Sporten met een handicap

[TumTumTum]

Hoi,

Zoals sommigen van jullie wel weten ben ik een sporter-met-handicap. Ik heb het syndroom van Asperger, dat is een vorm van autisme die bij mij voornamelijk resulteerd in veel te trage verwerking van indrukken door de hersenen die ook veel te veel energie kost. Kort samengevat; bijna alles wat ik in mijn leven doe put me mentaal volkomen uit, helaas ook de leuke dingen.
Mijn hele bestaan is een strijd om de dingen die ik graag doe of moet doen binnen het beperkte kadertje “energie” te proppen dat ik heb zonder al teveel over de grenzen heen te gaan.
Ik ben me er van bewust dat ik zal moeten leven met het gegeven dat bepaalde zaken gewoon niet kunnen. Daar ben ik niet uniek in, mensen met een gezin of een drukke baan kunnen ook maar niet alles doen waar ze zin in hebben. Ik ben aan het uitvinden wat er wél kan en hoe ik daar zoveel mogelijk plezier uit kan slepen. Maar ik vind dat erg moeilijk en ga daarbij soms keihard op mijn bek.

Als ik een zware fysieke inspanning lever is de middag en de dag(en) erna mijn brein compleet uitgeteld. Alle energie die mijn lichaam nodig heeft gaat dan niet naar mijn hersenen, die erg veel energie nodig hebben om alle indrukken te verwerken. Na een leuke dag intensief sporten volgt daarom meestal een of meerdere dagen van complete geestelijke uitputting, oa ook omdat de op die dag opgedane indrukken óók weer verwerkt moeten worden.

Ik ben nog steeds aan het zoeken hoe ik dit het beste kan combineren met sport. Ik ben het fietsen sinds ik vorig jaar eens een rondje op de stalen fiets van mijn vader ging rijden leuk genoeg gaan vinden om er meer uit te halen maar ik zie gewoon niet heel goed hoe en ik voel me bij tijden bijzonder beperkt in wat er kan.

Wil ik bijvoorbeeld ooit een beetje in heuvels of bergen gaan fietsen dan zal ik toch een flink stuk sterker moeten worden dan ik nu ben. Anders blijft het toch bij rondtobben in de Hoekse Waard. Maar dan lees ik een artikel over krachtrrainingen voor fietsers, zinkt me meteen de moed in de schoenen. Leuk schemaatje dat 2 a 3 avonden in de week naar de sportschool inhoudt, daar heb ik eenvoudigweg de tijd en energie niet voor. Kan dat echt niet anders?
En fietsen na het werk lukt niet goed omdat ik meestal zo vreselijk moe ben dat het gewoon te gevaarlijk is om op een fiets te kruipen. Ben ik té uitgeput dan maken mijn hersenen zelf wel uit welke informatie nog binnen komt en welke niet, toch lullig als dat nou net die vrachtwagen van rechts is die ik dan mis. Hier gaat het vaak al mis als andere sportlieden goed bedoeld advies aanreiken over hoe en wanneer trainen. “je kan toch smiddags na je werk toch nog wel een uurtje of 2 op de fiets?” Nee dat kan meestal dus niet.

Omdat sport belangrijk voor me is en ik me er juist ook goed bij voel heb ik geprobeerd advies te krijgen hierin bij oa het autisme steunpunt, andere sporters/ mede fietsers, huisarts, MEE (gehandicapten begeleiding) etc. Maar veel verder dan zeer algemene adviezen als “je moet niet te veel hooi op je vork nemen” (dat snap ik; dank je) komt het niet. Gehandicapten sport is er voor mensen met een fysieke of verstandelijke beperking; daar val ik niet onder.

Vandaar dat ik het hier eens probeer, op het gevaar af dat er mensen zijn die dit aanstootgevend vinden. Dit forum wordt veel gelezen, wellicht door iemand die er iets zinnigs over kan zeggen. Ik heb er lang over gedacht om deze post wel of niet te plaatsen, aangezien je je ook erg kwetsbaar opstelt.

