OP HERHALING
In 2014 waren mijn vrouw en ik al eens op Corsica geweest. Voor we naar Corsica gingen heb ik toen eerst de Kappa Due (retro rit) in Udine (Italië) gereden en nog op bezoek bij vrienden in Modena.
De reis werd besloten met een bezoek aan Gios Torino en Turijn.
Daardoor waren er al flink wat vakantiedagen weg en voor Corsica bleven relatief weinig dagen over.
Verder was ik in 2014 kort voor de vakantie zwaar gevallen en twee dagen voor ik afreisde naar Corsica kreeg ik pas het groene licht dat ik weer mocht fietsen. Dat onder de voorwaarde dat ik niet forceerde en met name pijn aan de schouder niet zou negeren.
Daardoor ging ik na deze vakantie toch een beetje “op m’n honger” terug naar het vaste land. Om meerdere redenen smaakte Corsica naar meer.
Nu zijn dit soort vakanties niet bedoeld als specifieke fietsvakantie, maar iedere dag rij ik wel een stukje op de fiets.
Of een rondje vanuit de camping of tijdens een autorit. Dan stap ik bij een leuke col even op de fiets om gewoon één beklimming te doen.
Doel van de vakantie is relax, cultuur, natuur, culinair en sporten.
Aanvankelijk waren mijn vrouw en ik van plan om ook de duikspullen mee te nemen, maar na een paar contacten met wat duikscholen was ik daar snel klaar mee.
Mijn vrouw en ik duiken al ruim 20 jaar zelfstandig en ik kreeg maar geen antwoord wat voor mogelijkheden er dan op Corsica zijn. Ze wilde alleen maar begeleiders verkopen! Wij zijn van de zelfredzaamheid en op een kinderjuf zit ik niet op te wachten. Zeker niet voor een truttenduikje vanaf het strand.
Later dit jaar gewoon lekker naar Bonaire waar we wel lekker met z’n tweeën kunnen duiken ipv dat je een oppas meekrijgt.
Wel m’n snorkelset meegenomen maar uiteraard ook wandelspullen en m’n vrouw had naast een enorme bibliotheek ook haar paardrijspullen mee. Ik zit ook wel eens op zo’n beest, maar ik als ik op zo’n prachtig eiland ben ga ik liever op een stalen ros zitten.
Dus fiets mee, paar extra bandjes mee, klein materiaal, gereedschap en een flinke set fietskleding.
Bijna iedere dag gefietst. Een enkele keer net boven 100km maar soms alleen 15 kilometer een enkele col op.
Van alle ritjes zal ik een verslagje doen. Hoewel ik een paar keer serieus heb zitten afzien moet je geen al te heroïsche verhalen verwachten.
Wie vooral op indrukwekkende fietscijfers zit te wachten moet dit topic maar aan zich voorbij laten gaan.
Ik hoop dat dit dagboek vooral inspiratie is voor een ieder die op vakantie gaat met een niet fietsend deel van het gezelschap en toch aan z’n regelmatige fiets-shot wil komen.
Gewoon lekker vakantiefietsen NAAST een hoop andere leuke dingen.
Ik heb redelijk wat foto’s gemaakt waarvan ik hoop dat degene die vooral plaatjes willen kijken het ook een leuk topic gaan vinden.
Wordt vervolgd
Dagboek: Corsica 2.0
Gastheerg
15 sep 2018 23:27
Gastheerg
16 sep 2018 21:03
Dag 0: DE REIS
We verbleven op een camping en als je dan ook de nodige sport en hobbyzooi bij je hebt ben je aangewezen op de auto.
Normaal rijden wij in de nacht (ik sla probleemloos een nacht over) naar het zuiden, maar als je de nachtboot hebt ben je impliciet veroordeeld om overdag te rijden. Maar toch om 24:00 uur gaan rijden. Gaf ook wat extra ruimte om even uitgebreid te picknicken.
De nachtboot is wel een erg goed idee. Met de dagboot ben je in de avond pas op de camping. Dan nog een tent opzetten vind ik een mager idee.
Via Arnhem het land uit en langs Koln, Frankfurt en Karlsruhe door Duitsland omlaag en via Basel Zwitserland in. Zwitserland door en dan bij Chiasso de Italiaanse grens over.
Langs Milaan naar Genua.
We hadden geen last van de ingestorte brug. Die brug vormt vooral een onderdeel in het oost-west verkeer.
Wel een vreselijk triest verhaal die brug!
Omdat we tijd zat hadden in Zwitserland op een mooi plekje een ontbijtje en later vlak voor Genua een lunch.
Ik ben gek op Italië maar de meeste wegrestaurants is toch wel categorie vergane glorie. Koffie uitstekend en gewoon goed eten, maar aankleding echt een dikke onvoldoende.
In Genua de boot. Deze vaart s’nachts iets langzamer. Veiliger in het donker, scheelt brandstof en zorgt dat je niet voor de hanen gaan kraaien al op Corisca staat.
Eenmaal aan boord moet je wat eten.
Fout die we maakte was bij het selfservice restaurant te gaan eten.
Geen idee wat ik gegeten heb. Rommel.
We hadden een eenvoudige hut. Om te slapen en sex heb je niet veel luxe nodig maar let op: de bedjes zijn erg smal! Heel erg smal. Als je in je slaap draait niet fijn om over de rest maar te zwijgen.
Wel prima geslapen maar om zes uur moest je je bed al uit.
Een cappuccino (die was echt prima) met een corneto en de auto opzoeken.
Eenmaal vanaf de boot waren we in iets meer dan een uur op de camping.
We verbleven op camping Arinella Bianca aan de oostkust bij Ghisonaccia.
Plek was nog bezet.
Was halverwege de ochtend dus even op ons gemak koffie zodat onze voorgangers rustig in konden pakken.
Rond lunch opbouwen en in anderhalf uur stond tent, luchtbed van vulling voorzien, alles ingericht.
Wij kunnen altijd enorm genieten van echtparen die dan een hele middag staan te kibbelen welke stok waar moet. Helaas leveren wij dit amusement niet en het kampement maken loopt bij ons altijd als een trein.
De buurman riep: nu een biertje?
Ik zeg : wat denk je van een stukje fietsen?
Zo gezegd zo gedaan…………….
Nog wat plaatjes van Dag 0
Tijdens de reis was ik al duidelijk over m'n fiets ambitie
We hadden een boot van Moby
Vertrek Genua
We verbleven op een camping en als je dan ook de nodige sport en hobbyzooi bij je hebt ben je aangewezen op de auto.
Normaal rijden wij in de nacht (ik sla probleemloos een nacht over) naar het zuiden, maar als je de nachtboot hebt ben je impliciet veroordeeld om overdag te rijden. Maar toch om 24:00 uur gaan rijden. Gaf ook wat extra ruimte om even uitgebreid te picknicken.
De nachtboot is wel een erg goed idee. Met de dagboot ben je in de avond pas op de camping. Dan nog een tent opzetten vind ik een mager idee.
Via Arnhem het land uit en langs Koln, Frankfurt en Karlsruhe door Duitsland omlaag en via Basel Zwitserland in. Zwitserland door en dan bij Chiasso de Italiaanse grens over.
Langs Milaan naar Genua.
We hadden geen last van de ingestorte brug. Die brug vormt vooral een onderdeel in het oost-west verkeer.
