Filiz Yigit nam afgelopen weekend samen met haar vriend deel aan de TT Drenthe 500, een monstertijdrit van 500km door de Drentse natuur. Dat zijn tien rondjes van 50 km over een groot gedeelte van het oorspronkelijke circuit van de TT. Speciaal voor Pedala schreef ze een verslag van deze spectaculaire, maar loodzware race. 

Daar sta je dan, bij de start. Je hoort om je heen allemaal verhalen, die vrouw heeft drie keer de Iron Man gereden, die andere vrouw vier keer een monster tijdrit. En dan nemen de zenuwen toe, ik begin te trillen. Wat had ik gepresteerd? Niks! Tweeënhalf jaar geleden kon ik amper op een fiets blijven zitten, nu sta ik hier in Borger voor de start van een tijdrit van 500 km solo tegen deze oersterke vrouwen. De presentator had ook nog eens mijn start overgeslagen… Zou je dan niet trillen van de zenuwen?

Na mijn start leek het alsof mijn benen een onzichtbare opdracht hadden gekregen om sneller te zijn dan de andere vrouwen. De eerste 30km ging ik er als een idioot vandoor en binnen no time had ik vier mannen en een velo mobiel ingehaald. Ik zag dat mijn hartslag al over mijn omslagpunt was en de paniek sloeg toe. ‘Dimmen Filiz, dimmen’, riep ik in mijn hoofd, je moet terug naar D1.

Toch was de angst voor de andere vrouwen zo groot dat mijn benen niet naar mijn hoofd luisterden en de eerste drie ronden harder reden dan ik had gepland. Het was geen officiële wedstrijd, maar je noemt iets niet zomaar een Time Trial. Ik herhaalde mezelf steeds: niemand doet mee om laatste te zijn, niemand gelooft eerlijk in ‘meedoen is belangrijker dan winnen’, iedereen droomt ervan om te winnen. Trappen bitch!

Niemand doet mee om de laatste te zijn, iedereen droomt ervan om te winnen

Mijn vriend en ik hadden onze verzorger Bert mee met zijn caravan. Na elke ronde gingen we even een kwartiertje daar eten en rusten. Om de concentratie te behouden, hebben we expres de verzorging van de organisatie vermeden. Socializen doe je als je klaar bent, dachten we.

Vijfde ronde

Terwijl ik at, monteerde Bert de verlichting op mijn fiets en kon ik meteen beginnen aan de vijfde ronde. Ik stond nog bij de caravan toen ik Maartje, de vrouw met vier keer een monstertijdrit achter de rug, mij als een speer voorbij zag gaan. Ik weet niet of ik Bert bedankt en dag heb gezegd, maar ik sprong direct op mijn fiets en ging haar achterna. Na 200km dacht ik dat mijn hartslag niet meer hoger kon, nou dat was dus niet waar! Toen ik haar eindelijk voorbij was, voelde ik zelfs mijn borstkas pijn doen. Maar dat moment was niet geschikt om nu in te zakken, rammen Filiz, rammen! Ik ben nog een paar kilometer op dat tempo doorgegaan, voordat ik angstig naar achteren keek. Ik dacht dat ze vlak achter mij zou zijn, maar ik zag niemand meer. Pfff… Opgelucht!

Filiz in actie

Voor ik de échte nacht in ging, wilde ik iets stevigs eten en had ik bij Bert een BigMac menu besteld. Een hongerklop kon ik bij deze rit niet gebruiken. Nadat ik snel had genoten van mijn junkfood begonnen de nachturen. Fietsen in het donker op de onverlichte wegen, stuiteren op de Drentse klinkers. Soms pikkedonker, maar als je omhoog keek naar de bomen, zag je wel de maneschijn en wat wolken aan de hemel. Heerlijk fris weer en werkelijk niemand om je heen, af en toe reed de auto van de organisatie langs om te checken of iedereen nog oké was en op de juiste route zat. Puur genieten.

Ik slingerde over de weg. Ik ben gestopt en heb mezelf een klap verkocht om wakker te blijven.

