Kennismaking met de Canyon – deel 2

In Fiets #8 las je in de racetest al over de Canyon Endurance AL 7.0 WMN en nu is het tijd om de opvolger te testen: de Canyon Endurance WMN AL Disc 7.0. Aangezien niemand uit ons testpanel op de 2XS met 650b wielen paste, hebben we een extra testpersoon uitgekozen voor een reeks online reviews. Ramona is de gelukkige en deelt de komende weken haar bevindingen.

Canyon Endurace WMN AL Disc 7.0

Ruim 2 maanden geleden kwam deze Canyon, ik noem haar Calimero, in mijn leven. De eerste kennismaking was wat moeizaam: na een eerste rit van zo’n 100 kilometer wilde ik Calimero meteen weer teruggeven. Tot mijn fietsmaatje mij vertelde dat het niet zo handig was om meteen 100 kilometer te gaan fietsen op een nieuwe fiets. Eerst rustig kennismaken, hier en daar wat verstellen en aanpassen en dan pas helemaal losgaan. En ik ben uiteindelijk helemaal los gegaan! Een persoonlijk verslag.

1100

Inmiddels heb ik ruim 1100 kilometers en meer dan 8200 hoogtemeters afgelegd met de fiets. In juli heb ik mijn ‘normale’ ritjes gereden. Op dinsdagavond met ons meidengroepje. We rijden dan om en nabij de 50 kilometer. Gewoon voor de fun, even bijkletsen, tempo meestal tussen 25 en 26 km/u. In het weekend rijd ik met TCT93, de wielerclub waarvan ik lid ben geworden nadat ik me inschreef voor The Ride 2020. Die ritten zijn langer (rond de 100 km/u) en sneller (gemiddeld 27 km/u). Op mijn vrije donderdagen rijd ik zelf een tocht. In augustus ben ik drie keer naar Zuid-Limburg gereden voor een vaste route van 67 kilometer. Tweemaal reed ik de route op Calimero en eenmaal op mijn eigen Fiets Zonder Naam. De Canyon heeft alle mogelijke wegen meegemaakt: onverhard en verhard, kasseien, scheuren en bobbels in de weg, onverharde en vers geasfalteerde wegen. Bergop en bergaf, nat en droog. Calimero en ik hebben het allemaal beleefd en doorleefd.

Limburg

Op 4 augustus rijd ik bij 28° graden Celsius mijn eerste rit in Zuid-Limburg met de Canyon Endurance fiets. 67 kilometer op de route van de Amstel Gold Race met daarin opgenomen de Bemelerberg, Wolfsberg, Loorberg, Gulperberg Oost, Fromberg en tot slot de Cauberg. De banden zijn lekker ingereden en niet meer zo glad. Toch rijd ik nog een beetje voorzichtig in de bochten: bij mijn eerste ritje voelde ik het achterwiel nog wegslippen in de bocht. Calimero houdt zich echter prima in de bochten. En dalen met schijfremmen geeft wel een heel veilig gevoel. Moeiteloos schakel ik van groot naar klein en van klein naar groot. De Shimano 105 van nu is vele malen fijner schakelen dan de 105 van 5 jaar geleden. Ik vraag me steeds meer af waarom ik destijds een triple wilde: compact rijdt zoveel fijner. Op m’n laatste tandje fiets ik de Gulperberg omhoog. Boy, wat is het warm! En ik sta bijna stil. Maar ik kom boven en mag de bewonderende blikken van de fietsers die met hun e-bike omhoog zijn geklommen in ontvangst nemen. Even op adem komen en dan weer verder. Ik ben niet zo van de pauzes: die halen me uit m’n ritme. Maar ik heb gemerkt dat pauzes bij langere en/of zwaardere ritten wel nodig zijn.

The Ride

13 September: eindelijk vakantie. En de Canyon mag mee! Eerst een weekje mee als vrijwilliger bij de kookploeg met The Ride Dolomites. De deelnemers fietsen 6 dagen. Iedere dag staan we op een andere camping. Met uitzondering van dag 4 en 5. Die dag blijven we op de camping in San Cassiano. Dat betekent dat we die dag niet hoeven af te breken en op te bouwen. De bouwploeg kan van een welverdiende vrije dag genieten. De masseurs, mensen van de verzorgingsposten en de kookploeg moeten gewoon aan de bak. Voor de kookploeg betekent dit dat we de hele ochtend vrij hebben. Ik ga kijken of ik iets kan regelen zodat ik die dag zelf kan gaan fietsen. Een aantal vrijwilligers weet dat ik komend jaar als deelnemer naar The Ride (Stelvio – Cauberg) ga. Zij vragen me dan ook of ik zelf nog een etappe ga fietsen deze week.