Wel een vreselijk triest verhaal die brug!
Omdat we tijd zat hadden in Zwitserland op een mooi plekje een ontbijtje en later vlak voor Genua een lunch.
Ik ben gek op Italië maar de meeste wegrestaurants is toch wel categorie vergane glorie. Koffie uitstekend en gewoon goed eten, maar aankleding echt een dikke onvoldoende.
In Genua de boot. Deze vaart s’nachts iets langzamer. Veiliger in het donker, scheelt brandstof en zorgt dat je niet voor de hanen gaan kraaien al op Corisca staat.
Eenmaal aan boord moet je wat eten.
Fout die we maakte was bij het selfservice restaurant te gaan eten.
Geen idee wat ik gegeten heb. Rommel.
We hadden een eenvoudige hut. Om te slapen en sex heb je niet veel luxe nodig maar let op: de bedjes zijn erg smal! Heel erg smal. Als je in je slaap draait niet fijn om over de rest maar te zwijgen.
Wel prima geslapen maar om zes uur moest je je bed al uit.
Een cappuccino (die was echt prima) met een corneto en de auto opzoeken.
Eenmaal vanaf de boot waren we in iets meer dan een uur op de camping.
We verbleven op camping Arinella Bianca aan de oostkust bij Ghisonaccia.
Plek was nog bezet.
Was halverwege de ochtend dus even op ons gemak koffie zodat onze voorgangers rustig in konden pakken.
Rond lunch opbouwen en in anderhalf uur stond tent, luchtbed van vulling voorzien, alles ingericht.
Wij kunnen altijd enorm genieten van echtparen die dan een hele middag staan te kibbelen welke stok waar moet. Helaas leveren wij dit amusement niet en het kampement maken loopt bij ons altijd als een trein.
De buurman riep: nu een biertje?
Ik zeg : wat denk je van een stukje fietsen?
Zo gezegd zo gedaan…………….
Nog wat plaatjes van Dag 0
Tijdens de reis was ik al duidelijk over m'n fiets ambitie
We hadden een boot van Moby
Vertrek Genua
Gastheerg
16 sep 2018 21:13
Dag 1: VENTISERI
De buurman wees nog even op z’n voorhoofd en ik fietste de camping af.
Eerst naar Ghisonaccia en daar naar het zuiden over de drukke T10 (Route territoriale).
Deze weg (en andere T-wegen) kan je het beste vermijden maar soms moet je een stukje om een overgang te overbruggen.
Na een paar kilometer kon ik echter al rechtsaf het rustige binnenland in.
Eerst nog een stukje vals plat, maar langzaam gingen de percentages omhoog naar boven de vijf.
Ik was nog geen uur onderweg en de percentage-fee gooide er nog een paar op.
Geen nood! IJzer zat bij me!
Paar tandjes lichter maar heel even ontstond toch het gevoel dat de buurman gelijk had.
Bijna 30 graden en in de hoek waar ik zat geen wind, Toch een beetje moe van de reis en al een stuk met serieuze percentages.
Maar ik weet ook dat als ik aan het bier was gegaan ik na een paar uur spijt zou hebben.
Met een paar Pietra’s (Corsicaans kastanjebier) in m’n mik weet ik dat deze “adelaar” echt vleugellam is en dan komt er van fietsen niets meer op zo’n dag.
Maar ik moest niet alleen aan de buurman denken maar ook aan die oude Corsicaan met z’n koffiemolentje van vier jaar terug. Hij had als tip een hele rij beklimmingen genoemd en een aantal had ik onthouden.
Dit was er een van!
Hij had gelijk! Geen al te gekke klim maar prachtige vergezichten en heerlijk rustige weg om te fietsen.
Ik trok nog even door.
De buurman moest maar even wachten en ik ging er vanuit dat het bier wel koud zou staan.
De gedachten aan het bier waren nog niet voorbij en het werd vlakker.
Sterker de laatste kilometers waren een genot voor de beentjes.
Een bar boven wilde geen geld verdienen en heb de afdaling aan de zuidoostkant genomen.
Slechte weg met nagenoeg de hele afdaling een soort van reparatienaad op de helft van m’n eigen weghelft.
Uitkijken met dat soort randjes.
Beneden terug naar het noorden en met de handjes op het stuur naar de camping.
Prima rondje na 1,5 dag reizen en kampement maken.
Bij camping-fietsen ben ik de laatste jaren lichtjes verslaafd geraakt aan de radler bij terugkeer op de camping.
Veertig jaar geleden dronken we dat al in Oostenrijkse berghutten na een stevig bergtocht, maar nu mag het blijkbaar overal gedronken worden
Nu de specie nog. Ook lekker toch?
Paar blikjes radler weggespoeld en douchen.
Als het zweet lekker op de beentjes heeft gestaan kan douchen zo lekker zijn.
Je ziet de steile stukken dan zo door het putje verdwijnen.
Vrouwlief was naar het strand geweest en had al weer een boek uit.
Wel eens samen met haar een paar opleidingen (zowel hobby als beroepsmatig) gedaan. Nou ga je niet winnen hoe die kan lezen. En het later nog weet wat ze gelezen heeft.
Samen lekker een vers stokbroodje met snaai beleg en
……..de dag was lang genoeg geweest ….. naar dromenland.
Foto's Dag 1
Ze zijn nog steeds trots op bezoek van de Tour in 2013 (ja zo lang geleden is dat alweer!)
De buurman wees nog even op z’n voorhoofd en ik fietste de camping af.
Eerst naar Ghisonaccia en daar naar het zuiden over de drukke T10 (Route territoriale).
Deze weg (en andere T-wegen) kan je het beste vermijden maar soms moet je een stukje om een overgang te overbruggen.
Na een paar kilometer kon ik echter al rechtsaf het rustige binnenland in.
Eerst nog een stukje vals plat, maar langzaam gingen de percentages omhoog naar boven de vijf.
Ik was nog geen uur onderweg en de percentage-fee gooide er nog een paar op.
Geen nood! IJzer zat bij me!
Paar tandjes lichter maar heel even ontstond toch het gevoel dat de buurman gelijk had.
Bijna 30 graden en in de hoek waar ik zat geen wind, Toch een beetje moe van de reis en al een stuk met serieuze percentages.
Maar ik weet ook dat als ik aan het bier was gegaan ik na een paar uur spijt zou hebben.
Met een paar Pietra’s (Corsicaans kastanjebier) in m’n mik weet ik dat deze “adelaar” echt vleugellam is en dan komt er van fietsen niets meer op zo’n dag.
Maar ik moest niet alleen aan de buurman denken maar ook aan die oude Corsicaan met z’n koffiemolentje van vier jaar terug. Hij had als tip een hele rij beklimmingen genoemd en een aantal had ik onthouden.
Dit was er een van!
Hij had gelijk! Geen al te gekke klim maar prachtige vergezichten en heerlijk rustige weg om te fietsen.
Ik trok nog even door.
De buurman moest maar even wachten en ik ging er vanuit dat het bier wel koud zou staan.
De gedachten aan het bier waren nog niet voorbij en het werd vlakker.
Sterker de laatste kilometers waren een genot voor de beentjes.
Een bar boven wilde geen geld verdienen en heb de afdaling aan de zuidoostkant genomen.
Slechte weg met nagenoeg de hele afdaling een soort van reparatienaad op de helft van m’n eigen weghelft.
