De beats van een houseparty in volledige extase aan de andere kant van hoge poort dreunt eindeloos door. De tel ben ik inmiddels kwijt maar ik knijp wederom een vifit gelletje naar binnen en schiet er een protêinbar achteraan. Midden op het asfalt zijn we neer gekwakt zonder moeite de fiets netjes weg te zetten. 03:47 in de nacht op de top van de Kemmelberg. Beklommen over de verschrikkelijke kasseien met een gangetje waar niemand jaloers van wordt.

Terug naar de kust

De Duodiagonaal is het tweede jaarlijks terugkerende evenement van bikepacking.be en wederom eentje die de nodige inleiding behoeft voor je conclusies kunt trekken. De opzet is simpel. Starten in het meest oostelijke puntje van België, Virton om precies te zijn. Starten om 17:00 in de namiddag en fietsen tot aan de pier van Oostende. Terug naar de kust dus. De route bepaal je zelf maar om wat richting te geven zijn er vier checkpoints. Vier plaatsen, ditmaal grotendeels in Noord-Frankrijk waar je liever niet wilt zijn s’nachts. Het centrum van Charlesville, De beruchte kasseienstrook van Arenberg oftewel ‘het bos’, de Kemmelberg en als laatste ruim 2000 meter kasseien van de Steenstraat.

Samen met m’n vaste fietsmaatje Jip besluiten we onszelf voor deze ‘wedstrijd’ in te schrijven. Ik zie Jip niet veel maar als we samen rijden zitten we vaak op één lijn en hebben we weinig woorden nodig om elkaar te verstaan. Samen maken we het plan. Het is tenslotte ‘self-supported’ dus een eigen GPS route, zelf proviand meenemen en er vooral ook zelf geraken. Bij het vertrek dan bedoelen we. Want de Duodiagonaal is bijna een tweedaagse.

Renners verzamelen voor de start

Zaterdagochtend 7:00. We laden de fietsen in onze auto en rijden samen naar Oostende. In de twee uur dat we relaxed over de snelweg cruisen bespreken we de tactiek. De auto parkeren we recht achter de strandtent waar zich de finish bevind. Handig voor later. Met de fiets richting de trein om vervolgens in een bijna eeuwig durende treinrit het land te doorkruisen. Met de laatste kleine trein die volledig afgeladen zit met fietsers, hun ros en gerief stappen we om 16:37 uit de trein. Bestemming Virton check. Een belevenis op zich.

Met de trein naar Virton

Briefing! Last minute meldingen met fakenieuws, de brevetcard en een blik op de concurrentie. Van de talloze aanmeldingen zijn nog 58 koppels over op de startlijst. Koppels ja, DuoDiagonaal is een race in teamverband. Teams van twee. Om klokslag 17:00 worden vele Garmin en Wahoo computers aangeslingerd op het meest troosteloze station van België en zijn we eraan vertrokken.

Na twee bochten kiezen groepjes renners links of rechts hun eigen weg en al snel is er van pelotonvorming geen sprake meer. Via een onverhard padje rijden we de grote weg op en dan is het eindeloos pacen begonnen. Geluk bij een ongeluk hebben we zuidoosten wind. Ja! Dat betekend 360 kilometer wind ‘vanachter’ Koersen met het hol open en dat gebeurt ook. De eerste uren word er flink doorgereden. Er komt een mannetje of 8/10 bij elkaar en samen draaien we met lange kopbeurten rond. 35, 40 kilometer per uur én we zitten in de Ardennen dus bergje op en weer af.

Volle bak!

Ik maak me zorgen of we dit wel volhouden maar het voelt zo makkelijk. De hartslag is prima en Jip onverstoorbaar. Checkpoint één na 85 kilometer bereiken we na iets meer dan twee uur fietsen. 19:25 is het dan. Het is rustig in het centrum van Charlesville en er zijn amper andere fietsers te bekennen. De stad uit en in zo’n recht mogelijke lijn richting het bos van Wallers. Nog 100 kilometer te gaan totdat we in de treurige omgeving van Roubaix komen. De groep valt stelselmatig uit elkaar tot Jip en ik samen overblijven. We spreken niets af maar voelen aan dat kopbeurten van ongeveer vijf kilometer het prettigst rijden. Genoeg tijd om te herstellen in het wiel en lang genoeg om in een lekker ritme te komen wanneer je op het uiteinde van je ligstuur hangt.

