zelden op de fiets en nu 32km woon-werk?
-
Wisselwerking
- Forum-lid
- Berichten: 314
- Lid geworden op: 21 aug 2015 10:00
Andere opties zijn transcontinental, north cape 4000 of de Redbull trans siberian extreme. 
Mijn Strava
-
aloisvonesterhazy
- Forum-lid
- Berichten: 313
- Lid geworden op: 06 sep 2016 13:49
Blijkt toch maar dat de beste manier om vlot een degelijke duurfietsconditie op te bouwen een flinke dagelijkse forenzenrit is.
Ja jongens, hij is echt wel een natuurtalent!
We zijn gisteren met mooie fles bubbels bij Blurg geweest. Ik maakte hem wakker na 3 uurtjes slapen. Daar voelde ik me wel schuldig over, maar volgens zijn vrouw zou hij het heel leuk vinden
Gelukkig was dat ook zo!
Man, wat een prestatie en dan ook nog als eerste aankomen
Hij had wel “wat last van z’n benen”, maar ik kan je vertellen dat ik er erger aan toe ben geweest na een benensessie in de sportschool. En hij heeft er gewoon ff 600 uit geknald.
Echt een klasse prestatie en ik kijk uit naar je blog!
We zijn gisteren met mooie fles bubbels bij Blurg geweest. Ik maakte hem wakker na 3 uurtjes slapen. Daar voelde ik me wel schuldig over, maar volgens zijn vrouw zou hij het heel leuk vinden
Gelukkig was dat ook zo!
Man, wat een prestatie en dan ook nog als eerste aankomen
Hij had wel “wat last van z’n benen”, maar ik kan je vertellen dat ik er erger aan toe ben geweest na een benensessie in de sportschool. En hij heeft er gewoon ff 600 uit geknald.
Echt een klasse prestatie en ik kijk uit naar je blog!
https://www.strava.com/athletes/38204382
Fiets, model: racefiets.
Fiets, model: racefiets.
Met zo'n vrouw heb je geen vijanden meer nodig
Watertappunten: zoek en vul aan op Drinkwaterkaart.nl
Blog: BRM 600 - Overveen - Mooi Nederland
Vrijdagochtend. Ik heb de afgelopen week wat spullen besteld, 2 Topeak tassen, wat reepjes en gel, Chamois creme, en 2 binnenbandjes.
Voor de rest de boel verzameld en zo goed mogelijk mij geprobeerd voor te stellen wat ik nodig zou hebben en wat ik echt weg kan laten.
Ik heb veel gereisd en mijn motto is, neem zo min mogelijk mee, Travel light, zoals men zegt.
Ik scoor op het laatst nog een universeel houdertasje voor mijn mobiel, als backup GPS.
Dankzij het Fiets forum heb ik een paar goede tips gehad, van de bekende veelrijders hier. Heel erg bedankt daarvoor!
Het is zo fijn dat je even iets kan posten en in een paar minuten soms al heb je een antwoord.
Ik besluit bepakt naar het werk te gaan, en dan na het werk door naar Overveen.
Ketting gesmeerd, bandjes op spanning, ik heb er zin in!
Nu rustig naar het werk fietsen, ik heb geboekt in het Loetje hotel zelf in Overveen.
De fiets kon daar in een afgesloten ruimte staan. Het bleek dat die ruimte inderdaad wel afgesloten werd, maar het was een buiten ruimte, een kwaadwillende zou hem over het hek kunnen tillen.
Het zit me niet lekker.
’s-Nachts schrik ik wakker. Mijn fiets! Zou ie er nog staan. Hmpf.
Je moet slapen. Het is 4:00. Ik draai me om en blijf er aan denken. Ja, ik herken dit.
Er is maar een ding mogelijk als je nog wil slapen.
1 minuutje later, sta ik in mijn fietsbroek buiten en tuur over het hek. Ik zie de Colnago nog staan. Gelukkig. Gauw er weer in.
Dan lig ik nog een uur wakker en val gelukkig weer in slaap.
Een aantal keer word ik wakker van de storm. De wind suist om het hotel heen en de regen tegen de ramen slaan.
Dan is het tijd, de dag is aangebroken!
Ik stap uit bed en doe de gordijnen open.
NEE! Nee…..
Het is guur buiten, alles nat, het regent en waait hard. De tourtocht wordt inderdaad een expeditie.
Toch vind ik het niet zo erg. De uitdaging is nu des te groter.
Ik plak tape onder mijn schoenen op de ventilatie gaten, zodat ik niet na 10 minuten al doorweekte schoenen en sokken heb.
Ik prop het ontbijt naar binnen, ik zie de eerste randonneurs al zitten en er druppelen zo nu en dan nog een paar binnen.
Dan na het ontbijt loop ik naar de restaurant ruimte Ik ontmoet Waterkip en maak een praatje. Ik ken verder niemand.
Ik observeer het randonneur gespuis. Wat voor mensen zijn het? Hoe zien gekken eruit die met dit weerk zo’n monster rit gaan doen?
Voor mij zijn het nu al bikkels. Velen hebben dit al (veel) vaker gedaan en staan er nu weer. Storm en regen of niet, ze gaan er voor. Mijn respect hebben ze!
Het restaurant is nu aardig vol met mensen, velen dik gekleed en het is af te lezen van de gezichten. Dit wordt zwaar.
Buiten regent het nog en de wind gooit de bladeren en de takken door de straat.
Het moment is daar, weg aan naar buiten. Ik voel het in mijn buik. Daar gaat ie dan. Deze waanzin gaat beginnen.
We stappen op de fiets. Iedereen, staat nu buiten en maakt zich klaar om te vertrekken. Er is een ligfietser bij, en ik zie een hoop dikke racefietsen, met carbon en schijfremmen en aero frames. Ook zit er een prachtige klassieke randonneurs fiets bij.
Ik moet nog wat uit mijn achtertas hebben en wanneer ik naar buiten wil rollen is iedereen ineens weg. Dat was wel heel plotseling.
Snel stap ik op.
Dan de eerste beginnersfout: Ik zet mijn Garmin aan en start de route. Dan begint ie te berekenen. Na 1 minuut is ie pas op 3%!
Oh nee! Dit duurt straks 10 a 15 minuten voor ik pas de route kan volgen!
Er was net een fietser vertrokken dus ik besluit daarheen te fietsen en als de Garmin het op pakt, kan ik eventueel er voorbij, ik wil wat harder namelijk. Het laden blijft maar duren en op een gegeven moment worden we ingehaald door een rappe fietser met een baard en kneiters van benen. Ik ga mee en samen fietsen we op naar de pont. We maken onderweg even een praatje.
Hij heette Mano, het was een super randonneur, die zich ook opmaakte voor PBP.
Ik was van plan mee te fietsen met de kopgroep, zolang dat goed voelde en mij niet teveel inspanning zou kosten om dan eventueel later af te zakken en mijn eigen comfort zone aan te houden, als ik zou voelen dat het mij teveel moeite kostte.
Bij de pont is iedereen bij elkaar en zo vertrok de hele groep alsnog gezamenlijk van de pont.
Dan begint het echt. De groep zet aan en iedereen is nog bij elkaar. de lange afstanden over de fietspaden worden weg getikt en met de wind in de rug vlot het aardig en rijden we noordwaarts. Het regent een beetje maar niet echt hard. De tape op mijn schoenen doet zijn werk, alles is lekker droog. Ik realiseer mij dat dit anders wordt, maar geniet van het nu. Met zorgen komen we niet verder. Ik laat het over mij heen komen.
"Ben jij Blurg?" Vraagt iemand die naast mij komt fietsen. We praten over de rit en de historie. Dus jij begint met een 600km? Er zijn ook nog kortere varianten he, zei hij met een lach. Ja, lach ik, maar ik hoorde er pas 2 weken geleden over randonneursritten. Hij vroeg naar mijn strategie.
Mijn strategie, zou zijn, zoveel mogelijk fietsen voor de avond valt. Ik ben bang voor het moment dat middernacht is, je gevoelsmatig er al aardig doorheen zit nog 300 moet en al flink moe bent. Dan komt, zoals iemand mooi verwoordde, de werkelijkheid hard binnen vallen.
Het meest bang was ik voor het mentale. Verder ook wel over eventuele pijnen, aangezien ik slechts ervaring heb met een derde van deze afstand.
De groep dunt langzaam aan uit en verdeeld zich in kleinere groepjes. Ik rijd met de kop mee, nog. Tot zover voelt dat eigenlijk goed.
Ik leer de gedragingen van de groep. De tekens van als er een paaltje staat, er opkomend verkeer komt. Voor! Achter! Ah, die ken ik.
Dan het handje wat van buiten naar binnen beweegt, dat betekent dat er iets aan de zijkant zit en je naar het midden moet.
En dan de formaties, schuin achter elkaar in het wiel rijden. Ik voel mij een nieuweling tussen deze spierbonken. Ik probeer zoveel mogelijk op te steken van de groepsgedragingen. Maar niet iedereen rijdt even vriendelijk. Soms wordt ik uit de formatie van mijn plekje gedrukt. Mokee. Dan niet. Ik schuif dan maar wat op.
Deze stempelstop is alvast binnen. Maar dan begint het. Ik stap iets te laat op de fiets en de kopgroep is weg. Ik stap op, de ligfietser en Mano zijn ook net te laat.
Ook Mano en de ligfietser gaan de weg weer op en stop gauw de stempelkaar weer in het tasje en stap op de fiets.
De kopgroep wordt al klein en is ver weg en Mano en de ligfietser zitten zo’n 100m voor me. Oh no…
We gaan de dijk op en ja hoor, daar begint het. We zakken nu van het noordelijkste puntje naar beneden.
Dit was mijn tweede fout. Ik had klaar moeten staan. Hoe haal ik in godsnaam in mijn eentje die groep weer in, die al behoorlijk het tempo erin heeft. Vol in de wind, zonder mogelijkheid om in het wiel te rijden van iemand.
Dan maar proberen Mano in te halen, maar dat blijkt onmogelijk. Die loopt alleen maar verder uit, evenals de ligfietser overigens, die flink in het voordeel is met zulke wind tegen. Mano het monster trapt ongelovelijk hard en is na niet al te lange tijd bij de groep. Wat een superpower!
De Ijsselmeer dijk, vanaf Schardam zuidwaarts is nu een hel. De ligfietser loop ik nu langzaam op in, de groep is nog ver weg.
Ik realiseer mij, als ik nu alles ga geven dat ik het straks niet meer trek. Er zit nauwelijks 50km op.