Uitkijken met dat soort randjes.
Beneden terug naar het noorden en met de handjes op het stuur naar de camping.
Prima rondje na 1,5 dag reizen en kampement maken.
Bij camping-fietsen ben ik de laatste jaren lichtjes verslaafd geraakt aan de radler bij terugkeer op de camping.
Veertig jaar geleden dronken we dat al in Oostenrijkse berghutten na een stevig bergtocht, maar nu mag het blijkbaar overal gedronken worden
Nu de specie nog. Ook lekker toch?
Paar blikjes radler weggespoeld en douchen.
Als het zweet lekker op de beentjes heeft gestaan kan douchen zo lekker zijn.
Je ziet de steile stukken dan zo door het putje verdwijnen.
Vrouwlief was naar het strand geweest en had al weer een boek uit.
Wel eens samen met haar een paar opleidingen (zowel hobby als beroepsmatig) gedaan. Nou ga je niet winnen hoe die kan lezen. En het later nog weet wat ze gelezen heeft.
Samen lekker een vers stokbroodje met snaai beleg en
……..de dag was lang genoeg geweest ….. naar dromenland.
Foto's Dag 1
Ze zijn nog steeds trots op bezoek van de Tour in 2013 (ja zo lang geleden is dat alweer!)
Laatst gewijzigd door Gastheerg op 16 sep 2018 22:28, 1 keer totaal gewijzigd.
Gastheerg
16 sep 2018 21:44
Dag 2: POGGIO DI NAZZA
De eerste hele dag op de camping gaf mijn vrouw de voorkeur niet echt op pad te gaan. Beetje lezen, uurtje strand. Lekker lunchen.
Prima!
Wel even boodschappen gedaan in zo’n mega supermarkt.
Koffie met wat lekkers en daarna een paar uurtjes op de stalen ros.
Net als de dag ervoor eerst naar Ghisonaccia, klein stukje T10 en rechtsaf het binnenland in.
Rondje over twee bergdorpen en een minicol.
Eerst de klim naar het ruim 400 meter hoge Poggio di Nazza. Heerlijke klim
Grotendeels in de schaduw en met ruim 30 graden was dat geen luxe.
Met 34x21 trapte ik vrij makkelijk omhoog.
En wat een rust? Mijn fietsen zijn altijd doodstil en ik hoorde alleen m'n eigen ademhaling.
Ik had nog over maar ik had geen enkele behoefte zwaar in het rood te gaan.
Gewoon mooi omhoog fietsen.
In het dorp een foto en gelijk door.
Afdalen naar een watervalletje om aan de andere kant van het riviertje weer omhoog te gaan.
Nu de klim naar Lugo di Nazza en het asfalt in dit dorp is vast veel duurder. Stuk steiler en zelfs de 26 moest eraan geloven.
Yozus!
Even aanpoten. Andere koek.
Wel heerlijk rustige wegen en met wat gezwoeg trok ik mij toch naar dit bergdorpje.
Bidon gevuld. Zaten mensen voor hun huis en ik ben nogal laagdrempelig ingesteld.
Ik stopte en pakte m'n bidon en ze stonden al op.
Naast een gevulde bidon kwam de man met een glas water. Wat een lieve mensen.
Daarna afdalen naar de lange ravijn (rivier Fium Orbo) met het stuwmeer. Maar ik zou eerder rechtsaf slaan voor een laatste klimmetje: Col de Cardo.
Op de hoek waar je afslaat is het rond een restaurant (staat daar echt in de middel van nergens) nog een bizarre bedrijvigheid maar na 10 lendenrukken zit je weer in de rustige ruige natuur.
Ik dacht hier even overheen te sprinten maar gewoon naar boven fietsen was echt een beter idee.
Top van deze mini col was echt schitterend maar waren toch meer meters omhoog dan ik had gedacht.
Bizar hoe je hier alle kanten op kan kijken.
Eerste stuk afdaling was gruwelijk slecht. Dit stukje weg heeft ook geen betekenis dus niemand zal zich geroepen voelen hier wat aan te doen
Even verder over een betere weg afdalen naar Maison Pieraggi en over de lange rechte weg terug richting camping.
Ruim 10 kilometer knal harde wind tegen.
Als je op Corsica komt fietsen is het handig als je een beetje bergop kan rijden. Maar als je niet tegen de wind in kan fietsen ga je per week toch een paar hele nare dagen hebben. Het kan hier heel best waaien! Heel best!
Hersteldrankje, knappe salade gemaakt en vrouwlief grilde een lekker stukje vlees
Aftoppen met een goeie espresso en een knap ijsje…...
Je zou voor minder.
De eerste hele dag op de camping gaf mijn vrouw de voorkeur niet echt op pad te gaan. Beetje lezen, uurtje strand. Lekker lunchen.
Prima!
Wel even boodschappen gedaan in zo’n mega supermarkt.
Koffie met wat lekkers en daarna een paar uurtjes op de stalen ros.
Net als de dag ervoor eerst naar Ghisonaccia, klein stukje T10 en rechtsaf het binnenland in.
Rondje over twee bergdorpen en een minicol.
Eerst de klim naar het ruim 400 meter hoge Poggio di Nazza. Heerlijke klim
Grotendeels in de schaduw en met ruim 30 graden was dat geen luxe.
Met 34x21 trapte ik vrij makkelijk omhoog.
En wat een rust? Mijn fietsen zijn altijd doodstil en ik hoorde alleen m'n eigen ademhaling.
Ik had nog over maar ik had geen enkele behoefte zwaar in het rood te gaan.
Gewoon mooi omhoog fietsen.
In het dorp een foto en gelijk door.
Afdalen naar een watervalletje om aan de andere kant van het riviertje weer omhoog te gaan.
Nu de klim naar Lugo di Nazza en het asfalt in dit dorp is vast veel duurder. Stuk steiler en zelfs de 26 moest eraan geloven.
Yozus!
Even aanpoten. Andere koek.
Wel heerlijk rustige wegen en met wat gezwoeg trok ik mij toch naar dit bergdorpje.
Bidon gevuld. Zaten mensen voor hun huis en ik ben nogal laagdrempelig ingesteld.
Ik stopte en pakte m'n bidon en ze stonden al op.
Naast een gevulde bidon kwam de man met een glas water. Wat een lieve mensen.
Daarna afdalen naar de lange ravijn (rivier Fium Orbo) met het stuwmeer. Maar ik zou eerder rechtsaf slaan voor een laatste klimmetje: Col de Cardo.
Op de hoek waar je afslaat is het rond een restaurant (staat daar echt in de middel van nergens) nog een bizarre bedrijvigheid maar na 10 lendenrukken zit je weer in de rustige ruige natuur.
Ik dacht hier even overheen te sprinten maar gewoon naar boven fietsen was echt een beter idee.
Top van deze mini col was echt schitterend maar waren toch meer meters omhoog dan ik had gedacht.
Bizar hoe je hier alle kanten op kan kijken.
Eerste stuk afdaling was gruwelijk slecht. Dit stukje weg heeft ook geen betekenis dus niemand zal zich geroepen voelen hier wat aan te doen
Even verder over een betere weg afdalen naar Maison Pieraggi en over de lange rechte weg terug richting camping.
Ruim 10 kilometer knal harde wind tegen.
