In 2004 heeft Marcel Kruithof, toenmalig technische redacteur van Fiets, in onze eigen extreem make over zich in zes maanden voorbereid op de Marmotte. In 2012 is Marcel opnieuw van plan de zware cyclo in de Alpen te gaan rijden. Wekelijks vertelt hij over zijn belevenissen op weg naar 7 juli in: Extreem make over 2.0: 8 jaar en 30 kilo verder:Wat kan er mis gaan, als je eigenlijke missie al ruim geslaagd is voor dat je aan de start staat van La Marmotten 2012. Eigenlijk niks. Toch liep de afgelopen week langzaam de spanning op. Want natuurlijk ik was met mijn gewicht in de dubbele cijfers terecht gekomen. Maar wat zou het mooi zijn als ik dat kon afsluiten met opnieuw een finish op L’Alpe d’Huez.
Ongemerkt legde dat dus toch een soort druk op mij. Ik had er tenslotte alles binnen mijn vermogen aan gedaan. Sportschool Den Edel was mijn tweede thuis geworden. Bij mooi weer zat ik buiten op de fiets van en naar kantoor. In het weekend was minimaal een dag gereserveerd voor een lange rit. Natuurlijk was gemiddeld 4 à 5 keer sporten in de week naast werken voor mij zwaar, maar ik besefte me ook goed dat het voor mijn gezin een enorme belasting was.  Regelmatig was ik slechts een half uurtje thuis om te eten voordat ik weer ging sporten. Het niet finishen zou me toch een gevoel kunnen geven dat al deze opofferingen gedeeltelijk voor niets waren geweest.

Met het goede gevoel opgedaan in de Vlaamse Ardennen stond ik zaterdag 7 julie zelfverzekerd aan de start. Na twee regenachtige dagen boven op de Alp, was het nu fris, maar wel droog en kwam het zonnetje al langzaam door. In het middelste start vak liet ik me meevoeren naar de voet van de stuwdam in Allemont. Rustig houden, rustig houden was alles wat er door mijn hoofd ging.
De stuwdam bevestigde mijn goede benen van vorige week. Dat zag er goed uit. Gauw de Glandon op om te kijken of ik ook op een lange klim dat gevoel vast kon houden. Met 34×30 reed ik redelijk soepel omhoog. Ik werd door diverse fietsers ingehaald, maar passeerde zelf ook regelmatig zwoegende fietsers. Dat was iets wat ik 8 jaar geleden niet mee had gemaakt. Verassend snel zag ik dan ook de 2e stuwdam, die niet zover van de top ligt. In 2 uur beklom ik de Glandon, 45 minuten sneller dan in 2004. Het enige jammere was dat er al een soort kramp trok in mijn bilspier.

Op de col du Telegraphe reed ik ook nog heerlijk omhoog. Het voelde zelfs als een soort genieten. Het gevoel waarnaar ik op zoek was! Ook hier verbeterde ik me met een half uur. Ik keek bijna uit naar de Galibier! Als de kramp in mijn bil maar niet erger zou worden. Helaas was dat wel het geval. Want net als 8 jaar geleden werden de Galibier en ik geen vrienden. Het werd zwoegen, lijden en sterven. De kramp van mijn bil trok door naar mijn hamstrings. Maar ondanks dat ook probeerde ik ook te genieten en vooral te denken aan de prachtige afdaling die na de Galibier volgt. De Alpe d’Huez, die ging ik zeker niet meer beklimmen.
Het vervelende van een afdaling van 50 km is echter dat je denkt dat het wel weer gaat. Ook de telefonische steun vanuit Nederland met de bemoedigende woorden haalde mij toch weer over om toch weer omhoog te rijden. Ik was hier tenslotte ook niet voor niks heen gegaan. Spijt had ik eigenlijk al direct, maar als ik eenmaal een keuze gemaakt heb, dan ga ik er voor. Mijn conditie was ook niet het probleem, maar die kramp. De 21 bochten werden een helse tocht. Vanaf bocht 4 tot voorbij bocht 1 heb ik zelfs gelopen! Het bereiken van de finish gaf mij wel een voldaan gevoel. Opnieuw finisher in La Marmotte. En toch nog ruim een uur sneller dan in 2004! Missies geslaagd.




!function(d,s,id){var js,fjs=d.getElementsByTagName(s)[0];if(!d.getElementById(id)){js=d.createElement(s);js.id=id;js.src=”//platform.twitter.com/widgets.js”;fjs.parentNode.insertBefore(js,fjs);}}(document,”script”,”twitter-wjs”);