In overleg met mijn collega’s van de kookploeg fiets ik op dag 4 optie B van de route. Ik zal niet op tijd terug zijn om te koken, maar uitserveren moet nog wel lukken. Ik ben hier immers om te werken. Zo gezegd, zo gedaan. Om 20 over 8 verschijnen Calimero en ik aan de start en ik meld me bij de registratie. Route optie B heeft maar 1 verzorgingspost, maar we rijden door dorpjes dus genoeg mogelijkheden om te pauzeren. De route neemt ons 86 km mee over de Passo Valparolo, Passo di Giau (Noord) en de Campolongo. Dat zijn 2448 hoogtemeters. Ik rijd een gemiddelde van 15,4 km/uur met een max van 64,4 km/uur. Op een aantal plekken moet ik stevig in de ankers. Ik ben daarom heel blij met de schijfremmen van de Canyon. En ik heb genoten! Meteen na de start begint de eerste klim. Het is nog fris en ik ben een trage starter. Maar ik mag niet klagen: het gaat best lekker. Mijn hartslag zit op een acceptabel niveau en daalt naarmate ik verder kom. Deze tocht is echt genieten. En na iedere klim volgt een afdaling en dat is waar ik het voor doe. Mooie brede, rechte weg met goed asfalt, afgewisseld met wat minder goede wegen en veel bochtjes. Calimero en ik kunnen ze aan: we zijn 1 geworden.

Johnny

Onderweg spreek ik nog 2 dames die ook op een Canyon rijden. De ene rijdt ook een XXS met kleine wielen. Super tevreden met haar Canyon, maar die kleine wielen blijven wel een beetje vreemd. De ander had eerst een XXS, maar heeft die juist vanwege de wielen meteen omgeruild voor een XS. Da’s het voordeel als je qua lengte net tussen 2 maten in hangt, dan kun je de grotere maat kiezen. Na The Ride ga ik samen met twee collega vrijwilligers Pieter en Miranda 500 km verderop afkicken en zelf fietsen in Oostenrijk. We ruilen de tent in voor een luxe kamer bij Pension Hoogerland in Velden am Wörther See. Sinds mei vorig jaar bieden Johnny, Gerda, Saar en Tess Hoogerland een gastvrij onderkomen op een geweldige plek.

En we vallen met onze neus in de boter: zondag de 22e is het autovrije dag rondom de Wörther See. Je kunt de 40 kilometer rondom het meer rijden zonder hinder van auto’s. We zien onderweg van alles rijden: fietsers op e-bikes, skaters, driewielers en zelfs een eenwieler. Jong, oud, iedereen is op pad. Met 154 hoogtemeters over 40 kilometer is het een vrij vlak rondje dat voor iedereen te doen is. En hou deze kleine dame in de gaten: Saar Hoogerland (https://www.instagram.com/p/B2uJ6LEn9sO/).

Kogel!

24 September fietsen Pieter en ik naar uitzichtpunt de Pyramidenkogel. Vanuit het pension is dat een mooie route. Zo op het eerste gezicht leek het me niet zo’n zware route, maar het venijn zit ‘m in de staart. Gelukkig waarschuwde Johnny ons daarvoor: op het eind gaat het percentage voorbij de 16% (help!!). Het lukte; de details bespaar ik jullie… Terwijl ik helemaal blij wordt van het vooruitzicht om te gaan dalen, maakt Pieter zich een beetje zorgen over de afdaling: de weg naar beneden is goed geasfalteerd, maar nat en er komen auto’s en bussen omhoog gereden. Ondanks dat ik richting 50 ga, voel ik me als een jonge hond in de afdaling. Ik weet dat ik mezelf niet moet overschatten: in Nijmegen ben ik een paar jaar geleden bijna onderuit gegaan in een bochtige afdaling. Niet omdat ik te hard ging, maar bij gebrek aan techniek: ik kwam omhoog in de bochten. Ik ga dus met beleid naar beneden. Met beleid betekent in dit geval met 67 km/uur ondanks dat ik nog behoorlijk in de remmen hang (oei, m’n moeder kan live volgen hoe hard ik ga). Daar waar de auto’s gereden hebben zie je droge stroken.

Het is een heerlijke afdaling, ik kies de juiste positie op de weg en blijf hangen in de bocht. Oh, wat gaan Calimero en ik lekker door de bocht! Op 26 september besluit ik de de 3-landenfietsroute te rijden: 106 km en 1257 hoogtemeters. Een deel van de route is onverhard. Er zijn rustige wegen, maar er zijn ook plekken waar de auto’s je voorbij razen met 70 à 80 km/uur. Ook nu waarschuwt Johnny me goed uit te kijken. Net over de grens van Slovenië terug naar Oostenrijk daal af je met 18%. De weg is daar slecht en er rijden veel auto’s. Het eerste deel van de afdaling is de weg prima en ik vraag me af wanneer Johnny deze route voor het laatst gereden heeft. Maar hij heeft gelijk: de tweede helft van de afdaling is de weg slecht: veel scheuren en kuilen en het gaat echt steil naar beneden. Ik hang continu in de remmen, want met 100 km/uur naar beneden scheuren is onverantwoord: 76 km/uur is hard genoeg. Op twee derde van de afdaling stop ik om even mijn vingers, armen en nek los te schudden: ik zit toch wat verkrampt op de fiets en ben continu pompend aan het remmen om de vaart er een beetje uit te halen. Vandaag ben ik weer trots op mezelf: ik heb alleen gefietst en heb mezelf weten te motiveren om door te gaan. Dat is ook niet zo moeilijk als je door zo’n mooie omgeving mag fietsen met zo’n fijne fiets.

Binnenkort deel 3 -wat Ramona uiteindelijk vond van Calimero. Mag ze blijven of…?