WK in Bergen vorig jaar op de nieuwe Tarmac. Ik mocht al eens de Venge testen en was toen al erg onder de indruk. De verwachtingen voor de Tarmac zijn dan ook hooggespannen.
Gewichtsbesparing
Specialized is al enige jaren de maatstaf in de fietsindustrie. Het is innovatief en heeft maar één doel voor ogen: de beste zijn. De nieuwe Tarmac is flink onder handen genomen. Daarbij hebben de ontwerpers op drie zaken gelet: het gewicht, aerodynamica en gelijke rijeigenschappen voor alle maten.Het frame weegt 855 gram in een maat 56. Dat is 100 gram minder dan de oude Tarmac: een flinke prestatie. Ik rijd op een maat 52, dus die zal nog iets lichter zijn. Het totale gewicht van de fiets die ik heb getest is 6,79 kilogram, inclusief pedalen. Dat is net iets onder de limiet van de UCI – en dat met wielen met hoge velgen en een Dura-Ace Di2-groep.De gewichtsbesparing is tot stand gekomen in samenwerking met autofabrikant McLaren. Door nog preciezer te bepalen waar welk carbon nodig is, hebben de twee een lichter frame gecreëerd. Elk kader bevat 500 stukjes carbon. De meeste buizen zijn slanker geworden, net als het bottom bracket en de voorvork. De bovenbuis is juist in diameter toegenomen.Iedere maat van de fiets is opnieuw ontworpen om zo voor iedere rijder dezelfde rijeigenschappen te creëren. Specialized noemt dat ‘Rider First Engineered’. De data van 40.000 bikefittings is gebruikt om tot de geometrie van de diverse maten te komen. Opvallend is ook dat Specialized heeft geconcludeerd dat het niet nodig is om speciale vrouwenframes te maken. Alleen de contactpunten van de Tarmac, zoals het stuur en het zadel, kunnen worden aangepast.
Gemaakt van het lichtste, stijfste en duurste carbon.
Eigen crankset in een CeramicSpeedbottom bracket.
Opvallend uiterlijk
Nog opvallender aan de nieuwe Tarmac is zijn uiterlijk. Om de fiets lichter en aerodynamischer te maken, zijn er veel veranderingen doorgevoerd. Zo hecht de staande achtervork veel lager aan de zitbuis en zoals gezegd zijn de meeste buizen dus afgeslankt. De zadelbuis en -pen hebben een D-vorm. Alles bij elkaar claimt Specialized een winst van 45 seconden over 40 kilometer vergeleken met fietsen in dezelfde gewichtsklasse, zoals de Trek Émonda en de Cannondale SuperSix EVO 2. Het frame is geschikt voor maximaal 30 millimeter banden, maar wordt standaard geleverd met 26 millimeter exemplaren. Volgens Specialized bieden deze de ideale mix tussen comfort en aerodynamica. Puur naar luchtweerstand gekeken zou een 24 milli meter voorband sneller zijn. De nieuwe Tarmac heeft meer flex in de zitbuis voor extra comfort. De carbon voorvork met tapered vorkbuis geeft meer zijdelingse stijfheid en scherpere stuureigenschappen.
Prachtbeest
Goed, het wordt tijd om de fiets eens grondig te testen. Het is een prachtbeest om te zien. De simpele rechte lijnen van het frame en de hoge velgen met de klassiek ogende banden laten mijn hart sneller kloppen. Dit ziet er gelikt uit.De nieuwe Tarmac is zo’n fiets waarvan je denkt als je opstapt: deze is voor mij gemaakt! Dat gevoel overvalt mij als de eerste meters asfalt onder de Tarmac doorschieten. Waar dat precies aan ligt, is moeilijk te bepalen. Het zal te maken hebben met de balans tussen gewicht, geometrie en rijgevoel. Ik probeer mijn enthousiasme wat te temperen en streng doch objectief verder te testen. Ik rijd vandaag met Bruno een rustig rondje door de duinen. Het weer is nog goed en we genieten van het fietsen en van onze gesprekken. Het Specializedzadel is wel even wennen. Het is in mijn ogen extreem kort en ik mis het voorste gedeelte van het zadel echt. Bij Specialized hadden ze me er al op gewezen en me gevraagd of ik desondanks wilde doorzetten. Dat doe ik dan ook maar. Voor de rest stuurt de fiets heerlijk en ook qua comfort heb ik helemaal niets te klagen. Wanneer we Leimuiden naderen, trekt Bruno een sprintje om als eerste bij het plaatsnaambordje te zijn. Dat kan ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan en ik zet vol aan. De Tarmac reageert gelijk en ik schiet weg. De fiets voelt stijf aan en mijn krachten worden vertaald naar snelheid. Dit voelt goed. Bruno valt stil en vlak voor het bordje passeer ik hem. “Ik reed bijna 60 kilometer per uur”, zegt hij vol ongeloof. Klopt, en toch passeerde ik hem. Ik moet wel toegeven dat we een stevig briesje in de rug hadden.
