Op de camping
Een goede voorbereiding is het halve werkWij waren al een dag eerder afgereisd en zetten ons tentje neer op het grasveld bij de lokale hockeyclub. Zij stelden hun kleedkamers beschikbaar en hielden de kantine open tot ver in de avond. ’s Middags organiseerden we zelf nog een klein evenementje, een alleycat waarbij 5 highlights uit Komoot moesten worden gevonden. Vroeg in de avond begon het te regenen maar gelukkig hield dat voor het weer licht werd op. Zo konden we even een eitje bakken zonder paraplu, omkleden en zelfs de hele SBA droog rijden. Een groot verschil met vorig jaar.
Top georganiseerd
De vrijwilligers van wielerclub de Paaschberg zorgden voor een gedoseerde toegang tot de startlijn in het openlucht theater in Lochem. De verschillende afstanden hadden ook hun eigen starttijd. Alles om grote drukte te vermijden. Die vrijwilligers stonden ook op gevaarlijke kruispunten én bemanden de verzorgingsposten vol met lekkers. Kaneelcake (zo lekker), stroopwafels, soep, fruit, sportdrank en verse bonenkoffie stonden op de menukaart. Daarnaast was er live-muziek.Ook hier prima georganiseerd, alle vrijwilligers achter plexiglas en deelnemers die zich zo goed mogelijk aan de coronaregels probeerden te houden. Geen Tilburgse Willem II taferelen, de burgemeester van Lochem hoeft geen moeilijke vragen te verwachten. Ook een compliment voor de deelnemers dus.Wij reden de 110 kilometer, collega Jeff voor het eerst op een gravelbike. Net als vorig jaar een prachtige route met heel veel onverharde paadjes. Geen ommetjes over het mtb-parcours, maar echte gravelpaden. De regen die ’s nachts was gevallen zorgde voor een snelle ondergrond. Geen mul zand, maar lekker stevig zodat er flink doorgereden kon worden. Eenmaal weg bij de start was het al snel heel rustig. Ruimte zat in de Achterhoek. Stoplichten en ongeduldige automobilisten kennen ze daar niet. We kwamen wel twee keer dezelfde optocht met oldtimer trekkers tegen, leuk!Doordat de verschillende afstanden dezelfde verzorgingspost aandeden had je toch het gevoel aan een evenement mee te doen, want daar zag je wel aardig wat volk. En prachtige fietsen. Vorig jaar was de verhouding mtb – race nog in het voordeel van de mountainbike. Dit jaar won de gravelbike een boel terrein. Gravellen is booming, zoveel is duidelijk. Te lang blijven hangen bij de koek was niet handig, want warm was het niet. Snel weer verder dus. Wij reden met gravelbandjes van rond de 40mm. Mijn betere helft deed de 65 kilometer met 32mm racebandjes. En ook de talloze 29er mtb’s kwamen prima tot hun recht op deze routes. Na een kilometer of 90 begonnen de beentjes langzaam wat te protesteren, dus de klim die 5 kilometer voor het eind was opgenomen in de route hakte er nog wel even in. Ook bij de deelnemers die de 65 kilometer reden, begreep ik uit de verhalen achteraf.Want dat was ook prima mogelijk. Lekker stoere verhalen over de dag uitwisselen in het openlucht theater. In het pre-corona tijdperk, dus bij de editie van vorig jaar, stonden daar lange banken, vuurkorven en hottubs. Dit jaar moest worden gekozen voor losse tafels met 4 stoelen per tafel. En de tribunes waren in veilige vakken verdeeld. Zo kon je met je eigen maatjes toch even gezellig napraten, beetje muziek luisteren of op het grote scherm naar het WK kijken. Als je je bonnetje inleverde kreeg je een lekkere hamburger, en ook je fiets was er te stallen.
