Een uurtje in het donker fietsen, ok, maar een hele nacht? Dat is precies wat de Giant Tour Ride is: een nachtje doorhalen op de fiets, met als einddoel de Tour de France.

Waarom zou je dit doen? Dat is de voornaamste vraag die ik mijzelf stel voor de start van de Giant Tour Ride. Lichtjes gespannen wacht ik samen met zo’n 25 andere fanatiekelingen voor het hoofdkantoor van Giant op het startsein voor de nachtelijke onderneming. Het weer is perfect en de 256 kilometers tussen Lelystad en Brussel boezemen me weinig angst in, maar zó lang in het donker rijden én niet slapen, dat is nieuw. Mijn nachtzicht is niet denderend en ik vraag me af hoe ik het gebrek aan slaap zal verteren. En toch, toch heb ik vooral heel veel zin in de onderneming. Waarom zou ik dit doen? Omdat ik het nog nooit gedaan heb, omdat het anders is, omdat het een avontuur is. Ik voel me een jongetje van tien dat op schoolreisje gaat.

Gevarieerd gezelschap

Om 22.00 uur klinkt het startsein en weg zijn we. ‘We’, dat is een groep van pakweg 30 man bestaande uit een mix van onze Giant-gastheren, zo’n 20 ‘gewone’ deelnemers én een afvaardiging Giant-topsporters, met onder meer shorttrackers Sjinkie Knegt en Suzanne Schulting en regerend wereldkampioene windsurfen Lilian de Geus. De gewone deelnemers zijn geselecteerd uit een boel aanmeldingen. Belangrijkste voorwaarden voor deelname: een Giant en een stevige conditie, want de afstand is flink en het tijdschema redelijk strak. ’s Ochtends vroeg staat een meet & greet bij het CCC-team in Brussel gepland. Het is een Tour Ride in de meest letterlijke zin van het woord: we rijden écht naar de Tour. Twee jaar geleden deed Giant dat voor het eerst. De rit naar Düsseldorf was regenachtig en het regende ook lekke banden, maar het smaakte naar meer. De Giant-rijders die vanavond van de partij zijn boffen maar met hun uitverkiezing.

Heel veel lampjes

Al snel verlaten we Flevoland en gaat de schemering volledig over in donker. Onze fluogele Giant-shirts lichten op in de Recon-lampjes (dit is niet voor niets de Giant Tour Ride Recon Edition) die nu op volle toeren branden. Voor het gros van de topsporters is de eerste tussenstop in Utrecht, waar we rond 00.30 uur aankomen, het eindstation. Het gros, want Itzhak de Laat en Friso Emons gaan ‘gewoon’ verder. ‘Ik denk dat ik er achteraf spijt van krijg als ik nu stop’, zegt De Laat. Een kopje koffie slaat hij beleefd af: ‘Ik heb nog nooit van mijn leven koffie gedronken, ik mis het ook niet’.

Voor mij en veel anderen is de koffie zeer welkom. Toch sterven tussen Utrecht en Tilburg, de tweede stopplek, de gesprekken langzaam weg. ‘Waarom zou je dit doen?’, vraag ik nog aan een paar metgezellen. ‘Voor de uitdaging, omdat het anders is’, is het antwoord steeds. En anders, dat is het. De duisternis wordt nog dieper en we concentreren ons vooral op het fietsen. Vooral op de stukken weg waar straatverlichting volledig ontbreekt is de ervaring intens: links is het donker, rechts is het donker, voor, achter en boven is het donker. Het is net of we alleen op de wereld zijn, er is niets dan de reis, het fietsen, het monotone gezoef van de bandjes. Ik geniet. Weliswaar zit ik vanwege het beperktere zicht iets minder ontspannen op de fiets dan gewoonlijk, vooral in de bochten, maar al met al valt het me alles mee en dat geldt ook voor de vermoeidheid. Zolang je beweegt word je niet zomaar slaperig. Dat gebeurt pas echt wanneer we in Tilburg in de warme Giant Store een uurtje uitrusten. Eigenlijk kun je beter doorfietsen, maar het ontbijt is natuurlijk wél hard nodig.

Wanneer we uit de winkel stappen is het alweer licht. De nacht was mooi, maar we vinden het toch ook wel fijn dat de zon is opgekomen. Na een laatste – welkome – koffiestop in Heist-op-den-Berg komen we om 08.30 uur in Brussel aan. Veel eerder dan gepland, prachtig op tijd om Greg van Avermaet (CCC) nog succes te wensen. Hoffelijk als altijd neemt hij nog rustig de tijd om met ons op de foto te gaan – en dat vlak voor de stressvolste koers van het jaar. Maar ook de mooiste natuurlijk. Brussel baadt in de zon, de stad kleurt geel, wij staan later die dag langs de kant en zien hoe Greg de bolletjestrui pakt. Vive le Tour! In de loop van de dag slaat de vermoeidheid pas echt hard toe, maar de voldoening is veel groter. Volgend jaar naar Nice fietsen, Giant?

 

De aftermovie