In het internationale ultragravelgeweld kan Nederland niet achterblijven. Nu is er de Flatlands 300, dwars door de mooiste natuurgebieden. Fiets doet graag mee en beleeft een lange, pittige en prachtige dag! Dit verslag staat ook in Fiets magazine nr.8-2023. Hier te bestellen of te koop in de winkel.
De heilige graal van de gravelsport is onbetwist Unbound in Amerika. Een slijtageslag van 321 kilometer. Ook op ons continent kan je geregeld meedoen aan een ultragravelrace- of tocht, bijvoorbeeld de monsterlijke Girona Traka van 360 kilometer. Dankzij organisator Gijs Bruinsma hebben wij in Nederland Flatlands 300. 300 kilometer dwars door eigen land; flat as a pancake. Zondag 2 juli vond de tweede editie plaats en namens Fiets sta ik om zes uur ’s ochtends aan de start met fietsvrienden Joost, Pascal, Frank en Ramses.
Één missie
Gijs Bruinsma duidt het evenement aan als ‘een gravel-ultra van A naar B met support’. De route doorkruist nationale parken en bossen, over zanden grindpaden en ook voldoende verharde paden. Want je ontkomt niet aan asfalt met een afstand als deze. Het is dan ook niet zo gek dat het de grootste uitdaging voor Gijs is om de route voor elkaar te krijgen met alle vergunningen en toestemmingen. “Het zorgt ervoor dat ik vaak op zoek moet naar alternatieven en dat brengt mij soms op compleet nieuwe plekken waar prachtige grindpaden liggen”, zegt hij. Hoewel het geen race is, wordt het avontuur getimed, omdat iedereen rijdt met één missie: finishen op tijd en deelnemen aan het Finishers Fest voor een feestelijk afsluiting.
In mijn hoofd ben ik al op het feest als Gijs zaterdagavond alle deelnemers bijpraat over wat hen zondag te wachten staat. Het gebeurt allemaal op camping Landgoed Mariahoeve in Papenvoort, Drenthe. Hier pikken we onze gps-tracker op en worden we getrakteerd op een pastabuffet. Koolhydraten stapelen! Nadat Gijs zijn briefing over de route afsluit, welke obstakels er zijn en dat we de gravelcode moeten respecteren, is het tijd om te gaan slapen want bij zonsopgang mogen we eraan beginnen.
Voorbereiding is alles
Ik kan mijn hoofd aardig breken over wat er allemaal mee moet aan voeding, reservemateriaal en kleding. Je zou er stress van krijgen. Uiteindelijk houd ik mij aan de regel; 70-90 gram koolhydraten per uur naar binnen werken. Het is zaak voor mij om te blijven eten, ook al komt het mijn neus uit. En voor het eerst waag ik mij aan een drinkrugzak. De fiets is in shape, voorzien van 45 millimeter bandjes en een afgeladen frametas. Hopelijk zijn wij ook in topconditie. De zon komt op en de temperatuur is uitstekend. Alleen de fikse tegenwind kan weleens de grootste vijand zijn, of is dat misschien mijn zitvlak? Zorgen voor later, hoewel ik vertrouwen heb in mijn wondermiddel aloë vera en de zeem van mijn broek. Overigens is zo’n typisch gravelzakje op de voorkant van mijn broek simpel maar heel doeltreffend. Je telefoon of gelletjes bij de hand!
Prachtige tocht
Alle deelnemers vertrekken in een massastart. We slingeren door de bossen van Drenthe en kussen de flinten – steenresten van zwerfkeien. Het is genieten onderweg! De serene rust in de bossen, het geluid van banden over knisperend gravel en hier en daar een zandpad. Redelijk rap bereiken we de eerste verzorgingspost ter hoogte van Staphorst. Die is uitstekend geregeld, er is mechanische support en ruim voldoende eten en drinken. We rijden via de bossen van Ommen richting Zwolle. De flinke tegenwind daagt ons uit en spoorbrug de Hanzeboog voelt even als een col van de derde categorie. Blijven eten, beurten draaien en stug doorpeddelen.
In mijn hoofd komt de 200 kilometer weer een stap dichterbij en ik voel mij nog goed. Het lukt vandaag om goed te blijven eten en drinken, mede dankzij de drinkrugzak. Die gaat nooit meer weg. Als we de bossen en heide van de Veluwe doorkruisen, bereiken we Vierhouten voor de tweede verzorgingspost. Een oase op een grasveld; zon, pannenkoeken, koffie en toiletten. Niet onbelangrijk voor ons renners, met de laatste 100 kilometer voor de boeg.
Missie geslaagd
Via Nunspeet, Staverden en Garderen rijden we richting de bossen van Kootwijk. Met ons groepje houden we vaart richting Veenendaal om vervolgens de Utrechtse Heuvelrug in te snellen. Na zo’n 250 kilometer is het voor sommigen echt afzien en voelt het als vierkant rijden. Ik ben de sloophamer nog niet tegengekomen, en zelfs mijn achterwerk speelt nog niet op. Yes, de laatste 50 kilometer tikken we aan, en in mijn hoofd kan ik de hamburgers en friet al ruiken. Het Let de Stigterpad is een waardige afsluiter en nodigt mij uit om nog eens goed op de pedalen te gaan staan. Als mijn fietscomputer 304 kilometer aangeeft, rijden we onder luid applaus onder de finishboog door. De missie Flatlands 300 is geslaagd. Geen pannenkoeken, maar nagenieten met hamburgers, friet en fijne mensen!
Flatlands 300 – 2024
Een dag na de finish spreek ik Gijs en vraag naar de plannen voor volgend jaar. “We starten sowieso op zondag, zodat iedereen in alle rust op zaterdag naar de start kan komen. Waarschijnlijk rond de langste dag van het jaar. We willen groeien van 300 naar maximaal 500 deelnemers. Zo blijft het persoonlijk en ben je onderdeel van iets bijzonders. Ik denk al na over de nieuwe route van Drenthe richting de Sallandse Heuvelrug, dan naar de Achterhoek om via de zuidkant van de Veluwe naar de Utrechtse Heuvelrug te gaan. Overigens geniet ik nog na van zondag. Mijn momentje was op de Cut-off Night Patrol-post. Als je hier na negen uur ’s avonds langskwam, moest je verder over het asfalt, je kunt na zonsondergang niet in het bos zijn. Ik moest hier streng optreden en daar zag ik een beetje tegenop. Een goede vriendin deed mee en misschien zou zij niet op tijd zijn. Gelukkig haalde ze het ruimschoots en stonden we als gekken te juichen op een verlaten weggetje. We waren zo trots op haar!”
Wil je volgend jaar meedoen? Hou dan flatlands300.cc in de gaten, want de tickets zijn in no-time uitverkocht.