Negende ronde

Terwijl ik was begonnen aan mijn negende, de zwaarste ronde, begon de nacht zich over te geven aan het daglicht. Ik heb een paar keer slingerend over de weg gefietst, de vermoeidheid had me goed te pakken. Eerst even gestopt en mezelf een klap verkocht om wakker te blijven. Daarna ging het hooguit vijf minuten goed en weer was ik aan het slingeren. Kom op Filiz, verzin iets. ‘Je moet wakker blijven, een val kan je nu niet gebruiken’, dat zei ik hardop tegen mezelf. Toen dacht ik zingen: het enige liedje dat ik ken is het refrein van een Turks volkslied wat mijn tante altijd voor mij zong als slaapliedje.

Ik begon keihard steeds hetzelfde refrein te zingen. Er was toch niemand in de buurt die mij kon horen. Het lied gaat over heimwee naar je geboorteplaats en hoe graag je erheen wilt, maar dat je dat niet kan, omdat je machteloos bent: Alli turnam bizim ele varirsan….toen begon ik op de fiets te janken als een baby, omdat ik mijn familie al drie jaar niet heb gezien. Dit ging zo een half uur lang door. Plots merkte ik dat mijn lichaam zoveel verschillende hormonen had geproduceerd dat ik weer klaarwakker was. Moment van jezelf vermannen en de job afmaken. Go for it Filiz, doe het voor iedereen die jou zo lief is, rijd die idiote rit uit!

Filiz als eerste vrouw over de finish!

Tiende ronde

Ondertussen was ik ontzettend benieuwd of mijn vriend al klaar was. Toen ik aan de tiende ronde begon was hij nog bezig. Ik zei tegen Bert, ‘ik ga deze ronde rustig rijden hoor, ik kom niet eerder dan tien uur binnen’. Ik had nog 15,5km voor de finish en zag ineens een auto naast mij rijden. Mijn vriend en Bert zaten erin. Edwin had er +/-18 uur over gedaan en zich zelfs al gedoucht. Natuurlijk even gestopt voor een praatje, maar toen wilde ik ook zo snel mogelijk finishen. Ik heb de laatste 15km nog even gebikkeld. Toen ik bij finish aan kwam, dacht ik; hoooo….. negen keer heeft mijn fietsje ‘Zeus’ mij over de time meting gebracht, nu is hij aan de beurt. Ik ben afgestapt en heb hem op mijn schouder getild en ben toen voor de tiende keer gefinisht. Ik hoorde iedereen lachen en applaudisseren, waardoor ik moest lachen.

Mentaal was ik van begin tot eind even sterk en dat heeft mij als eerste vrouw over de finish gebracht

Ik heb die 500km lang geen enkel moment van inzinking gehad. Mijn lichaam was erg moe; mijn gezicht, benen en handen waren super dik en alles aan mij deed pijn, maar mentaal was ik van het begin tot aan het einde even sterk en dat heeft mij als eerste/snelste vrouw na 20 uur en bijna 30 minuten binnengebracht. Maartje, waar ik zo bang voor was, heeft het ook gered met een dikke 24 uur. Ik heb van elke kilometer genoten en waarschijnlijk doe ik zo iets idioots zo weer!

Trots!

Zelf meedoen?

Filiz heeft voor alle vrouwen die twijfelen om aan zo’n monstertocht mee te doen nog een mooi bericht:

”Ik ben een typische vrouw met typische vrouwen gebreken zoals oriëntatie en navigatie problemen. Daarom durf ik de grote uitdagingen, waarbij ik zelf moet navigeren niet aan. Eén keer verkeerd rijden, maak je in tijd niet meer goed. De TT Drenthe 500 is ontzettend goed te volgen, overal staan pijlen, de route is niet te missen. En deze route bevat werkelijk alle lust objecten voor een wielrenner: klinkers, vaals plat, open vlaktes, waarbij je bloot werd gesteld aan de wind, prachtige verlaten donkere boswegen, maar toch de veiligheid die de organisatie biedt. Er reed constant een persmotor die af en toe voor je uitrijdt en je filmt, samen met een auto van de organisatie. In de nacht stond ik een keer langer dan 5 minuten stil om te rusten en binnen een kwartier was de auto van de organisatie bij mij of alles oké was. Waar kan je nog zo’n grote rit met zo’n veilig gevoel rijden?”

Wil jij meer weten over de TT Drenthe 500? Ga dan naar de website of schrijf je direct in voor 2018!