Project Megavalanche 2: Epic Enduro

Het is aardedonker en doodstil. Enkel het geratel van de kettingen knarsend over cassettes verraad dat er leven is op de berg. Op dit tijdstip. Het is iets na half vijf in de ochtend. Of zeg maar nacht. Zo’n vijfhonderd fanatieke fietsers zijn zojuist vertrokken voor een lange dag vol ‘bijna dood’ ervaringen, unieke afdalingen en bijna vijfduizend hoogtemeters. We deden mee aan de Epic Enduro.

Naar aanloop van de Megavalanche rijden we een aantal mooie evenementen om goed voorbereid voor de dag te komen. Het materiaal te testen en de technische skills wat bij te schaven. De Radon Epic enduro is de zwaarste eendaagse enduro ter wereld. Een mooie wedstrijd om het seizoen mee te beginnen dus. Slik!

‘Het is opgehouden met zachtjes regenen’ zouden ze hier thuis zeggen. Maar ik ben niet thuis, ik lig in mijn tot camper omgebouwde auto op een parkeerterrein zo’n 100 meter van de start. Het is drie uur in de nacht en over negentig minuten mag ik ‘los’. Lamp op mijn helm, lampen op de fiets. Ik zie geen steek in het donker en sta even later dan ook met een bang hartje in het startvak. De Epic Enduro, dat houdt in: 114 kilometer, 4800 hoogtemeters en 10 getimede special stages berg af. De uphills doe je relatief rustig aan. Berg af gaat het om de knikkers. Ik heb me vooral voorgenomen heel te blijven en ervaring op te doen. Die afstand zou ik theoretisch gezien wel moeten kunnen hebben.

Een klein uurtje peddelen en 700 hoogtemeters verder schiet ik mijn schijnwerpers aan en stort me de duisternis in. Bijna een kwartier lang switchbacks, gladde wortels en schuine kanten op het scherpst van de snede. Ik schiet al snel in standje ‘relax vriend’ en ga in een slakkengang naar beneden. Crashen in de duisternis stond niet op mijn to do list. Rustig blijven en ritme vinden. Ik ga vandaag geen platte prijs winnen in mijn eerste enduro maar schuif wel gestaag op. Mijn klim tempo ligt namelijk beduidend hoger dan de rest en zo win ik tijd. Niet in de specials maar wel tijd op de behoorlijk scherpe cut-off times die op 4 plaatsen op het parcours worden gehanteerd. Ben je niet op tijd dan zit je dag erop. Het grootste deel van de deelnemers finisht tijdens de Epic Enduro niet! En dat triggert mij net dat beetje meer.

In drie rondes werk je de 10 specials af. De eerste lus met drie getimede afdalingen doe je dus grotendeels in het donker en staat ruim voor de start uitgepijld om te verkennen. In het donker blijkt echter alles anders en kunnen mijn ingeprente post-it notes direct overboord. Ik werk het rondje af precies volgens planning af en ben om 10:00 terug in de paddock.

Een hele vent

Enduro is net motocross, of autosport. Je rijdt specials en bivakkeert in de paddock. Even voelde ik me een hele vent toen ik ‘return to paddock’ op de pijlen las. Zeg nu zelf, dat klinkt toch dik of niet?
Ronde twee dan. De lus met veel klimwerk, kleine 40 kilometer. net geen 2000 hoogtemeters. Eerst even een alpe D’Huez beklimmen voor we bij special vier terecht komen. Mini Whistler wacht. Dikke rotsblokken, loamy bochten vol opspattend mos en een afgrond van dik 100 meter aan de rechterzijde. Niet voor watjes, dit werk!

Al de hele dag trap ik berg op in de boter en werk stage na stage structureel af. Een beetje neurotisch voelt het wel aan. klimmetje, afdaling, blij dat je leeft. Klimmetje, afdaling, blij dat je leeft. Pas vanaf stage 5 voel ik me een beetje op mijn gemak. In zeker niet de makkelijkste afdaling krijg ik de flow te pakken. Komt de snelheid er wat in en spring ik drop na drop. Maar goed ook want de tracks worden lastiger, hoger, steiler. Yes!