Als je op Corsica komt fietsen is het handig als je een beetje bergop kan rijden. Maar als je niet tegen de wind in kan fietsen ga je per week toch een paar hele nare dagen hebben. Het kan hier heel best waaien! Heel best!
Hersteldrankje, knappe salade gemaakt en vrouwlief grilde een lekker stukje vlees
Aftoppen met een goeie espresso en een knap ijsje…...
Je zou voor minder.
Gastheerg
16 sep 2018 22:10
Dag 3: COL DE BIGORNO
Vandaag stond in het teken van een grote autotoer.
Bestemming Calvi.
Autoritje van 350 km door de bergen. Stukje langs de oostkust, stukje langs de westkust.
Door de diverse ravijnen (gorges).
Schitterend.
Tijdens de autorit even uit de auto gesprongen om een col op te rijden die ik van een Italiaanse vriend getipt had gekregen.
De Col de Bigorno.
Beklimming start bij Ponte Nuovo en is 16 kilometer lang.
De col is 885 meter hoog en je overbrugt ruim 700 meter.
Ponte Nuove neemt een markante plaats in de geschiedenis van Corsica in.
In 1769 leverde de Fransen hier slag met de Corsicaanse troepen van Pascal Paolo.
Het zorgde voor het einde van de onafhankelijkheid van Corsica.
Een col dus waar al eens strijd is gevoerd.
Direct uit de auto een col op doe ik wel vaker maar wennen doet het niet.
Bij het begin van de klim staat een mini bergdorp van echte steentjes. Schaal 1:25 denk ik en de modelbouwer in mij werd daar erg onrustig van.
Een beetje naïeve vorm van modelbouw maar voor dit doel helemaal goed.
Ik kan altijd wel genieten als anderen wat moois geknutseld hebben. Of dat nu een fiets (de knutselprojecten op dit forum zijn een feest om te volgen), een nieuwe schuur, een themataart of een knap stukje modelbouw is.
Voorlopig was het nog geen weer voor modelbouw en na een paar foto’s van het mini bergdorp trok ik mezelf definitief op gang
De eerste kilometers was ik aan het zoeken naar de juiste versnelling. Keuze zat tegenwoordig.
Het was al serieus warm en er stond nog een lange dag op het programma en wilde mij dus niet helemaal naar de kloten fietsen.
Het ritme kwam dan toch sneller dan verwacht en eigenlijk fietste ik vrij vlot omhoog.
Een ruige kale col met fenomenaal uitzicht.
Jantjes wat gaaf.
Onderweg twee dorpen. Het eerste dorp Lento heeft een levendige kroeg om je bidon bij te vullen. Ik had een privé ploegleider met drinken zat aan boord, maar goed om te weten voor wie hier een keer omhoog rijdt.
Ook bij het dorp Bigorno kan je even “tanken”. Direct aan de rand van het dorp is een waterpunt.
Na het dorp Bigorno wordt het echt een prachtige ruige col.
Ook de wind gaat dan een rol spelen. Maar qua klim uitdaging moet een normaal getrainde wielertoerist met deze puist geen moeite hebben.
Geen bekende col maar wie lekker rustig wil klimmen in een prachtig decor gaat zich hier prima vermaken.
Wat een cadeautje.
Grazie Gabi!
Geen colbord maar wel een gruwelijk lelijke zendmast.
Nog een foto en even opfrissen en verder met de auto naar Calvi.
Calvi is erg toeristisch. Veel dure boten in de haven. Oneindige rij eettentjes en een stoere citadel.
Verplichte kost als je wat langer op Corsica zit, maar wij waren blij dat we in een wat minder toeristische hoek verbleven.
Maar voor de fietsers onder ons: Bigorno. Aanrader!
Vandaag stond in het teken van een grote autotoer.
Bestemming Calvi.
Autoritje van 350 km door de bergen. Stukje langs de oostkust, stukje langs de westkust.
Door de diverse ravijnen (gorges).
Schitterend.
Tijdens de autorit even uit de auto gesprongen om een col op te rijden die ik van een Italiaanse vriend getipt had gekregen.
De Col de Bigorno.
Beklimming start bij Ponte Nuovo en is 16 kilometer lang.
De col is 885 meter hoog en je overbrugt ruim 700 meter.
Ponte Nuove neemt een markante plaats in de geschiedenis van Corsica in.
In 1769 leverde de Fransen hier slag met de Corsicaanse troepen van Pascal Paolo.
Het zorgde voor het einde van de onafhankelijkheid van Corsica.
Een col dus waar al eens strijd is gevoerd.
Direct uit de auto een col op doe ik wel vaker maar wennen doet het niet.
Bij het begin van de klim staat een mini bergdorp van echte steentjes. Schaal 1:25 denk ik en de modelbouwer in mij werd daar erg onrustig van.
Een beetje naïeve vorm van modelbouw maar voor dit doel helemaal goed.
Ik kan altijd wel genieten als anderen wat moois geknutseld hebben. Of dat nu een fiets (de knutselprojecten op dit forum zijn een feest om te volgen), een nieuwe schuur, een themataart of een knap stukje modelbouw is.
Voorlopig was het nog geen weer voor modelbouw en na een paar foto’s van het mini bergdorp trok ik mezelf definitief op gang
De eerste kilometers was ik aan het zoeken naar de juiste versnelling. Keuze zat tegenwoordig.
Het was al serieus warm en er stond nog een lange dag op het programma en wilde mij dus niet helemaal naar de kloten fietsen.
Het ritme kwam dan toch sneller dan verwacht en eigenlijk fietste ik vrij vlot omhoog.
Een ruige kale col met fenomenaal uitzicht.
Jantjes wat gaaf.
Onderweg twee dorpen. Het eerste dorp Lento heeft een levendige kroeg om je bidon bij te vullen. Ik had een privé ploegleider met drinken zat aan boord, maar goed om te weten voor wie hier een keer omhoog rijdt.
Ook bij het dorp Bigorno kan je even “tanken”. Direct aan de rand van het dorp is een waterpunt.
Na het dorp Bigorno wordt het echt een prachtige ruige col.
Ook de wind gaat dan een rol spelen. Maar qua klim uitdaging moet een normaal getrainde wielertoerist met deze puist geen moeite hebben.
Geen bekende col maar wie lekker rustig wil klimmen in een prachtig decor gaat zich hier prima vermaken.
Wat een cadeautje.
Grazie Gabi!
Geen colbord maar wel een gruwelijk lelijke zendmast.
Nog een foto en even opfrissen en verder met de auto naar Calvi.
Calvi is erg toeristisch. Veel dure boten in de haven. Oneindige rij eettentjes en een stoere citadel.
Verplichte kost als je wat langer op Corsica zit, maar wij waren blij dat we in een wat minder toeristische hoek verbleven.
Maar voor de fietsers onder ons: Bigorno. Aanrader!
Gastheerg
17 sep 2018 10:27
Dag 4: STRAND FAVONE – CONCA
Al drie dagen op Corsica en nog geen minuut op het strand
Dat doen we even anders.
Vandaag een strandje wat zuidelijker van de camping. Waren we in 2014 al geweest en een heerlijk rustig strandje en parkeren direct aan het strand.
Snorkelspullen en picknickmand mee………….maar ook de fiets.
Mijn vrouw met haar bibliotheek houdt het iets langer op een strand uit dan ik.
