Als één van mijn fietsmaatjes in december vraagt om samen de Marmotte te rijden, moet ik even nadenken. Ik had me namelijk net ingeschreven voor mijn eerste marathon, de Rotterdam Marathon in april. Maar die bedenktijd duurde niet lang, want waarom zou ik het niet doen? Twee prachtige uitdagingen en ik kan je vertellen dat ik gegrepen ben door het Cyclo-virus!
Nadat ik me had ingeschreven, begon het strategisch plannen van deze twee doelen. Normaal gesproken stapte ik gewoon op de fiets en reed ik mijn rondjes zonder echt een trainingsplan te volgen. Gelukkig was Fiets net een samenwerking aangegaan met JOIN en zo werd dat probleem direct verholpen. De zoektocht naar een powermeter begon en Hup! aan de slag met trainen.
Bikefitting
Ik ben pas echt serieus gaan fietsen toen ik als medewerker binnenkwam bij Fiets. Mijn oude N7even-fiets, een merk dat niet meer verkrijgbaar is, staat nu mooi op mijn indoortrainer. Twee jaar geleden kocht ik een Specialized Roubaix en liet ik een bikefit doen om de ideale fietspositie te vinden. Maar omdat ik nu veel meer kilometers maak dan twee jaar terug, besloot ik een paar maanden geleden om een nieuwe bikefit te doen bij Kaptein Tweewielers in Amsterdam. Ze maken gebruik van de Retül-technologie, dat inmiddels onderdeel is van Specialized. Ik ben erg blij dat ik dit nog heb gedaan, want we hebben toch meerdere aanpassingen gedaan. Ik had bijvoorbeeld vaak last van de buitenkant van mijn knie, maar na de bikefit is dat volledig verdwenen.
11km langer en 500 hoogtemeters extra
Het is een prachtige zondagochtend, 25 juni, vaderdag. Terwijl ik geniet van een verrassing van mijn dochter, word ik plotseling opgehaald door mijn vrienden voor mijn vrijgezellenfeest. Ja, deze jongen stapt binnenkort in het huwelijksbootje. Lichte zenuwachtig stap ik in de auto, hopende dat het geen zuipfestijn wordt dat mijn prestaties tijdens de Marmotte zal beïnvloeden. Gelukkig kennen mijn vrienden mij en hielden ze hier vantevoren al rekening mee.
Ik pak mijn spullen en maak een tussenstop bij Eurobike, dé fietsbeurs van Europa, voordat ik richting de Alpe d’Huez vertrek. Terwijl ik donderdag in de auto zit, beginnen de zenuwen langzaam toe te slaan. Een week eerder ontving ik een mail van de organisatie dat de oorspronkelijke route gewijzigd is. In plaats van de Glandon gaan we nu de Col de la Croix de Fer beklimmen als eerste col, met Col du Mollard als extra toevoeging. Dit betekent dat de route 11 kilometer langer wordt en 500 extra hoogtemeter krijgt. Alsof de normale route van de afgelopen jaren nog niet zwaar genoeg was. Een epische dag staat mij en alle deelnemers te wachten, met 186 kilometer en 5.530 hoogtemeters. Gaaf deze uitdaging!
Ons verblijf bevindt zich op de Alpe d’Huez, in het luxueuze Hotel Grandes Rousses. Dit was nog de enige beschikbare optie bij de finish in de buurt. Mij werd namelijk geadviseerd om te zorgen dat ik na het finishen niet nog een eind moest fietsen naar mijn verblijf. Na zo’n slopende rit zou ik wel wat rust kunnen gebruiken. De prijs van het hotel viel mee gezien de luxe faciliteiten en het gevarieerde ontbijt. Bovendien hielden ze goed rekening met mijn veganistische dieetwensen, wat in Frankrijk soms nog een uitdaging kan zijn.
Met een stevig ontbijt achter de kiezen begonnen we vol goede moed aan een laatste trainingsrit. Met de auto naar beneden om vervolgens twee uur te fietsen over voornamelijk vlak terrein. Het lot had vandaag echter andere plannen voor mij. Op de terugweg kreeg ik een lekke band. Ik verving snel de binnenband, maar ik had blijkbaar niet goed opgelet. De binnenband zat niet goed en door de druk van het CO2-patroon knalde mijn tweede binnenband ook uit elkaar. Een vliegende start, zou je kunnen zeggen, maar het bleek nog maar het begin van mijn pechavontuur te zijn. In de fietsenwinkel kocht ik meteen vier nieuwe binnenbandjes.
