tochtjes, gevolgd door een beetje chillen met bbq en bier. Zeg maar het stereotype gravelaar, alleen het houthakkershemd ontbreekt nog bij mij. Dit jaar reed ik voor het eerst een wedstrijd mee, uit de NL Gravel Series, in Meerveld. Dat was al andere koek, al stond daar nog wel een hele leuke mix aan de start van echte hardrijders gecombineerd met mannen en vrouwen die dit ook wel eens wilden proberen. In Zweden was dit echt totaal anders. Een bloedfanatiek peloton, 80% geschoren benen, 99% superfit, het motto was hier: ‘Infietsen, racen, rap herstellen’ en dat keer drie.
Pittig event
Keer drie, omdat na de tijdrit op vrijdag er op zaterdag een wedstrijd met 120 kilometer en 1400 hoogtemeters op het programma stond. Gevolgd door een derde wedstrijd op zondag (88km, 800hm). Op de zaterdag kon je jezelf kwalificeren voor deelname aan het WK in Italië. Daarvoor moest je finishen in de top 25% van je leeftijdscategorie. Deelnemers konden er daarom ook voor kiezen alleen de zaterdag mee te doen en dat werd dan ook massaal gedaan. Zo was het peloton gevuld met 246 mannen en vrouwen, waarvan een deel dus nog frisse benen had omdat ze de tijdrit hadden overgeslagen. Nu had ik in mijn categorie plotseling 17 tegenstanders. Een lang verhaal kort; Het was loeizwaar, ik kwalificeerde me niet en bij de snelste mannen won Jasper nipt de sprint van Piotr.
Meer strijd, minder sfeer
Het parcours was geweldig, geen meter vlak, 80% gravel, met een mix van brede gravelwegen en stukjes singletrack. Bezig zijn met een wedstrijd geeft toch een heel andere dimensie aan het gravelen. Je rijdt uiteraard zo hard mogelijk, komt terecht in groepjes die netjes ronddraaien, waardoor je veel minder tijd hebt om van de omgeving te genieten want je moet je constant concentreren.
Ook aan de finish is de ervaring heel anders dan bij een recreatief evenement. Ondanks dat de organisatie haar best had gedaan het enigszins sfeervol te maken, met een muziekje, koffiebar en het weer ook nog eens heerlijk meewerkte, verdwenen veel renners toch zo rap mogelijk naar hun hotel of huis om uit te rusten. Daardoor kreeg je een prijsuitreiking met lege plekken op het podium omdat de nummer 2 of 3 al weg was. Toch een beetje jammer.
Afsluiter
Dag 3 was was het peloton een pak kleiner dan op de zaterdag. Wie alleen voor de kwalificatie kwam reed niet meer mee. Maar wij waren uiteraard niet helemaal naar Zweden gereden om er niet het maximale uit te halen, dus stonden we gewoon weer fris en fruitig aan de start. Fietsmaat Ronald en ik hadden vooraf besloten het wat rustiger aan te doen. Voor het algemeen klassement reden we toch niet mee, dus konden we net zo goed wat meer van de omgeving genieten. Maar zo werkt het kennelijk niet in een wedstrijd. Na het startschot kom je toch weer in groepjes terecht die wel met de wedstrijd bezig zijn. En voordat je het weet ben je weer aan het meedraaien en zit je volop in de racemodus.
Zo raffelden we ook die laatste dag af met een gemiddelde van boven de 31km/u. Best pittig als je de ondergrond en de hoogtemeters in ogenschouw neemt. Op deze laatste dag kwam Havik solo over de finish en won daarmee niet alleen de etappe, maar ook het algemeen klassement. Dat moest ik achteraf op de foto’s zien, want ik finishte op respectabele afstand achter hem.
Toekomst?
Wat ik van deze trip heb geleerd is dat het gravelracen ook in Europa een mooie toekomst tegemoet gaat. In de USA is het natuurlijk al veel langer heel groot, maar ik zie deze discipline ook op ons continent wel een even grote fanbase krijgen. Of het goed is dat de UCI hier de regie in lijkt te nemen is de vraag. Het mag allemaal nog wel wat professioneler en ik denk dat het zou helpen als het wat commerciëler zou zijn. Zo reden we met grote stuurborden ipv een kleine chip, niet echt aerodynamisch, een beetje gek in een wedstrijd. Ook was de massastart op dag 2 nogal chaotisch. Die moest in startvakken per leeftijdscategorie, maar daar werd niet op gecontroleerd en omdat de linten al voor de start werden weggehaald was het uiteraard een gedring van jewelste. In de geneutraliseerde eerste kilometers zaten daarnaast best gevaarlijk verkeerssituaties (zo kennen we de UCI weer) en de eerste valpartij vond dan ook al plaats voor de koers echt kon losbarsten. 240 man tegelijk een eerste gravelstrook op willen sturen is misschien ook niet het slimste om te doen, en dan had de organisatie eigenlijk 1000 deelnemers op de been willen brengen. Geen idee hoe dat had moeten gaan. Maar goed, ook voor hen was dit nieuw, dus een volgende editie gaat vast alweer een stuk beter.
Zaterdag 27-8 is de volgende wedstrijd in deze serie van de UCI in Houffalize. Daar staat ‘onze’ Herman aan de start, zijn verslag lees ook op Fiets.nl.
Zweden gravel-valhalla
Nog even over Zweden, wat een geweldig land is dat als je van gravelen houdt. Je vindt hier duizenden kilometers prachtige gravelwegen, goed onderhouden, maar toch kom je er nauwelijks verkeer tegen. We reden rondom Halmstad door dichte bossen, langs schitterende meren en werden aangemoedigd door de bewoners van de spaarzame huizen die je tegenkomt. Met de auto is het prima in een dag te bereizen vanuit Nederland. Hier komen we zeker nog een keer terug!