Door in het donker

De duisternis valt in en de lampjes gaan aan. De mooie omgeving van de Ardennen maken plaats voor een vlakker landschap, we rijden met een nummer én er is een uitslag dus gaat mijn automatische racemodus aan. De GPS-track is dan ook vooral op efficiëntie ingetekend en niet ‘voor de mooi’. Kilometers lang rechtdoor, honderd rotondes en een veelvoud aan putdeksels schieten we voorbij. Totdat we beiden onze eerste ‘breakdown’ krijgen. Jip wat eerder dan ik, maar ook mezelf betrap ik erop dat ik het wel een beetje gehad heb, zeker nu we even een route-tegenvaller hebben op het schermpje. 23:50 is het inmiddels. De laatst mogelijke open Mc-Donalds gebruiken we om beide een Mc Chicken menu achterover te duwen. Een tweede beker Cola zat er niet meer in, Schluss. 0:00, Midnight!. Ons dampende kloffie weer aan en terug op de fiets. We navigeren terug richting de route en vervolgen onze weg naar de kasseien. Niet veel later bereiken we de bekende strook en sturen we de raceorganisatie – die gewoon recht voor me staat – het verplichte SMS’je. We liggen 4e horen we. Maar met flinke achterstand. Later blijkt dat we tot ‘de grote stad’ en onze Mc Donalds stop op een handvol minuten achterstand van de eerste drie reden. Zij stopten ook voor een Big-Mac maar veel korter én kozen een filiaal op de route. Kostbare tijd verloren en de strijd om een podiumplekkie was gestreden. De wedstrijd kon nu echt beginnen. Want de Duodiagonaal mag dan wel een start, finish en uitslag kennen. Door de lengte en het tijdstip is het vooral een strijd tegen jezelf.

Midnight lunchbreak

0:51. We verlaten de kasseien van het bos die er over een aantal uren in een heel andere setting bij zullen liggen. Jip is nog steeds niet de oude en geeft aan er even doorheen te moeten komen de komende 75 kilometer. Say whut? Oke. Reepje, gelletje en liggen maar. Kopbeurten van 25 kilometer aan een stuk en nog steeds steekt de teller non-stop rond de 35. Ons volgende project is ‘Destination Kemmelberg’ Deze zou rond 275 kilometer ons pad moeten kruisen. De kilometers tellen traag af en het is eigenlijk gewoon een enorm saaie rit. Geen kip op de weg en ik krijg inmiddels ook wel een beetje slaap. We passeren de tweehonderdvijfenzeventig kilometer en in de verste verte nog geen lichtpuntje te vinden wat lijkt op een berg. Afin, tien kilometer verder en een mentale optater verder verschijnen daar de kasseien. Kracht in de benen is inmiddels ver te zoeken en ik ben oprecht blij dat we beiden niet hoeven te lopen. 8 in het uur, 4 in het uur. Het is zwalken tot boven. 3:47. Checkpoint drie bereikt. Nog steeds vierde. Team nummer vijf zit een paar minuten achter ons. De finish is in zicht.

Even pauze op de Kemmel

We trekken een koude cola uit de muur van de bakkerij waarvan Jip weer volledig opknapt. Suiker in de nacht is zo gek nog niet. We draaien weer met twee. Hard zelfs! We doorkruisen Ploegsteert. De route had korter gekund maar een bezoekje aan de geboortegrond van Frank – God – Vandenbroucke konden we natuurlijk niet laten schieten. Via de mooi uitgelichte poort van Ieper langs een aantal troosteloze discotheken draaien we terug de polder in. Na ruim 320 kilometer bereiken we het laatste obstakel van de dag. Weer een ‘smske’ zoals de west-Vlaamse organisator Gunther het zo heerlijk kan uitbrengen. Een reepje, een gelletje voordat we klaar zijn voor de ruim twee kilometer lange kasseistrook. 05:05 in de ochtend. Kasseien in de nacht is zijn bijzonder. Alles rammelt maar je ziet niet waarom en de tunnelvisie van het lampje beperkt je beeld tot het trillende lampje van je voorganger. Hopen en gaan maar.

Laatste loodjes

We zijn er beide een beetje klaar mee. Stiekem willen we niet worden ingehaald door team nummer vijf al zeggen we beide dat het niet zou uitmaken. Jip versneld langzaam en ik leg me vervolgens ook plat op het ligstuurtje. De behoorlijk aero-houding bespaart me door de nacht heen een behoorlijke hoop energie. We pikken een verstekeling op, en laten deze ook weer achter. Beide nog maar 2 of 3 keer kopwerk beslissen we. Oftewel nog 25 kilometer te gaan.

Oostende bollen we in en de schemering komt door. Vissersboten drijven voor de kust als we richting de oude vuurtoren op de pier rollen. 6:27 in de ochtend en net voordat de zon echt doorkomt bereiken we als 4e team de finish. Tussen het bestellen van de warme chocomelk en het serveren daarvan in de extra vroeg geopende strandtent val ik al direct in slaap. ‘Kapotmoe’ zou de jeugd zeggen, oftewel volledig gesloopt maar met weinig tegenslag en een voortreffelijke samenwerking kijken we alvast uit naar het volgende ‘leuke’ avontuur.

Stats:

  • Kilometers: 363 km
  • Hoogtemeters: 1950
  • Rij-tijd: 11:47 uur
  • Gepauzeerd: 1:42 uur
  • Gem Snelheid: 30.8 km/u
  • Gem HFR: 156 bpm
  • Gem Wattage: 210 Watt

Bike setup