Na het inschrijven kreeg ik even mijn bedenkingen. 3500 deelnemers? Best massaal. En achterin starten, dat zal dus wel een chaos worden. Maar inschrijven betekent gaan, dus gaf ik zaterdag 13 januari om ’s ochtends 6 uur mijn wekker een mep.
Foto’s: Edwin Haan/ Video: Sony FDR-X3000R
Dat is vroeger dan doordeweeks, maar je moet iets overhebben voor je hobby, toch? De fiets had ik de week daarvoor al klaar gemaakt. De geveerde voorvork in mijn Merida Big-Nine hardtail tijdelijk vervangen voor een star exemplaar dat ik via AliExpress bestelde. Mijn collega’s verklaarden me voor gek nadat we afgelopen jaar geconstateerd hadden de de kwaliteit van no-name carbon nogal eens te wensen overliet. Om de velgen een setje Schwalbe G-One banden in maatje extra dik. Zonder binnenbanden maar met een flinke slok latex. Verder de stuurpen een stukje naar beneden en dan moest het goed zijn.
Perfecte organisatie
EPE, zoals het evenement in de volksmond heet, werd voor de 20e keer georganiseerd. Le Champion runt deze show. Met op zaterdag de strandrace voor fietsers en op zondag een halve marathon voor hardlopers. Zo’n 400 man deden mee aan het combi-klassement. Na 20 jaar is de organisatie gestroomlijnd. Een prima werkende website met duidelijke informatie, overal openbare toiletten in Egmond, mijn startnummer haalde ik in de sporthal en had ik binnen 30 seconden in handen, de startvakken waren perfect opgesteld en ook de tijdsmeting was onberispelijk.Inschrijven kostte ruim twee tientjes. Daarvoor kreeg je, naast de perfecte organisatie, 2 verzorgingsposten, wat te drinken na afloop en een mooie medaille als bewijs dat je de finish gehaald had. En van event-sponsor Agu nog een finishfoto. Wat je op een tochtje van 38 kilometer over een vlak strand met twee verzorgingsposten moet was me een raadsel, maar gezien het enthousiasme waarmee de deelnemers de bananen en sportdrank aanpakten ligt dat aan mij. Er is ook een app, waarmee volgers kunnen zien waar je rijdt. En waarin je achteraf video een van jezelf kunt bekijken op de ‘gemeten klim’ bijvoorbeeld, of hoe je afgepeigerd over de finish komt.
Klaar voor de start?
Ik reed mee in de categorie Cyclosportieven, dat betekent starten na de Elite, licentiehouders, bedrijventeams en Le Champion leden, helemaal achteraan dus. Met zo’n 3000 man voor je, 20 minuten na de start van de grote kanonnen. Het resultaat is stapvoets over de boulevard en eenmaal bij het mulle zand een scene die rechtstreeks uit America’s funniest home video’s lijkt te komen. Een komische mix van omvallende fietsers en de slimmeriken die alvast lopend met de fiets naar het harde zand gaan. Ik kon gelukkig op de fiets blijven en slalommend overal net tussendoor laveren…. zo de eerste 150 plekken had ik al te pakken 😉
Sony FDR X3000R
Van Sony kreeg ik een actioncam te leen, een superdeluxe modelletje, met afstandbediening. Het plan was een leuk filmpje te maken onderweg. De praktijk was dat ik zo in de strijd opging dat ik hem wel af en toe aan en uit heb gezet, maar ben vergeten hem ook eens van mijn stuur te halen en op iets anders te richten dan wat er voor me gebeurde. Eenmaal thuis bleek ook dat na de eerste meters over het zand, de spetters zout water iedere volgende scene weer wat mistiger maakten. Wat wel opvalt is dat de al vaker geprezen beeldstabilisatie inderdaad geweldig werk doet. Kijk maar eens naar onderstaand fragment van waar we net het strand opgingen. Dat stuitert echt flink, maar op beeld is dat nauwelijks waarneembaar. Het geluid is ook prima in orde. Het gekrijs van door zand gemartelde schijfremmen en door luchtgebrek piepende longen is prima hoorbaar.De camera zit in het topsegment en kost dan ook 529 euro, dat is inclusief de afstandsbediening. Specs zijn onder andere 4K video, een 170 graden beeldhoek, prima batterijduur, wifi, bluetooth en een uitgebreid menu voor allerlei instellingen. Er is ook een Sony app voor de smartphone waarmee je hem kunt bedienen en zelfs onderweg al kijken wat er opgenomen is. Ik heb al ervaring met de voorganger van deze camera. Dit is duidelijk weer een stapje verder. Beter beeld, beter geluid en alles reageert net even wat sneller. De FDR-X3000R is daarmee een camera die zich prima kan meten met de concurrentie van bijvoorbeeld GoPro of Garmin.
