Inderdaad schijtvasten. Ik zal jullie de details besparen, maar het is precies wat het woord omschrijft. Ik denk dat iedereen zich hier wel een voorstelling van kan maken (excuus voor de visueel ingestelden!).  Maandag om half vijf dus in bed gedoken om er, met slechts onderbrekingen voor het bezoek van het toilet, woensdag in de loop van de dag pas weer uit te komen. Ik heb me de afgelopen jaren nog nooit zo slecht gevoeld.

Ik wist gelukkig vrij snel dat schijtvasten niet een nieuwe afvalsensatie was, maar gewoon een virusje. Maandagavond kwam mijn vrouw me namelijk vergezellen in bed, om er ook pas woensdag weer uit te komen. Twee dagen in bed met de vrouw waar je van houdt, lijkt dan misschien leuk, maar in deze toestand. Pfff, bij het oplopen van de trap schoot de kramp al in mijn benen.

Net als met sportvasten, heeft schijtvasten wel een positieve bijwerking. Twee dagen op het toilet, zonder te eten leverde namelijk wel een gewichtsverlies op van -2,7 kilo! Voor het eerst kwam ik hierdoor onder de 110 kilo uit en lijkt mijn doel opeens best reëel te worden. Natuurlijk wist ik bij aanvang van dit project best dat het mogelijk zou zijn. Maar dat dit in zo’n tempo zou gaan, daar had ik toch een hard hoofd in.

Met een gewicht van onder de 110 bij de Marmotte had ik al heel blij geweest. Nu lijkt het erop dat sportvastencoach Allard Schulenklopper (onder de 100 moet mogelijk zijn) en sportvasten ‘uitvinder’ Remco Verkaik (mijns inziens moet het lukken hem richting de 95 of lager te krijgen) misschien wel gelijk gaan krijgen. Ik begin zelf soms al stiekem na te denken, wat na het bereiken van de dubbele cijfers dan mijn uiteindelijke streefgewicht moet worden. Voorlopig probeer ik die gedachte nog even weg te drukken en richt ik me op mijn eerste doel. Zelfs nadat ik mijn vochtniveau weer op pijl had gebracht en zaterdag de weegschaal een kilo meer aan gaf dan direct na mijn ziekbed, weet ik dat dit voor de Marmotte haalbaar moet zijn. Nu eerst maar eens hopen op weer eens een normale trainingsweek!