Terug in het hotel ontdekten we echter dat de buitenband ook een flink gat had. We besloten dit voor de zekerheid te plakken, maar helaas bleek dit geen oplossing. De volgende ochtend was de band volledig leeg en ontdekte ik dat ook deze binnenband weer lek was. Op naar de fietsenwinkel maar weer, ik heb gelijk ook maar de buitenband vervangen. Een week geleden was alles in Nederland al vervangen, zo zie je maar dat je het niet altijd in de hand hebt, ongeacht een goede voorbereiding. Daarnaast is het beter om de problemen vooraf te hebben dan tijdens de race. Stress leverde het wel op. Na de herstelwerkzaamheden zijn we nog even een half uurtje gaan klimmen, om de benen wat te prikkelen. Vervolgens legde ik alle spullen klaar, deed ik een middagdutje en genoot ik van een voedzame maaltijd. Na het eten vroeg naar bed om volledig opgeladen aan de start te kunnen verschijnen.
Marmotte 2023
De wekker ging om 04.50 uur. Het hotel had speciaal rekening gehouden met alle deelnemers aan de Marmotte en serveerde het ontbijt al om 05.30 uur. Wat een luxe! Met de sportvoeding voor de hele dag verdeeld over de drie zakken stapten we om 06.00 uur op de fiets en daalden we de Alpe d’Huez af om ons naar de start te begeven.
Bij de start begon de zon door te breken en beloofde het een prachtige dag te worden, met een voorspelling van temperaturen tussen de 15 en 22 graden. Perfecte omstandigheden, zeker in vergelijking met het weer van 2022, toen het kwik tot wel 36 graden steeg. Om 07.08 uur passeerde ik de startstreep en begon het helse avontuur, met als eerste klim de Col de la Croix de Fer. Ik was gewaarschuwd dat er in het begin echt hard gereden zou worden en dat ik moest oppassen mezelf niet gelijk leeg te rijden. Ik vond een groepje waarin ik me redelijk op mijn gemak voelde, maar die eigenlijk net iets te langzaam gingen. Totdat er een goed draaiende groep voorbij kwam en ik dacht: daar moet ik bij aansluiten. Gelukkig besefte ik snel dat dit precies was waar iedereen me voor gewaarschuwd had en ik liet mezelf maar weer afzakken.
Onderweg naar de top van de Croix de Fer werden we luid aangemoedigd door een marmot, waar de wedstrijd naar vernoemd is, die zijn welbekende geluid maakte. Ik kon echt genieten van dat kleine detail. De weg lag er goed bij en eenmaal boven werd de tijd gestopt. Het was er erg druk en ik probeerde snel mijn bidons bij te vullen. De afdaling liep heerlijk, maar was geneutraliseerd om risico’s te vermijden. Onderaan de afdaling werd de tijdswaarneming weer hervat en begonnen we aan de beklimming van de Col du Mollard. Deze afdaling lag er niet lekker bij, voornamelijk door bossen met veel bochten en slecht wegdek. De eerste gewonde deelnemers zag ik aan de kant van de weg. Het is niet leuk om te zien, en des te begrijpelijker dat de organisatie ook deze afdaling had geneutraliseerd om ongelukken te voorkomen.
Eenmaal beneden vond ik een lekker draaiend groepje dat me naar de voet van de Col du Télégraphe bracht. Bovenop de Télégraphe vulde ik snel mijn bidons en kon ik gelijk door. Bij de overgang van de Télégraphe naar de Col du Galibier begon ik langzaam leeg te lopen. Het leek alsof het vlak was, maar ik kon geen moment boven de 15 km/u uitkomen. Het was verraderlijk vals plat.. Eenmaal aan de voet van de Galibier kreeg ik last van mijn voeten, wat me dwong om even af te stappen en mijn schoenen uit te doen. Na zo’n tien minuten stapte ik weer op en vervolgde mijn weg met hernieuwde energie en een gevoel alsof ik fluitend omhoog ging. Ondanks dat ik vaak onwijs afzie tijdens klimmen geniet ik er intens van.