Echter, als je weer bij de groep bent, kan je op adem komen. Ik zet verder aan. Ik MOET. Het MOET gewoon. Ik vind het geen keuze.
Ik zet aan, de inspanning stijgt, de wind en regen knalt om mijn oren. Doorstampen. Ik zie dat het vermogen zo tussen de 250 en 300W zit.
Dit is niet handig, maar je wordt straks beloond. Het kost mij een minuut of 15 a 20 denk ik en ik ben weer bij de groep. Wow, done it!
Ik kan een beetje op adem komen en sluit me aan in het peloton. We rammen door de wind en het is op sommige stukken echt bizar, enorme rukken aan de fiets en vooral met die velgen bij mij is het soms een kunst dat ding recht te houden. Ik kom weer rustig aan bij maar heb moeite met deze omstandigheden. Het is echt aanzetten, aanpoten, doorzetten en bikkelen. De paden liggen vol met takken en bladeren en soms enorme takken waardoor we naar de zijjkant van het pad moeten wijken. Ik doe professioneel mee en geef de renners achter mij ook de tekens die ik vandaag geleerd heb en roep mee als er een auto komt.
De groep is in goede stemming en ik vermaak me eigenlijk prima. We roepen overdreven HoooooHOOOO! Als er iets aparts gebeurt
Ik zie onderweg hoe sommige fietsers steeds de kop pakken en dan na een tijdje wind te hebben gevangen zich naar achter laten zakken.
Nadat ik dat een beetje heb gezien zet ik zelf de stap en wil naar voren rijden. Ik ben weer aardig bij getrokken en ik vind dat ik mijn aandeel ook moet gaan leveren. Sommigen van die groep zitten echt vaak vooraan, wat een bikkels zijn dat, onder hen, uiteraard ook weer Mano.
Ik heb bewondering voor hun. Ik voel me best wel cool dat ik er nog bij rijd.
De tape werkt niet meer, en de sokken en schoenen zijn nu compleet doorweekt. En dat al aan het begin. Dat moet je negeren. Er is niets aan te doen.
Het landschap trekt aan ons voorbij, ik zie geen enkele fietser valt mij op. Welke idioot gaat dan ook fietsen met dit weer?
Vervolgens besluit ik mijn aandeel te leveren en een stuk boven Broek in Waterland fiets ik naar voren.
Daar gaat ie dan. Ik zit er voor en WOESJ. Wat een weerstand. Het vermogen moet nu stijgen om dit aan te houden maar het gaat goed. Uiteindelijk houd ik het aan, bakken wind in mijn bek, zoals ik altijd zeg
We rijden door het prachtige stuk door Broek in Waterland, zo naar beneden naar Amsterdam, bovenlangs, zo richting het Ij bij de Maxis.
Dan komt Theo naast mij rijden. He, ben jij Blurg, die pas een half jaar fietst? Dat gaat lekker man.
Ja, zeker! Maar dit ga ik zo niet volhouden hoor, ik moest net 300W trappen en dat kan ik best een tijd, maar niet nog 530km. Hoe gaan jullie dat volhouden man? Riep ik verbaasd. Maar gelukkig zo bleek, deden ze dat alleen met deze enorme tegenwind om dat maar gehad te hebben. Zo doen we dat niet de hele rit hoor.
Dit was voor hun ook niet al te makkelijk, zeker niet de mensen die het vaakst de wind vangen.
We spraken over wat renners, en Theo vertelde me dat sommigen na de 200km pas echt goed op dreef komen. Oh my….
Bij Amsterdam komt de wind in de zij, ik voer de groep nog netjes aan, over de lange paden richting Muiden, naar Muiderberg tot aan de Hollandse Brug.
Daar besluit ik even een eind naar voren te fietsen, Mijn vriendin heeft een shirt deze klaar gelegd bij een restaurant in de havenkom van Almere, die was ik vergeten kwam ik achter.
Ik meld me even af en zeg tot zo en trap door, en raas over de dijk naar Almere-Haven en pik het shirt op bij het restaurant. Dan snel in de waterdichte tas doen en weer in de buitenzak. Ik zie de groep al komen. Hmmz, schiet op!
Roets roets en weer gaan. Op de dijk zie ik dat ze echt ver zijn en besef me dat dit het wel eens zou kunnen zijn voor wat betreft de kopgroep. De wind is deels mee maar vooral van zij en ik word aardig omver geblazen. Weer aanzetten en hard ook, want het komt anders niet goed. Ik zie dat er al een wielrenner buiten de groep is gevallen en het niet meer bijhoudt. Ik loop zo te zien wel in, maar dat is in het begin lastig te zien. De wind raast als een malle over de dijk. Verdomme, aanzetten! Stampen! Bij de Stichtse brug ben ik weer bij het peloton. De golven naast ons slaan flink op de rotsen en ver daarover.
Na de Stichtse brug, vangen we de heftigste wind tot vandaag, volledige zijwind. Twee wielrenners lachen mij uit om de velgen. Goede uitvinding joh, echt handig! Goede keuze! Roepen ze. Ik lach maar wat mee. Ze lachen zelf niet. O. Beetje geiiriteerd misschien door de omstandigheden?
We gaan verder, het is echt afzien. Dan na de bocht stoppen we allemaal even. Dit was echt zwaar. We houden even een korte stop voor we verder gaan naar Nijkerk. De kopgroep beult maar door.
Van Nijkerk, over de mooie landerijen rijden we richting Voorthuizen. Dan besluiten ze een stop te gaan doen om te eten. Ergens rond Driedorp denk ik, vonden ze een eet tentje. Hmm. Ik wilde doorgaan. Ik had mijzelf voorgenomen de eerste 200km gewoon niet te stoppen. Dan heb ik er namelijk al een derde opzitten.
ik excuseerde mij van de groep, en gaf aan dat ik zelf liever verder reed. Je moet lekker je eigen gang gaan, als je nu verder wilt, gewoon doen hoor.
Okido! riep ik. Tot later dan, ik zie jullie later wel weer als ik op krachten moet komen. Dat denk ik niet! riep hij.
Geen idee, we zullen zien hoe lang het goed gaat. ik roep gedag en ga verder. Wat vreemd, na een paar uur ben ik ineens alleen.
Inmiddels had ik wel ervaring met de Garmin en dat ie de route goed volgt. De kaart van die Garmin is echt wel slecht. Contrasten en kleurstelling, erg onduidelijk. Hij doet het volgen van de route wel goed, en ik heb het hercalculeren uitgezet. Het is het beste de route zelf terug te zoeken.
Daar rijd ik dan alleen, ik pak een tempo wat lekker voelt en check de hartslag. Ah, 110 bpm, dat is lekker laag. Dat houd ik een tijd aan. Ineens ben ik in Stroe, de eerste vrije controle. Ik zet mijzelf op de kiek bij het bord en ga direct verder.
Ondertussen kom ik de lig fietser weer tegen en een van de wielrenners. Zij hebben geen stop gemaakt en liggen nu vooraan. Ik fiets even mee op maar besluit toch het tempo wat hoger in te zetten, dat voelt beter. En dan ben ik weer alleen. De diverse landschappen gaan aan mij voorbij.
De wind is nog steeds hard en kost veel energie omdat telkens weer de baas te zijn en mij niet weg te laten zakken onder de 23km/h.
Het weer lijkt iets beter en na een tijdje houd ik een stop onderweg in de mooie natuur richting Renkum. Ik ben ook een Warenhuis in gegaan om wat universele kruipolie te scoren. De ketting klonkt niet lekker. Ggggrrrrk grrrrkkk grrrkkk. Dat is niet lekker omdat nog 450km te horen.
Even verderop in het bos stop ik even en kleed me om, lange kleren uit en droke sokken aan. zet mijn schoenen open en klik weer in de pedalen en ga op pad. Lekker wat droger spul aan en nu droog fietsen hoop ik!
En ja hoor, na 45 minuten barst er alsnog een bui los en ben ik weer zeiknat. Nou roep ik het uit. HOU OP! VERDO^$%#$%^$!!!! Stop eens!
Het moest droog worden in de namiddag. En dan die onophoudelijke wind! Stop gewoon eens! Laat mij met rust!
Onderweg zie ik hele groepen wandelaars en fietsers schuilen, want het brak echt los.
Balen. Weer doorweekt. Ik heb nu alleen de namiddag nog om het zaakje enigszins te laten drogen en dan gaan we de avond in. Dan droog ik niet meer verder op.. Het is niet anders.
Na een half uur breekt er dan eindelijk een zonnetje door en staat er alleen nog een stevige harde wind. Nou ja, alleen nog. Het is een behoorlijke storende factor.
Inmiddels wist ik al niet meer dat het anders kan dan al die wind in mijn bek.
In elk geval hoef je geen moeite te doen om zuurstof op te nemen, met die wind tegen wordt het met grote hoeveelheden naar binnen geblazen.
Ik zit rond de 180km en kom een Subway tegen. Ik had mijzelf opgelegd pas bij 200km te stoppen, maar dit is een mooie buitenkans. Liever een subway broodje dan eten bij de Mc Donalds. Dan weer op pad. Ik draai de weg op en zie twee volbepakte wielrenners aan komen rijden. Het zijn Erik en Richard. Ik spreek even met Erik. Richard lijkt er aardig doorheen te zitten. We fietsen even samen. We spreken even met elkaar over hoe het gaat. Heel apart is dat, zo ineens bekenden te zien in de verlatenheid, ver, ver van huis.
We fietsen even samen maar het tempo ligt wat uiteen en ik loop verder uit. Ik ben weer alleen. Nou ja, jammer dan. Wind nu van zij en deels tegen nog.
Het lijkt niet op te houden. Even later als ik achterom kijk zie ik de ligfietser weer achter mij, die loopt in. We glijden voort over de landerijen. Ik ben nog niet moe, alles voelt eigenlijk nog goed. De chamois creme doet zijn werking volgens mij ook goed. Ik heb nu mijn record verbroken, zoveel heb ik nog niet in een stuk gefietst, dat stond op 220km. Dan rijden we richting Nijmegen en begint het landschap te glooien en krijgen we een aantal bruggen. De ligfietser is nergens meer te zien. Dan gaan we, ik verplicht mijzelf niet meer op de kilometerteller te kijken voor de 300km. Ik wil gewoon over de helft zijn, en rap.
