Je kiest een beroep en op een gegeven moment kun je kampioen worden. Klinkt simpel. Je kunt heel goed worstenbroodjes bakken en dus word je kampioen. Of je wint een haringtest. Of… afijn. Dat was bijna iets van vroeger. Beroepen veranderen en kampioenschappen? Hoe kun je kampioen Senior Customer Care worden?

Waarheen

Waar gaat dit stukje heen? De inleiding is om aan te geven dat de World Press Cycling Championship in feite een zeer klassieke insteek heeft. Je werkt als journalist, je doet aan wielrennen en je kunt kampioen worden. Het wereldkampioenschap bestaat sinds 1999. Elk jaar is het in een ander land en aan het kampioenschap is een uitgebreid toeristisch programma gekoppeld. De kampioenschappen krijgen steun van de UCI. Dit jaar was het in Roeselare. De aanleiding: een nieuw wielermuseum Koers en het feit dat Roeselare midden in het Vlaamse ligt – juist, koers.

Wat stond er op het programma? Van een individuele tijdrit tot teamsprint en van bezoek aan een brouwerij tot aan de wegkoers. Je kunt inschrijven als journalist, redacteur, cameraman of -vrouw, vlogger, YouTube-er. Als je maar iets met journalistiek te maken hebt… Het is gratis, je hebt geen licentie nodig. Voor de wegwedstrijd zijn drie (leeftijds) categorieën bij de mannen en één bij de vrouwen. Er zijn twee koersen: M 1 en M 2 rijden samen en M 3 en de dames samen. Er was een rondje van 15 kilometer uitgezet – alleen al voor het typische Vlaamse parcours met scherpe bochten, macadam, vals plat en een kasseistrook was het de moeite waard.

60 +

Dit jaar val ik in de categorie M3. 60 jaar en ouder. Ai. Ik ben geen coureur. Ik fiets en doe af en toe ‘aan wielrennen’. Met overgave, maar ja: de jaren. Ik word vaker gelost dan dat ik anderen pijn kan doen (vriendelijke pijn hè, beetje plagen, beetje hard rijden). Ik rij mijn koersjes  bij de ‘Veteranen 50 en 60 plus’, een organisatie speciaal voor ‘oude mannen op een racefiets’. Mooi werk, lekker hobbyen en je doet er niemand kwaad mee. Ik rij daar geen platte prijs trouwens; ik word regelmatig afgedroogd… Afstappen kan altijd nog. Inschrijven maar! Een man of twintig onder wie Fransen, Duitsers, Italianen, drie Nederlanders en een Oekraïner mochten samen met tien vrouwen drie rondjes gaan rijden op zondag 26 augustus. Met in het zog een paar volgwagens en omzoomd met motoren. Net echt. De koers ging in een mooi aanvangstempo, er waren uitvallen, een vrouw (Jeanine Laudy) reed weg – en bleef weg – en op het einde konden we sprinten. Met ongeveer de jongste benen won ik. Voor de tweede keer kampioen (de eerste was in Zolder in 2002, ver voor Facebook, Twitter, Strava, vloggers en in een tijd waarin we dachten dat alle Italianen clean reden – Mooie Mario won toen). Trui, medaille, Wilhelmus, bloemen. De kampioenstrui was een maat S. Toch maar omgeruild voor maat M.

?

Leuk? Ja. Sport? Ja. Maar wat stelt het voor (zonder het te veel te relativeren, want het blijft natuurlijk sport!)? Dat je op zo’n dag de beste bent van een zeer gereduceerde groep wielrenners. Dat ligt vooral aan de leeftijd… Ach, dat hoort erbij. Het mooiste was het om de grote groep M1 en M3 te zien: zij moeten het uiteindelijk overnemen. Niet alleen op de fiets natuurlijk, maar vooral bij het uitoefenen van journalistieke taken. Dat valt niet altijd mee. Wij hebben dan nog de luxe, maar een journalist uit Oekraïne… Waar ging dit stukje heen? Wielrennen. En nu weer aan het werk. Ik reed op een aluminium Carrera Serniga met Ultegra 8000 met 50/34 en 12/25.  En lage Dura-Ace wielen met 25 mm Conti’s. San Marco Concor, Deda, Pro en FSA. Niet heel veel anders dan in 2002: toen was het een Bianchi Pro SL met Ultegra 9-speed en Ultegra wielen… En ik was 16 jaar jonger.

 

Fotografie Patrick Verhoest, info wpcc: https://www.wpcc2018.be/nl