Voordat gravel écht een ding werd had Merida al een fiets in haar assortiment die voldeed aan de omschrijving gravelracer. In zes jaar tijd is er een hoop veranderd. En daarom is het tijd om de Merida Silex gravelbike volwassen te laten worden. Alle vernieuwingen op een rijtje. De prijzen en specs vind je onderaan dit artikel.
De eerste generatie Silex viel al snel in de categorie ‘love it or hate it’. Een balhoofd dat qua lengte vergelijkbaar is met Lange Jan uit de Efteling en zo nog wat eigenaardige keuzes waar de doelgroep misschien nog niet klaar voor is. Rechte zadelpen, korte stuurpen. Zo’n carbonnen toerfiets vraagt om uitleg. Nu jaren later is er de nieuwe Silex. Een prijzenpakker, al voor de fiets in de winkel staat. Matej Mohoric won namelijk het WK gravel op de vlamnieuwe en veel sportievere tweede generatie van de Silex.
Bij de perspresentatie is Mohoric net één dag wereldkampioen. Met een gouden medaille om zijn nek en stoffig werkpaard naast zich praat de Sloveen ronduit over alle technische aspecten die zijn speciaal opgebouwde fiets bevatten. Al snel hebben we door dat de renner van Bahrain-Victorious veel weet als het om technische details gaat. Een slimme gast die absoluut heeft nagedacht over waar hij mee rondrijdt. En dat levert een speciaal geval op. De slanke renner is met 1.85 namelijk helemaal niet klein, maar kiest wel voor een maat small. Dit combineert hij met een 14 (!) centimeter stuurpen en verder complete setup van zijn wegfiets. Denk aan lichte, hoge wielen en 40 millimeter brede Continental Speed banden met inserts.
Mohoric won WK op gevoel
Die erg lange stuurpen en zelfde zithouding als op de racefiets doet Mohoric in het vervolg trouwens anders. Een framemaatje groter, negatieve stijvere stuur/stuurpen combinatie, en 1 à 2 centimeter kortere zit moet de kersverse wereldkampioen in komende gravelraces meer controle opleveren. Datzelfde geldt voor zijn ‘Milaan San-Remo winnende’ dropperpost. “Die miste ik wel”, zei Mohoric.
Op de Silex past maximaal een crankset met 52/36 vertanding. Die zit er dan ook op gemonteerd. Een powermeter heeft Mohoric niet. Het WK won hij op gevoel. De fiets werd namelijk pas in de week voor de mondiale strijd opgebouwd en zodoende werd er voorafgaand aan de koers maar één keer op de fiets gereden.
Geen pure racefiets
Klinkt allemaal mooi en high-tech, maar eigenlijk is de Silex helemaal niet als pure gravelracer bedoeld. De carbon fiets (tevens in aluminium verkrijgbaar) moet inzetbaar zijn op allerlei terreinen om hem voor een breder publiek interessant te maken. Vooral qua looks is het balhoofd wat gekrompen. Wel is de vork in lengte gegroeid om zo de fiets ook geschikt te maken voor verende vorken. Hierdoor komt het stuur alsnog behoorlijk de hoogte in. De reach van de fiets is eveneens gegroeid. En de balhoofdhoek flink luier geworden tot wel 69,5 graden. Er zijn mountainbikes met dezelfde waardes.
De stuurpen is met 80 millimeter -in alle maten- dan ook redelijk kort. Wil je lekker toeren, dan is dit helemaal prima en lekker comfortabel. Ben je prestatiegericht, dan verwijder je de spacers en monteer je een pakweg twee centimeter langere stuurpen. Bij deze fiets een eenvoudige klus. Kabels lopen namelijk wél door het balhoofd, maar zitten niet vast aan de stuurpen. Iets wat tegenwoordig als een pluspunt gezien wordt op de redactie.
Nog meer geometriegeneuzel: die luie vorkhoek en hoge voorvork maken dat de fiets een behoorlijke wielbasis heeft. Dit zorgt er in de praktijk dan weer voor dat de fiets bergaf heerlijk stabiel is. Afdalingen op hoge snelheid voelen minder wiebelig dan veel concurrenten en onderstuur op los gravel is eveneens minder snel aan de orde.
