Mijn fiets & ik: Eduard (73) fietst zwaarste fietstocht ter wereld

Voor de rubriek ‘Mijn fiets & ik’ kunnen Pedala en Fiets fans persoonlijke fietsverhalen insturen. Deze week het verhaal van Eduard die al 30 jaar op rij de zwaarste fietstocht ter wereld fietst. 

Op 73e jarige leeftijd ruim 540km fietsen met 4.000 hoogtemeters en dat alles op één dag? Eddy deed het! Zijn passie voor deze monstertocht, genaamd ‘Styrkeprøven’ is zelfs zo groot, dat hij vorige maand voor de 30e keer meedeed. 

Eduard (Eddy) Groenhagen, sinds gister 74 jaar, fiets sinds 1980 jaarlijks tussen de 12.000 en 22.000km en neemt deel aan diverse (spectaculaire) fietstochten en races. Zo reed hij 7x de Otztaler Marathon, 18x de Tilff-Bastogne-Tilff én vorige maand wist hij voor de 30e keer(!) de zwaarste fietstocht ter wereld te voltooien: De Styrkeprøven. Eddy behoort hiermee tot een zeer selecte groep renners, slechts 40 mensen wisten de monstertocht 30x te voltooien. Extra leuk: hij is de enige niet-Noor die deze prestatie heeft neergezet!

Hoe kwam je erbij om de Styrkeprøven te rijden?

”In 1987 heb ik in Fiets een artikel over deze race gelezen. De hoofdpersoon in dit verhaal was Wim Hofstede, recordhouder met een tijd van in de 14 uur. Geweldig, ik heb het wel 100x gelezen! Dus eind juni 1987 ben ik naar Trondheim vertrokken om voor de eerste keer de Styrkeprøven te rijden. Van de nu 30x dat ik de race rij ben ik 14x onder de 20 uur geëindigd. De mooiste editie was die van 2001 met een tijd van 16.45.02h. De slechtste was die van 2014 toen deed ik er 33.51.46h over.”

”De organisatie van deze race is bijzonder professioneel. Alle rotondes op de route zijn bemand, het verkeer wordt gestopt voor de deelnemers en Rode Kruis medewerkers zijn op alle verzorgingsposten aanwezig. Vrijwilligers bemannen de posten om deelnemers van koffie, thee, brood, bananen te voorzien. Je hebt op sommige posten zelfs de mogelijkheid om op een matras een korte rust te nemen.”

Op sommige posten heb je zelfs de mogelijkheid om even op een matras te rusten

Linnen rugnummers
”Ten behoeve van de tijdwaarneming worden alle deelnemers voorzien van een chip. Op 6 punten onderweg worden tijdmetingen uitgevoerd door een hele batterij sensoren langs de kant van de weg. Om niks te missen liggen er ook nog matten op de weg. Deelnemers starten in groepen van 60 personen. Via de app UltimateLIVE zijn deelnemers online te volgen. Dit is echt een enorm verschil mijn eerste Styrkeprøven in 1987. Toen reed ik met een linnen rugnummer waaraan een aantal strookjes waren bevestigd. Eén strookje werd afgescheurd bij de start met daarop de starttijd geschreven en een 2^e strookje bij de finish. Deelnemers die de race 10x of meer reden worden trouwens geregistreerd in de Adelskalender.”

Hoe bereid je jezelf voor op zo’n extreme tocht? 

”Om me voor te bereiden op deze monstertocht bouw ik mijn conditie in de loop van het jaar voorzichtig op. s’ Winters meestal 3x per week naar Kardinge en naast fietsen schaats ik ook graag. Als het weer het in de wintermaanden toelaat, maak ik rondjes van 40 tot 80km. In de loop van februari wat langere en in maart als het fietsseizoen begint tot rond de 100km. Trainingstechnisch lijkt het nergens op, maar ik vind fietsen nou eennmaal leuk en heb geen zin me met allerlei, op wetenschappelijke basis opgezette workouts bezig te houden.”

”Mijn voorbereiding liep voorspoedig tot ik begin mei waarschijnlijk een tekenbeet opliep. De daarop volgende noodzakelijke antibiotica kuur stond garant voor een verstoorde stofwisseling en dat heb ik geweten.”

