Heidi Bunicich, moeder en Directeur Dromen van Dream4Kids heeft nog nooit op een racefiets gezeten. Toch gaat zij voor het goede doel de (onmogelijke) uitdaging aan om de top van de Stelvio te bereiken. Voor Pedala zet ze haar verhaal op papier. Deze week: deel 4.

Het zit niet even niet mee. Mijn lofzang op het fietsen geldt nog steeds. De laatste ritten waren schitterend. Ik ontdek delen rondom Den Bosch waarvan ik het bestaan niet wist en na iedere bocht word ik verrast door lammetjes, jonge ganzen en prachtige vergezichten die op een schilderij thuishoren. Witte wolken die afsteken tegen de blauwe hemel, schitterend. Ik kom van Ameland en ik ontdek nu dat een groot deel van de natuur die ik al jaren zo mis gewoon hier op me ligt te wachten. Maar dat zie je niet in de auto!

Maar het zit dus even niet mee en dat heeft een paar oorzaken. De gevolgen van de scheiding vallen tegen. Vooral de praktische zaken vergen veel tijd en leveren me veel stress op. Een hypotheek die maar niet rondkomt, omdat ik natuurlijk net de maand ervoor was geopereerd aan iets dat niet in mijn buik hoorde. Dus geven we haar wel een levensverzekering? Een specialist die een ongeluk had gehad en die niet direct kon uitleggen dat het allemaal wel meeviel. Last-minute is het rondgekomen en nu zit ik middenin klus- en verhuistoestanden.

Friet en pizza

En dan nog die 10 kilo die ik kwijt moet. Dat kan ik nu helemaal vergeten natuurlijk. Ik heb gisteren friet gegeten en de dag ervoor pizza. Klussen en verhuizen en nog geen ingerichte keuken. Ook daar ga ik verandering in aanbrengen, zodra ik ben verhuisd. Dan ga ik alleen maar gezonde dingen in huis halen en eens wat dingen voorbereiden in plaats van ad hoc te beslissen wat ik nu weer moet eten. Het moet toch lukken om september minstens 6 kilo kwijt zijn? Scheelt weer gewicht dat ik mee naar boven moet sjouwen. 😉

Ik heb van ellende maar besloten om twee weken niet te fietsen om mijn lijf de tijd te geven om eens echt te herstellen

Ziek, zwak en misselijk

Daarnaast wil dat rottige virus mijn lijf maar niet verlaten. Zou dat een gevolg van de stress kunnen zijn? Ik ben nooit zo vaak ziek namelijk. Voor m’n gevoel ben ik al het hele jaar ziek zwak en misselijk. En dat juist nu! Grrrrrr. Ik heb van ellende maar besloten om twee weken niet te fietsen om mijn lijf de tijd te geven om eens echt te herstellen. En dat lijkt te werken, maar tegelijkertijd schrik ik ’s nachts wakker omdat ik bang ben dat ik het nu niet meer red voor 9 september.

En ik heb zin om te fietsen! Zeker met dit mooie weer roept ‘ie me de hele dag. Maar ik heb besloten om na de verhuizing weer los te gaan. En dat is hopelijk komend weekend. Ik heb nog precies vier maanden en de paniek slaat dus regelmatig toe. Als er iemand nog tips voor mij heeft hoor ik het heel graag! Ik lees alle reacties en hoor graag van jullie!