Samen heerlijk op het strand zitten ontbijten
Was bijna niemand.
Na de koffie en de (digitale) krant wordt ik toch wat onrustig. Hoef ik geen 100km te gaan fietsen maar even de benen voelen. Uurtje met wat hm’s is genoeg.
Bij eerdere gelegenheid was ik van dit strand al eens heen en weer naar Conca gefietst.
Nu besloot ik er een rondje van te maken.
Van Favone over de kustweg verder naar het zuiden. Pak je mooi twee cols (Bocca’s) mee.
Twee mini bultjes aan de oostkust van Corsica maar wel met een officiële naam:
Bocca di a Guardia 15m (tevens de laagste officiële col op Corsica) en de Bocca di a Parata 27m.
Je pakt in deze kustweg nog wat hoogtemeters maar die capo’s hebben blijkbaar geen officiële naam.
Nog een klein stukje naar het zuiden en dan rechtsaf de heuvels in.
Vandaar naar Conca is 10 kilometer maar je hoeft maar een kleine 300 meter te overbruggen en het eerste stuk is nauwelijks een klim te noemen.
Zodra je bij de kustweg wegrijdt ontstaat er een bizarre rust.
De steilste stukken mogen er dan toch zijn, maar het is vooral lekker trappen.
Een uur nadat ik bij het strand ben weggereden bereik ik Conca.
Laatste kilometer is overigens echt bizar.
De begraafplaats ligt links en recht van de weg over vele honderden meters.
Ik ben zo door de jaren al veel bergdorpen in gefietst en gewandeld maar dit had ik nog niet eerder gezien. Bijna geen hek en allemaal familie tombes direct aan beide kanten langs de weg.
Bizar!
Doel uurtje fietsen gehaald. Check!
Ik heb nog een slokje in m'n bidon dus ga gelijk door met afdalen. Op het strand staat immers een goedgevulde koeltas
Aan de andere kant daal ik af en gaat het nog even een paar (echt maar een paar) meter omhoog naar de Bocca di Via.
Daarna afdalen naar het strand waar m’n lief aan het volgende boek is begonnen.
Ritje van niks maar voor mij een prima manier om een dagje strand even te breken en een heerlijk ritje door de prachtige natuur.
Dit deel overigens weinig bomen dus geen schaduw om in te fietsen!
Wel vond ik de klim vanuit het zuiden die ik nu deed een stuk minder mooi dan de klim uit het noord oosten die ik in 2014 heb gedaan.
Bij terugkomst op het strand was het een mooi moment voor een lunch.
Lunchen met m’n meisje vind ik echt zo’n beetje het leukste wat er is. Als je voor een lunch de tijd neemt breekt dat echt de dag in twee dagen.
In de middag nog een uurtje wezen snorkelen. Dat laatste was niet echt spectaculair en heb de echte OW-cam ook thuis gelaten zonder daar nu spijt van te hebben.
Terug op de camping een bordje ravioli en afsluiten met knappe koffie.
Ik neem altijd een Bialetti mee als we gaan kamperen want het leven is nu eenmaal te kort om matige koffie te drinken.
Al drie dagen op Corsica en nog geen minuut op het strand
Dat doen we even anders.
Vandaag een strandje wat zuidelijker van de camping. Waren we in 2014 al geweest en een heerlijk rustig strandje en parkeren direct aan het strand.
Snorkelspullen en picknickmand mee………….maar ook de fiets.
Mijn vrouw met haar bibliotheek houdt het iets langer op een strand uit dan ik.
Samen heerlijk op het strand zitten ontbijten
Was bijna niemand.
Na de koffie en de (digitale) krant wordt ik toch wat onrustig. Hoef ik geen 100km te gaan fietsen maar even de benen voelen. Uurtje met wat hm’s is genoeg.
Bij eerdere gelegenheid was ik van dit strand al eens heen en weer naar Conca gefietst.
Nu besloot ik er een rondje van te maken.
Van Favone over de kustweg verder naar het zuiden. Pak je mooi twee cols (Bocca’s) mee.
Twee mini bultjes aan de oostkust van Corsica maar wel met een officiële naam:
Bocca di a Guardia 15m (tevens de laagste officiële col op Corsica) en de Bocca di a Parata 27m.
Je pakt in deze kustweg nog wat hoogtemeters maar die capo’s hebben blijkbaar geen officiële naam.
Nog een klein stukje naar het zuiden en dan rechtsaf de heuvels in.
Vandaar naar Conca is 10 kilometer maar je hoeft maar een kleine 300 meter te overbruggen en het eerste stuk is nauwelijks een klim te noemen.
Zodra je bij de kustweg wegrijdt ontstaat er een bizarre rust.
De steilste stukken mogen er dan toch zijn, maar het is vooral lekker trappen.
Een uur nadat ik bij het strand ben weggereden bereik ik Conca.
Laatste kilometer is overigens echt bizar.
De begraafplaats ligt links en recht van de weg over vele honderden meters.
Ik ben zo door de jaren al veel bergdorpen in gefietst en gewandeld maar dit had ik nog niet eerder gezien. Bijna geen hek en allemaal familie tombes direct aan beide kanten langs de weg.
Bizar!
Doel uurtje fietsen gehaald. Check!
Ik heb nog een slokje in m'n bidon dus ga gelijk door met afdalen. Op het strand staat immers een goedgevulde koeltas
Aan de andere kant daal ik af en gaat het nog even een paar (echt maar een paar) meter omhoog naar de Bocca di Via.
Daarna afdalen naar het strand waar m’n lief aan het volgende boek is begonnen.
Ritje van niks maar voor mij een prima manier om een dagje strand even te breken en een heerlijk ritje door de prachtige natuur.
Dit deel overigens weinig bomen dus geen schaduw om in te fietsen!
Wel vond ik de klim vanuit het zuiden die ik nu deed een stuk minder mooi dan de klim uit het noord oosten die ik in 2014 heb gedaan.
Bij terugkomst op het strand was het een mooi moment voor een lunch.
Lunchen met m’n meisje vind ik echt zo’n beetje het leukste wat er is. Als je voor een lunch de tijd neemt breekt dat echt de dag in twee dagen.
In de middag nog een uurtje wezen snorkelen. Dat laatste was niet echt spectaculair en heb de echte OW-cam ook thuis gelaten zonder daar nu spijt van te hebben.
Terug op de camping een bordje ravioli en afsluiten met knappe koffie.
Ik neem altijd een Bialetti mee als we gaan kamperen want het leven is nu eenmaal te kort om matige koffie te drinken.
Gastheerg
17 sep 2018 11:07
Dag 5: COL DE VERDE – HEERLIJK WEERZIEN
In 2014 was de beklimming van deze col best een emotioneel momentje. Kort voor de vakantie zwaar gevallen en eigenlijk nog lang niet hersteld en dan zo’n berg op.
Niet slecht gedaan toen, maar dat kon beter!
Daarnaast is dit een prachtige omgeving dus deze MOEST in de herhaling.
Net als de vorige keer met de auto naar Ghisoni naar de voet van de beklimming. Daar op de fiets gestapt en m’n vrouw achter het stuur van de auto.
Wat is dit toch een heerlijke col.
In het begin babypercentages en langzaam steiler zonder dat het een moordenaar wordt.
En ik genoot nu echt meer dan de vorige keer. De vorige keer was toch het bewijs zoeken dat het na de valpartij wel weer goed zou komen.