Zo ook op de Galibier, echt een prachtige klim, vooral de kronkelende wegen aan het eind tussen de sneeuw waren adembenemend! Daar kwam ik ook mijn fietsmaatje tegen. Onderweg had ik steeds gedacht: zal hij al aan de Alpe d’Huez begonnen zijn? Maar helaas had hij een slechte dag. Jammer voor hem, maar ook dat kan je dus overkomen. Net als de afdaling van de Croix de Fer, was ook die van de Galibier perfect. De Galibier heeft een lange afdaling waarbij je ver vooruit kunt kijken en de fiets lekker kunt laten lopen. Terwijl ik probeerde te herstellen en in de afdaling mijn voeding binnen te krijgen, moest ik mijn stuur stevig vasthouden vanwege de stevige wind die opstak.
Alpe d’Huez!
Deze berg heeft een speciale betekenis voor mij, want het was juist hier dat mijn liefde voor het fietsen begon, dankzij mijn deelname aan de Alpe d’HuZes. Dus ik heb een bijzondere band met deze berg, maar vandaag was hij niet mijn vriend. Aan de voet van de berg zag ik mensen uitgeput op de witte blokken liggen, hun laatste krachten verzamelend voor de finale klim. Ik besefte weer even wat een uitputtingsslag dit voor iedereen was. Ik vulde nog een keer mijn bidons en begon vol goede moed aan de beklimming, ik zat lekker in mijn ritme en haalde goede waardes. Het was warm en in tegenstelling tot op de Galibier stond er geen zuchtje wind. Om mezelf te motiveren, bleef ik in mezelf herhalen: “Vorig jaar reden ze hier met 36 graden, en vandaag zal het maximaal 22 graden zijn. Niet klagen, gewoon doorgaan.”
Onderweg zag ik mensen in de stromende beekjes zitten met hun hoofd onder het water. Zelf werd ik vanaf bocht 12 een beetje misselijk en kreeg ik bijna geen voeding of drinken meer naar binnen. Ook kreeg ik weer last van mijn voeten en besloot ik in bocht 8 even te stoppen om op adem te komen. Na 15 minuten stapte ik weer op en manoeuvreerde ik mezelf stapvoets naar bocht 4, waar ik nog even een momentje nam voordat ik op wilskracht naar de finish reed.
Uiteindelijk bereikte ik de finish in een tijd van 9 uur en 18 minuten. Als je de neutralisaties meerekent, kom ik op een totale fietstijd van 10 uur en 11 minuten. Ik nam mijn medaille in ontvangst en zocht een schaduwplek op, waar ik uitgeput op de grond ging liggen. Wat was dit zwaar, mijn lichaam was bedekt met zoveel zout dat je er bijna een potje mee zou kunnen vullen. Later bleek dat het bij aanvang van mijn beklimming 33 graden was, vandaar dat ik het zo warm had!
Gegrepen door het Cyclo-virus!
Ondanks dat ik niet de gehoopte tijd heb gehaald, ben ik ontzettend trots op mijn prestatie. Helaas was er dit jaar, net als in voorgaande jaren, geen duidelijkheid over welke tijden in aanmerking kwamen voor goud of zilver. Ik hoop dat de organisatie dit heeft geschrapt vanwege de nieuwe route, maar er gaan geruchten dat het volledig is geschrapt. Dat zou jammer zijn, want dat gaf deze race een deel van haar charme.
Of ik volgend jaar nog een keer een poging wil wagen om mijn tijd te verbeteren? Ja, misschien wel. Ik kom sowieso terug om opnieuw deel te nemen aan de Marmotte. Het heeft een enorme aantrekkingskracht, ik hoorde onderweg zelfs dat sommige deelnemers al voor de zesde keer meededen. Het Cyclo-virus heeft mij in ieder geval te pakken en er is op de terugreis stiekem al een lijstje gemaakt voor het aankomende jaar!
Meer informatie over de Marmotte vind je hier
