De Amstel Gold Race ken ik natuurlijk van de televisie. Enkele stukken van het parcours reed ik al eens op vakantie. De ‘echte’ Amstel Gold Race toer deed ik afgelopen zaterdag. Met zo’n 12.000 fietsers en veel toeschouwers was het één groot wielerfeest in het zuiden des lands!Van verschillende oud-deelnemers hoorde ik dat vroeg starten wel zo slim is om niet te veel in een fietsfile te komen. Dus vertrok ik samen met Willem op tijd zodat we om 8 uur een weiland opdraaiden voor een parkeerplaats. Willem reed met een van de Shimano Ultegra Di2-fietsen die speciaal voor dit evenement een promotietoer maakten. Met de vroege ochtendkou en een bewolkte lucht was een windjackje toch wel prettig! Bij de startplaats in Valkenburg was het al goed druk. Bij de inschrijvingsruimte zorgde een efficiënte manier van het verwerken van de startnummers ervoor dat je snel op de fiets kon stappen. Echter was het een stukje file lopen om over de mat te gaan waar de tijdregistratie begon. Je rijdt namelijk met een nummer met een chip voor de tijdregistratie.
Op het parcours van de 150 kilometer was het al één grote mensenmassa. Het leek wel of heel fietsend Nederland afgereisd was naar het zuiden. De meeste wegen lieten inhalen vaak wel toe. Al moet je deze tocht niet op een zo’n hoog mogelijke snelheid willen rijden. Na 50 kilometer was het tijd voor de eerste ravitaillering. Met een breed opgezet terrein was het toch redelijk te doen om je bidon te vullen en een reep te scoren. Na eventjes bijgekomen te zijn van de eerste klimmetjes vervolgde ik de route. Met heel even een zonnetje dat doorbrak en het mooie landschap was het echt genieten! Met een uitstapje door België was het weer klimmen naar het Drielandenpunt. Bovenop was het mooi om te zien hoe alle fietsers de slingerweg naar de top vulden. Na zo’n dikke 100 kilometer eindelijk weer een verzorgingspunt. Met een gevulde bidon, koekje met chocolade en een wel erg groene banaan vervolgde ik de weg richting de finale. In een groepje hoorde ik op een gegeven moment: nu gaat het gebeuren, in zo`n 9 kilometer heb je drie stevige klimmetjes. Hier was geen woord aan gelogen! De Keutenberg ken ik nu als Bijna-Krampenberg de kilometers wegen toch heel wat
zwaarder dan tijdens een rondje op de Veluwe! Met nog zo’n 10 kilometer voor de boeg begon het iets te spetteren. Met de Cauberg voor de boeg bedacht ik me dat het nog zwaar zal worden! Met een lichte tred peddelde ik omhoog. Met veel aanmoedigingen van toeschouwers langs de route heb je bijna het gevoel alsof je in een wedstrijd zit. De Cauberg loopt toch wel eventjes door, bovenop is het groter schakelen en de finish halen. Met een gevoel in de benen dat je toch echt wel wat gedaan heb krijg ik bij aankomst de eerste ‘hersteldrank’ aangereikt. Heel toepasselijk is dit een alcoholvrij Amsteltje… Wil je dit zelf ook eens meemaken? Na inschrijving is het dan maar hopen dat je uitgeloot wordt tussen de 12.000 deelnemers voor de 2013-editie!Opvallende zaken:
- Dat een evenement als dit met een inschrijfgeld van 40 euro zelfs een maximaal aantal deelnemers moet instellen zegt wel iets over de populariteit!
- De AGR lijkt wel de Elfstedentocht van het zuiden met al zijn deelnemers en de vele toeschouwers langs het parcours.
- Jammer dat er bij de verzorgingsposten niet gezorgd was voor betere energiebronnen Een stapel groene bananen en koekjes met jam en chocolade is nou niet wat je veel energie geeft.
- Bij de verzorgingsplaatsen en onderweg was ook technische assistentie.
- Je kunt de routes ook van de website downloaden, alleen mis je dan natuurlijk wel de unieke sfeer van het evenement.
www.amstelgoldrace.nl
Op het parcours van de 150 kilometer was het al één grote mensenmassa. Het leek wel of heel fietsend Nederland afgereisd was naar het zuiden. De meeste wegen lieten inhalen vaak wel toe. Al moet je deze tocht niet op een zo’n hoog mogelijke snelheid willen rijden. Na 50 kilometer was het tijd voor de eerste ravitaillering. Met een breed opgezet terrein was het toch redelijk te doen om je bidon te vullen en een reep te scoren. Na eventjes bijgekomen te zijn van de eerste klimmetjes vervolgde ik de route. Met heel even een zonnetje dat doorbrak en het mooie landschap was het echt genieten! Met een uitstapje door België was het weer klimmen naar het Drielandenpunt. Bovenop was het mooi om te zien hoe alle fietsers de slingerweg naar de top vulden. Na zo’n dikke 100 kilometer eindelijk weer een verzorgingspunt. Met een gevulde bidon, koekje met chocolade en een wel erg groene banaan vervolgde ik de weg richting de finale. In een groepje hoorde ik op een gegeven moment: nu gaat het gebeuren, in zo`n 9 kilometer heb je drie stevige klimmetjes. Hier was geen woord aan gelogen! De Keutenberg ken ik nu als Bijna-Krampenberg de kilometers wegen toch heel wat 
zwaarder dan tijdens een rondje op de Veluwe! Met nog zo’n 10 kilometer voor de boeg begon het iets te spetteren. Met de Cauberg voor de boeg bedacht ik me dat het nog zwaar zal worden! Met een lichte tred peddelde ik omhoog. Met veel aanmoedigingen van toeschouwers langs de route heb je bijna het gevoel alsof je in een wedstrijd zit. De Cauberg loopt toch wel eventjes door, bovenop is het groter schakelen en de finish halen. Met een gevoel in de benen dat je toch echt wel wat gedaan heb krijg ik bij aankomst de eerste ‘hersteldrank’ aangereikt. Heel toepasselijk is dit een alcoholvrij Amsteltje… Wil je dit zelf ook eens meemaken? Na inschrijving is het dan maar hopen dat je uitgeloot wordt tussen de 12.000 deelnemers voor de 2013-editie!Opvallende zaken:
