Hellingen tellen
De route van de Liège-Bastogne-Liège Challenge is er een van de buitencategorie met 270 kilometer en zo’n 4.500 hoogtemeters. Op papier zijn er slechts tien hellingen, maar dat aantal is ver bezijden de waarheid. Feitelijk worden alleen de steilste hellingen geteld, waardoor je al 1.200 hoogtemeters onder de wielen hebt voordat de eerste officiële klim zich aandient.“De bevoorrading is overvloedig (….). Als je alles inpakt en naar Afrika stuurt is het voedseltekort daar opgelost”De kledingkeuze blijkt toch een beetje optimistisch. Na anderhalf uur komt de regen met bakken naar beneden. Kou vervangt de aangename ochtendtemperatuur. Mijn humeur wordt er niet beter op. Als ik in een afdaling door een kuil rijd raak ik ook nog eens een bidon kwijt. Met dit weer geen gemis, maar niet iets waarvan ik opvrolijk. De regen en kou fungeren als sloophamer. In La Roche-en-Ardenne, met nog zo’n 200 kilometer voor de boeg, zinkt de moed me dusdanig in de schoenen dat ik zelfs aan opgeven denk. Ik voel me zielig en het huilen staat me nader dan het lachen. Als ik op de trein naar Luik kon stappen, zou ik het meteen doen. Maar er is geen station, dus ik moet door. Op naar Bastenaken. Het wordt zowaar een beetje droog, maar wat heb ik het koud. Mijn Garmin geeft 5 graden aan.De bevoorrading in Bastenaken is zoals ik die ken van Golazo-evenementen: overvloedig. Als je alles inpakt en naar Afrika stuurt is het voedseltekort daar opgelost, denk ik bij mezelf. Ik heb droge sokken meegenomen en trek ze aan. Slechts één officiële helling ligt er achter me, plus een veelvoud die niet meetelt.Rechtstreeks de hemel in
Ondanks dat ik er al 100 kilometer op heb zitten, begint het nu pas. De wind staat keihard tegen op de open vlaktes en de regen is teruggekeerd. Ik wacht op een goede groep. Die komt er in de vorm van een stel Britten die er een lekker tempo op nahouden. In Houffalize ligt de tweede officiële klim. De Côte de Saint-Roch gaat rechtstreeks de hemel in, maar ik verteer hem vrij goed.Vanaf het plaatsje Vielsalm is het voorspel voorbij en begint het feest. Normaal gesproken wacht nu het drieluik Côte de Wanne, Stockeu, Haute Levée. Zelfs de profs worden daar gekraakt, laat staan goedwillende wielertoeristen. Wegwerkzaamheden zorgen dit jaar voor een vervangende omleiding via de Côte de Pont, Côte de Bellevaux en de Ferme Libert. Als Ardennenkenner weet ik dat dit niet veel goeds voorspelt. Gelukkig verschijnen de eerste stukjes blauw in de lucht. Wat een geschenk!
De Côte de Pont is een soort Belgische Keutenberg. Het is harken naar boven. De Côte de Bellevaux is beter te doen en in het plaatsje Malmedy wacht de bevoorrading. Dat is nodig ook, want de Ferme Libert boezemt de nodige angst in. In mijn optiek is dit de zwaarste klim van de Ardennen. Ik neem een heerlijke honingwafel en stop een extra reepje in mijn achterzak voordat ik de brute klim aanvang. Deelnemers ploeteren, laveren of stappen af op dit doldwaze bosweggetje. Er wordt geleden, gevloekt en getierd. Het is mooi om te zien dat iedereen een jas heeft uitgedaan, maar toch doorzet. De helft van het aantal officiële hellingen zit erop, maar mijn gevoel zegt iets heel anders.La Redoute
Het stuk langs het autocircuit glooit en valt nog tegen. Ik verheug me op de lange afdaling vanaf Francorchamps. Die omgeving ken ik op mijn duimpje. Beneden wacht de Rosier. Normaal een lekkere loper van 4,5 kilometer, nu een uitdaging om te overleven en de benen te sparen. De afdaling komt uit in Spa, waar direct de Côte du Maquisard wacht. Een prachtige klim die prima te doen is. Maar waar heb ik het over? Er zitten al 215 kilometer op; goede benen heb ik al lang niet meer. Met behulp van een licht verzet is de klim prima te doen. Dat moet ook wel, want de gevreesde La Redoute werpt zijn schaduw vooruit.Het is een van de hoogtepunten van de dag. Langs de weg wachten tientallen campers op de profs die morgen langsrijden. De wielerfans hebben aanmoedigingen over voor de hobbyfietsers. De hekken met reclamespandoeken versterken het profgevoel. Echt heel gaaf, hoewel de helling zelf natuurlijk gewoon een worsteling tegen de zwaartekracht is. Ik kom fietsend boven, maar moet je zelf goed blijven opletten. Ik duik nu naar beneden de stad in. Langs Sclessin, het voetbalstadion van Standard Luik, en het vervallen industrieterrein rijd ik richting de Côte de Saint-Nicolas. Die mag nog wel een uurtje wegblijven, denk ik. Helaas, eerder dan ik hoop gaat het rechtsaf naar boven. Ik fiets zo langzaam mogelijk en haal soms nog iemand in. Hoe kan dat? Uiteindelijk gaat het nog vrij goed en ben blij heelhuids boven gekomen te zijn. In 1999 reed Frank Vandenbroucke hier op het buitenblad. Zelfs met karrenvrachten doping lijkt dit een bovenmenselijke prestatie.
Col du Rosier.Adrenalinekick
De laatste klim naar Ans ziet er op tv altijd uit als een stukje vals plat als de profs hier nog even aanzetten. Wij liefhebbers zijn blij dat we nog een licht verzet kunnen opzetten. Ik weet dat dit de laatste krachtsinspanning is. Mijn gemoedstoestand is een mengeling van euforie en een bijna-doodervaring. Bovengekomen is het nog maar enkele kilometers dalen richting de Halles des Foires, waar ik vele uren geleden vertrok. Het passeren van de finish geeft een echte adrenalinekick. Het beste gevoel dat een liefhebber van zware tochten kan krijgen.De Liège-Bastogne-Liège Challenge kent drie afstanden: 70, 147 en 266 kilometer. Je hoeft dus niet altijd de langste afstand te rijden, er is niks mis met de kortere afstanden. Wie de 147 kilometer rijdt, krijgt vrijwel alle officiële hellingen voor de kiezen. En zelfs de kortste afstand gaat nog over het finale vanaf de Redoute.Aanvankelijk zou de Liège-Bastogne-Liège Challenge zaterdag 24 april plaatsvinden, maar zoals zoveel evenementen is-ie nu doorgeschoven naar september. Hij staat nu voor 11 september gepland. Meer info check je hier.