Geen idee of ik het nu goed verdeel, maar het voel nog niet verkeerd. In de avond leek de wind iets minder te worden en na Nijmegen ging ik Duitsland in. Dat voelde even heel vreemd. Alleen, avond wordend, niemand meer om mij heen. Voorop liggend. Het is geen race, dat weet ik, maar toch. Dat stuk in Duitsland, was een heel lang fietspad door het bos, echt fantastisch mooi. Hulde voor de route maker Ernst, ik genoot met volle teugen. Ik had ook het gevoel nu een beetje op reis te zijn. Van Duitsland, ging het richting Venlo. Het begint nu wel voelbaar te worden. Ik heb pijn in de spieren boven mijn wreef, voor mijn schenen. Dat begint echt te zeuren en lijkt een blessure te gaan worden. Dat maakt me wat angstig. Als het echt pijnlijk word en ik kan het geen rust geven, dan moet ik stoppen en lang ook. Onderweg klik ik de voet los en beweeg mijn voeten omlaag en omhoog ten opzichte van mijn been. AUW! Riep ik uit. Shit, dat doet pijn.
Ik heb daar ooit eerder eens pijn gehad, en dat was bij de 220km tocht. Die komt op na lange tijd en zo ook nu. Kwestie van training. Nu dus aan het overbelasten…
Ik passeer de volgende stempelstop. Oirlo. Snel een selfie maken en verder. Niet pauzeren. Hop hop. 300km. Eerder niet.
Die pauze bij 300km is echt wel een hele opgave om het tot dan uit te stellen. Het gaat niet zo snel meer, de pijn wordt erger en ik rijd gemiddeld nog maar 27 a 28 en krijg het zwaar. Ik wil niet stoppen, ik had mij 300km tot doel gestelt. Maar zonder rust wordt het een blessure misschien en dan ben je nog verder van huis.
Ik ga toch door , en nader de 300. Er doemt een bankje op. 294km op de klok. JA! Het mag! Ik stop.
Dan plof ik neer op een bankje. Aaaauuuwwwww…. Aauw. Auw.
Ik ga ronde bewegingen maken met mijn voet, probeer het wat te masseren, en wat rek en strek. Verder voel ik mij eigenlijk nog prima, beetje de rug ook wel, maar voornamelijk dit.
Ik beweeg en masseer en gewoon even zitten. Even bellen met het thuisfront. Ze maken zich zorgen. Maar staan wel verstelt, nu al 300km?
Ik spreek met mijn vriendin en mijn dochtertjes komen ook even aan de telefoon. Dat is even zwaar, ik zou nu toch best graag even lekker thuis zijn.
Gelukkig is er nog steeds sprake van veel zin om te fietsen. Na even gesproken te hebben aan de telefoon word ik weer onrustig, we moeten verder. Ik wil weer fietsen. De avond valt. Er komen nu berichten binnen. Flepper vraagt wat ik ga doen. Je gaat toch wel even slapen? Hoe voel je je?
Mijn vriendin begint berichten te sturen dat ze zich zorgen maakt. Ze wil niet dat ik ergens buiten slaap. Doorfietsen zonder te slapen? Niet doen!
Ik informeer ze beiden dat ik toch denk dat ik gewoon doorga. Ik voel mij goed en heb er zin in. Na de rustpauze, is de pijn wat weg en lijkt het niet elke 50km erger te worden. Als ik heuvels op moet, trap ik het omhoog met alleen links. Ik ben nu zover dat ik richting Zeeland ga. Een hele lange route van Oost naar West. Ik was al gewaarschuwd, vul alles aan, want langs het kanaal ga je niets tegenkomen. Ik vul de bidons af en na Helmond ergens, zie ik een MacDonalds. Daar maar even een groenteburger menu naar binnen stampen en de nachtkledij aan doen.
Ik zet brutaal mijn fiets binnen. Die ga ik daar niet voor de deur zetten. Vervolgens het menu naar binnen gestauwd, onderwijl met volle mond pratend tegen een man die tig vragen had over de tocht, wat ik aan het doen was, en maar verbaasd was over de exercitie om 600km achter elkaar door zonder slaap te gaan rijden.
Toen de extra kleding uit de tas gehaald en aangetrokken. Waarom zit alles onder de poeder? Oh no… Dat bakje met de bidon poeder is open gegaan en alles zit onder. Uitkloppen die hap. Ik sta daar buiten alles uit te kloppen en die man loopt naar buiten en zegt lachend ‘Ben je er nou nog?’
Hij wenst mij succes en ik ga op pad. Dat is even anders. Het is nu pikdonker en ik fiets langs een kanaal waar werkelijk geen einde aan komt.
De kilometers gaan langzamer in het donker. Waar ik overdag van baalde was nu eigenlijk wel welkom. Alle fietspaden in de buurt van bomen lagen onder de takken en bladeren en als een oud Commodore64 spel moet je naar links en naar rechts om alles te ontwijken. Dat houd je lekker bezig op die lange einden.
Dan kom ik in level 2: Het zit vol met kleine vliegjes, dus er komt een regen van die beestjes tegen je hoofd aan en dat wil je niet in je ogen hebben, dus je moet je hoofd iets schuin naar beneden doen. Toch gaat het wel snel, het zijn rechte paden en dat schiet goed op.
Inderdaad je komt echt niets meer tegen. In het donker kun je niet meer lekker om je heen kijken, dus het wordt een stuk saaier. Je komt niemand meer tegen en bij elke auto is het oppassen, je weet van het nachtelijke verkeer niet of ze nog wel helder zijn. Ik rijd vervolgens door mooie natuur heen. Het is aarde donker door de bossen, links een gravel autopad en rechts een fietspaadje. Zoals je ook veel ziet op de Veluwe. Helemaal alleen, en soms vergezeld door de geluiden van een nachtegaaltje.
Het is middernacht, 340km gereden. Goed over de helft, en het gestelde doel was gewoon niet haalbaar. Met die storm tegen de hele dag, zo’n 300km tegen is het ondoenlijk om dit met 14 a 15 uur te halen.
Ik lig nog steeds voorop en voel mij heel goed. Ik voel mij kwiek en de spierpijn boven mijn wreef is stabiel, het wordt niet echt erger. Ik ben er gerust op, dit ga ik uitrijden, in een keer. Nu alleen nog zien of ik moe ga worden en de drang naar slaap weg kan houden. Het is tenslotte pas middernacht.
Ik rijd over landerijen en zie hier en daar in het donker een huis links of rechts, met de buitenlampen aan. Daar liggen mensen te slapen, lekker warm, onder de wol. Benijdenswaardig
De omgeving is hier mooi en helaas zie ik er niets van. Ik vind het wel sfeer hebben. Ik rijd nu al 12 uur alleen.
Hier naar rechts! Zegt de Garmin ineens. Wat? Nee…. Naar rechts? Zie ik het niet goed? Er is daar niets. Stoppen. Kijken. Nee. Bos. Ik zoom uit. Wat DOET dat ding. De route houdt ineens op en hij laadt een rechte lijn zien direkt naar Overveen. Ik voel tintelingen door mij heen. Nee. Dit kan niet. Mijn prestatie wordt nu verknoeid door de K^*%@# ding! Ik laad de route opnieuw in. Dat duurt weer 15 minuten. Tergend langzaam. Ondertussen rijd ik langzaam verder in de richting die mij logisch leek. Ah, hij pakt de route op. Dan zegt ie uit koers. Hij bakt er niets meer van, valt ineens uit en plop. Scherm zwart. Weer stoppen. Ik zet hem weer aan. WEER de route in laden. Dit gaat niet goed komen. Ik voel de woede opborrelen. Dit trek ik HEEL slecht. Die vervloekte Garmin.
Ik sta op het pad en de teleurstelling breekt door. Dit meen je niet. Verslagen sta ik daar. Garmin nog een keer proberen, daarna mijn mobiel met GPS app. Alleen die hoes krijg ik niet op het stuur.. Dan zie ik een licht opdoemen. Er komt iets aan op het pad en het maakt geen geluid. Een randonneur! De nummer 2. Ik weet niet meer hoe hij heet, maar hij had toen op de dijk de kopgroep laten gaan, ik haalde hem toen in toen ik de kopgroep weer in moest halen na het halen van mijn kleding in Almere.
We rijden samen op. Ik kan zo in elk geval verder, dan komen we bij een stempelstop. Baarle Hertog. We maken een Selfie en houden daarna een stop, want hij moest even wat eten. Ik gebruik die tijd om mijn mobiel te pakken en die GPS app te proberen.
De foon in de hoes gedaan, maar nu kan er geen lader in. Ik probeer een gat te maken in de hoes, lukt niet, spul is te sterk. NNNgggNGNGrrrggg!!!! Ja. gelukt.
Gauw telefoon erin, laderkabel er in en app geladen. Mooi! Kijken of dit goed werkt.
Dan vertrekt hij en op het moment dat we opstappen, en weg gaan floept het voedingskabeltje eruit. NEE!!
Snel, de telefoon eruit, en opnieuw in de hoes doen. Ik krijg die foon er met geen mogelijkheid uit, het zit ZO strak.
Dan geef ik het bijna op. Ik breek. Wat een bak ellende. Hij fietst door en ik kan het hem niet kwalijk nemen, zijn rit gaat door.
Ik stamp op de grond, rukkend aan die telefoon die niet uit die verdomde hoes wil. Daar gaat mijn 'pole position'.
Ondertussen komt er nog een randonneur voorbij. En nog een.
Ik sta daar, kokend van irritatie en woede. Ik sta daar te vloeken en te tieren midden in dat dorp. NEE ! Nee! {@#$@*!#^ Scheldwoorden salvo * #%#$$^%@}
Als dat een christelijk dorp is, dan zijn er een hoop mensen geshockeerd om 2 uur ’s-nachts.
Bij deze Mijn excuses.
Dan doe ik het hoesje op zijn kop, dat gaat beter.
Ik stap weer op en ben weer op weg. Dan zet ik flink aan en ben snel weer bij mijn metgezel en nog een andere randonneur, Rutger. Ik ben weer in de gelegenheid mijn eigen tempo te rijden omdat ik weer een werkende navigatie heb.
Mijn metgezel stelt voor dat ik met Rutger mee zou gaan, die echt op een hoger tempo fietst. Hij vindt het geen punt, maar ik ben hem erg dankbaar voor de hulp zover en wil zeker weten of dat okay is. "Geen punt, ik fiets graag op mijn eigen tempo en jij moet lekker verder gaan met hem" zegt hij. Dus Rutger en ik gingen verder.
Later halen we later die andere randonneur weer in.
Ik kijk op de klok. Half 3. Dit gedoe heeft mij zeker een uur gekost. Zonde. Jammer.