Ik heb door mijn autisme ook prosopagnosia oftewel “verstoorde gezichtsherkenning”. Ik herken moeilijk gezichten, ik compenseer dat door op andere details te letten zoals kleding of kapsel. Het kan letterlijk voorkomen dat ik 100 km met iemand fiets en hem daarna in zijn gewone kloffie niet herken. Helemaal leuk is een grote groep renners in clubtenue, met helmpjes op...dan moet ik mensen uit elkaar houden op basis van lengte en de fiets. Wat dus wegvalt als men op een terras appeltaarten zit te schransen. “O ja, hee Gijs, Teun, Willem, Arie eh dinges....” Hoewel ik de humor er wel van in kan zien zorgt het af en toe ook voor vervelende confrontaties en wordt je gewoon vreselijk onzeker in contact met anderen als je niet weet wie je voor je hebt.

Mijn vragen zijn:
Zijn er meer mensen hier die hun sport moeten doen binnen de limieten van een beperkingen, en zo ja hoe doe je dat? Waar lopen jullie tegen aan en hoe los je dit op?
Vinden jullie dat je bijv. in een sportvereniging beter open kan zijn over een handicap of pas er over beginnen als het nodig is? Waar ik een beetje bang voor ben is dat die kerngezonde sportbikkels het wellicht zien als flauwekul en/of zich er geen voorstelling van kunnen maken en je als een zeurpiet wegzetten.
Hoe kan ik de winter een beetje goed doorkomen zonder een trainingschema dat je 5 dagen in de week aan het werk zet?

Kortom; gaat die Mont Ventoux, cyclo's of fiets-meerdaagse, Dolomieten tocht er voor mij ooit nog inzitten of zeggen jullie “tja, TTT je kan wel zo veel willen maar als kansloze gehandicapte met 0 budget moet je er maar in berusten dat het bij kwijlen over legrimpeurs fietstochten en een rondje Alblasserwaard blijft”.

Ik vraag niet om een makkelijke instant oplossing als, “TTT als je nou een keer in de week een uurtje een loopbandje gaat rennen komt het ook wel goed”. Waar ik een beetje op hoop is inzicht van anderen in een vergelijkbare situatie of die er via hun beroep of sport mee te maken hebben.
Dank voor het lezen van dit enorme verhaal.

[Livio Livius]

Een hele mooie vraag en herken de situatie (gelukkig niet bij mij zelf maar wel bij mijn zoon van 15). Mijn advies zoek een sportarts (SMA) met gevoel voor jouw probleem en waarin jij vertrouwen hebt. Iemand die zelf veel kennis (multi disciplinair praktijk oa wielrennen en triathlon) heeft en een groot netwerk is Guido Vroemen in Amersfoort. Indien Guido je niet op weg kan helpen (zelf of door verwijzing) dan wordt het moeilijk om MV etc te bereiken.

Maar niets is onmogelijk wellicht is je weg ernaar toe dan langer ipv 2 jaar doe je er 4 jaar over om je doel te bereiken. Maar zeggen ze niet altijd: de weg is belangrijker dan het doel!

[Kilowatt]

Ik heb je stuk over de Triathlon ook gelezen en heb nu wel door dat veel in je leven je energie kost.
Petje af voor je Tum. Als je dit neer kunt pennen denk ik dat je heel wat meer kunt bereiken dan alleen rondjes Hoekse Waard. Ik kan je verder niet helpen qua ervaring helaas, maar ik vermoed dat je een doorzetter bent.

+1

[Zorro]

Hoi TTT,

Je hebt er niets aan want ik kan je niet concreet helpen. Door je handicap (ik noem het ook maar gewoon zo net zoals jij want het beestje moet een naam hebben) zit je dus eigenlijk in een behoorlijk 'onmogelijke' situatie.
Je wilt wel meer en vaker doen maar dan komt je beperking om de hoek kijken.

Ik geloof dat er wel algemene richtlijnen bestaan maar houd altijd voor ogen dat het toch wezenlijk kan verschillen tussen individuen. Ik val in ieder geval vaak buiten de normale categorieen.
Tja, zoals dat advies dat je kreeg om niet te veel hooi op je vork te nemen heb je niet echt veel aan idd.
Jij moet zien uit te vinden hoe de balans het beste werkt voor jou.