We trappen nog eens lekker door en voor we het weten, zijn we weer thuis.
ELK FRAME IS OPGEBOUWD UIT 500 STUKJES CARBON
A R 9150 SS achterderailleur
B Roval CLX-wielset.
C 26 millimeter Turbo-bandjes.
Top setup
Mijn Tarmac is afgemonteerd met de nieuwe Shimano Dura-Ace Di2 (9150). De donkere kleur van de groep past mooi bij de rest van de fiets. De direct mount-remmen zien er gelikt uit. Opvallend is dat de achterrem op een car bon plaatje is gemonteerd en niet direct op het frame. Het frame heeft ook geen mannetje (een dwarsbuis tussen de achtervorken waar vaak de rem op gemonteerd wordt). De nieuwe achterderailleur maakt het gemakkelijker om je achterwiel eruit te halen. Het werkt allemaal erg goed. Het crankstel is niet van Shimano: het is de S-Works Carbon Fiber van Specialized zelf.
Remgevoel
De eerste indruk is goed, maar houdt de fiets ook stand in extremere situaties? Omdat het in de omgeving ontbreekt aan bergen, duik ik nog maar eens de duinen in. Het gaat daar een beetje op en af en op sommige paden slingert het flink. Het is een frisse doordeweekse dag: dan is het rustig in de duinen en dat geeft me ruimte om eens goed door te rijden. Wel regent het zo nu en dan. Dat merk ik meteen aan het remgevoel. Ik moet harder knijpen om grip te krijgen op de velg, en het duurt ook net even langer dan met droog weer. Verder gaat het remmen prima. Zeker, schijfremmen vertonen met droog en nat weer wél hetzelfde gedrag. Maar op dit parcours voel ik me veilig met de middelen die ik heb.Op het eerste klimmetje sprint ik naar boven. Om de wielen extra te testen gooi ik mijn fiets flink van links naar rechts. Ik hoor mijn remmen zachtjes tegen de velg schuren. Ai, dat wil je eigenlijk niet. Ik moet wel toegeven dat de remmen behoorlijk strak staan afgesteld: wanneer je de remhendels aanraakt, zitten de blokken al praktisch op de velg. Zelf hou ik van een iets lossere afstelling, zodat ik zeker weet dat de wielen niet aanlopen. Ik trek door tot de top en eroverheen. De fiets voelt magnifiek. Zo strak en licht. Het geeft een echte moraalboost. Het voelt heerlijk als elke trap raak is en je helemaal kapot boven komt, al is het een bultje van niets. Ik sla linksaf. Ik geef gas en het slingerende pad naar beneden daagt me uit. Ik gooi me door de bochten. Het buitenste been bijna gestrekt met druk op de pedalen, en een klein beetje druk geven met de binnenste hand. Ik zet aan en duik de volgende bocht in.
De fiets reageert precies zoals ik had verwacht en hij stuurt echt super. Hoe ik hem ook uitdaag, ik zie weinig teke nen van zwakte – buiten het aanlopen van de rem bij voluit aanzetten. Alles klopt. Het gevoel van de banden, mijn handen in de stuurbocht en verrek ja, ik zit ook heerlijk op het zadel. Ik verbaas me een beetje dat ik alweer vergeten was hoe vervelend ik het zadel aanvankelijk vond. Ik trek beneden nog even door. Ik schakel een tandje terug en realiseer me hoe mooi elektronisch schakelen werkt. Je schakelt gewoon altijd goed. Althans, zolang je op de juiste knopjes drukt.Ik ben na een uurtje buiten spelen flink onder de indruk. En helemaal gesloopt. Op het gemak rij ik terug naar huis. In de etalageruit zie ik mezelf. Even de handen onderin en stiekem kijken of ik er mooi op zit. Valt niet tegen, denk ik bij mezelf. Ik glimlach en vraag me af of Peter Sagan dat ook wel eens doet op zijn Tarmac: in een etalageruit kijken, die regen boogtrui zien en dan denken: yeah, I look awesome. Vervolgens nog even die fiets op zijn achterwiel trekken en dan verder rijden. Ik blijf gewoon met twee wielen op de grond, maar het genieten is er niet minder om.
Roval CLX 50’s, high-end wielen uit eigen fabriek.
DOOR NOG PRECIEZER TE BEPALEN WAAR WELK CARBON NODIG IS, IS EEN LICHTER FRAME GECREËERD