Echter, het fietsen met Rutger is wel weer heel fijn. Het is een stuk gezelliger en zo nu en dan een praatje doet goed. Ook het tempo ligt lekker hoog. We wisselden elkaar af en dat schoot lekker op. Om en om op kop stampen we door. Iets na half 3 stoppen we even bij een snackbar die nog open is, en zo kunnen we wat dringende dingen halen en de bidons vullen want de komende uren tot Hoek van Holland zullen we niets meer tegen gaan komen.
De uren erna tikken we de kilometers weg.
We rijden nu al tijden door een natuurgebied, veel bos. Ineens horen we allemaal meisjes stemmen en kijken links van ons terwijl we over het lange pad koersen. Er zitten daar 10 meisje in de berm, in de middle of no where. Lachend roepen ze gedag.
"Hallucineer ik nou Rutger, of zaten daar meisjes in de berm, midden in het bos?" We moeten er om lachen. Wat bizar!
Zo rond de zonsopkomst, bij vijven zitten we al in Zeeland. Het wordt nu aan de horizon een tikje lichter.
Ik begin het nu wel echt overal te voelen. Rutger is ook niet jofel meer. Hij vertelde dat de ochtend en de middag echt een aanslag is geweest. De regen en de stormwinden tegen, zo’n 300km lang maakt het een extra barre tocht die zwaar uitvalt. En het is al zo zwaar.
Samen fietsen is wel lekker motiverend, gezellig en we houden zo de flow er goed in.
De telefoon met de GPS app doet het goed, maar ik moet steeds weer rommelen als we over kleine steentjes hadden gereden, het zit natuurlijk niet zo goed. Het duurde lang maar de 400km zit er nu dik op. Het wordt te overzien.
De nacht is nog lang niet voorbij, maar het schiet op. Zodra de resterende kilometers in de honderd-zoveel zit, dan krijg je het gevoel dat het haalbaar gaat zijn.
Mijn Garmin smart watch licht op. “Beweeg!” stond er op het scherm. "JOH! Grappenmaker!"
Als dit niet goed genoeg is voor je dan sorry, maar meer heb ik niet in mijn mars.
Nu richting Goes, en dan hoeven we alleen nog maar omhoog en is het niet zover meer ik kreeg daar wel energie van. Het is te overzien.
Dat is wel grappig, want buiten deze context, van Goes naar Overveen, zou ik als een hele opgave zien En nu denk ik, "Vanaf Zeeland alleen nog even omhoog en dan zijn we er".
Het begon licht te worden en dat was wel leuk, want Zeeland konden we goed van genieten. Ik ben hier zelden in mijn leven geweest en ik vond het opvallend mooi. Echt een keer inplannen om eens een kleine vakantie naar toe te gaan.
Goes duurde lang en vanaf Zeeland begon ik echt wel moe te worden. Moe in mijn benen, pijn in de knieen, de bovenbenen begin ik te voelen, enkels, maar wat mij echt zwaar werd was de rug en het zitten in het zadel. Het is lastig te verteren. Ik moet vaak gaan staan, de rug strekken. Ik moet vaak verzitten, beetje meer naar links of rechts, beetje meer naar achter. De tijdrit houding, handen in de beugels, handen op de hoezen, het afwisselen volgen elkaar steeds meer op. Rutger lijkt er iets minder last van te hebben.
Goes komt dichterbij. De tijd die het nu kostte om de volgende plaatsen te bereiken wordt steeds langer. Het is nog zo lang.
"Hee, Goes staat op de borden. Yes!"
Vanaf Goes, hebben wat meer de wind in de rug, alhoewel hij aardig is gaan liggen. Dat zal je dan weer zien.
440km. Oei. Dus nog dik 160 te gaan. We houden elkaar zo goed op de been. Wisselen om en om positie en gaan maar door.
De pijnen groeien en ik zie ook bij Rutger dat het allemaal meer begint te spelen.
Eindelijk, We passeren Goes. Een fijne mentale overwinning: We gaan nu alleen nog maar omhoog. Het is nog 150 killometer, we mogen gaan aftellen.
Door rijden weer. Het tempo ligt duidelijk lager, het is nu echt een moeten geworden. Want het prettige tempo is gewoon niet meer haalbaar, bij beiden niet. De lol is er nu ook wel vanaf. We willen nu graag arriveren.
Een glas koude Jus d'Orange in Loetje. Daar kijk ik naar uit.
Ho! Wilhelminadorp! Volgende stempelpunt, of eigenlijk selfiepunt. We maken de selfie en gaan weer verder. We zaten nu in de modus van doortrappen en kijken hoe ver we kunnen komen nu.
Een mooi pauze moment zou de pont bij Maassluis zijn. Dit lijkt maar door te duren, dit stuk duurt gevoelsmatig het langst. Er komt geen eind aan en we hebben ons als doel gesteld, niet eerder pauzeren dan de pont. Dit lijkt eigenlijk een te zware opgave. In elk geval voor mij, want het begint nu toch wel echt op te spelen. Ik denk dat ik nog geen 2 minuten normaal kan zitten in een houding zonder alweer te zoeken naar een andere houding.
Het idee van Rutger was, een goed ontbijt, ergens na de pont. Dan gaan we onze wegen scheiden want ik zeg hem dat ik door wil gaan en niet ergens gaan zitten. Dan heb je echt geen zin meer om verder te gaan.
Het is weer licht en eerder had ik nog geen behoefte van slaap gevoelt, nu we zo die lange stukken rijden in Zeeland en dan in die tijdrit houding voel ik mijn ogen zwaar worden. Tsja, die hanghouding geeft je dat gevoel, Dus ik heb mijzelf opgelegd die houding niet meer te nemen. Dat is ietsje te relaxed nu
Dus nu alleen nog wisselen op de hoods en de beugel. Maassluis lijkt maar niet dichterbij te komen.
De blikken op oneindig, verstand op nul, en blijven trappen.
Na tergend lange stukken die normaal vast niet zo lang lijken, komen we eindelijk in de buurt van Maassluis.
Nauwelijks kan ik nog afstappen. Als een kreupele strompel ik naar het betaal automaatje om een kaartje te kopen. Eindelijk even rust. De pont was aan de overkant. Ik ben de reepjes en de gel aardig zat. Dat is ook de reden dat Rutger een echt ontbijt wilde hebben.
Maar hij was overstag, we zouden in Hoek van Holland iets te eten halen en toch verder fietsen. Hij is bang voor hetzelfde. Na het goede ontbijt wordt het alleen maar lastiger om het af te maken.
Bij Hoek van Holland vinden we een Albert Heijn, en halen we broodjes en wat drinken. We komen iemand tegen die net terugkomt van een fiets vakantie ( en zoals ik lees in een eerdere reactie, is dat een Fiets forum bezoeker ). We staan even te kletsen over de tocht en zijn vakantie.
Hij vraagt hoe ver onze tocht is.
"600km."
“Oh, dat is te doen” zegt hij.
“Ja, in een keer, achter elkaar”
“Wat!?”
“Ja.. Maf plan. Mee eens
Na deze leuke ontmoeting, stappen we weer op. Nou ja, ik moet mij op mijn fiets hijsen.
De laatste loodjes, zeggen we tegen elkaar.
Vanaf daar wordt de route wel heel erg mooi. Na Scheveningen, wat ook weer eindeloos leek vanaf Hoek van Holland, worden we energiek van de mooie route door de duinen, helemaal omhoog naar Zandvoort en daarna richting Overveen.
Het is tjokvol met wielrenners en recreatiefietsers en wandelaars. Het was mooi weer aan het worden en flink zonnig. Dat doet ons erg goed en het tempo gaat weer een stuk omhoog.
Onderweg halen we een wielrenner in die vervolgens achter ons gaat hangen. Hij is benieuwd naar onze rit. We raken aan de praat en hij staat verstelt van de opgave van 600km rijden zonder slapen. We fietsen door de glooiende duinen en het tempo komt weer flink op gang, nog een kilometer of 50 a 60 en dan zullen we aankomen in Overveen. Rutger krijgt op een of andere manier nog flink de power in de benen en langzaam lopen ze uit op mij. Ik zak terug in snelheid.
De laatste 10km kan ik ook weer wat aanzetten en gooi het tempo weer wat omhoog. Dan doemt Overveen op. Het komt in zicht. Het gaat gebeuren!
Ik word licht emotioneel, alsof er tranen zullen komen en het los zou barsten. Het is gelukt, ik heb het gedaan!
Ik sla af en zie de achterkant van Loetje al en besef dat het nu echt is gedaan. Het zit erop. Met grote triomf fiets ik de laatste meters en rijdt het terrein op.
Het terras zit al aardig vol met mensen, waaronder een grote groep wielrenners. Ik kan maar amper van de fiets afstappen en loop naar binnen, daar zit Ernst en de dame die er ook bij het vertrek was en natuurlijk Rutger. We worden op de foto gezet door Ernst. "Jullie zijn de eerste twee, gefeliciteerd!" "Dit was heel zwaar, knap gedaan van jullie!. "Een aantal gaan het mogelijk niet redden binnen de tijd" vertelt Ernst ook nog. De storm gisteren maakte dit tot een lastige BRM 600, dat was wel duidelijk.
"Wow. Het zit erop!" Ik moet de bewijzen nog even leveren. De selfies, van mijn toestel en later van Rutgers toestel, omdat ik mijn telefoon niet meer kon gebruiken daar die in die hoes gepropt zat. Ernst was overtuigd. Gefeliciteerd! De medaille werd overhandigd. Vol trots keek ik naar de medaille. Heftig. Dat is was het was, heftig.
Maar wat een ervaring!
Zoals Pippie al zei: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.
En zo geschiedde.
Vrijdagochtend. Ik heb de afgelopen week wat spullen besteld, 2 Topeak tassen, wat reepjes en gel, Chamois creme, en 2 binnenbandjes.
Voor de rest de boel verzameld en zo goed mogelijk mij geprobeerd voor te stellen wat ik nodig zou hebben en wat ik echt weg kan laten.
Ik heb veel gereisd en mijn motto is, neem zo min mogelijk mee, Travel light, zoals men zegt.
Ik scoor op het laatst nog een universeel houdertasje voor mijn mobiel, als backup GPS.
Dankzij het Fiets forum heb ik een paar goede tips gehad, van de bekende veelrijders hier. Heel erg bedankt daarvoor!
Het is zo fijn dat je even iets kan posten en in een paar minuten soms al heb je een antwoord.
Ik besluit bepakt naar het werk te gaan, en dan na het werk door naar Overveen.