Eerste indruk in de praktijk
Het frame zelf is qua vormen ook wat aangepakt: smaller, mooier. De zadelpenklem is veel fraaier weggewerkt. De fiets is meer volwassen geworden. Een eerste indruk van de fiets doen we op in Italië. Tussen de wijngaarden op stoffige paden, prachtig lopende klimmen en singletracks waar menig mountainbiker blij van wordt. Dat treft. De peperdure 10K versie die ik onder mijn kont heb kan ik eenvoudig van links naar rechts door de bochten sleuren. De fiets is namelijk standaard uitgerust met SRAM-dropperpost. Dit komt het comfort niet ten goede. Maar de controle en vooral het plezier in de afdalingen absoluut wel. De bediening bij SRAM is zeer eenvoudig en daardoor de bruikbaarheid enorm.
Deze 10K versie is voorzien van 1x aandrijving. Maximaal 46 tanden voor is mogelijk. Onder meer door de erg ver doorgezakte liggende achtervorken die ruimte maken voor kettingwiel én brede banden. Dat enkele tandwiel is gekoppeld aan een Mullet AXS-setup. Hier zien we in tegenstelling tot bijvoorbeeld de nieuwe Canyon géén SRAM UDH derailleurhanger. Gebruik maken van de nieuwe SRAM groepset is dan ook niet mogelijk.
Navraag bij Merida levert na een beetje doorvragen het volgende antwoord op: ‘De Silex had eigenlijk al eerder gepresenteerd moeten worden. In tijden dat de T-Type groep nog geen ding was. Corona en al zijn bijbehorende belemmeringen spelen hier een grote rol in.”
Merida is hiermee niet de enige die met producten op de markt komt die feitelijk al een jaar of twee op de plank liggen, of hadden moeten liggen. Hoe dan ook, vooruitkijkend op de toekomst is dit een gemiste kans. Net als het ontbreken van interne opslag in bijvoorbeeld de onderbuis. Oké, dit is geen must. En er zijn overal nokjes om tasjes, dragers enz te bevestigen. Maar het was toch fraai geweest als je hele overlevingspakket standaard fraai en onzichtbaar in het frame opgeborgen hadden gezeten.
Terug op pad merken we dat de fiets in standaard configuratie een beetje in conflict is met zichzelf. De fiets is enerzijds stijf en wil vooruit. Best een rap paard in de stal als je het mij vraagt. Behoorlijk vergelijkbaar met de BMC URS qua rijgedrag en zithouding. Of denk aan een Kona Libre, maar dan mét een eerste aanzet. Die aanzet wordt vervolgens wel belemmerd door de misschien té comfortabele zithouding. Goed, wil je echt vooruit met de geit, dan heeft Merida ook nog de Scultura Endurance GR in het assortiment. Een racer met sportievere geometrie en ruimte tot 35 millimeter. In de Silex passen banden tot 45 millimeter.
Wij worden op pad gestuurd met de Maxxis Rambler banden. Sinds de idioot grote bandentest uit de laatste gravelgids kan ik een behoorlijke inschatting maken hoe deze banden presteren en wat deze doen qua rijeigenschappen voor de fiets. Persoonlijk zou ik ze wisselen voor een band die een sneller gevoel geeft. Neemt niet weg dat de banden behoorlijk veel grip hebben en goed luchtdicht zijn.
Nog iets nieuws. Merida monteert voor zover ik weet als enige merk hun gravelbike standaard af met tweemaal 180 millimeter schijven. Frame en vork zijn weliswaar voor 160 millimeter ontworpen (zien we door het gebruik van adapters) maar Merida probeert hiermee te anticiperen op de doelgroep die de fiets gaat gebruiken met bepakking. Goed bedacht. Andersom heeft dit als nadeel dat je zonder bepakking erg veel bite hebt. Hier moet je wel een beetje mee om kunnen gaan, anders kan die overkill nog weleens vervelende gevolgen hebben.
Merida kan blij zijn met hun Silex die duidelijk weer een paar seizoenen mee kan. De fiets is in zijn geheel veel fraaier en subtieler. Hij zal hierdoor ook een bredere groep aanspreken. Een raceversie van de Silex met dezelfde brede banden, maar mét racegeometrie zou nog een mooie toevoeging zijn aan het assortiment als vervanger van de Scultura Endurance GR.
De line-up is breed en loopt in aluminium variant op tot een 10K carbon versie met Reynolds carbon wielen, industry-nine naven en powermeter. Prijzen lopen uiteen van € 1349 Tot € 9899.
Modellen en prijzen
Merida Silex 10K, €9.899,-
Merida Silex 8000, €5.699,-
Merida Silex 7000, €3.299,-
Merida Silex 700, €2.599,-
Merida Silex 4000, €2.399,-
Merida Silex 400, €1.699,-
Merida Silex 200, €1.349,-
Meer informatie vind je op de site van Merida.