Het mag lastig zijn

Wanneer een organisatie zijn event ‘Epic’ noemt dan mag het wat zwaarder zijn dan gebruikelijk. Het weer komt een duit in het zakje doen. Regen komt wederom met bakken naar beneden. Mijn geliefde oranje Endura jack beschermt me en zorgt ervoor dat de regen mij in ieder geval niet klein krijgt. Tijdens stage 6 schuiven we stuk voor stuk over spekgladde stenen. De schuine neergekwakte platen rots lijken perfecte spiegels zo glimmen ze. Recht erover is de enige optie. Gekleed in poncho staat de lokale bompa met koebel in de hand en vuvuzela aan de lippen tot zijn enkels in de modder. Het schelle geluid van de plastic hoorn reikt tot diep in het dal. Terug naar de paddock. Bijtanken.

Zoals gezegd ben ik berg af geen held. Zeker niet in vergelijking met de toprenners in het hier aanwezige startveld. Toch schuif ik inmiddels ver op in de ranking. Niet vanwege mijn geweldige caperiolen maar door het gebrek aan wilskracht bij de rest. Ze vallen met bosjes. Hele hordes renners staat zich te douchen terwijl ik mijzelf omkleed en klaar maak voor de laatste lus van 38 kilometer en 1800 hoogtemeters. Ik ga dit finishen!

De tijd tikt door

Bijna alle klimmen lopen goed, zijn grotendeels op brede gravelpaden en vaak zo tussen de 8 en 12%. Niks te gek, lekker peddelen. Het natte asfalt rolt lekker weg wanneer we dezelfde klim op rijden als dat we vannacht ook hebben gedaan. Een groep kikkers blijkt in het donker levend frogger te hebben gespeeld tijdens onze eerste passage en hebben level 1 duidelijk niet gehaald. Nog vier stages, drie lange martelingen en een tussenronde. Ik rijd een stage zonder goggle en heb spijt als haren op mijn hoofd. Dat doe je in de modder geen tweede keer Rob! Wel heb ik voor het eerst een paar renners gepasseerd bergaf. Dat geeft de burger moed! Een reep en gel. Op naar de laatste stages. Inmiddels zijn er al dik 9 uur fietsplezier voorbij en begin ik stilletjes de benen te voelen. De laatste klim ken ik en is alles behalve prettig. Veel technische passages, gladde stenen en door de vermoeidheid betekent dat: Lopen! Sleuren met die fiets!

De laatste stage is een droom om te rijden, als je hem kunt rijden. Meerdere malen moet er een voetje aan te pas komen en loop ik een stuk. Vanwege onkunde, en vermoeidheid. Hoe lager ik kom, hoe meer volk er langs de kant staat. Een groep ‘klein mennekes’ moedigen me fanatiek aan. De kleinste van het stel met blauwe polo heeft zijn loopbaan al lang en breed uitgestippeld. Dat wordt een mountainbiker! Ik laat me over de grote rotsplaat tussen het publiek naar beneden kletteren en zit er lekker in. Met een big smile, diepe zucht en pijn aan lijf en ledematen rol ik terug het asfalt op. 4800 hoogtemeters in de pocket, 10 stages overleeft. Als bonus nog even een half uur terug fietsen richting finish om ruim binnen de tijd mijn eerste Radon Epic Enduro te finishen. Dik!

Wil je zelf eens een enduro rijden? Dat kan al een stuk dichter bij huis en toegankelijker in bijvoorbeeld de Belgian Enduro Cup kort voorbij de grens in de belgische Ardennen. Moet je een downhill legende zijn om tijdens de Epic uit de voeten te kunnen? Nee, een keiharde mentaliteit en wat uithoudingsvermogen zijn van groter belang om te finishen dan een groot hart. Met dat laatste worden de special stages wel leuker.

Zo’n 180 renners reden de rit uit. Helaas kwam ik in de top 100 niet voor. Er is nog een reden om terug te komen als ik later groot ben. In totaal ben ik zo’n 13 uur onderweg met een fietstijd van 10u30min. Meer informatie: www.epicenduro.com