Ketting gesmeerd, bandjes op spanning, ik heb er zin in!
Nu rustig naar het werk fietsen, ik heb geboekt in het Loetje hotel zelf in Overveen.
De fiets kon daar in een afgesloten ruimte staan. Het bleek dat die ruimte inderdaad wel afgesloten werd, maar het was een buiten ruimte, een kwaadwillende zou hem over het hek kunnen tillen.
Het zit me niet lekker.
’s-Nachts schrik ik wakker. Mijn fiets! Zou ie er nog staan. Hmpf.
Je moet slapen. Het is 4:00. Ik draai me om en blijf er aan denken. Ja, ik herken dit.
Er is maar een ding mogelijk als je nog wil slapen.
1 minuutje later, sta ik in mijn fietsbroek buiten en tuur over het hek. Ik zie de Colnago nog staan. Gelukkig. Gauw er weer in.
Dan lig ik nog een uur wakker en val gelukkig weer in slaap.
Een aantal keer word ik wakker van de storm. De wind suist om het hotel heen en de regen tegen de ramen slaan.
Dan is het tijd, de dag is aangebroken!
Ik stap uit bed en doe de gordijnen open.
NEE! Nee…..
Het is guur buiten, alles nat, het regent en waait hard. De tourtocht wordt inderdaad een expeditie.
Toch vind ik het niet zo erg. De uitdaging is nu des te groter.
Ik plak tape onder mijn schoenen op de ventilatie gaten, zodat ik niet na 10 minuten al doorweekte schoenen en sokken heb.
Ik prop het ontbijt naar binnen, ik zie de eerste randonneurs al zitten en er druppelen zo nu en dan nog een paar binnen.
Dan na het ontbijt loop ik naar de restaurant ruimte Ik ontmoet Waterkip en maak een praatje. Ik ken verder niemand.
Ik observeer het randonneur gespuis. Wat voor mensen zijn het? Hoe zien gekken eruit die met dit weerk zo’n monster rit gaan doen?
Voor mij zijn het nu al bikkels. Velen hebben dit al (veel) vaker gedaan en staan er nu weer. Storm en regen of niet, ze gaan er voor. Mijn respect hebben ze!
Het restaurant is nu aardig vol met mensen, velen dik gekleed en het is af te lezen van de gezichten. Dit wordt zwaar.
Buiten regent het nog en de wind gooit de bladeren en de takken door de straat.
Het moment is daar, weg aan naar buiten. Ik voel het in mijn buik. Daar gaat ie dan. Deze waanzin gaat beginnen.
Ik moet nog wat uit mijn achtertas hebben en wanneer ik naar buiten wil rollen is iedereen ineens weg. Dat was wel heel plotseling.
Snel stap ik op.
Dan de eerste beginnersfout: Ik zet mijn Garmin aan en start de route. Dan begint ie te berekenen. Na 1 minuut is ie pas op 3%!
Oh nee! Dit duurt straks 10 a 15 minuten voor ik pas de route kan volgen!
Er was net een fietser vertrokken dus ik besluit daarheen te fietsen en als de Garmin het op pakt, kan ik eventueel er voorbij, ik wil wat harder namelijk. Het laden blijft maar duren en op een gegeven moment worden we ingehaald door een rappe fietser met een baard en kneiters van benen. Ik ga mee en samen fietsen we op naar de pont. We maken onderweg even een praatje.
Hij heette Mano, het was een super randonneur, die zich ook opmaakte voor PBP.
Ik was van plan mee te fietsen met de kopgroep, zolang dat goed voelde en mij niet teveel inspanning zou kosten om dan eventueel later af te zakken en mijn eigen comfort zone aan te houden, als ik zou voelen dat het mij teveel moeite kostte.
Bij de pont is iedereen bij elkaar en zo vertrok de hele groep alsnog gezamenlijk van de pont.
Dan begint het echt. De groep zet aan en iedereen is nog bij elkaar. de lange afstanden over de fietspaden worden weg getikt en met de wind in de rug vlot het aardig en rijden we noordwaarts. Het regent een beetje maar niet echt hard. De tape op mijn schoenen doet zijn werk, alles is lekker droog. Ik realiseer mij dat dit anders wordt, maar geniet van het nu. Met zorgen komen we niet verder. Ik laat het over mij heen komen.
"Ben jij Blurg?" Vraagt iemand die naast mij komt fietsen. We praten over de rit en de historie. Dus jij begint met een 600km? Er zijn ook nog kortere varianten he, zei hij met een lach. Ja, lach ik, maar ik hoorde er pas 2 weken geleden over randonneursritten. Hij vroeg naar mijn strategie.
Mijn strategie, zou zijn, zoveel mogelijk fietsen voor de avond valt. Ik ben bang voor het moment dat middernacht is, je gevoelsmatig er al aardig doorheen zit nog 300 moet en al flink moe bent. Dan komt, zoals iemand mooi verwoordde, de werkelijkheid hard binnen vallen.
Het meest bang was ik voor het mentale. Verder ook wel over eventuele pijnen, aangezien ik slechts ervaring heb met een derde van deze afstand.
Ik leer de gedragingen van de groep. De tekens van als er een paaltje staat, er opkomend verkeer komt. Voor! Achter! Ah, die ken ik.
Dan het handje wat van buiten naar binnen beweegt, dat betekent dat er iets aan de zijkant zit en je naar het midden moet.
En dan de formaties, schuin achter elkaar in het wiel rijden. Ik voel mij een nieuweling tussen deze spierbonken. Ik probeer zoveel mogelijk op te steken van de groepsgedragingen. Maar niet iedereen rijdt even vriendelijk. Soms wordt ik uit de formatie van mijn plekje gedrukt. Mokee. Dan niet. Ik schuif dan maar wat op.
Deze stempelstop is alvast binnen. Maar dan begint het. Ik stap iets te laat op de fiets en de kopgroep is weg. Ik stap op, de ligfietser en Mano zijn ook net te laat.
Ook Mano en de ligfietser gaan de weg weer op en stop gauw de stempelkaar weer in het tasje en stap op de fiets.
De kopgroep wordt al klein en is ver weg en Mano en de ligfietser zitten zo’n 100m voor me. Oh no…
We gaan de dijk op en ja hoor, daar begint het. We zakken nu van het noordelijkste puntje naar beneden.
Dit was mijn tweede fout. Ik had klaar moeten staan. Hoe haal ik in godsnaam in mijn eentje die groep weer in, die al behoorlijk het tempo erin heeft. Vol in de wind, zonder mogelijkheid om in het wiel te rijden van iemand.
Dan maar proberen Mano in te halen, maar dat blijkt onmogelijk. Die loopt alleen maar verder uit, evenals de ligfietser overigens, die flink in het voordeel is met zulke wind tegen. Mano het monster trapt ongelovelijk hard en is na niet al te lange tijd bij de groep. Wat een superpower!
De Ijsselmeer dijk, vanaf Schardam zuidwaarts is nu een hel. De ligfietser loop ik nu langzaam op in, de groep is nog ver weg.
Ik realiseer mij, als ik nu alles ga geven dat ik het straks niet meer trek. Er zit nauwelijks 50km op.
Echter, als je weer bij de groep bent, kan je op adem komen. Ik zet verder aan. Ik MOET. Het MOET gewoon. Ik vind het geen keuze.
Ik zet aan, de inspanning stijgt, de wind en regen knalt om mijn oren. Doorstampen. Ik zie dat het vermogen zo tussen de 250 en 300W zit.
Dit is niet handig, maar je wordt straks beloond. Het kost mij een minuut of 15 a 20 denk ik en ik ben weer bij de groep. Wow, done it!
Ik kan een beetje op adem komen en sluit me aan in het peloton. We rammen door de wind en het is op sommige stukken echt bizar, enorme rukken aan de fiets en vooral met die velgen bij mij is het soms een kunst dat ding recht te houden. Ik kom weer rustig aan bij maar heb moeite met deze omstandigheden. Het is echt aanzetten, aanpoten, doorzetten en bikkelen. De paden liggen vol met takken en bladeren en soms enorme takken waardoor we naar de zijjkant van het pad moeten wijken. Ik doe professioneel mee en geef de renners achter mij ook de tekens die ik vandaag geleerd heb en roep mee als er een auto komt.
De groep is in goede stemming en ik vermaak me eigenlijk prima. We roepen overdreven HoooooHOOOO! Als er iets aparts gebeurt
Ik zie onderweg hoe sommige fietsers steeds de kop pakken en dan na een tijdje wind te hebben gevangen zich naar achter laten zakken.
Nadat ik dat een beetje heb gezien zet ik zelf de stap en wil naar voren rijden. Ik ben weer aardig bij getrokken en ik vind dat ik mijn aandeel ook moet gaan leveren. Sommigen van die groep zitten echt vaak vooraan, wat een bikkels zijn dat, onder hen, uiteraard ook weer Mano.
Ik heb bewondering voor hun. Ik voel me best wel cool dat ik er nog bij rijd.
De tape werkt niet meer, en de sokken en schoenen zijn nu compleet doorweekt. En dat al aan het begin. Dat moet je negeren. Er is niets aan te doen.
Het landschap trekt aan ons voorbij, ik zie geen enkele fietser valt mij op. Welke idioot gaat dan ook fietsen met dit weer?
Vervolgens besluit ik mijn aandeel te leveren en een stuk boven Broek in Waterland fiets ik naar voren.
Daar gaat ie dan. Ik zit er voor en WOESJ. Wat een weerstand. Het vermogen moet nu stijgen om dit aan te houden maar het gaat goed. Uiteindelijk houd ik het aan, bakken wind in mijn bek, zoals ik altijd zeg
We rijden door het prachtige stuk door Broek in Waterland, zo naar beneden naar Amsterdam, bovenlangs, zo richting het Ij bij de Maxis.
Dan komt Theo naast mij rijden. He, ben jij Blurg, die pas een half jaar fietst? Dat gaat lekker man.
Ja, zeker! Maar dit ga ik zo niet volhouden hoor, ik moest net 300W trappen en dat kan ik best een tijd, maar niet nog 530km. Hoe gaan jullie dat volhouden man? Riep ik verbaasd. Maar gelukkig zo bleek, deden ze dat alleen met deze enorme tegenwind om dat maar gehad te hebben. Zo doen we dat niet de hele rit hoor.
Dit was voor hun ook niet al te makkelijk, zeker niet de mensen die het vaakst de wind vangen.
We spraken over wat renners, en Theo vertelde me dat sommigen na de 200km pas echt goed op dreef komen. Oh my….