'Vinden jullie dat je bijv. in een sportvereniging beter open kan zijn over een handicap of pas er over beginnen als het nodig is? Waar ik een beetje bang voor ben is dat die kerngezonde sportbikkels het wellicht zien als flauwekul en/of zich er geen voorstelling van kunnen maken en je als een zeurpiet wegzetten.'

Open ja en als ze je dan als een zeurpiet wegzetten dan heb je toch niets aan die personen. Ik zou er niet meteen over beginnen maar wel redelijk snel. Als je er meteen mee begint zou dat al een oordeel kunnen geven dat je je probeert in te dekken voor mindere prestaties. Ik kan je openheid en de manier waarop je hebt neer geschreven in ieder geval zeer waarderen. Menigeen had er niet zo'n duidelijk verhaal van kunnen maken zoals jij wel gedaan hebt!

Je zei ook: 'Vandaar dat ik het hier eens probeer, op het gevaar af dat er mensen zijn die dit aanstootgevend vinden. Dit forum wordt veel gelezen, wellicht door iemand die er iets zinnigs over kan zeggen. Ik heb er lang over gedacht om deze post wel of niet te plaatsen, aangezien je je ook erg kwetsbaar opstelt.'

Je kwetsbaar opstellen door openheid van zaken te geven over toch wel iets zeer persoonlijks is een sterkte, geen zwakte.

Ik kan je verder zoals gezegd helaas niet concreet helpen met de balans tussen sport en je beperking anderzijds maar laat je net zoals met die triathlon niet opjutten door wat grapjassen. Keihard op je bek gaan is geen schande zolang je er maar van leert. Iemand die nooit op zijn bek gaat speelt altijd op zeker of liegt dat ie barst.

Nogmaals complimenten over je duidelijke verhaal en het lef. Maak je niet druk en probeer beetje bij beetje meer want alleen jij (dooddoener ik weet het) kan bepalen wanneer de balans door slaat. Probeer dus die grens af te tasten maar met kleine stappen zodat de impact beperkt blijft en je niet zoals je zegt 3 dagen voor pampus ligt.

[niklas2]

TTT,
ik sluit me graag aan bij de lovende woorden van de posters hierboven. Een fraaie combi van lef en geletterdheid!
Ik werk nu en dan als coach met kinderen die stoornissen als ADHD en ADD hebben en 1 keer heb ik met iemand met Asperger gewerkt. Wat in die situaties vaak werkte was het wegnemen van zoveel mogelijk van de prikkels die tot afleiding leidden.
Jij schrijft dat het leveren van een forse fysieke inspanning gecombineerd met het verwerken van indrukken buitengewoon veel van je energie vergt. Daarom is misschien een toepassing van het door jou verfoeide advies van een uurtje op de loopband nog niet eens zo'n gek idee: zou een Tacx die je op een rustige plek in/om huis neerzet waar je bijvoorbeeld twee maal per week een training op doet haalbaar zijn? Tacxen is doodsaai, zeker als je een niet intensieve training daar op doet. Maar dat zou in jouw geval juist een oplossing kunnen zijn. Je zou je dan niet heel zwaar moeten inspannen in combinatie met weinig externe prikkels (geen muziek of tv oid) terwijl je gaat tacxen. Op termijn worden je fietsprestaties hier echt beter van (tot aan een bepaalde limiet natuurlijk).

En bedenk: het allermooiste van een advies is dat je het in de wind kunt slaan.
Ik wens je heel veel succes met het vinden van de beste weg voor jou.

[ever]

Hoi TTT, alhoewel je aangeeft niet op zoek te zijn naar "panklare" oplossingen wil ik me toch bij @niklas2 aansluiten, ik kreeg nl. precies hetzelfde idee om een tacx te gaan gebruiken toen ik je post las. Ik dacht dat je meerdere fietsen had, toch? Als je ergens idd een rustige ruimte kunt vinden en je kunt aan een 2ehands tacx komen (volgens mij staan ze voldoende op marktplaats) zet dan 1 van je fietsen daar deze winter in de tacx neer. Door op deze manier te trainen houd je de prikkels en indrukken beperkt. Bovendien ben je flexibel, je kunt gaan tacxen als je daar energie voor hebt, je hebt geen last van de weersomstandigheden, en mocht tijdens fietsen blijken dat je op dat moment toch iets teveel van jezelf vraagt, dan ben je gewoon thuis en kun je de training onmiddellijk stoppen.