Nu was ik gewoon lekker bergop aan het fietsen. Midden in de prachtige natuur.
Stil……….muisstil
Een eekhoorn die de weg over snelt, Vogels die insecten zoeken op het wegdek en alleen het geluid van je bandjes.
Hooguit door drie auto’s ingehaald en zelf twee fietsers ingehaald.
Rust, rust maar toen na een paar kilometer steiler werd kwam er toch een laagje zweet op de benen.
De Col de Verde bevindt zich op de waterscheiding tussen noordwest en zuidwest en even ten oosten van de Monte Renoso wat een zeer populaire wandelberg is.
De Col de Verde is een van de hoogste doorgaande verharde passen op Corsica en is niet alleen bekend van het fietsen, maar in de winter gaan hier ook skiërs omhoog en in de zomer wordt de pas gebruikt al uitvalsbasis voor wandelaars.
De bekende GR20 wandelroute door Corsica kruist hier op pashoogte de gewone weg.
Hoewel een stuk fitter dan de vorige keer was het nog niet een appeltje-eitje.
Het steile stukje na 5 kilometer is maar een paar honderd meter en dan komen er weer een wat vlakker stuk.
Na 9 kilometer is het echter uit met de pret en de resterende 8 kilometer zijn de percentages vooral 6%. Nog steeds lekker klimmen. Niet zwoegen maar toch werken tegen de zwaartekracht.
Voor deze oude bourgondiër dan toch.
Een groot deel van de klim ligt tussen de bomen, maar regelmatig heb je een prachtige doorkijk naar de vele bergtoppen die Corsica rijk is.
Bij een eerdere gelegenheid schreef ik al dat deze col ook een feestje is voor boomjunkies. Wat een diversiteit! Het is dat ik al een paar hobbys heb maar ik zou zo boomspotter worden.
Op een paar stukken na rij ik toch vrij vlot naar pashoogte (1289 meter) waar m’n vrouw mij op staat te wachten.
Uiteraard een foto maar niet bij het col bord, want dat is waarschijnlijk door een iets te enthousiaste souvenirjager meegenomen. Vier jaar geleden was het colbord al niet veel door de vele kogelgaten. Nu weg!
Even opgefrist en wat een heerlijk stuk om te fietsen is dit!
Fiets in de auto en de wandelschoenen aan en met z’n tweeën naar de 1430 meter hoge Col de Flasca gewandeld.
Eerst breed en later smalle paadjes tussen de enorme bomen die hier staan.
Op de col lekker zitten picknicken in de prachtige ruige natuur. Wat foto’s en op het gemak weer afdalen naar de Col de Verde en bij Relais San Petru Di Verde (prima plek om als fietser een lunch te doen!) nog even zitten nagenieten.
Fietsen en wandelen is hier echt een feestje! Schitterende natuur en zoals ik in 2014 al schreef is deze col DE plek voor liefhebbers van bomen.
Daarna terug naar de camping voor het onderdeel relaxen.
In 2014 was de beklimming van deze col best een emotioneel momentje. Kort voor de vakantie zwaar gevallen en eigenlijk nog lang niet hersteld en dan zo’n berg op.
Niet slecht gedaan toen, maar dat kon beter!
Daarnaast is dit een prachtige omgeving dus deze MOEST in de herhaling.
Net als de vorige keer met de auto naar Ghisoni naar de voet van de beklimming. Daar op de fiets gestapt en m’n vrouw achter het stuur van de auto.
Wat is dit toch een heerlijke col.
In het begin babypercentages en langzaam steiler zonder dat het een moordenaar wordt.
En ik genoot nu echt meer dan de vorige keer. De vorige keer was toch het bewijs zoeken dat het na de valpartij wel weer goed zou komen.
Nu was ik gewoon lekker bergop aan het fietsen. Midden in de prachtige natuur.
Stil……….muisstil
Een eekhoorn die de weg over snelt, Vogels die insecten zoeken op het wegdek en alleen het geluid van je bandjes.
Hooguit door drie auto’s ingehaald en zelf twee fietsers ingehaald.
Rust, rust maar toen na een paar kilometer steiler werd kwam er toch een laagje zweet op de benen.
De Col de Verde bevindt zich op de waterscheiding tussen noordwest en zuidwest en even ten oosten van de Monte Renoso wat een zeer populaire wandelberg is.
De Col de Verde is een van de hoogste doorgaande verharde passen op Corsica en is niet alleen bekend van het fietsen, maar in de winter gaan hier ook skiërs omhoog en in de zomer wordt de pas gebruikt al uitvalsbasis voor wandelaars.
De bekende GR20 wandelroute door Corsica kruist hier op pashoogte de gewone weg.
Hoewel een stuk fitter dan de vorige keer was het nog niet een appeltje-eitje.
Het steile stukje na 5 kilometer is maar een paar honderd meter en dan komen er weer een wat vlakker stuk.
Na 9 kilometer is het echter uit met de pret en de resterende 8 kilometer zijn de percentages vooral 6%. Nog steeds lekker klimmen. Niet zwoegen maar toch werken tegen de zwaartekracht.
Voor deze oude bourgondiër dan toch.
Een groot deel van de klim ligt tussen de bomen, maar regelmatig heb je een prachtige doorkijk naar de vele bergtoppen die Corsica rijk is.
Bij een eerdere gelegenheid schreef ik al dat deze col ook een feestje is voor boomjunkies. Wat een diversiteit! Het is dat ik al een paar hobbys heb maar ik zou zo boomspotter worden.
Op een paar stukken na rij ik toch vrij vlot naar pashoogte (1289 meter) waar m’n vrouw mij op staat te wachten.
Uiteraard een foto maar niet bij het col bord, want dat is waarschijnlijk door een iets te enthousiaste souvenirjager meegenomen. Vier jaar geleden was het colbord al niet veel door de vele kogelgaten. Nu weg!
Even opgefrist en wat een heerlijk stuk om te fietsen is dit!
Fiets in de auto en de wandelschoenen aan en met z’n tweeën naar de 1430 meter hoge Col de Flasca gewandeld.
Eerst breed en later smalle paadjes tussen de enorme bomen die hier staan.
Op de col lekker zitten picknicken in de prachtige ruige natuur. Wat foto’s en op het gemak weer afdalen naar de Col de Verde en bij Relais San Petru Di Verde (prima plek om als fietser een lunch te doen!) nog even zitten nagenieten.
Fietsen en wandelen is hier echt een feestje! Schitterende natuur en zoals ik in 2014 al schreef is deze col DE plek voor liefhebbers van bomen.
Daarna terug naar de camping voor het onderdeel relaxen.
-
DeletedUser01
- Forum-lid
- Berichten: 3500
- Lid geworden op: 30 nov 2008 14:11
Prachtig, geniet ervan!
Gastheerg
17 sep 2018 15:28
Dag 6: FIUMORBO
In de ochtend samen naar een archeologische site en na de lunch de trappers opgezocht.
Was al 30 graden toen ik op de fiets stapte.
Doel was een rondje in het gebied van Fium Orbo.
Dit is een rivier maar tevens de naam van het gebied ten zuidwesten van Ghisonaccia waar wij verbleven.
Eerst wilde ik een passage testen die parallel aan de grote weg naar het zuiden loopt.
Gevonden!