Bij Amsterdam komt de wind in de zij, ik voer de groep nog netjes aan, over de lange paden richting Muiden, naar Muiderberg tot aan de Hollandse Brug.
Daar besluit ik even een eind naar voren te fietsen, Mijn vriendin heeft een shirt deze klaar gelegd bij een restaurant in de havenkom van Almere, die was ik vergeten kwam ik achter.
Ik meld me even af en zeg tot zo en trap door, en raas over de dijk naar Almere-Haven en pik het shirt op bij het restaurant. Dan snel in de waterdichte tas doen en weer in de buitenzak. Ik zie de groep al komen. Hmmz, schiet op!
Roets roets en weer gaan. Op de dijk zie ik dat ze echt ver zijn en besef me dat dit het wel eens zou kunnen zijn voor wat betreft de kopgroep. De wind is deels mee maar vooral van zij en ik word aardig omver geblazen. Weer aanzetten en hard ook, want het komt anders niet goed. Ik zie dat er al een wielrenner buiten de groep is gevallen en het niet meer bijhoudt. Ik loop zo te zien wel in, maar dat is in het begin lastig te zien. De wind raast als een malle over de dijk. Verdomme, aanzetten! Stampen! Bij de Stichtse brug ben ik weer bij het peloton. De golven naast ons slaan flink op de rotsen en ver daarover.
Na de Stichtse brug, vangen we de heftigste wind tot vandaag, volledige zijwind. Twee wielrenners lachen mij uit om de velgen. Goede uitvinding joh, echt handig! Goede keuze! Roepen ze. Ik lach maar wat mee. Ze lachen zelf niet. O. Beetje geiiriteerd misschien door de omstandigheden?
We gaan verder, het is echt afzien. Dan na de bocht stoppen we allemaal even. Dit was echt zwaar. We houden even een korte stop voor we verder gaan naar Nijkerk. De kopgroep beult maar door.
Van Nijkerk, over de mooie landerijen rijden we richting Voorthuizen. Dan besluiten ze een stop te gaan doen om te eten. Ergens rond Driedorp denk ik, vonden ze een eet tentje. Hmm. Ik wilde doorgaan. Ik had mijzelf voorgenomen de eerste 200km gewoon niet te stoppen. Dan heb ik er namelijk al een derde opzitten.
ik excuseerde mij van de groep, en gaf aan dat ik zelf liever verder reed. Je moet lekker je eigen gang gaan, als je nu verder wilt, gewoon doen hoor.
Okido! riep ik. Tot later dan, ik zie jullie later wel weer als ik op krachten moet komen. Dat denk ik niet! riep hij.
Geen idee, we zullen zien hoe lang het goed gaat. ik roep gedag en ga verder. Wat vreemd, na een paar uur ben ik ineens alleen.
Inmiddels had ik wel ervaring met de Garmin en dat ie de route goed volgt. De kaart van die Garmin is echt wel slecht. Contrasten en kleurstelling, erg onduidelijk. Hij doet het volgen van de route wel goed, en ik heb het hercalculeren uitgezet. Het is het beste de route zelf terug te zoeken.
Daar rijd ik dan alleen, ik pak een tempo wat lekker voelt en check de hartslag. Ah, 110 bpm, dat is lekker laag. Dat houd ik een tijd aan. Ineens ben ik in Stroe, de eerste vrije controle. Ik zet mijzelf op de kiek bij het bord en ga direct verder.
Ondertussen kom ik de lig fietser weer tegen en een van de wielrenners. Zij hebben geen stop gemaakt en liggen nu vooraan. Ik fiets even mee op maar besluit toch het tempo wat hoger in te zetten, dat voelt beter. En dan ben ik weer alleen. De diverse landschappen gaan aan mij voorbij.
De wind is nog steeds hard en kost veel energie omdat telkens weer de baas te zijn en mij niet weg te laten zakken onder de 23km/h.
Het weer lijkt iets beter en na een tijdje houd ik een stop onderweg in de mooie natuur richting Renkum. Ik ben ook een Warenhuis in gegaan om wat universele kruipolie te scoren. De ketting klonkt niet lekker. Ggggrrrrk grrrrkkk grrrkkk. Dat is niet lekker omdat nog 450km te horen.
Even verderop in het bos stop ik even en kleed me om, lange kleren uit en droke sokken aan. zet mijn schoenen open en klik weer in de pedalen en ga op pad. Lekker wat droger spul aan en nu droog fietsen hoop ik!
En ja hoor, na 45 minuten barst er alsnog een bui los en ben ik weer zeiknat. Nou roep ik het uit. HOU OP! VERDO^$%#$%^$!!!! Stop eens!
Het moest droog worden in de namiddag. En dan die onophoudelijke wind! Stop gewoon eens! Laat mij met rust!
Balen. Weer doorweekt. Ik heb nu alleen de namiddag nog om het zaakje enigszins te laten drogen en dan gaan we de avond in. Dan droog ik niet meer verder op.. Het is niet anders.
Na een half uur breekt er dan eindelijk een zonnetje door en staat er alleen nog een stevige harde wind. Nou ja, alleen nog. Het is een behoorlijke storende factor.
Inmiddels wist ik al niet meer dat het anders kan dan al die wind in mijn bek.
In elk geval hoef je geen moeite te doen om zuurstof op te nemen, met die wind tegen wordt het met grote hoeveelheden naar binnen geblazen.
Ik zit rond de 180km en kom een Subway tegen. Ik had mijzelf opgelegd pas bij 200km te stoppen, maar dit is een mooie buitenkans. Liever een subway broodje dan eten bij de Mc Donalds. Dan weer op pad. Ik draai de weg op en zie twee volbepakte wielrenners aan komen rijden. Het zijn Erik en Richard. Ik spreek even met Erik. Richard lijkt er aardig doorheen te zitten. We fietsen even samen. We spreken even met elkaar over hoe het gaat. Heel apart is dat, zo ineens bekenden te zien in de verlatenheid, ver, ver van huis.
We fietsen even samen maar het tempo ligt wat uiteen en ik loop verder uit. Ik ben weer alleen. Nou ja, jammer dan. Wind nu van zij en deels tegen nog.
Het lijkt niet op te houden. Even later als ik achterom kijk zie ik de ligfietser weer achter mij, die loopt in. We glijden voort over de landerijen. Ik ben nog niet moe, alles voelt eigenlijk nog goed. De chamois creme doet zijn werking volgens mij ook goed. Ik heb nu mijn record verbroken, zoveel heb ik nog niet in een stuk gefietst, dat stond op 220km. Dan rijden we richting Nijmegen en begint het landschap te glooien en krijgen we een aantal bruggen. De ligfietser is nergens meer te zien. Dan gaan we, ik verplicht mijzelf niet meer op de kilometerteller te kijken voor de 300km. Ik wil gewoon over de helft zijn, en rap.
Geen idee of ik het nu goed verdeel, maar het voel nog niet verkeerd. In de avond leek de wind iets minder te worden en na Nijmegen ging ik Duitsland in. Dat voelde even heel vreemd. Alleen, avond wordend, niemand meer om mij heen. Voorop liggend. Het is geen race, dat weet ik, maar toch. Dat stuk in Duitsland, was een heel lang fietspad door het bos, echt fantastisch mooi. Hulde voor de route maker Ernst, ik genoot met volle teugen. Ik had ook het gevoel nu een beetje op reis te zijn. Van Duitsland, ging het richting Venlo. Het begint nu wel voelbaar te worden. Ik heb pijn in de spieren boven mijn wreef, voor mijn schenen. Dat begint echt te zeuren en lijkt een blessure te gaan worden. Dat maakt me wat angstig. Als het echt pijnlijk word en ik kan het geen rust geven, dan moet ik stoppen en lang ook. Onderweg klik ik de voet los en beweeg mijn voeten omlaag en omhoog ten opzichte van mijn been. AUW! Riep ik uit. Shit, dat doet pijn.
Ik heb daar ooit eerder eens pijn gehad, en dat was bij de 220km tocht. Die komt op na lange tijd en zo ook nu. Kwestie van training. Nu dus aan het overbelasten…
Ik passeer de volgende stempelstop. Oirlo. Snel een selfie maken en verder. Niet pauzeren. Hop hop. 300km. Eerder niet.
Die pauze bij 300km is echt wel een hele opgave om het tot dan uit te stellen. Het gaat niet zo snel meer, de pijn wordt erger en ik rijd gemiddeld nog maar 27 a 28 en krijg het zwaar. Ik wil niet stoppen, ik had mij 300km tot doel gestelt. Maar zonder rust wordt het een blessure misschien en dan ben je nog verder van huis.
Ik ga toch door , en nader de 300. Er doemt een bankje op. 294km op de klok. JA! Het mag! Ik stop.
Dan plof ik neer op een bankje. Aaaauuuwwwww…. Aauw. Auw.
Ik ga ronde bewegingen maken met mijn voet, probeer het wat te masseren, en wat rek en strek. Verder voel ik mij eigenlijk nog prima, beetje de rug ook wel, maar voornamelijk dit.
Ik beweeg en masseer en gewoon even zitten. Even bellen met het thuisfront. Ze maken zich zorgen. Maar staan wel verstelt, nu al 300km?
Ik spreek met mijn vriendin en mijn dochtertjes komen ook even aan de telefoon. Dat is even zwaar, ik zou nu toch best graag even lekker thuis zijn.
Gelukkig is er nog steeds sprake van veel zin om te fietsen. Na even gesproken te hebben aan de telefoon word ik weer onrustig, we moeten verder. Ik wil weer fietsen. De avond valt. Er komen nu berichten binnen. Flepper vraagt wat ik ga doen. Je gaat toch wel even slapen? Hoe voel je je?
Mijn vriendin begint berichten te sturen dat ze zich zorgen maakt. Ze wil niet dat ik ergens buiten slaap. Doorfietsen zonder te slapen? Niet doen!
Ik informeer ze beiden dat ik toch denk dat ik gewoon doorga. Ik voel mij goed en heb er zin in. Na de rustpauze, is de pijn wat weg en lijkt het niet elke 50km erger te worden. Als ik heuvels op moet, trap ik het omhoog met alleen links. Ik ben nu zover dat ik richting Zeeland ga. Een hele lange route van Oost naar West. Ik was al gewaarschuwd, vul alles aan, want langs het kanaal ga je niets tegenkomen. Ik vul de bidons af en na Helmond ergens, zie ik een MacDonalds. Daar maar even een groenteburger menu naar binnen stampen en de nachtkledij aan doen.