[Gastheerg]

Aan je moed ligt het niet. Top!

Ik heb ook geen oplossingen maar wel een voorstel.

Strikt genomen denk ik dat we allemaal beperkingen hebben alleen beperkingen die het meest voorkomen beschouwen we op de een of andere manier als normaal.

Ik weet niet eens wat m'n eigen beperkingen zijn laat staan via een forum die van een ander begrijpen en maar even een advies geven. Je hebt moed en je hebt ambitie en dan is er veel gewonnen.

Misschien niet handig om gelijk 2 weken een meerdaagse tocht in de Franse Alpen gaan doen. Stapje, stapje, sta[je...............

Ik heb zelf als motto doen en misschien er niet teveel over praten verder. Ik werk met een aantal mensen met dit soort (ook die van jouw) beperkingen en mijn ervaring is dat ze zich toch het prettigst voelen als we gewoon een project oppakken.

Mag ik je een dagje Vlaamse Ardennen aanbieden? Doen we een rondje van 100km vanuit het Centrum Ronde van Vlaanderen. Daar lekker douchen (als je me dan nog maar herkent Daarna bezoek aan het museum en dan weer lekker naar huis.

Doen we een aantal mooie Vlaamse hellingen waaronder natuurlijk De Muur maar laat je graag mee kiezen welke we doen. Ik maak altijd foto's dus zelfs als het bij deze ene keer zal blijven is er een tastbare herinnering!

Lijkt me leuk om met iemand op pad te gaan die ik moedig vind!

PS: als je liever de laatste 50 kilometer van Parijs-Roubaix doet inclusief de wielerbaan kan dat ook geregeld worden
Ik heb evt wel een stel wielen voor je die je dan kan gebruiken.

[daniel1975]

Hoe kan ik de winter een beetje goed doorkomen zonder een trainingschema dat je 5 dagen in de week aan het werk zet?

Over de rest is al het nodige gezegd, dus ik pak even dit deeltje eruit.
Dit is AB-SO-LUUT mogelijk! Gewoon lekker bezig blijven in de winter is voldoende om de winter door te rollen. Met lekker bezig blijven denk ik dan aan 1x door de week 's avonds een vorm van sport en in het weekend 1 ritje van een uur of 2 om gewoon gezond en fit te blijven. En is het mooi weer en voel je je goed, dan gewoon een lusje extra. Voel je vrij om te fietsen, beperk je niet tot regels en schema's. Je lijf krijgt dan niet echt veel trainingsprikkels, maar je houdt wel een goede basis over waarmee je in het voorjaar verder kunt. Op het moment dat de natuur weer langzaam tot leven komt kun je ook het fietsen-sporten weer mee opbouwen. Het is echt niet nodig om 4-5x per week te trainen in de winter als je niet op topniveau wilt presteren. Bezig blijven, de motivatie/plezier behouden en een gezonde portie doorzettingsvermogen is meer dan genoeg om op verantwoordde wijze langzaam je fietshorizon te verbreden. Je hoeft niet op 1 april helemaal op scherp te staan om de Alpe onder het uur op te knallen of om een criterium te winnen. En als je met tegenzin en veel stress in de winter jezelf dwingt te trainen zul je absoluut de lol kwijt raken en dat kan niet de bedoeling zijn.
Je hebt de hele zomer de tijd om in augustus jouw persoonlijke topprestatie te leveren. En wat interesseert het jou of je de Ventoux nu in 1uur40 of in 2uur30 opfietst? Boven is boven en de overwinning zal zoet zijn!

[girlinred]

Ook ik sluit me aan bij bovenstaande posts, diep respect voor het feit dat je het zo, maar vooral op deze manier, op het forum neerzet.

Ik kan je helaas niet helpen, aangezien ik verder wel gezond ben geloof ik (normaal laat ik in het midden ).