De ‘race’
Het weer was er ook niet naar om heroïsche verhalen aan op te hangen. Waar ik in voorgaande strandraces zuidwesterstormen moest trotseren stond er nu een lullig zuid-oosten windje met kracht 2. Op de heenweg nog wel, dus terug ook nog eens wind mee. En het was een beetje mistig,echt weer om snel klaar te willen zijn. De eerste 19 kilometer gingen met gezwinde spoed richting de pier bij Wijk aan Zee, half beschut dankzij de duinen. Halverwege kwamen de koplopers ons al tegemoet. Met daarbij profs als Laurens ten Dam, Ramon Sinkeldam en natuurlijk ook de gedoodverfde winnaar, Mr. Sockeloen. Die op zijn mooie nieuwe American Eagle inderdaad wist te winnen in 1 uur en 2 minuten, wow! Ondanks de enorme mensenmassa ging deze passage probleemloos, zo’n strand is in de winter kennelijk ruim genoeg voor duizenden gekke fietsers.Onderweg kreeg ik gezelschap van een mede-stoemper en gezamenlijk konden we kop-over-kop van groepje naar groepje rijden. Het strand lag er ook voorbeeldig bij. Glad en hard, ook hier geen stoere verhalen. Bij de pier werd het strand tijdelijk verlaten om via een klein lusje en een ‘wandeling’ over een duin terug te keren naar het zand. Dan door naar Castricum, voor nog een lusje en wat hindernissen, om nog even gas te geven voor de laatste kilometers naar de finish. Na 1:26 uur stopte de teller voor mij, goed voor een plek ergens rond plaats 700. Dus heel veel mensen ingehaald. En dat was leuk. Niet alleen omdat ik graag mensen inhaal 😉 , maar ook omdat je daardoor een mooi beeld krijgt van de enorme verscheidenheid aan deelnemers en fietsen. Van oude 26″ fietsen met dikke noppenbanden tot Wikkits en Apex-en, hightech 29er strandracers met speciale verzetten en aangepaste sturen. Van bloedfanatieke racers tot stelletjes die gezellig kletsend naast elkaar reden. Van coureurs die nog even aanzetten om de trap in Castricum af te raggen tot mensen die al in de remmen knepen als er een zandheuveltje van 10 cm hoogte aankwam. Van koffiemolen verzetjes tot een meneer die met wind tegen op de 11 met een cadans van 60 trapte…en maar niet moe leek te worden. Beulswerk, och arme knieën.
Conclusie
Als je voor een goede tijd gaat moet je een licentie nemen. Achterin wordt je constant opgehouden door wandelende en omvallende fietsers. Maar ik ging niet voor het klassement en heb dus weer genoten. Januari, 3 graden, mistig….en toch lekker buiten bezig zijn. Wie tekent daar niet voor? Dank aan alle vrijwilligers die dit soort grote evenementen mogelijk maken en tot volgend jaar! Oh, en de voorvork heeft het overleefd.
Hoofdredacteur bij Fiets. Rijdt op alles met twee wielen. Wielrennen, gravelracen, crossen, mountainbiken en zelfs een voorzichtig downhill dagje komt wel eens voor. Vooral geïnteresseerd in techniek en gadgets. Favoriete grote ronde, de Giro. Favoriete klassieker, Parijs-Roubaix, ondanks een grote weerstand tegen het zelf fietsen op kasseien.
Inschrijven kostte ruim twee tientjes. Daarvoor kreeg je, naast de perfecte organisatie, 2 verzorgingsposten, wat te drinken na afloop en een mooie medaille als bewijs dat je de finish gehaald had. En van event-sponsor Agu nog een finishfoto. Wat je op een tochtje van 38 kilometer over een vlak strand met twee verzorgingsposten moet was me een raadsel, maar gezien het enthousiasme waarmee de deelnemers de bananen en sportdrank aanpakten ligt dat aan mij. Er is ook een app, waarmee volgers kunnen zien waar je rijdt. En waarin je achteraf video een van jezelf kunt bekijken op de ‘gemeten klim’ bijvoorbeeld, of hoe je afgepeigerd over de finish komt.
Het weer was er ook niet naar om heroïsche verhalen aan op te hangen. Waar ik in voorgaande strandraces zuidwesterstormen moest trotseren stond er nu een lullig zuid-oosten windje met kracht 2. Op de heenweg nog wel, dus terug ook nog eens wind mee. En het was een beetje mistig,echt weer om snel klaar te willen zijn. De eerste 19 kilometer gingen met gezwinde spoed richting de pier bij Wijk aan Zee, half beschut dankzij de duinen. Halverwege kwamen de koplopers ons al tegemoet. Met daarbij profs als Laurens ten Dam, Ramon Sinkeldam en natuurlijk ook de gedoodverfde winnaar, Mr. Sockeloen. Die op zijn mooie nieuwe American Eagle inderdaad wist te winnen in 1 uur en 2 minuten, wow! Ondanks de enorme mensenmassa ging deze passage probleemloos, zo’n strand is in de winter kennelijk ruim genoeg voor duizenden gekke fietsers.Onderweg kreeg ik gezelschap van een mede-stoemper en gezamenlijk konden we kop-over-kop van groepje naar groepje rijden. Het strand lag er ook voorbeeldig bij. Glad en hard, ook hier geen stoere verhalen. Bij de pier werd het strand tijdelijk verlaten om via een klein lusje en een ‘wandeling’ over een duin terug te keren naar het zand. Dan door naar Castricum, voor nog een lusje en wat hindernissen, om nog even gas te geven voor de laatste kilometers naar de finish. Na 1:26 uur stopte de teller voor mij, goed voor een plek ergens rond plaats 700. Dus heel veel mensen ingehaald. En dat was leuk. Niet alleen omdat ik graag mensen inhaal 😉 , maar ook omdat je daardoor een mooi beeld krijgt van de enorme verscheidenheid aan deelnemers en fietsen. Van oude 26″ fietsen met dikke noppenbanden tot Wikkits en Apex-en, hightech 29er strandracers met speciale verzetten en aangepaste sturen. Van bloedfanatieke racers tot stelletjes die gezellig kletsend naast elkaar reden. Van coureurs die nog even aanzetten om de trap in Castricum af te raggen tot mensen die al in de remmen knepen als er een zandheuveltje van 10 cm hoogte aankwam. Van koffiemolen verzetjes tot een meneer die met wind tegen op de 11 met een cadans van 60 trapte…en maar niet moe leek te worden. Beulswerk, och arme knieën.