Ik zet brutaal mijn fiets binnen. Die ga ik daar niet voor de deur zetten. Vervolgens het menu naar binnen gestauwd, onderwijl met volle mond pratend tegen een man die tig vragen had over de tocht, wat ik aan het doen was, en maar verbaasd was over de exercitie om 600km achter elkaar door zonder slaap te gaan rijden.
Toen de extra kleding uit de tas gehaald en aangetrokken. Waarom zit alles onder de poeder? Oh no… Dat bakje met de bidon poeder is open gegaan en alles zit onder. Uitkloppen die hap. Ik sta daar buiten alles uit te kloppen en die man loopt naar buiten en zegt lachend ‘Ben je er nou nog?’
Hij wenst mij succes en ik ga op pad. Dat is even anders. Het is nu pikdonker en ik fiets langs een kanaal waar werkelijk geen einde aan komt.
De kilometers gaan langzamer in het donker. Waar ik overdag van baalde was nu eigenlijk wel welkom. Alle fietspaden in de buurt van bomen lagen onder de takken en bladeren en als een oud Commodore64 spel moet je naar links en naar rechts om alles te ontwijken. Dat houd je lekker bezig op die lange einden.
Dan kom ik in level 2: Het zit vol met kleine vliegjes, dus er komt een regen van die beestjes tegen je hoofd aan en dat wil je niet in je ogen hebben, dus je moet je hoofd iets schuin naar beneden doen. Toch gaat het wel snel, het zijn rechte paden en dat schiet goed op.
Inderdaad je komt echt niets meer tegen. In het donker kun je niet meer lekker om je heen kijken, dus het wordt een stuk saaier. Je komt niemand meer tegen en bij elke auto is het oppassen, je weet van het nachtelijke verkeer niet of ze nog wel helder zijn. Ik rijd vervolgens door mooie natuur heen. Het is aarde donker door de bossen, links een gravel autopad en rechts een fietspaadje. Zoals je ook veel ziet op de Veluwe. Helemaal alleen, en soms vergezeld door de geluiden van een nachtegaaltje.
Het is middernacht, 340km gereden. Goed over de helft, en het gestelde doel was gewoon niet haalbaar. Met die storm tegen de hele dag, zo’n 300km tegen is het ondoenlijk om dit met 14 a 15 uur te halen.
Ik lig nog steeds voorop en voel mij heel goed. Ik voel mij kwiek en de spierpijn boven mijn wreef is stabiel, het wordt niet echt erger. Ik ben er gerust op, dit ga ik uitrijden, in een keer. Nu alleen nog zien of ik moe ga worden en de drang naar slaap weg kan houden. Het is tenslotte pas middernacht.
Ik rijd over landerijen en zie hier en daar in het donker een huis links of rechts, met de buitenlampen aan. Daar liggen mensen te slapen, lekker warm, onder de wol. Benijdenswaardig
De omgeving is hier mooi en helaas zie ik er niets van. Ik vind het wel sfeer hebben. Ik rijd nu al 12 uur alleen.
Hier naar rechts! Zegt de Garmin ineens. Wat? Nee…. Naar rechts? Zie ik het niet goed? Er is daar niets. Stoppen. Kijken. Nee. Bos. Ik zoom uit. Wat DOET dat ding. De route houdt ineens op en hij laadt een rechte lijn zien direkt naar Overveen. Ik voel tintelingen door mij heen. Nee. Dit kan niet. Mijn prestatie wordt nu verknoeid door de K^*%@# ding! Ik laad de route opnieuw in. Dat duurt weer 15 minuten. Tergend langzaam. Ondertussen rijd ik langzaam verder in de richting die mij logisch leek. Ah, hij pakt de route op. Dan zegt ie uit koers. Hij bakt er niets meer van, valt ineens uit en plop. Scherm zwart. Weer stoppen. Ik zet hem weer aan. WEER de route in laden. Dit gaat niet goed komen. Ik voel de woede opborrelen. Dit trek ik HEEL slecht. Die vervloekte Garmin.
Ik sta op het pad en de teleurstelling breekt door. Dit meen je niet. Verslagen sta ik daar. Garmin nog een keer proberen, daarna mijn mobiel met GPS app. Alleen die hoes krijg ik niet op het stuur.. Dan zie ik een licht opdoemen. Er komt iets aan op het pad en het maakt geen geluid. Een randonneur! De nummer 2. Ik weet niet meer hoe hij heet, maar hij had toen op de dijk de kopgroep laten gaan, ik haalde hem toen in toen ik de kopgroep weer in moest halen na het halen van mijn kleding in Almere.
We rijden samen op. Ik kan zo in elk geval verder, dan komen we bij een stempelstop. Baarle Hertog. We maken een Selfie en houden daarna een stop, want hij moest even wat eten. Ik gebruik die tijd om mijn mobiel te pakken en die GPS app te proberen.
De foon in de hoes gedaan, maar nu kan er geen lader in. Ik probeer een gat te maken in de hoes, lukt niet, spul is te sterk. NNNgggNGNGrrrggg!!!! Ja. gelukt.
Gauw telefoon erin, laderkabel er in en app geladen. Mooi! Kijken of dit goed werkt.
Dan vertrekt hij en op het moment dat we opstappen, en weg gaan floept het voedingskabeltje eruit. NEE!!
Snel, de telefoon eruit, en opnieuw in de hoes doen. Ik krijg die foon er met geen mogelijkheid uit, het zit ZO strak.
Dan geef ik het bijna op. Ik breek. Wat een bak ellende. Hij fietst door en ik kan het hem niet kwalijk nemen, zijn rit gaat door.
Ik stamp op de grond, rukkend aan die telefoon die niet uit die verdomde hoes wil. Daar gaat mijn 'pole position'.
Ondertussen komt er nog een randonneur voorbij. En nog een.
Ik sta daar, kokend van irritatie en woede. Ik sta daar te vloeken en te tieren midden in dat dorp. NEE ! Nee! {@#$@*!#^ Scheldwoorden salvo * #%#$$^%@}
Als dat een christelijk dorp is, dan zijn er een hoop mensen geshockeerd om 2 uur ’s-nachts.
Bij deze Mijn excuses.
Dan doe ik het hoesje op zijn kop, dat gaat beter.
Ik stap weer op en ben weer op weg. Dan zet ik flink aan en ben snel weer bij mijn metgezel en nog een andere randonneur, Rutger. Ik ben weer in de gelegenheid mijn eigen tempo te rijden omdat ik weer een werkende navigatie heb.
Mijn metgezel stelt voor dat ik met Rutger mee zou gaan, die echt op een hoger tempo fietst. Hij vindt het geen punt, maar ik ben hem erg dankbaar voor de hulp zover en wil zeker weten of dat okay is. "Geen punt, ik fiets graag op mijn eigen tempo en jij moet lekker verder gaan met hem" zegt hij. Dus Rutger en ik gingen verder.
Later halen we later die andere randonneur weer in.
Ik kijk op de klok. Half 3. Dit gedoe heeft mij zeker een uur gekost. Zonde. Jammer.
Echter, het fietsen met Rutger is wel weer heel fijn. Het is een stuk gezelliger en zo nu en dan een praatje doet goed. Ook het tempo ligt lekker hoog. We wisselden elkaar af en dat schoot lekker op. Om en om op kop stampen we door. Iets na half 3 stoppen we even bij een snackbar die nog open is, en zo kunnen we wat dringende dingen halen en de bidons vullen want de komende uren tot Hoek van Holland zullen we niets meer tegen gaan komen.
De uren erna tikken we de kilometers weg.
We rijden nu al tijden door een natuurgebied, veel bos. Ineens horen we allemaal meisjes stemmen en kijken links van ons terwijl we over het lange pad koersen. Er zitten daar 10 meisje in de berm, in de middle of no where. Lachend roepen ze gedag.
"Hallucineer ik nou Rutger, of zaten daar meisjes in de berm, midden in het bos?" We moeten er om lachen. Wat bizar!
Zo rond de zonsopkomst, bij vijven zitten we al in Zeeland. Het wordt nu aan de horizon een tikje lichter.
Ik begin het nu wel echt overal te voelen. Rutger is ook niet jofel meer. Hij vertelde dat de ochtend en de middag echt een aanslag is geweest. De regen en de stormwinden tegen, zo’n 300km lang maakt het een extra barre tocht die zwaar uitvalt. En het is al zo zwaar.
Samen fietsen is wel lekker motiverend, gezellig en we houden zo de flow er goed in.
De telefoon met de GPS app doet het goed, maar ik moet steeds weer rommelen als we over kleine steentjes hadden gereden, het zit natuurlijk niet zo goed. Het duurde lang maar de 400km zit er nu dik op. Het wordt te overzien.
De nacht is nog lang niet voorbij, maar het schiet op. Zodra de resterende kilometers in de honderd-zoveel zit, dan krijg je het gevoel dat het haalbaar gaat zijn.
Mijn Garmin smart watch licht op. “Beweeg!” stond er op het scherm. "JOH! Grappenmaker!"
Als dit niet goed genoeg is voor je dan sorry, maar meer heb ik niet in mijn mars.
Nu richting Goes, en dan hoeven we alleen nog maar omhoog en is het niet zover meer ik kreeg daar wel energie van. Het is te overzien.
Dat is wel grappig, want buiten deze context, van Goes naar Overveen, zou ik als een hele opgave zien
En nu denk ik, "Vanaf Zeeland alleen nog even omhoog en dan zijn we er".Het begon licht te worden en dat was wel leuk, want Zeeland konden we goed van genieten. Ik ben hier zelden in mijn leven geweest en ik vond het opvallend mooi. Echt een keer inplannen om eens een kleine vakantie naar toe te gaan.
Goes duurde lang en vanaf Zeeland begon ik echt wel moe te worden. Moe in mijn benen, pijn in de knieen, de bovenbenen begin ik te voelen, enkels, maar wat mij echt zwaar werd was de rug en het zitten in het zadel. Het is lastig te verteren. Ik moet vaak gaan staan, de rug strekken. Ik moet vaak verzitten, beetje meer naar links of rechts, beetje meer naar achter. De tijdrit houding, handen in de beugels, handen op de hoezen, het afwisselen volgen elkaar steeds meer op. Rutger lijkt er iets minder last van te hebben.
Goes komt dichterbij. De tijd die het nu kostte om de volgende plaatsen te bereiken wordt steeds langer. Het is nog zo lang.
"Hee, Goes staat op de borden. Yes!"
