Servatius Bikepacking challenge

Hoe extremer de tocht, hoe mooier de verhalen. Tegenwoordig kom je niet meer weg met een tochtje van honderd kilometer wanneer je wilt pochen bij je maatjes. Ultra-events en meerdaagse tochten schieten als paddenstoelen uit de grond. Hoe lastiger, hoe beter. Dat je ook een schitterend weekend kunt beleven wanneer je niet iedere dag tot aan je enkels wordt afgebroken, herontdekten we tijdens de eerste editie van de Servatius Bikepacking Challenge. Laagdrempelig bikepacken waarbij plezier absoluut op nummer één staat.

Slecht 25 deelnemers, vaste start- en aankomstplek en gezamenlijk eten zijn de belangrijkste aspecten van deze nieuwe meerdaagse, die gewoon in Nederland start. Want dat kan ook. Rob Hermans en Ewout Meijer – de één wat meer ervaren dan de ander – zagen het wel zitten om eens een paar dagen te cruisen door de Voerstreek. Onder het motto ‘hoe meer zielen hoe meer vreugd’ werd er van het geplande tripje een Facebook-event gemaakt en binnen de kortste keren waren alle 25 beschikbare tickets vergeven.

In drie dagen fiets je – voornamelijk over onverharde wegen – vanuit Maastricht richting Monschau, vervolgens naar Eupen om de laatste dag terug naar de Limburgse hoofdstad te rijden.

Bij de start op het plein voor de Servatiuskerk, hartje Maastricht zit de sfeer er al goed in. Ervaren bikepackers, ultrafietsers en vooral ook heel veel ‘beginners’. Velen gebruikten dit event om hun materiaal te testen voor een langere rit of om te ruiken aan het bikepacken. Gedurende het weekend blijkt dat bijna al deze ‘beginners’ helemaal niet zo onervaren zijn en dat de Servatius Bikepacking Challenge inderdaad de ideale opstap is naar het echte werk.

En groupe verlaten we Maastricht, waarna het asfalt al snel plaatsmaakt voor brede gravelpaden. Vroeger noemden we dat mountainbiken, nu is het gravel en helemaal hip 🙂 Zelf heb ik ervoor gekozen ‘gewoon’ met de mountainbike te starten en ik ben de enige deelnemer met een fully. Zelfs één van de weinigen met een verende vork. Comfort all the way voor mij dit weekend. Samen met nog een ‘jonkie’ fietsen we lekker voor de rest uit en genieten van de route alvorens we beiden onze eigen weg gaan. De gps-track brengt ons richting Teuven en vanuit daar rijden we offroad de grens over. Een passage door het altijd prachtige Welkenraedt (wie kent het niet) moet eraan geloven, om daarna naar de bossen rondom Gileppe te rijden. Ik herken het houten frietkot langs de kant van de weg waar we het bos in schieten en vanaf daar is er nog maar één optie: klimmen. Langzaam stijgen we tot aan het hoogste punt van België. Bij het Signaal van Botrange is het met een colaatje (leve de suiker) genieten terwijl de wielerkoers Triptyque Ardennais voorbij trekt. Enkel een lange trage afdaling naar Monschau rest nog voordat dag één er alweer op zit.

Een kleine 100 kilometer wordt afgelegd voordat ik mijn fiets omtover in caravan. Op een gezellig drukke camping met festivalsfeer heeft iedereen zijn eigen slaaptactiek. De één trekt een volledig geïsoleerde tent uit de hoge hoed, terwijl de ander alleen een hangmat of zoals ik een tarp/doek bij zich heeft.

Eten is centraal geregeld door de organisatie en dat laat zich prima smaken. De sfeer tijdens de Servatius is erg relaxed, niks moet. Geen prestatiedruk en iedere deelnemer heeft vooral een weekendje ‘vakantie’. De één ziet wat meer af dan de ander, maar samen wordt er optimaal genoten.

Een ijskoude nacht houdt de meeste deelnemers uit hun slaap en al vroeg wordt er aan alle kanten gerommeld. Vanuit Monschau rijden we richting de Rührsee. Prachtig weer en bijna non-stop gravelpaden maken het een fabuleuze rit. We volgen de paden volledig rondom het meer, voordat we over lange brede paden naar het volgende stuwmeer rijden. Eupen is in zicht en voor we het weten komt het eerste koude biertje op de camping alweer tevoorschijn.

De middag wordt gebruikt om sterke verhalen uit te wisselen, lui op je luchtbed te genieten van de natuur en onbeperkt biertjes weg te tikken die je wel of niet verdient hebt. Geen vrieskou de tweede nacht, maar wel een dreigende lucht en wat druppels. Maar dat mag de pret niet drukken. Fris en fruitig komt menigeen zijn bed uitgerold en worden uit allerlei tassen percolators tevoorschijn getoverd. Fietsers zijn cafeïnejunkies en voor er gefietst wordt eerst een koffietje!

De laatste rit is mooi, veel gravel wederom. Vooral het tweede deel is nauwelijks een verharde weg te vinden. Zelf ben ik redelijk op tijd weg. Haal om acht uur in de morgen mijn bestelde broodjes bij de bakker op en schuif deze als zoete koek naar binnen. Onderweg pik ik de nóg eerder vertrokken deelnemers op en rijd in één streep door naar de enige echte beklimming van de dag. Via een achterafweggetje beklimmen we de Vaalserberg. Eenmaal boven op het Drielandenpunt is Maastricht al snel in zicht. De geplande na-borrel op het terras wacht ik niet af, ik scheur richting de auto om nog op tijd te komen bij het Nederlands kampioenschap Streetrace later op de dag.

De Servatius Bikepacking Challenge is qua afstand en zeker qua hoogtemeters voor een beetje getrainde fietser niet echt een ‘challenge’. Het is wel een heel leuke rit waarbij je eens kunt ruiken aan het bikepacken zonder dat je meteen midden in de jungle terechtkomt. Er is absoluut geen ‘race’ aspect in de tocht terug te vinden en dat maakt het alleen nog maar leuker. De organisatie heeft al aangegeven volgend jaar opnieuw een event te willen organiseren met een vergelijkbare opzet. Een aanrader!