In 2004 heeft Marcel Kruithof, toenmalig technische redacteur van Fiets, in onze eigen extreem make over zich in zes maanden voorbereid op de Marmotte. In 2012 is Marcel opnieuw van plan de zware cyclo in de Alpen te gaan rijden. Wekelijks vertelt hij over zijn belevenissen op weg naar 7 juli in: Extreem make over 2.0: 8 jaar en 30 kilo verder:Na angst en extremisme ben ik nu waar ik wil zijn. Ik ben namelijk vol vertrouwen. Dat komt goed uit, want dit is mijn laatste blog voor de start van mijn tweede Marmotte. Waar dat vertrouwen vandaan komt? Een stabiel gewicht van 96,5 kilo en een heerlijk fietstochtje in de Vlaamse Ardennen met mijn collega’s. En dat tweede is misschien nog wel van groter belang dat het gewicht.

Natuurlijk is het gewicht mooi mee genomen. Adrie van Diemen vatte het in de extreem make over deel 1, treffend samen: Tien kilo minder, levert een tijdsvoordeel van ongeveer een uur zo op. Dat is natuurlijk erg prettig want dan zou ik in plaats van ruim twaalf uur, ‘slechts’ 11 uur onder weg zijn. Maar een tijd daar doe ik het niet voor. Het gaat vooral om het plezier.

Dat plezier was iets wat ik vandaag in Vlaanderen ook weer had. Met acht collega’s hebben we daar een schitterend rondje gereden onder leiding van collega en de nummer 6 van de Ronde van Vlaanderen 2001, Chris Peers. Deze nog altijd begenadigd fietser wilde graag zijn Hollandse collega’s het prachtige Vlaanderen tonen. En ook al heb ik al vaker in Vlaanderen gefietst, lijk mij dit de ideale mogelijkheid om een laatste vorm test uit te voren. Want ook al zijn de Vlaamse Ardennen geen Alpen, het lijkt meer op klimmen dan een ritje door de duinen.

En testen konden we! Met onder andere de Oude Kwaremont, Patersberg, Koppenberg en natuurlijk de Muur van Geraardsbergen, reden we in totaal 120 km door het prachtige Vlaamse landschap. En ook al kon ik bergop de meeste van mijn collega’s niet volgen, kwam ik overal keurig boven, herstelde ik opvallend snel en deed ik op de tussenstukken meer dan gemiddeld kopwerk. Sterker nog, naarmate we meer kilometers hadden gereden, des te beter werden mijn benen, terwijl mijn collega’s eerder minder werden. Met als gevolg dat ik in de finale mee zat en op het vlakke eigenlijk nog over had. En ook al voelde ik uiteraard mijn benen wel, nog 50 kilometer extra was geen probleem geweest.

Ik heb dus het gevoel dat ik er klaar voor ben. Hopelijk maakt een weekje taperen en stapelen dat gevoel alleen nog maar beter. Zaterdag 7 juli rond 8 uur weet ik of dat het geval is. Bovenop de stuwdam in Allemont, weet ik grotendeels hoe de rest van de dag gaat voelen. Zwaar wordt het sowieso, maar hoe zwaar weet ik dan. Tenzij… Tenzij het regent! Wat ook al heb ik me ruim een half jaar voorbereid, met regen is de kans dat ik hem ga rijden zeer gering. Dat is het vanwege de kou eigenlijk onverantwoordelijk. Dat jullie dat alvast weten! Ik reken echter op de zon!