Op uitnodiging van Spaans Verkeersbureau in Den Haag en Turismo Andaluz mocht Fiets een paar dagen naar het zuiden van Spanje. De ‘basis’ was gelegen in Granada, maar we hebben in ongeveer 48 uur zo’n beetje alles in de omgeving gezien. Een van de hoogtepunten van de perstrip was een fietstocht in de Sierra Nevada.
Sierra Nevada, doet dat een belletje rinkelen? Hoogstwaarschijnlijk wel. Veel profs bereiden zich in de Sierra Nevada voor op de grote wielerkoersen. De renners die straks meedoen aan de Tour de France bereiden zich meestal een maand in de Sierra Nevada voor op de belangrijkste koers van het jaar. De reden? Trainen en slapen op hoogte, mooie bergen, een goed klimaat en prima trainingsomstandigheden.
Terwijl we in een busje van Granada naar de Sierra Nevada worden gebracht, komen we de ene na de andere profrenner tegen. TotalEnergies is er gevestigd, Uno-X zien we voorbijkomen, AG2R-Citroën en Arkéa-Samsic zijn vertegenwoordigd en natuurlijk Jumbo-Visma. Zo’n beetje de hele Tourploeg van de Nederlandse formatie is in het zuiden van Spanje om de puntjes op de spreekwoordelijke ‘i’ te zetten. Even alle focus op trainen, slapen en eten. Heel veel meer is er op de berg ook niet te doen. Er is een speciaal trainingscentrum voor topsporters waar ook aan de core gewerkt kan worden. Ook andere sporters maken daar gebruik van. De meeste sporters slapen ook in het grote complex. Jumbo-Visma niet, die hebben een speciaal appartement afgehuurd waar ze met zijn allen (gescheiden) zitten.
De profs trainen vooral ‘laag’. Ze maken een rondje naar het meer dan 1000 meter laaggelegen Granada of elders en keren weer terug bij hun huisje op zo’n 2250 meter hoogte. Genoeg hoogtemeters dus. Kijk maar naar de Strava-gegevens van iemand als Wout van Aert en je ziet dat de renners dagelijks meer dan 2000 hoogtemeters aantikken.
Pico Veleta
De hoogste berg in Spanje is de Mulhacén. Wij gaan vandaag de Pico Veleta beklimmen, het op één na hoogste punt dat niet ver van Mulhacén ligt. We hebben afgesproken met twee reisleiders van Turgranada die de fietsen al voor ons klaar hebben gezet voor een hostel. Hier op 2500 meter hoogte voelt het koud en fris aan, maar merk je wel dat de lucht heel zuiver is. Hoewel mijn oren om de haverklap dichtgaan, kan ik gelukkig prima wennen aan de hoogte. Ik ben voorbereid: ik weet dat we zo naar boven moeten en dat het daar veel kouder is, dus gewapend met een vestje en lange broek stap ik op de fiets voor een korte tocht. Op voorhand baal ik even dat we niet op de racefiets naar boven gaan, maar na een paar trappen ben ik blij dat we op een e-mountainbike zitten. Als je uit het niets plots naar 3400 meter hoogte moet, is dat een behoorlijke aanslag op je lichaam. Helemaal met het nog volgende programma in mijn achterhoofd.
Wij, vier journalisten en twee begeleiders, stappen op de fiets voor een 12 kilometer lange klim naar boven. We beginnen bij het hostel op de top van Alto Hoya de la Mora. Exact op deze plek eindigde vorig jaar de vijftiende Vuelta-etappe en kwam Thymen Arensman als eerste boven. Wij beginnen hier pas. Ik begrijp direct waarom je niet verder kunt rijden, want een slagboom blokkeert een fijne passage. Wij rijden om de slagboom heen (auto’s kunnen dat niet) en zetten de e-mountainbike op eco-stand. Volgens de gids is de klim naar de top van Pico Veleta een ‘fijne klim’ en kent-ie nauwelijks flinke uitschieters. Het gemiddelde stijgingspercentage schommelt een beetje tussen de 6 en 8 procent.
Terwijl ik naar boven fiets, wordt het uitzicht steeds mooier. In de verte zie je de sneeuwtoppen en onder je zie je de kale pistes. In de winter is het hier in het zuiden van Spanje druk met de wintersporters, nu – in de periode van half mei – is het rustig. Restaurants noemen het een beetje de stilte na en vóór de storm; de winterdrukte zit er net op en het zomerseizoen staat voor de deur. Voor fietsers is dit eigenlijk dé periode om hier te rijden. In de zomermaanden loopt de temperatuur in Granada en omstreken al snel op richting de 40 graden of hoger. Hier op de klim worden die temperaturen niet bereikt en is het met een graadje of 15 een stuk aangenamer. Vandaag helaas niet.
Elke haarspeldbocht voelt anders. Dan snijdt de wind dwars door je kleren heen, een bocht later is het juist weer warm. Terwijl de kilometers moeiteloos aan ons voorbijgaan en we wel hardwerkende fietsers op normale mountainbikes en racefietsen passeren, wordt de weg steeds iets slechter. Meer stenen, meer kraters en uiteindelijk ook meer sneeuw. Na ongeveer een uurtje klimmen bereiken we bijna de top van Pico Veleta. Het uitzicht is al geweldig en inmiddels zitten we letterlijk in de wolken. Voor het laatste stukje, de top, moeten we van onze fiets. Er ligt ijs en het is glad. Na een korte wandeling maken we onze tocht af en staan we op een van de hoogste bergtoppen van Europa. Het uitzicht is hier prachtig. Je kunt bij helder weer zelfs Afrika in de verte zien. Ik geniet vooral van de stilte. Je hoort vogels onder je vliegen, maar verder hoor je niets. Een mooie plek voor een sessie mindfulness of iets dergelijks.
We genieten volop, maar heel veel tijd om stil te staan hebben we niet. Het is hier welgeteld 1 graden en we moeten zo nog naar beneden. Terwijl ik langs de rotsen naar beneden kijk, schiet er opeens een hoofdje omhoog. Een hiker. In de verte zie ik nog meer mensen de Pico Veleta met wandelschoenen beklimmen. Wij stappen weer op de fiets voor een afdaling van eveneens 12 kilometer.
IJskoud dalen
De gids had ons nog gewaarschuwd, maar goh… Zonder handschoenen is het niet te doen om te dalen. Het eerste stuk met allemaal losse stenen is al lastig met ‘normale’ handen, laat staan met vingers die je niet meer voelt. De gids deelt zijn eigen handschoenen uit aan Wilco van de leuke podcast Arriere de la Course, maar ik moet het doen zonder. Alle trucjes haal ik uit de kast om het een beetje warm te krijgen, maar helaas. Eenmaal beneden mag ik samen met Wilco’s podcastpartner Michiel in een auto plaatsnemen, zo zielig zien we er schijnbaar uit. Na een paar minuten voelen we weer wat bloed door onze handen stromen.
Hoewel we in totaal maar 24 kilometer hebben gefietst, snap ik helemaal waarom renners zo graag naar hier komen. Het uitzicht is echt prachtig, al zie ik daarna op Strava dat lang niet alle renners tot boven geraken. Robert Gesink, fietstoerist bij uitstek, uiteraard wel. Maar heel makkelijk fietsen is het op de top van Pico Veleta niet meer. Een aanrader? 100 procent, graag kom ik hier nog een keer terug. Maar dan wel graag mét handschoenen. En, o ja: een racefiets zonder hulpmotor.
Linkjes:
– Turismo Andaluz (klik hier)
– Spaans verkeersbureau (klik hier)
– Turgranada (klik hier)