Dayenne leeft met een half hart en fietst zo vaak ze kan. Voor Pedala magazine zet ze tweewekelijks haar verhaal op papier. Over het overwinnen van angsten, doorzettingsvermogen, vertrouwen en fietsen. 

Ik voel me verdrietig, ben boos op de wereld en ben teleurgesteld in mezelf. Ik weet dat ik een bepaalde afstand op de fiets aankan. Dit niveau moet ik de keer erop minimaal weten te evenaren of verbeteren. Ik ga kapot aan dit leed nu dit niet het geval is.

Al een aantal jaar combineer ik het fietsen in de zomermaanden met hardlopen. In de winterperiode vervalt het eerstgenoemde en pak ik de schaatsen weer uit de kast. De intensiteit van de training laat ik het gehele jaar door afhangen van de staat van mijn lichaam. Dit betekent dat ik, ook in minder goede gezondheid, streef naar minimaal twee keer in de week ‘bewegen’. Ofwel; een wandeling maken om de motor draaiende te houden.

Door stil te zitten praat ik mezelf aan dat mijn aderen dichtslibben en mijn hartconditie verslechtert of zelfs mijn dood nadert.

De ro(n)kende motor
Door in een zo goed mogelijke conditie te blijven ben ik ervan overtuigd dat ik mijn lijf zo gezond mogelijk kan houden. Door stil te zitten praat ik mezelf aan dat bij wijze van spreken mijn aderen dichtslibben en mijn hartconditie verslechtert of zelfs mijn dood nadert. Sport en beweging is als je het mij vraagt hetzelfde als het onderhouden van je auto. De motor van de auto werkt net als het hart van de mens. Dit vervoersmiddel laat je een aantal keer per week of wellicht wel dagelijks een aantal kilometers rijden. Maak je te weinig gebruik van je auto, dan roest het stuk ijzer stilletjes weg. Maak je teveel kilometers, dan kan het belangrijkste onderdeel, de ro(n)kende motor van de auto, gaan slijten. Maar ook door verkeerd gebruik vergroot je de kans op schade.

Pruttelende oldtimer
Een jaarlijkse APK-beurt geeft mij te weinig hart-zekerheid. Ik vergelijk daarom mezelf regelmatig met een oldtimer die mij al pruttelende van plaats A naar plaats B laat rijden. Een oldtimer behoeft, opdat zij in uiterste leefkwalitatief verkeert, haar hele leven secuur onderhoud.

Sport is daarom mijn way of living geworden en minstens net zo belangrijk als het poetsen van mijn tanden. Dat ik de rij tanden de ene keer grondiger dan de andere keer poets is helemaal niet zo erg. Ik hoef en kan tenslotte niet altijd schitteren. Dat dit niet eenvoudig te accepteren is, is een ander verhaal.

Mentaal weet ik dat ik niet iedere keer hoef te schitteren. Toch baal ik er flink van dat ik niet het niveau van vorig jaar behalen kan.

Leven laten lijden of leiden?
2017 is fysiek gezien tot zover geen best jaar. Verscheidene migraine aanvallen, een cyste op een eierstok en problemen met mijn hartritme weerhielden mij over de ijsbaan te glijden. Waar ik kon liep ik mijn hardloopronde en heb al welgeteld vier(!) keer mijn rode Gitane van de buitenlucht kunnen laten genieten.

Mentaal weet ik dat ik niet iedere keer hoef te schitteren. Toch baal ik er flink van dat ik niet het niveau van vorig jaar behalen kan. Ik pieker me suf waar het aan zou kunnen liggen. Is het omdat ik nu meer werkuren draai dan vorig jaar? Komt het omdat ik momenteel veel energie stop in het op de kaart zetten van mijn stichting? Of zet de verbouwing aan mijn hart de aftakeling in gang? Begint mijn hartconditie als een sluipmoordenaar te falen?

Ik voel me verdrietig, ben boos op de wereld en ben teleurgesteld in mezelf. Ik wil en kan niet meer toestaan zo te leven. Ik kies ervoor een leven te gaan leiden wat past bij mijn fysieke situatie. Weg met die la(s)t!