Een eigen website, bijna wekelijks een evenement, de Tour, de Dauphiné. De Mont Ventoux is een mythische berg. Als fietser moet je hem zeker één keer in je leven beklommen hebben. En ja, dat kan tijdens een vakantie.. Maar waarom niet je beklimming koppelen aan een goed doel?

Pim Foundation
Ton van der Veer en Hans van Gorp namen dit initiatief en verzamelden een groep enthousiastelingen om zich heen. Ervaren fietsers, waaronder oud-profs Tristan Hoffman en Gerben Karstens, maar ook hardlopers die speciaal voor dit doel op de fiets stapten en judoka Jessica Gal die vorig jaar ook al succesvol deelnam aan Alpe d’HuZes. Samen met een filmploeg van TopSpeed (presentator Martin Utberg ging ook zelf de uitdaging aan) vertrokken 71 fietsers (waarvan 10 vrouwen) en een begeleidingsteam met artsen en fysiotherapeuten naar de kale berg.  Allen zetten zich in voor Stichting Pim, Kinderwensmobiel, Bijzonder wonen en Stichting Kanjers voor Kanjers.
Ik hoor mezelf nog zeggen dat ik noooit met de bus op vakantie ga. En daar sta ik vrijdag ’s morgens al vroeg te wachten op de bus bij het MVV-stadion in Maastricht. Al snel wordt bevestigd waarom ik dit niet wil: de bus is bijna anderhalf uur te laat, omdat het inpakken van de fietsen bij de eerdere opstapplaatsen niet helemaal soepel was verlopen. Tristan Hoffman (zelf ambassadeur van de Stichting Kanjers voor Kanjers) krijgt een telefoontje van Ton van der Veer (organisator en oprichter van de Stichting Pim). “Tristan, wil je de sturen even kantelen, zodat ze beter in de wagen passen?” Bij aankomst van de bus waren alle sturen gekanteld en bleek dat Ton bedoelde dat ze een kwartslag gedraaid moesten worden. Hilariteit alom: dat Hoffie dat niet snapt..

Wennen aan het klimmen
Zaterdag worden eerst alle fietsen gereed gemaakt. Na een Frans ontbijt maken we ons klaar voor een trainingsritje door de mooie omgeving van de Provence. Tijd genoeg om iedereen uit de groep een beetje te leren kennen. Vanuit Saint Didier fietsen we over de Col de Murs naar St. Jean-de-Sault. Al pratend beginnen we aan onze eerste beklimming. Al snel stop ik met praten en concentreer me op het fietsen. Gerben Karstens heeft meestal het hoogste woord, maar nu fietst hij stil achter ons naar boven.  Op de top van de Col de Murs (627 mtr, gem. 3,9%) staat een deel van de groep al te wachten, maar ook achter mij komen nog mensen naar boven. Na een korte afdaling staan we voor de tweede klim, de Col de la Liguère (992 mtr, gem. 6,4%). Ik heb mezelf voorgenomen dat ik blijf praten. En zo praat ik met mijn buurman over het waarom van fietsen voor het goede doel en zijn we boven voor we het weten. Na een gezellige lunch onder zo typisch Franse platanen, fietsen we via de weg door de prachtige Gorges de la Nesque terug naar Saint Didier. ’s Avonds hangt iedereen aan de lippen van Tristan Hoffman die een tipje van de sluier oplicht en ons mee laat genieten van het leven in een wielerploeg. Om mij heen hoor ik menigeen zeggen, dat dit weekend ook wel een beetje voelt alsof je een profrenner bent..
 

Drie keer!
Zondag is de grote dag aangebroken. Om 8 uur vertrekken we op de fiets naar Bedoin (ca. 15 km) en daar beginnen we aan de klim van 21 kilometer naar de top op 1912 meter. Genietend van de omgeving en een praatje makend rijden we de eerste kilometers, die geleidelijk omhoog gaan. Net iets meer dan vals plat van maximaal 5,5%, maar we eten wat ons nog staat te wachten. Na twee kleine gehuchtjes, draaien we scherp naar links en gaat de weg ineens een stuk steiler omhoog! Ik schakel direct een paar tandjes lichter. Doordat ik redelijk vooraan gestart ben, word ik door heel wat mensen ingehaald. Eigenlijk best prettig, want zo fiets je bijna nooit alleen. Stukken van 9% wisselen af met 9,5% en 10%. Geen moment dat je even kunt herstellen. Daar fiets ik dan: vrijwel ongetraind en twee weken eerder overgehaald door Tristan Hoffman om gewoon mee te doen. Ik vraag me af waar ik mee bezig ben, maar om de één of andere reden voelt het best lekker. Ik fiets immers voor een goed doel, voor kinderen voor wie sport en spel geen vanzelfsprekendheid is. Na enkele kilometers word ik door oud-prof Gerben Karstens ingehaald (niemand vertellen dat hij ondertussen 67 is…). En nog even later hoor ik iemand hijgend aan komen. Ik kijk niet achterom en fiets rustig door. Dan duikt er in mijn linkerooghoek ineens iemand op. Dit kan niet waar zijn: ik word ingehaald door een hardloper!
 

Na 15 kilometer door het bos en met flinke stijgingspercentages kom ik aan bij Chalet Reynard. Hier zet ik voor het eerst voet aan de grond om mijn bidons te vullen en een mueslireep te eten. Ik denk terug aan het eerste stuk waarin ik stug heb doorgetrapt, terwijl mijn stuur af en toe een slinger opzij maakte en ik me opnieuw moest concentreren om recht vooruit te fietsen. Ik had mezelf van tevoren verboden af te stappen voor Chalet Reynard, want wanneer je eenmaal afstapt is het steeds lastiger. Maar na een paar minuten is het tijd om aan de  laatste 6 kilometer te beginnen. De eerste meters gaan verrassend makkelijk. Het stijgingspercentage ligt hier nog ‘maar’ op 6,5%. Nu fiets je door een kaal maanlandschap, met alleen witte stenen. Bij elke bocht naar rechts rijd je recht tegen de wind in, de mistral was zaterdag opgestoken. De beste training voor de bergen die je in Nederland kunt doen is tegen de wind in fietsen zeggen ze. Maar een berg opfietsen én tegen de wind in fietsen is wat veel van het goede. Heette deze berg niet ‘de kale berg’ en de Mont Ventoux, oftwel ‘Altijd wind’? Maargoed, na 2,5 uur kom ik boven, waar ik opgewacht word door applaudisserende ‘lotgenoten’. Dat geeft toch wel een kick! Terwijl ik m’n windjack aantrek voor de afdaling richting Bedoin, denk ik aan diegenen die richting Malaucène zijn afgedaald en vandaag nog twee keer deze berg beklimmen. ’s Middags komen zij, totaal verkleumd door de harde wind, voor de derde keer boven. Zij mogen zich cinglès noemen, deze 29 helden, waarvan 3 vrouwen. Onder hen judoka Jessica Gal, die totaal uitgeput boven komt. Maar opgeven? Dat komt niet in haar woordenboek voor. En wanneer ’s avonds de opbrengst van 50.000 euro wordt bekend gemaakt is bij velen de pijn alweer vergeten.
Linda Commandeur