Heerlijk rustig alternatief.
Daarna de klim naar Venteseri die ik op de eerste dag heb gedaan. Maar even voorbij de helft van de klim rechtsaf naar Piunellu.
Een dorp van niks maar het stukje asfalt mocht er zijn. Even doorduwen
Door naar Serra de Fiumorbo wat een mooie plek was om de bidon te vullen.
Gelijk even bij het indrukwekkende oorlogsmonument kijken.
Ik heb vooral een bovenmatige interesse voor de Grande Guere. De Eerste Wereldoorlog dus.
Als ik ergens in de buurt ben wat met WWI te maken heeft maak ik graag een korte stop.
Maar genoeg over WWI. Daar zijn andere fora voor.
Na een foto nog een klein bobbeltje omhoog en afdalen naar de ravijn van de rivier de Abatesco.
Hoewel een tikje technisch een prima afdaling.
Wat koele rijwind zorgde dat het warme lijf weer een beetje normaal ging voelen.
Ik kan prima tegen de warmte maar dan wel met ruim dertig door de wind. Als de snelheden gehalveerd worden (of nog minder
) moet ik toch opletten dat de motor niet gaat koken.
Een serie beklimmingen van 5-6 kilometer doet het bij mij als het zo warm is beter dan 15 kilometer plus.
Afdalen gaat me altijd prima af en gebruik die kilometers dan ook dankbaar om te herstellen.
Wegdek goed dus ze vlogen onder de wielen door en was zo bij de rivier.
Prachtige plek en ondanks dat de rivier het nodige hoogteverschil heeft waren er mensen aan het baden.
Zag er goed uit!
Linksaf langs de rivier omhoog langs een imposante ruïne.
Daarna de laatste klim die naar Prunelli di Fiumorbo.
Paar nijdige stukjes maar verder lekker trappen met regelmatig fantastisch uitzicht over de kust.
De kruising bij Prunelli is de Col d'Aja Vecchia en 510 meter hoog.
Niet om over op te scheppen als het om specs gaat, maar een mega heerlijke rit om hier te komen.
Helaas kan ik dat niet zeggen van de afdaling naar Abbazia.
Zeven kilometer smal, zeer bochtig en op sommige plaatsen vreselijk slecht wegdek.
Vooral een paar keer echt kuilen vlak voor een haarspeldbocht.
Ik durf mezelf gerust in de categorie goede dalers te zetten.
Daarnaast heb ik een bescheiden reputatie als het om slechte wegen gaat.
Deze afdaling hoefde van mij even niet en het was werken om ruim 500 hoogtemeters kwijt te raken.
Van Abbazia was de weg weer ok en nog even lekker over een 10 “vlakke” kilometers uitbollen naar de camping.
Met name de vergezichten het binnenland in en het uitzicht over de kust maakt dit rondje tot een geschenk voor de ogen.
De beentjes hadden echter toch een tweetal passages waarbij ze even minder blij waren. Kwam deels door de warmte maar na een vrij actieve ochtend klim ik ook gewoon minder goed. Maar het is heel simpel: liever iets minder goed klimmen dan helemaal niet klimmen.
Op de camping een radler en ik zag nog net hoe mijn niet favoriete Franse sprinter van Poppel klopte.
Dus maar een Corsicaans glaasje whisky ingeschonken en een knappe pan pasta staan maken.
Afsluiten met een ijsje (gevaarlijk lekker ijs hier op de camping) met m'n meisje.
In de ochtend samen naar een archeologische site en na de lunch de trappers opgezocht.
Was al 30 graden toen ik op de fiets stapte.
Doel was een rondje in het gebied van Fium Orbo.
Dit is een rivier maar tevens de naam van het gebied ten zuidwesten van Ghisonaccia waar wij verbleven.
Eerst wilde ik een passage testen die parallel aan de grote weg naar het zuiden loopt.
Gevonden!
Heerlijk rustig alternatief.
Daarna de klim naar Venteseri die ik op de eerste dag heb gedaan. Maar even voorbij de helft van de klim rechtsaf naar Piunellu.
Een dorp van niks maar het stukje asfalt mocht er zijn. Even doorduwen
Door naar Serra de Fiumorbo wat een mooie plek was om de bidon te vullen.
Gelijk even bij het indrukwekkende oorlogsmonument kijken.
Ik heb vooral een bovenmatige interesse voor de Grande Guere. De Eerste Wereldoorlog dus.
Als ik ergens in de buurt ben wat met WWI te maken heeft maak ik graag een korte stop.
Maar genoeg over WWI. Daar zijn andere fora voor.
Na een foto nog een klein bobbeltje omhoog en afdalen naar de ravijn van de rivier de Abatesco.
Hoewel een tikje technisch een prima afdaling.
Wat koele rijwind zorgde dat het warme lijf weer een beetje normaal ging voelen.
Ik kan prima tegen de warmte maar dan wel met ruim dertig door de wind. Als de snelheden gehalveerd worden (of nog minder
) moet ik toch opletten dat de motor niet gaat koken.Een serie beklimmingen van 5-6 kilometer doet het bij mij als het zo warm is beter dan 15 kilometer plus.
Afdalen gaat me altijd prima af en gebruik die kilometers dan ook dankbaar om te herstellen.
Wegdek goed dus ze vlogen onder de wielen door en was zo bij de rivier.
Prachtige plek en ondanks dat de rivier het nodige hoogteverschil heeft waren er mensen aan het baden.
Zag er goed uit!
Linksaf langs de rivier omhoog langs een imposante ruïne.
Daarna de laatste klim die naar Prunelli di Fiumorbo.
Paar nijdige stukjes maar verder lekker trappen met regelmatig fantastisch uitzicht over de kust.
De kruising bij Prunelli is de Col d'Aja Vecchia en 510 meter hoog.
Niet om over op te scheppen als het om specs gaat, maar een mega heerlijke rit om hier te komen.
Helaas kan ik dat niet zeggen van de afdaling naar Abbazia.
Zeven kilometer smal, zeer bochtig en op sommige plaatsen vreselijk slecht wegdek.
Vooral een paar keer echt kuilen vlak voor een haarspeldbocht.
Ik durf mezelf gerust in de categorie goede dalers te zetten.
Daarnaast heb ik een bescheiden reputatie als het om slechte wegen gaat.
Deze afdaling hoefde van mij even niet en het was werken om ruim 500 hoogtemeters kwijt te raken.
Van Abbazia was de weg weer ok en nog even lekker over een 10 “vlakke” kilometers uitbollen naar de camping.
Met name de vergezichten het binnenland in en het uitzicht over de kust maakt dit rondje tot een geschenk voor de ogen.
De beentjes hadden echter toch een tweetal passages waarbij ze even minder blij waren. Kwam deels door de warmte maar na een vrij actieve ochtend klim ik ook gewoon minder goed. Maar het is heel simpel: liever iets minder goed klimmen dan helemaal niet klimmen.
Op de camping een radler en ik zag nog net hoe mijn niet favoriete Franse sprinter van Poppel klopte.
Dus maar een Corsicaans glaasje whisky ingeschonken en een knappe pan pasta staan maken.
Afsluiten met een ijsje (gevaarlijk lekker ijs hier op de camping) met m'n meisje.