Jubileum editie
”Ik hoop dit jaar de Styrkeprøven tussen 24 en 30 uur te volbrengen, door ervaring wijzer geworden pin ik me daar niet op, bovendien is de stressfactor voor deze uitvoering wat hoger dan normaal, mijn jubileum staat zelfs in de race informatie vermeld! Aandachtspunten zijn vervoer, transport van de fiets in Noorwegen en overnachting. Ik reis per auto naar Oslo overnacht in Denemarken, daags voor de afvaart per ferry naar Oslo. Overnachting in Oslo en Trondheim vroegtijdig reserveren.”

”Zondag 10 juni had ik de laatste training voor deze monstertocht. Een voorbereiding die dit jaar al 10.000 trainingskilometers opleverde. Door de zware training ben ik zelfs in de laatste weken 3 kilo afgevallen.”

Verslag van de race: De Styrkeprøven 2018

”Vrijdag 15 juni, 22.40h start ik voor mijn 30^e uitvoering van de Styrkeprøven. Dat is 540km fietsen tussen Trondheim en Oslo. Niet alleen de lengte van 540km en de ruim 4000 hoogtemeters hakken erin, door de start vrijdagavond om 22.40h raakt de biologische klok behoorlijk van slag. Door de oversteek van de Dovre hoogvlakte in de nacht reken ik op temperaturen rond en onder het vriespunt.”

Op de eerste heuvel als we Trondheim uitrijden, word ik er traditioneel afgereden.
Niks nieuws, ben een slow starter, gebeurde me 20 jaar geleden ook al.

”Donderdagmorgen heb ik de fiets voor transport afgeven en reis ik per trein naar Trondheim. Van het uitzicht onderweg word ik niet vrolijk: stormachtige wind uit het zuiden afgewisseld door plensbuien! Als we in Trondheim de fiets halen waaien we bijna van de straat. Het stemt tot nadenken, zo wordt het ‘m niet, dit is geen doen, het is noodweer. Gelukkig is vrijdagmorgen, de dag van de waarheid, het weer flink   verbeterd. Om twaalf uur haal ik mijn startnummer en is het tijd om in het hotel de fiets te prepareren. Verlichting monteren en de chip aan de zadelpen. Mijn startnummer is 60, in rood uitgevoerd: VIP nummer. s’ Avonds net na 10.00uur vertrekken we naar de start. Bagage afgeven en wachten tot 22.40 uur…”

Zenuwen
”Eindelijk is het zover, ik ben gespannen en voel me niet goed. Heb pijn in mijn buik. Binnen 2km liggen de eersten al tegen de grond. Dit valt trouwens nog mee, soms vallen ze al in het startvak. Op de eerste heuvel als we Trondheim uitrijden, word ik er traditioneel afgereden. Niks nieuws, ben een slow starter, gebeurde me 20 jaar geleden ook al. Toen zat ik ook al ondersteboven op mijn fiets om bij te blijven. Maar ik ben niet eens de laatste, er zit nog wat achter me.

Buiten de stad blijkt de wind nog steeds zuidelijk. Tot de eerste stop Soknedal geeft dat geen problemen. Ik probeer daar een broodje met wat koffie naar binnen te werken. Het lijkt alsof mijn lichaam zegt, “doe dat nou niet”, ik doe het toch. Het bruggetje over de rivier en het bosje erachter zijn mijn redding. Lekker begin! Daarna heb ik geen poging meer gedaan, de hele race op suiker, gel, banaan, thee en cola gereden. Ik trek mijn winterhandschoenen, wintercap voor onder de helm en mijn regenjack over het windjack aan.”

Het lijkt alsof mijn lichaam zegt, “doe dat nou niet”, ik doe het toch.

”In Oppdal is na 106km de 2^e stop in een restaurant. Binnen merk ik pas hoe koud het is. Neem een banaan, wat thee en daarna ga ik verder. Diverse deelnemers uit mijn startgroep zie ik aan de koffie, Nu komt het zwaarste stuk naar het vlakke deel van de Dovre hoogvlakte. Halverwege dit stuk rij ik naar een viertal Noorse deelnemers. Bij een korte stop zie ik hun gezichten: Daar is het vuur al gedoofd. Dit blijkt wel als ik verder rij, ze doen niet eens moeite om te volgen. De wind is heftig en de temperatuur varieert tussen plus en min 2C. Gewoon rustig verder trappen. Op het vlakke deel van de hoogvlakte is de windsnelheid 8m/sec, bijna 30km/h.

