Afgelopen weekend vond in Rosmalen het EK veldrijden plaats. Voor Nederland was het een ongekend succesvol weekeinde, want liefst vier van de vijf gouden medailles gingen naar een landgenoot. Wij waren er zondag bij en zagen hoe Annemarie Worst en Mathieu van der Poel het Wilhelmus lieten klinken.
Crossmalen
Vrijdag deed collega Menno mee aan het EK veldrijden voor masters 60-64 (zijn verslag lees je
hier) en kwamen ook de andere leeftijdscategorieën vanaf 40 jaar in actie. Zaterdag reden de renners en rensters van 30 tot en met 49 jaar op het Autotron en zondag was het tijd voor de junioren, beloften en elites. Rond het middaguur vertrok ik richting ‘s-Hertogenbosch om bij de vrouwen en mannen te gaan kijken. Helaas had ik de Nederlandse overwinningen van Pim Ronhaar (junioren) en Ceylin del Carmen Alvarado (belofte-vrouwen) gemist, maar kon ik net op tijd de ontknoping bij de vrouwen zien.Na een flinke reis en aardig wat wegversperringen kon ik mijn auto op een verlaten weiland – twee kilometer van het Autotron – parkeren. Via een shuttlebus werden we naar het parcours gebracht. Even een perskaart ophalen, snel langs de merchandising lopen en via een loopbrug het parcours op. “De bel klinkt voor de laatste ronde”, hoor ik de speaker zeggen. Haasten! Met flinke pas loop ik naar de finish toe, waar ik een fanclub van Annemarie Worst nagelbijtend naar het grote scherm zie staren. Ik kan nog net een glimp meepikken van de laatste winnende meters en zie haar vol vreugde uitbollen. Vos pakte het zilver voor Denise Betsema.
Viva Hollandia knalt door de speakers en binnen no-time vormen de drie dames het middelpunt van fotografen, verslaggevers en cameramensen. Adrenaline doet een hoop met een sporter, want ongetwijfeld hebben ze alle drie even erg afgezien, alleen is daar bij Worst en Betsema nauwelijks iets van te merken. Bij Vos wel: na vijf minuten staat ze nog enigszins teleurgesteld uit te hijgen.
Na de podiumceremonie was het tijd voor een rondje over het parcours. Het oogt heel snel, maar wel technisch. De harde ondergrond zorgt voor een weinig uitdagend rondje met enkele klimbruggen en zandpaden als enige (onnatuurlijke) hindernissen. De locatie is wel prachtig, zo gelegen aan het meer. In alle hectiek van de massa is er weinig plek om even tot rust te komen, alleen aan het water bij ‘de schuine kant’ is het een beetje rustiger. De frietkotten en biertenten draaien overuren en de sfeer begint steeds beter te worden. De spanning neemt toe: wint Mathieu vandaag wel?
Om 15:14:55 uur springen de lichten op rood en wordt er afgeteld. 5, 4, 3, 2, 1… Het publiek trommelt op de reclameborden, het geluid van een hartslag dreunt over het Autotron en bij het verspringen van de lichten sprinten de renners weg. Het blijft bizar om te zien hoe een op hol geslagen pelotonnetje heelhuids door de eerste bochten fietst. Wout van Aert rijdt als eerste de bocht door, gevolgd door Lars van der Haar en iets verderop Mathieu van der Poel. Na anderhalve ronde is de opgelopen achterstand door Mathieu al hersteld en rijdt hij op een saai gedeelte van het 2,5 kilometer lange rondje weg bij zijn rivaal. Het publiek veert op en rondom het grote scherm ontstaat een golf van gejuich.
