Mijn fietsmaat Ronald deed dit jaar mee aan de Alpe d’Huzes. Het goede doelen evenement dat jaarlijks bakken met geld ophaalt waarmee heel belangrijk onderzoek kan worden gedaan in de strijd tegen kanker. Ik was er voor het eerst bij, als supporter en het liet me niet onberoerd.

Drukke bedoening

Alpe d’Huzes is 16 jaar terug begonnen als relatief klein fietsevenement, maar tegenwoordig staan er 5000 deelnemers aan de start, en dan zijn er nog de ondersteunende troepen. In heel Bourg d’Oisans en omstreken is de voertaal deze week dan ook Nederlands. De lokale horeca is er blij mee, ik moest een appartementje in Deux Alpes boeken, want dichterbij was niets meer te vinden.

Op 1 juni om 4:30 uur klonk het startschot. En toen was het nog koud, ontzettend koud. Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit van horen zeggen heb, want zelf lag ik om die tijd nog op één oor. Mijn wekker ging pas om zeven uur, mooi op tijd om te zien dat veel fietsers al aan hun tweede beklimming bezig waren. De temperatuur was toen al een stuk vriendelijker en de weergoden bleven de hele dag goedgemutst. Op een paar druppels na was het perfect fietsweer.

Het lijkt eenvoudig

Het doel is simpel. Je zoekt sponsoren die uit jouw naam geld willen storten voor het KWF als jij de Alp op fietst, loopt, rent of skeelert. Voor een beetje geoefende fietser is één keer de Alp d’Huez beklimmen goed te doen. Maar een tweede, derde of zelfs zesde keer is andere koek. En ik zag ook een heleboel niet zo geoefende fietsers. Die tot het gaatje gingen om in ieder geval één of twee keer boven te komen.

De ‘Nederlandse berg’ is 13,9 kilometer lang en goed voor 1118 hoogtemeters. Snelle rekenaars weten het al, dat is een stijging van gemiddeld 8%, voorwaar geen kattepis! ‘Onze’ Ronald ging voor de maximale zes beklimmingen. De eeste vier gingen voortvarend. Boven even rusten, voorzichting afdalen, beneden even bijtanken en weer omhoog. De blik in zijn ogen tijdens de vijfde klim deden me vrezen voor die zesde. Maar hij flikte het uiteindelijk toch, 160km en ruim 6500 hoogtemeters op een dag. Diep respect! Niet minder overigens voor alle deelnemers die ‘m één, twee of meer keer deden.

Emotionele dag

Veel mensen doen mee aan de Alpe d’Huzes omdat ze een geliefde, familielid, of goede vriend(in) hebben verloren aan kanker, of omdat die persoon op dit moment strijdt tegen deze ziekte. Op de dag van het evenement wordt die persoon vaak herdacht met foto’s, speciale attributen op kleding of fiets of met de vele duizenden kaarsjes langs de weg. Alle bochten hangen vol met spandoeken voor mensen die gemist worden. Daardoor levert deze dag naast heel veel plezierige, ook veel emotionele momenten op.

Dat is dan ook een beetje de sfeer die er omheen hangt, die laat niemand onberoerd. Het is niet alleen een sportieve uitdaging die ook nog eens flink geld oplevert voor een heel goed doel, het is ook een manier om verlies te verwerken, of om nog eens extra stil te staan bij het leven. Ik heb onderweg heel wat traantjes zien vloeien. Behoorlijk aangrijpend, want wie kent er in zijn omgeving niet iemand die door deze rotziekte getroffen is. Gelukkig was iedereen omringd door vrienden en familie die heel goed bleken te zijn in troosten en knuffelen. Heel mooi om te zien! En dan vergeet ik bijna alle vrijwilligers te noemen, zonder hen is dit soort evenementen niet te doen, driedubbeldikke kudos voor jullie!

Ruim 17 miljoen opgehaald

In de afgelopen 16 jaar heeft Alpe d’Huzes ruim 200 miljoen euro opgehaald. Een geweldig bedrag. Dit jaar ging de teller over de 17 miljoen, daar kunnen mooie dingen van gedaan worden. Maar ik heb gisteren gezien dat niet alleen het geld belangrijk is. Ook de saamhorigheid, het verwerkingsproces, het kunnen herdenken en herinneren is minstens zo belangrijk. De sfeer is moeilijk te omschrijven, ik hoop dat de foto’s een beetje laten zien wat er zo mooi is aan Alpe d’Huzes!