Mijn gewicht is ook mijn focuspunt. Doordat ik dit met sporten wil bereiken, komt de conditie voor de Marmotte daarbij vanzelf wel goed. Daarom was het toch wel een mentaal tikje toen maandag de weegschaal, na voor het weekend voor het eerst onder de 120 kg te zijn gedoken, plots weer op 121 kg stond. Zo gek had ik het weekend toch niet gedaan. Gelukkig kon Allard, mijn sportvastencoach, mij geruststellen. Ten opzichte van een week daarvoor was ik tenslotte nog steeds afgevallen. De knop was dan ook snel omgezet, om er weer een week vol tegen aan te gaan.Deze week heb ik ook mijn eerste mini mini sportvastenkuur gehouden, oftewel 1 dag sapvasten en flink sporten. Donderdag was het zover. Het  is wonderbaarlijk hoe je op, over een dag verdeeld,  3 jus d’orange en een paar liter water kunt sporten. Een uur RPM en een uur Body Pump in sportschool Den Edel in Gouda zijn prima vol te houden. Zelfs met alleen een kwarkje met appel de volgende ochtend kon ik prima op de fiets naar mijn werk in Leiden rijden de volgende ochtend. Zelf bij temperaturen die niet zover boven nul waren.

Vrijdagavond op de terugweg krijg ik op de fiets mijn eerste tikje van het jaar te verwerken. Of het kwam door een week werken, de tegenwind, de kou die kwam opzetten of de 15 kilometer extra die ik maakte door het eerste stuk met mijn collega’s mee te fietsen weet ik niet. Wat ik wel weet dat ik er 10 kilometer van huis doorheen zat. Maar hoewel het voelde alsof ik niet vooruit te branden was, viel mijn uiteindelijke tempo toch nog wel mee.

Mijn slechte gevoel van vrijdagavond en de gewichtstik van maandagochtend werden zaterdagochtend gelukkig in een klap weggewerkt. Want waar ik het uiteindelijk allemaal voor aan het doen ben, zag ik zaterdag terug op de weegschaal. Met 118 kilo schoon aan de haak, ben ik bijna halverwege op weg naar mijn doel. Nu ik ‘pas’ vier maanden bezig ben en met nog ruim vijf maanden te gaan, ziet het er dus goed uit. Want hoewel het dus niet mijn doel is om voor de Marmotte in de dubbele cijfers te komen, zou het natuurlijk wel mooi meegenomen zijn. Mijn sportvastencoach gelooft er in ieder in dat dit moet lukken.

Maar mijn fanatisme heeft ook zijn weerslag op mijn gezin. Ik zit drie a vier keer per week ’s avonds bij de sportschool, fiets een keer per week heen en weer naar mijn werk en wil dan het weekend ook nog fietsen. Dat betekent dat ik niet veel thuis ben, maar gelukkig steunt mijn vrouw me hierin wel. Toch weet ik dat ik niet helemaal in mijn sporten op moet gaan. Daarom was het zaterdag leuk om mijn oudste zoon, Luuk, met 7-6 te zien winnen bij het voetballen. Mijn weekendritje heb ik daarom zondag gemaakt. Zij naar het zwembad, pappa mee met de toerclub van Excelsior en samen lekker lunchen. Want er is meer dan fietsen!