Gastheerg
17 sep 2018 16:22
Varkens komen eraan! Veel borden waren nieuw maar ik denk dat ik nog wel wat kogelgaten heb 
Dag 7: TEGEN DE KLOK IN
Nee er stond deze dag geen tijdrit op het programma.
In de ochtend met de auto naar Porto Vecchio en daar heerlijk samen zitten lunchen.
En jullie kennen mijn motto: met een goede lunch maak je van een dag twee dagen.
In Porto Vecchio nog steeds resten van de Tour zoals reclame op P-zuilen en het beeld Le Cycliste met half/half een historische en moderne wielrennner.
Nog wat boodschappen en toen we eenmaal op de camping waren was het al vrij laat.
In Zuid Europa is het eerder donker en de dagen zijn sowieso korter aan het worden
Maar 7-800 hoogtemeters moest toch wel te doen zijn en kon ik ook nog in het daglicht douchen.
Een deel van de rit van afgelopen zondag in tegengestelde richting gereden
Eerst het vrij vlakke stuk en de mega relaxe klim naar het begin van de Col de Cardo.
Buitenblad en bij de kaasboerderij linksaf en dan een klein stukje over slecht wegdek omhoog beuken. Van deze kant is het helemaal niks maar het uitzicht blijft fenomenaal.
Het leek of het bij de camping aan het regenen was en later bleek dat ook het geval
Het zat ook tegen onweer aan en dan ben ik altijd zo beneden. Met bergsport een paar keer een onweer momentje gehad die ik graag had willen missen.
In de afdaling van de Cardo dan wel geen onweer maar wel “demonstrerende" varkens.
Op een na stoven ze de struiken in.
Ze schrikken meer van mij dan ik ga hun.
Logisch lijkt me.
Ik had echt de remmen dicht moeten trekken en voor de zekerheid een voetje aan de grond.
Varkens zijn nieuwsgierige beesten dus een voor een kwamen ze weer uit de bosjes.
Een was zelf heel nieuwsgierig alleen ik ben die wielrenner die nooit wat te eten bij zich heeft.
Pech dus voor de biggen en na een foto daalde ik af naar de rivier de Fiumorbo
Iets verder stak ik de rivier over en begon aan de 6 km lange klim naar Lugo-di-Nazza.
Iets steiler maar de 29 en 26 blijven schoon.
Zo aan het begin van de avond is het wel heel lekker om een stukje te klimmen. Temperaturen zijn mild en dat is beter voor de motor.
Rust is hier de koning die regeert. Wat vogels maken geluid en dat is het dan.
Niemand!
Bij het binnenrijden van het rustige bergdorp vul ik bij het kraantje aan de dorpsgrens m'n bidon.
Die aardige mensen van afgelopen zondag zullen wel aan de maaltijd zitten.
Zondag was ik vanaf Poggio-di-Nazza gekomen maar ik nam nu direct de afdaling naar Ghisonaccia Gare.
Nog even over een kleine col namelijk de Bocca di Pietromini (489 meter) en daarna de fiets lekker laten lopen
Dit was geen genummerde weg maar asfalt was perfect. Streep in het midden, breed maar toch redelijk technisch.
Ik ging er eens lekker voor zitten en voordat ik het wist was ik weer bij de rivier. 300 nijdige meters aan de andere kant om bij de rivier weg te komen en door naar Ghisonaccia Gare.
Daar de grote molen erop en 5 kilometer volle volle bak naar Ghisonaccia.
Ik had super beentjes en dan moet ik ze ook even “uit laten”.
Van Ghisonaccia nog even 5 km met de handjes midden op het stuur uitbollen naar de camping
Een radler en toen ik onder de douche stond ging.......net de avondverlichting aan.
Toch een prima tijdstip om te fietsen. Vooral bergop
En je valt ook heel makkelijk in slaap na zo’n laat ritje.
Dag 7: TEGEN DE KLOK IN
Nee er stond deze dag geen tijdrit op het programma.
In de ochtend met de auto naar Porto Vecchio en daar heerlijk samen zitten lunchen.
En jullie kennen mijn motto: met een goede lunch maak je van een dag twee dagen.
In Porto Vecchio nog steeds resten van de Tour zoals reclame op P-zuilen en het beeld Le Cycliste met half/half een historische en moderne wielrennner.
Nog wat boodschappen en toen we eenmaal op de camping waren was het al vrij laat.
In Zuid Europa is het eerder donker en de dagen zijn sowieso korter aan het worden
Maar 7-800 hoogtemeters moest toch wel te doen zijn en kon ik ook nog in het daglicht douchen.
Een deel van de rit van afgelopen zondag in tegengestelde richting gereden
Eerst het vrij vlakke stuk en de mega relaxe klim naar het begin van de Col de Cardo.
Buitenblad en bij de kaasboerderij linksaf en dan een klein stukje over slecht wegdek omhoog beuken. Van deze kant is het helemaal niks maar het uitzicht blijft fenomenaal.
Het leek of het bij de camping aan het regenen was en later bleek dat ook het geval
Het zat ook tegen onweer aan en dan ben ik altijd zo beneden. Met bergsport een paar keer een onweer momentje gehad die ik graag had willen missen.
In de afdaling van de Cardo dan wel geen onweer maar wel “demonstrerende" varkens.
Op een na stoven ze de struiken in.
Ze schrikken meer van mij dan ik ga hun.
Logisch lijkt me.
Ik had echt de remmen dicht moeten trekken en voor de zekerheid een voetje aan de grond.
Varkens zijn nieuwsgierige beesten dus een voor een kwamen ze weer uit de bosjes.
Een was zelf heel nieuwsgierig alleen ik ben die wielrenner die nooit wat te eten bij zich heeft.
Pech dus voor de biggen en na een foto daalde ik af naar de rivier de Fiumorbo
Iets verder stak ik de rivier over en begon aan de 6 km lange klim naar Lugo-di-Nazza.
Iets steiler maar de 29 en 26 blijven schoon.
Zo aan het begin van de avond is het wel heel lekker om een stukje te klimmen. Temperaturen zijn mild en dat is beter voor de motor.
Rust is hier de koning die regeert. Wat vogels maken geluid en dat is het dan.
Niemand!
Bij het binnenrijden van het rustige bergdorp vul ik bij het kraantje aan de dorpsgrens m'n bidon.
Die aardige mensen van afgelopen zondag zullen wel aan de maaltijd zitten.
Zondag was ik vanaf Poggio-di-Nazza gekomen maar ik nam nu direct de afdaling naar Ghisonaccia Gare.
Nog even over een kleine col namelijk de Bocca di Pietromini (489 meter) en daarna de fiets lekker laten lopen
Dit was geen genummerde weg maar asfalt was perfect. Streep in het midden, breed maar toch redelijk technisch.
Ik ging er eens lekker voor zitten en voordat ik het wist was ik weer bij de rivier. 300 nijdige meters aan de andere kant om bij de rivier weg te komen en door naar Ghisonaccia Gare.
Daar de grote molen erop en 5 kilometer volle volle bak naar Ghisonaccia.
Ik had super beentjes en dan moet ik ze ook even “uit laten”.
Van Ghisonaccia nog even 5 km met de handjes midden op het stuur uitbollen naar de camping
Een radler en toen ik onder de douche stond ging.......net de avondverlichting aan.
Toch een prima tijdstip om te fietsen. Vooral bergop
En je valt ook heel makkelijk in slaap na zo’n laat ritje.