In Dombas, de 3^e stop warm ik me wat op. Links en rechts liggen wat deelnemers bij te komen. In de afdaling bij het verlaten van Dombas moet ik vanwege de wind bijtrappen om beneden te komen. Net voor Kvam de 4^e stop na 263km word ik ingehaald door een mixt groepje, ik sluit aan. Ondertussen is de temperatuur flink opgelopen: dat worden korte mouwen en een korte broek. Stom genoeg pauzeer ik hier te lang, als ik verder ga, krijg ik kramp en ook de hartslag loopt wat op. De volgende stop is Kvitfjelltunet, na 307km. Hier stop ik kort. Ook het mixt groepje waar ik eerder mee opreed, neemt het er uitgebreid van.”

Ik zie het ook aan de gezichten, sommige deelnemers
kijken wezenloos voor zich uit, zou het dan toch zwaar zijn?

Mjosameer
”Ik ga verder, nog steeds langs de E6, niet erg aangenaam, al dat verkeer en die wind, het blijft stampen. Ver voor Oyer verlaten we eindelijk de E6. Bij Grandrudmoen steken we het Mjosameer over om op de westoever naar de 6^e stop te gaan: Biri 383km. Als ik hier kort stop is het druk, iedereen probeert te herstellen van de wind. Het geeft me wel moed, ondanks dat ik vind dat ik waardeloos rij, schijnen meerdere deelnemers hetzelfde te ondervinden. Ik zie het ook aan de gezichten, sommige deelnemers kijken wezenloos voor zich uit, zou het dan toch zwaar zijn?

Na Biri kom ik langs een groepje Noorse supporters, die elke deelnemer een heerlijk broodje aanbieden. Ze zijn zo hartverwarmend enthousiast dat ik het broodje niet durf te weigeren. Vol goede moed probeer ik het naar binnen te werken, nou dat gaat dus niet. Tot mijn spijt moet ik het broodje tussen de struiken deponeren, jammer. Op dit deel van de route is de invloed van de wind een stuk minder. De omgeving is wat bosachtig en er is niet veel verkeer, helaas is het zo donker dat er weinig te genieten valt. Tegen half tien overschrijd ik de 400km grens, nu nog een ritje als de Noorder Rondritten.”

Nóg 100km
”Na 434km is de 7^e stop bij Totenvika, nog 100km, ook hier is het druk. Na wat cola snel weer op de fiets en verder. Als ik na de stop Stensby Sykehus naar de 500km grens ga, begint het te regenen. Ook is het weer kouder geworden. De beenstukken heb ik al eerder aangetrokken, dus ook het regenjack komt weer tevoorschijn.

Na 524km fietsen, is zelfs een luciferdoosje al een beklimming

Ik kom na Mogrena op 486km op een deel van de route, met daarin korte klimmetjes afgewisseld met draaien en keren door allerlei dorpjes, zo doorkruisen we Jessheim en Klofta om direct na Lillestrom weer op de E6 te belanden voor de zo gevreesde laatste klim van 4km. Dit lijkt oneindig! Na 524km is zelfs een luciferdoosje al hoog. De laatste 12km is licht aflopend.

Eindelijk, om precies 05.45 rol ik in de Vallhall Arena na 31.05.02h over de finish. Als ik, nadat de medaille is omgehangen door wil rijden, word ik tegengehouden en voordat het tot mijn onderkoelde hersenen doordringt wordt ik gefeliciteerd door een vertegenwoordiger van de organisatie van de Styrkeprøven met een mooi bosje bloemen. Ik ben totaal verrast. Dan snel naar het hostel, hoewel ik niet overdadig vermoeid ben, heb ik het wel ontzettend koud, het water staat me in de schoenen.”

Volgend jaar weer? 

”Dit was mijn 30^e  Strykeprøven. He was een stoere race, steeds die wind en later nog eens de regen. De gevolgen van de antibiotica kuur hebben samen met de stress die nu eenmaal bij dit evenement horen het wel moeilijk gemaakt. Helemaal tevreden ben ik niet, maar ik moet het ermee doen! Doe ik het nog eens? Als de lichamelijke conditie er is, ja! Waarom niet? En oh ja, iedereen bedankt voor alle support, was geweldig!”

Eduard Groenhagen,Warffum 26-06-2018.