Het verschil tussen MvdP en WvA bedroeg lange tijd zo’n 15 tellen, maar liep in de slotfase uit tot bijna 25 seconden. De Europese titel was al vergeven, maar Van Aert moest zich nog wel reppen om het zilver veilig te stellen. Laurens Sweeck en Michael Vanthourenhout waren namelijk in een gevecht verwikkeld en volgden op enkele seconden van hun landgenoot. Uiteindelijk kwam het zilver voor Van Aert niet meer in gevaar en werd hij achter de ongenaakbare Van der Poel tweede. Sweeck finishte als derde voor Vanthourenhout en Toon Aerts, die zijn ploegmaat Lars van der Haar van de vijfde plek afhield. Joris Nieuwenhuis finishte als zevende.
Terwijl het feestgedruis losbarstte, liep ik naar de uitgang. Het was een geslaagde dag met héél veel bezoekers (de exacte cijfers ontbreken, maar het was bommetje vol). Opvallend: er waren heel veel Nederlanders. Als er wordt gecrosst in Nederland barst het normaliter van de zuiderburen, maar in Rosmalen was het ditmaal drukbezet met Nederlanders. Achter een Hollandse leeuw liep ik richting de shuttlebussen. Klaar voor een misselijkmakend ritje in een iets te volle shuttlebus, maar hey: ‘we’ hebben wel 4 gouden medailles veroverd. De organisatie mag daarom meer dan tevreden terugkijken op het Europese kampioenschap.
Na de podiumceremonie was het tijd voor een rondje over het parcours. Het oogt heel snel, maar wel technisch. De harde ondergrond zorgt voor een weinig uitdagend rondje met enkele klimbruggen en zandpaden als enige (onnatuurlijke) hindernissen. De locatie is wel prachtig, zo gelegen aan het meer. In alle hectiek van de massa is er weinig plek om even tot rust te komen, alleen aan het water bij ‘de schuine kant’ is het een beetje rustiger. De frietkotten en biertenten draaien overuren en de sfeer begint steeds beter te worden. De spanning neemt toe: wint Mathieu vandaag wel?
Om 15:14:55 uur springen de lichten op rood en wordt er afgeteld. 5, 4, 3, 2, 1… Het publiek trommelt op de reclameborden, het geluid van een hartslag dreunt over het Autotron en bij het verspringen van de lichten sprinten de renners weg. Het blijft bizar om te zien hoe een op hol geslagen pelotonnetje heelhuids door de eerste bochten fietst. Wout van Aert rijdt als eerste de bocht door, gevolgd door Lars van der Haar en iets verderop Mathieu van der Poel. Na anderhalve ronde is de opgelopen achterstand door Mathieu al hersteld en rijdt hij op een saai gedeelte van het 2,5 kilometer lange rondje weg bij zijn rivaal. Het publiek veert op en rondom het grote scherm ontstaat een golf van gejuich.
Het verschil tussen MvdP en WvA bedroeg lange tijd zo’n 15 tellen, maar liep in de slotfase uit tot bijna 25 seconden. De Europese titel was al vergeven, maar Van Aert moest zich nog wel reppen om het zilver veilig te stellen. Laurens Sweeck en Michael Vanthourenhout waren namelijk in een gevecht verwikkeld en volgden op enkele seconden van hun landgenoot. Uiteindelijk kwam het zilver voor Van Aert niet meer in gevaar en werd hij achter de ongenaakbare Van der Poel tweede. Sweeck finishte als derde voor Vanthourenhout en Toon Aerts, die zijn ploegmaat Lars van der Haar van de vijfde plek afhield. Joris Nieuwenhuis finishte als zevende.
Terwijl het feestgedruis losbarstte, liep ik naar de uitgang. Het was een geslaagde dag met héél veel bezoekers (de exacte cijfers ontbreken, maar het was bommetje vol). Opvallend: er waren heel veel Nederlanders. Als er wordt gecrosst in Nederland barst het normaliter van de zuiderburen, maar in Rosmalen was het ditmaal drukbezet met Nederlanders. Achter een Hollandse leeuw liep ik richting de shuttlebussen. Klaar voor een misselijkmakend ritje in een iets te volle shuttlebus, maar hey: ‘we’ hebben wel 4 gouden medailles veroverd. De organisatie mag daarom meer dan tevreden terugkijken op het Europese kampioenschap.
