ENVE staat vooral bekend om hun wielen – onder anderen Tadej Pogačar rijdt erop rond. Minder bekend is dat ze sinds een tijdje ook frames produceren. Toen Léon zag dat TotalEnergies in 2024 op ENVE-fietsen rijdt, raakte hij geïntrigeerd. Zijn hun fietsen net zo goed als hun wielen?
ENVE is een van oorsprong Amerikaans bedrijf, opgericht in 2007. Tegenwoordig zijn ze onderdeel van het Finse Amer Sports. ENVE Composites, zoals de Amerikaanse fabrikant voluit heet, zegt te streven naar de hoogste kwaliteit op het gebied van stijfheid, gewicht en snelheid. Tijdens pauzes reden de werknemers jarenlang op fietsen van andere merken, totdat een engineer dacht: waarom bouwen we niet zélf een fiets? Aldus geschiedde. De Melee is het tweede frame dat ENVE inmiddels op de markt heeft gebracht. Tijd om die van dichtbij te bekijken.
Bestel de laatste editie van Fiets in onze shop.
Waar zijn de logo’s?
Daar staat hij te schitteren, voor mijn neus: de ENVE Melee. In werkelijkheid is deze fiets minstens zo indrukwekkend als ik van tevoren had verwacht. Het ontwerp is ingetogen chic, zou ik zeggen. Ingetogen, omdat je bijna met een vergrootglas moet zoeken naar logo’s of andere uitingen op deze fiets – van schreeuwerige, grote merknamen is geen sprake. En hij is chic vanwege zijn algehele uitstraling. Deze fiets heeft stijl, hij straalt luxe uit.
Natuurlijk staat het ENVE-logo wel degelijk op het frame: op de balhoofdbuis, achteraan bij de zadelpen en met grotere letters aan de onderkant van de schuine buis. Hoewel die laatste letters groot zijn, vallen ze bijna niet op. Verder staat ‘Melee’ subtiel op de schuine buis, en onderaan het bracket staan de maat en de stack- en reach-cijfers. Het enige dat ik echt niet zo mooi vind, is hoe de remhoef op de voorvork is gemonteerd. De bouten zie je aan de voorkant en dat vind ik niet passen bij de stijl van de fiets.
Ik heb de zogeheten Damascus-uitvoering gekregen, waarbij het frame in twee tinten grijs is gespoten. De matte afwerking past perfect bij de fiets. De details zijn goed verzorgd, alles ziet er goed afgewerkt uit. Dat het hier om een aerodynamische racer gaat, is duidelijk te zien aan de geometrie en de buizen. Veel van de bekende aerodynamische vormen zijn hier terug te vinden. Maar er is meer. In deze aerobike kun je tot 35 millimeter brede banden monteren, waardoor (niet al te ruige) gravelpaden ook tot de mogelijkheden behoren. Voeg daarbij de montagepunten voor spatborden en je hebt een zeer veelzijdige fiets.
Best agressief
De geometrie neigt duidelijk naar ‘race’. Want hoewel de ENVE Melee geen extreem diepe zit vereist, is dit toch duidelijk een racemachine. Zo is de stack (de verticale afstand tussen het bracket en de bovenkant van de balhoofdbuis) 8 millimeter hoger dan bij een Specialized Tarmac SL8. De reach (de horizontale afstand tussen het bracket en het midden van de balhoofdbuis) is 2 millimeter langer dan bij de SL8. In gewone taal: op de Melee zit je iets meer rechtop en heel wat langer dan op de SL8. Maar nog steeds is de zit iets agressiever dan die van, zeg, de Cannondale SuperSix.
De fiets is heerlijk afgemonteerd. Het stuur en de stuurpen zijn van ENVE zelf. Ik vind het op zich wel fijn dat de cockpit uit twee delen bestaat. Je kunt gemakkelijker een ander stuur monteren, of hem net een beetje kantelen als je dat zou willen. De fabrikant heeft er wel een mooi aerodynamisch geheel van weten te maken. Het stuur heeft wat flare, dat wil zeggen dat hij in de bocht naar buiten gaat. De remmen zitten 42 centimeter uit elkaar, het einde van het stuur 47 centimeter. Het principe is mooi, al had ik dit stuur voor mezelf graag in 38-43 centimeter uitgeprobeerd in plaats van 42-47. De zadelpen is ook van ENVE, het zadel van Selle Italia.
De wielen zijn – natuurlijk – ook van de Amerikanen zelf. Deze SES 4.5’s zijn ooit ontwikkeld voor kasseien en veel wind. Het voorwiel heeft een velg van 50,6 millimeter hoog, achter is hij 56 millimeter hoog. De breedte is voor beide hetzelfde: 31,9 millimeter. Sterke wielen en inderdaad ideaal voor in de wind. De groepset tot slot? Dat is de SRAM RED eTap AXS. Een degelijke, mooie groep zonder kabels, die op die manier perfect past bij deze fiets zonder tierlantijnen.
De benen branden
Natuurlijk wordt er ook nog gefietst. Het is al even geleden dat ik op de weg gereden heb, dus ik heb er helemaal zin in. Als ik nog maar nét op de fiets zit, heb ik al door dat dit er ‘zo eentje’ is. Zo’n fiets waar je vanaf de eerste meters al een beetje verliefd op bent. Dit wordt genieten, toch probeer ik mijn hoofd erbij te houden. Ik spreek mezelf toe: ‘Léon, je bent pas net vertrokken, stel je oordeel nog even uit en kijk hoe het allemaal aanvoelt aan het einde van de rit.’ Ik duik wat bochtjes door en rijd de brug over de Maas over. Wanneer ik uit het zadel ga, maken de wielen het o zo bekende hoge-carbon-velgengeluid. Ik ben als een kind zo blij, dit heb ik de afgelopen tijd toch wel gemist.
