In geen miljoen jaar had ik na mijn derde openhartoperatie kunnen bedenken dat ik met zoveel plezier kilometers op een racefiets weg zou kunnen trappen.
Mijn naam is Dayenne, vierendertig jaar geleden ben ik geboren met een complexe hartafwijking. Met maar één in plaats van twee hartkamers, en de beide aders die verantwoordelijk zijn voor de grote en kleine bloedsomloop zaten verkeerd om. Tegen de tijd dat ik de kleuterleeftijd wist te bereiken had ik er al drie operaties opzitten. In 2013 werd het tijd voor de volwassen versie. Eind November werd ik in mijn bed de Ok ruimte binnengereden, zodat de chirurg mijn hart voor zes tot acht uur stil kon leggen om een
bypass te maken.Het jargon wat ze in ziekenhuizen toepassen past mij inmiddels als de perfecte zeem in een bib short. Wielrennen doe ik echter pas twee seizoenen op een rode Gitane en
I love every, dirty, greasy, heavy bit of it. Hoe heftiger de tegenwind, hoe meer ik door de tranen die over mijn wangen biggelen besef dat ik leef. Hoe vaker ik met die klikpedalen op mijn snoet ga, hoe meer ik voel dat ik leef.
Wielrennen als fysieke uitdaging
Waarom ik ‘dit’ moment in mijn leven koos en specifiek deze fysieke uitdaging opzocht? Omdat ik na de hartstilstanden, operaties en opnames NU het idee heb mijn laatste leven te mogen leven. Omdat ik voor mijn gevoel NU alles uit dit leven moet kunnen halen wat eruit te halen valt. Omdat ik vind dat ik NU wat te bewijzen heb. Voor de buitenwereld maar vooral ook voor mezelf. Omdat ik mijzelf NU pas toe kan staan me te ontwikkelen op de manier zoals ik dat wil. Omdat ik jarenlang pieken en dalen wist te overleven en NU mag leren te genieten van de ‘gewone’ dingen in het leven. Omdat het altijd in de aard van het beestje gezeten heeft en het er NU uit moet.En tot slot.Omdat roterende beenbewegingen het bloed de weg terug naar het hart toe vergemakkelijkt heb ik mezelf door te gaan fietsen gegeven waar het zo om geschreeuwd heeft.
Hoe heftiger de tegenwind, hoe meer ik door de tranen die over mijn wangen biggelen besef dat ik leef.
A way of living
Mijn eerste toertocht reed ik 40 kilometer voor stichting Hartekind. Wat voor de meeste fietsers appeltje, eitje is maar voor mij eerder aanvoelde alsof ik er het dubbele aantal in kilometers op had zitten. Voorzichtig snoof ik meer van het verslaafde stofje dat
sporters high heet op en schaatste ik, terwijl ik nog nooit eerder noren onder mijn voeten had gebonden, januari jl. 50 kilometer op de Weissensee in Oostenrijk.Door duurzame sporten uit te oefenen heb ik in anderhalf jaar mijn hartconditie weten te vervijfvoudigen! Dankzij het excellente werk van de chirurg en dat ik van het fietsen
a way of living heb mogen en kunnen maken is de progressie in mijn (toer)tochten merkbaar uitgebreid.
Dayenne voor Pedalamagazine.nl
De komende periode mag ik jullie meenemen in hoe ik tot nu toe ben omgegaan met deze ingrijpende gebeurtenis en wat het met mij heeft gedaan. Wat het vandaag de dag nog steeds zowel fysiek als geestelijk met mij doet, het hoe en waarom ik fysiek mijn grens op blijf zoeken en hoe fietsen mij psychisch nog altijd sterker maakt. Binnenkort schrijf ik meer!