Mbt je vraag over de sportvereniging, lastig. Ik denk dat het ook een kwestie van aanvoelen is wat voor vlees je in de kuip hebt of je het snel moet vertellen of niet. Enerzijds zou ik denken dat jet het beter meteen kan zeggen, anderzijds als je de verkeerde mensen treft... Ik zou het wel waarderen als iemand zoiets direct zegt, dan ga ik ook geen voorbarige conclusies over iemand trekken.
maar: je kan het bij sommigen toch nooit goed doen, dus ga op je gevoel af!

Qua training sluit ook ik me aan bij de Tacx, in het kader van minder prikkels opnemen. Volgens mij is het allerbelangrijkst dat je jezelf goed aanvoelt. Je kan beter minder trainen en je daar goed bij voelen dan teveel trainen, dan werkt alleen maar averechts.

Succes!
Enne gastheerG, wat een fantastisch aanbod!

[Zorro]

Mbt je vraag over de sportvereniging, lastig. Ik denk dat het ook een kwestie van aanvoelen is wat voor vlees je in de kuip hebt of je het snel moet vertellen of niet. Enerzijds zou ik denken dat jet het beter meteen kan zeggen, anderzijds als je de verkeerde mensen treft... Ik zou het wel waarderen als iemand zoiets direct zegt, dan ga ik ook geen voorbarige conclusies over iemand trekken.
maar: je kan het bij sommigen toch nooit goed doen, dus ga op je gevoel af!

Probleem met Syndroom van Asperger is nu echter dat men juist sociale signalen niet goed kan lezen dus het bepalen wat voor vlees er in de kuip zit wordt moeilijk.

Altijd even checken bij TTT. Klopt dat bovenstaande ook voor jou TTT?

Ja, mooi aanbod van Gastheer. Als het niet te grote impact op je heeft TTT dan zou ik me dat aanbod niet laten ontgaan en voor de laatste 50km oid Paris Roubaix gaan. Volgens mij houd er niemand meer van die kasseien dan Gastheer.
Lekker relaxed dokkeren zonder enige moeten.

Beide uit Rotterdam dus je kunt ook ter kennismaking beginnen met een rondje Rottermeren.

Helaas geen auto of rijbewijs anders was ik al lang ooit die kant van Roubaix op gegaan.

[Gastheerg]

Overigens mijn aanbod is er vooral op gericht dat ik er van overtuigd ben dat het op pad gaan naar grote wielergronden een belangrijke stap is. Misschien - en ik heb wat ervaring met mensen met een dergelijke beperking - nog wel belangrijker dan je suf te trainen!
Want zoals Daniel terecht stelt: welke tijd de Mont Ventoux geslecht gaat worden is NIET relevant.

[pluk]

Mijn vragen zijn:
Zijn er meer mensen hier die hun sport moeten doen binnen de limieten van een beperkingen, en zo ja hoe doe je dat? Waar lopen jullie tegen aan en hoe los je dit op?
Vinden jullie dat je bijv. in een sportvereniging beter open kan zijn over een handicap of pas er over beginnen als het nodig is? Waar ik een beetje bang voor ben is dat die kerngezonde sportbikkels het wellicht zien als flauwekul en/of zich er geen voorstelling van kunnen maken en je als een zeurpiet wegzetten.
Hoe kan ik de winter een beetje goed doorkomen zonder een trainingschema dat je 5 dagen in de week aan het werk zet?[/quote]

-Ik wil niet klinken als mijn oma, maar luister naar je lichaam! Zoek rustig je grenzen op. Over de grens gaan leert je waar je grens ligt. Pas echter op met te veelvuldig/te ver erover gaan. Dan is de terugslag vervolgens te groot.
Zie je beperking als een gegeven, waar je mee om moet leren gaan, maar waar je je niet door hoeft te laten leiden.
Doe de dingen die je leuk vindt. Accepteer dat het sommige dagen minder gaat.
Op je eigen tempo kom je er ook.
- Ik vind dat je er open over moet kunnen zijn. Als anderen daar niet mee om kunnen gaan is dat hun probleem.
- Lekker een banenkaart kopen voor het zwembad, of zwemcursus volgen en gaan lopen/fietsen bij voldoende energie.
Komt naast de ventoux die 1/8e vanzelf.