Vanaf Goes, hebben wat meer de wind in de rug, alhoewel hij aardig is gaan liggen. Dat zal je dan weer zien.
440km. Oei. Dus nog dik 160 te gaan. We houden elkaar zo goed op de been. Wisselen om en om positie en gaan maar door.
De pijnen groeien en ik zie ook bij Rutger dat het allemaal meer begint te spelen.
Eindelijk, We passeren Goes. Een fijne mentale overwinning: We gaan nu alleen nog maar omhoog. Het is nog 150 killometer, we mogen gaan aftellen.
Door rijden weer. Het tempo ligt duidelijk lager, het is nu echt een moeten geworden. Want het prettige tempo is gewoon niet meer haalbaar, bij beiden niet. De lol is er nu ook wel vanaf. We willen nu graag arriveren.
Een glas koude Jus d'Orange in Loetje. Daar kijk ik naar uit.
Ho! Wilhelminadorp! Volgende stempelpunt, of eigenlijk selfiepunt. We maken de selfie en gaan weer verder. We zaten nu in de modus van doortrappen en kijken hoe ver we kunnen komen nu.
Een mooi pauze moment zou de pont bij Maassluis zijn. Dit lijkt maar door te duren, dit stuk duurt gevoelsmatig het langst. Er komt geen eind aan en we hebben ons als doel gesteld, niet eerder pauzeren dan de pont. Dit lijkt eigenlijk een te zware opgave. In elk geval voor mij, want het begint nu toch wel echt op te spelen. Ik denk dat ik nog geen 2 minuten normaal kan zitten in een houding zonder alweer te zoeken naar een andere houding.
Het idee van Rutger was, een goed ontbijt, ergens na de pont. Dan gaan we onze wegen scheiden want ik zeg hem dat ik door wil gaan en niet ergens gaan zitten. Dan heb je echt geen zin meer om verder te gaan.
Het is weer licht en eerder had ik nog geen behoefte van slaap gevoelt, nu we zo die lange stukken rijden in Zeeland en dan in die tijdrit houding voel ik mijn ogen zwaar worden. Tsja, die hanghouding geeft je dat gevoel, Dus ik heb mijzelf opgelegd die houding niet meer te nemen. Dat is ietsje te relaxed nu
Dus nu alleen nog wisselen op de hoods en de beugel. Maassluis lijkt maar niet dichterbij te komen.
De blikken op oneindig, verstand op nul, en blijven trappen.
Na tergend lange stukken die normaal vast niet zo lang lijken, komen we eindelijk in de buurt van Maassluis.
Nauwelijks kan ik nog afstappen. Als een kreupele strompel ik naar het betaal automaatje om een kaartje te kopen. Eindelijk even rust. De pont was aan de overkant. Ik ben de reepjes en de gel aardig zat. Dat is ook de reden dat Rutger een echt ontbijt wilde hebben.
Maar hij was overstag, we zouden in Hoek van Holland iets te eten halen en toch verder fietsen. Hij is bang voor hetzelfde. Na het goede ontbijt wordt het alleen maar lastiger om het af te maken.
Bij Hoek van Holland vinden we een Albert Heijn, en halen we broodjes en wat drinken. We komen iemand tegen die net terugkomt van een fiets vakantie ( en zoals ik lees in een eerdere reactie, is dat een Fiets forum bezoeker
). We staan even te kletsen over de tocht en zijn vakantie.Hij vraagt hoe ver onze tocht is.
"600km."
“Oh, dat is te doen” zegt hij.
“Ja, in een keer, achter elkaar”
“Wat!?”
“Ja.. Maf plan. Mee eens
Na deze leuke ontmoeting, stappen we weer op. Nou ja, ik moet mij op mijn fiets hijsen.
De laatste loodjes, zeggen we tegen elkaar.
Vanaf daar wordt de route wel heel erg mooi. Na Scheveningen, wat ook weer eindeloos leek vanaf Hoek van Holland, worden we energiek van de mooie route door de duinen, helemaal omhoog naar Zandvoort en daarna richting Overveen.
Het is tjokvol met wielrenners en recreatiefietsers en wandelaars. Het was mooi weer aan het worden en flink zonnig. Dat doet ons erg goed en het tempo gaat weer een stuk omhoog.
Onderweg halen we een wielrenner in die vervolgens achter ons gaat hangen. Hij is benieuwd naar onze rit. We raken aan de praat en hij staat verstelt van de opgave van 600km rijden zonder slapen. We fietsen door de glooiende duinen en het tempo komt weer flink op gang, nog een kilometer of 50 a 60 en dan zullen we aankomen in Overveen. Rutger krijgt op een of andere manier nog flink de power in de benen en langzaam lopen ze uit op mij. Ik zak terug in snelheid.
De laatste 10km kan ik ook weer wat aanzetten en gooi het tempo weer wat omhoog. Dan doemt Overveen op. Het komt in zicht. Het gaat gebeuren!
Ik word licht emotioneel, alsof er tranen zullen komen en het los zou barsten. Het is gelukt, ik heb het gedaan!
Ik sla af en zie de achterkant van Loetje al en besef dat het nu echt is gedaan. Het zit erop. Met grote triomf fiets ik de laatste meters en rijdt het terrein op.
Het terras zit al aardig vol met mensen, waaronder een grote groep wielrenners. Ik kan maar amper van de fiets afstappen en loop naar binnen, daar zit Ernst en de dame die er ook bij het vertrek was en natuurlijk Rutger. We worden op de foto gezet door Ernst. "Jullie zijn de eerste twee, gefeliciteerd!" "Dit was heel zwaar, knap gedaan van jullie!. "Een aantal gaan het mogelijk niet redden binnen de tijd" vertelt Ernst ook nog. De storm gisteren maakte dit tot een lastige BRM 600, dat was wel duidelijk.
"Wow. Het zit erop!" Ik moet de bewijzen nog even leveren. De selfies, van mijn toestel en later van Rutgers toestel, omdat ik mijn telefoon niet meer kon gebruiken daar die in die hoes gepropt zat. Ernst was overtuigd. Gefeliciteerd! De medaille werd overhandigd. Vol trots keek ik naar de medaille. Heftig. Dat is was het was, heftig.
Maar wat een ervaring!
Zoals Pippie al zei: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.
En zo geschiedde.
- Bijlagen
-
Laatst gewijzigd door blurg op 12 jun 2019 10:36, 3 keer totaal gewijzigd.
Dank je!
Haha. Ja ik heb daarvoor de 2e pinksterdag opgeofferd voordat het weg zou zakken. na de hele dag typen nog even op de fiets gestapt.
Vandaag verder afgemaakt.
Hier nog enkele foto's (kan max 4 attachments in een bericht doen).
De eerste twee die binnen kwamen, apetrots ben ik natuurlijk
Richting Nijmegen
Nachtwerk. Baarle Hertog
En dan weer terug bij Loetje.
Met dank aan:
Vriendin: Voor het support en alle goede zorgen. Voor het uitnodigen en informeren van vrienden
Ernst: Dank voor de prachtige route en de volgens mij foutloze route ook. Knap gedaan en mooie route!
De forumleden: Zij die mij geholpen hebben met praktische tips, adviezen en ook waarschuwingen en natuurlijk de succes wensen. Heel leuk! Ik heb het allemaal gelezen en wat mee gedaan indien van toepassing.
Flepper: Bedankt voor die coole actie en de champagne. Ik vond het echt leuk. Na jullie vertrek heb ik nog tot middernacht in de tuin zitten pimpelen en kletsen
Haha. Ja ik heb daarvoor de 2e pinksterdag opgeofferd voordat het weg zou zakken.
na de hele dag typen nog even op de fiets gestapt.Vandaag verder afgemaakt.
Hier nog enkele foto's (kan max 4 attachments in een bericht doen).
De eerste twee die binnen kwamen, apetrots ben ik natuurlijk
Richting Nijmegen
Nachtwerk. Baarle Hertog
En dan weer terug bij Loetje.
Met dank aan:
Vriendin: Voor het support en alle goede zorgen. Voor het uitnodigen en informeren van vrienden
Ernst: Dank voor de prachtige route en de volgens mij foutloze route ook. Knap gedaan en mooie route!
De forumleden: Zij die mij geholpen hebben met praktische tips, adviezen en ook waarschuwingen en natuurlijk de succes wensen. Heel leuk! Ik heb het allemaal gelezen en wat mee gedaan indien van toepassing.
Flepper: Bedankt voor die coole actie en de champagne. Ik vond het echt leuk. Na jullie vertrek heb ik nog tot middernacht in de tuin zitten pimpelen en kletsen
Laatst gewijzigd door blurg op 11 jun 2019 19:47, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Flipmoehoe
- Forum-lid
- Berichten: 210
- Lid geworden op: 28 mei 2015 10:00
wat een prestatie man, klasse! en erg leuk om je uitgebreide verslag te lezen!
RVV
11 jun 2019 16:15
Lekker kort ook
Volgende keer even de leestijd er bij zetten
Maar even serieus erg leuk verslag. Dat willen door fietsen i.p.v. (lange) pauzes herken ik wel. Toen ik in 2016 de Drenthe200 MTB tocht fietste zonder fatsoenlijke MTB techniek pakte ik op 11 uur fietsen slechts 15 minuten pauze. Door deze strategie eindigde ik in het eindklassement veel hoger dan verwacht. (Dit was ook een wedstrijd). Heel veel snellere fietsers dis mij op de technische stukken voorbij vlogen eindigde door de lange pauzes een stuk lager.
Al met al heb je een een gigantische prestatie neer gezet. Grote klasse en lees nog eens je eerste post terug op dit forum en dan nu dit. Zonder verder persoonlijk te worden naar andere members denk ik dat iedereen nu wel de mond is gesnoerd
Volgende keer even de leestijd er bij zetten
Maar even serieus erg leuk verslag. Dat willen door fietsen i.p.v. (lange) pauzes herken ik wel. Toen ik in 2016 de Drenthe200 MTB tocht fietste zonder fatsoenlijke MTB techniek pakte ik op 11 uur fietsen slechts 15 minuten pauze. Door deze strategie eindigde ik in het eindklassement veel hoger dan verwacht. (Dit was ook een wedstrijd). Heel veel snellere fietsers dis mij op de technische stukken voorbij vlogen eindigde door de lange pauzes een stuk lager.
Al met al heb je een een gigantische prestatie neer gezet. Grote klasse en lees nog eens je eerste post terug op dit forum en dan nu dit. Zonder verder persoonlijk te worden naar andere members denk ik dat iedereen nu wel de mond is gesnoerd