Ik houd het tempo er lekker in en rijd de Bemelerberg op. Op papier een klim van niets, maar toch elke keer lastig. Zeker dat stuk richting Gasthuis. De fiets voelt lekker aan. Het laatste stukje sta ik op de pedalen. Eenmaal boven, probeer ik tempo te maken. De benen branden, maar het is fijn. Linksaf. Op dit stuk moet ik altijd aan Mathieu van der Poel denken: hier maakte hij zoveel indruk tijdens de door hem gewonnen Amstel Gold Race. Het loopt iets vals plat naar beneden. Wauw, de ENVE wíl gewoon sneller. Ik trek hem door naar dik boven de 40 kilometer per uur. De fiets heeft en heerlijke ‘loop’ en hij voelt stabiel.
Het is geen nerveuze spring-in-het-veld, met andere woorden. Klak, een tandje erbij. Ik verplaats mijn handen, ze gaan onderin de beugel. Oei, dit is duidelijk te breed voor mij. Ik leg mijn handjes op het stuur met de ellebogen naar binnen. Dit is lekker. Het platte stuur bovenop helpt ook bij dit comfort. Maar mijn gevoel voorafgaand aan deze rit was juist: of ik zou een smaller type van dit stuur monteren voor mezelf, of een meer traditioneel stuur zonder deze flare.
Mijn positie op de fiets is overigens heerlijk. Ik zit diep, maar voor mij nog prima te doen. De fiets voelt bepaalt niet ‘hard’ aan, comfortabel zelfs. Ik rijd op een lekker tempo door en eenmaal bij een afdaling test ik het rijgedrag. Ik duik naar beneden, bochtje rechts, bochtje links, aanzetten en door. Wat kan ik zeggen: ik geniet en ben blij op deze racer. Hij doet wat ik wil en verrast me nergens in negatieve zin. Het enige echte ‘nadeel’ van deze fiets? Dat is dat je de hele tijd hard wilt gaan. Gás geven. Vermoeid maar voldaan rijd ik even later de oprit weer op.
Het was een genoegen
De actiefoto’s bij dit artikel komen trouwens van een workshop wielerfotografie die ik samen met Fiets heb gegeven. Dat betekende voor mij de hele middag sprintjes trekken en telkens het laatste stuk van de Doodeman oprijden. Zwaar? De fiets gaf mij zoveel moraal, dat ik met plezier bleef gaan. Toen ik de ENVE ophaalde, werd ik aangespoord om hem zeker op de proef te stellen. Bijvoorbeeld door zonder te remmen de Slingerberg af te gaan – maar zoiets doe ik niet graag. Hoe dan ook: het zou geen probleem zijn als ik er onverhoopt mee zou vallen, werd mij toevertrouwd. Daar was ik dichtbij toen ik tijdens de workshop weggleed op wat grind, en maar nét overeind bleef…
Dat de fiets 35 millimeter brede banden aankan, is een leuke plus. Persoonlijk denk ik niet dat ik daar echt gebruik van zou maken, maar andere mensen misschien wel. Ook de montagepunten van het spatbord vormen voor mij geen echt voordeel – want als het zo hard regent dat ik spatborden moet steken, rijd ik meestal binnen of rijd ik niet.
Tijdens mijn laatste rit probeer ik me meer te concentreren op de details. Zijn er nog zaken waar ik iets van kan vinden? Nou, bijvoorbeeld dit: de Melee voelt niet superlicht aan als je erop klimt. Niet dat hij log is – zeker niet. Maar soms líjkt het alsof een fiets lichter is dan hij in werkelijkheid is. Dat gevoel mis ik een beetje bij deze fiets. Hij weegt een behoorlijke 7,5 kilo (met pedalen), het frame zelf 850 gram. Met een andere setup kun je vast nog wat gewicht besparen, als je dat zou willen.
Niettemin voelt de ENVE Melee strak en direct aan. En best comfortabel, zoals ik ook al meldde. Ik rijd nog maar eens een mooi rondje door Limburg, en probeer de steile klimmetjes daarbij wat te omzeilen. Het gevoel op de fiets blijft héérlijk. De aanzet, de bochtjes… Het was me een genoegen om weer eens op de weg te rijden, en helemaal op deze racer.
Prachtige racer
Het zal niemand verbazen dat deze fiets een stevig prijskaartje heeft. Het is immers een high-end model van ENVE. Voor 12.999 euro staat hij bij je thuis, in de testuitvoering. Het frame met zadelpen, stuurpen en stuur kost 5.799 euro. Deze prijs is in lijn met die van vergelijkbare modellen van andere grote merken. De fiets laat weinig te wensen over en biedt een uitstekende rijervaring. Je moet wel van ingetogen chic houden, maar hoewel ik persoonlijk wel van wat van kleur houd, kan ik de stijl van deze fiets ook zeker waarderen. Het is een práchtige racer. Als er iets is waar ik zeker van ben: aan de fietsen van TotalEnergies zal het dit seizoen niet liggen.
Specificaties ENVE Melee
Plus: deze prachtige fiets biedt een uitstekende rijervaring
Min: je wilt de hele tijd hard gaan – voor zover dat een nadeel is
Prijs: € 12.999,- (zoals getest)
Frame/voorvork: carbon/carbon
Gewicht: 7,5 kg (incl. pedalen)
Groep: SRAM RED eTap AXS, 48/35, 10-33
Wielen: ENVE Ses 4.5
Banden: ENVE Ses 29 mm
Zadel en -pen: Selle Italia/ENVE Melee
Stuur en -pen: ENVE Ses Ar/ENVE Aero
Maten: 47, 50, 52, 54, 56, 58, 60
Meer informatie vind je op de website van ENVE.
