daniel1975
24 mei 2019 21:05
Column van Thijs in het AD vandaag.
De vraag waar ik graag het andwoord op zou zien: alle wielerlanden worden benoemd en in een hokje geplaatst. Op een van de grootste landen na, waarom niet?
Een dubieuze dokter. Een vriezer vol bloedzakken. De manager van de Bahrein-Merida-ploeg die een bloedcentrifuge kocht. Een stel Slovenen, een Kroaat, wat Oostenrijkers en een paar gepensioneerde Italianen.
Zucht.
Operation Aderlass lijkt op Operation Groundhog Day: het gevoel bekruipt je dat je het al eens eerder hebt gezien. Tel er een pelotonnetje positieve Colombianen bij op en een Nederlandse veldrijdster met een anabooltje te veel achter haar kiezen – en je twijfelt of we nog in 2012 leven. Of in 2006. Of in 2003. Of 1998? De vraag rijst: dat nieuwe wielrennen, bestaat dat eigenlijk wel?
Het antwoord: ja en nee.
Het is de afgelopen jaren moeilijker geworden om doping te gebruiken zonder gepakt te worden. In het wielrennen wordt alom aangenomen dat de grootste verandering in 2008 plaatshad – met de invoering van het bloedpaspoort. Met dat instrument kan de UCI de bloedwaarden van renners in de gaten houden en ze schorsen of extra testen in geval van afwijkende waarden. Het heeft de winstmarges van dopinggebruik verkleind.
Maar het bloedpaspoort is allesbehalve waterdicht. Dat wisten we eigenlijk al, en het is nog maar eens duidelijk geworden door Operation Aderlass. Alle betrokkenen werden ontmaskerd door de politie, niet door antidopinginstanties. Ze fopten jarenlang het bloedpaspoort. Het injecteren van eigen bloed is niet of nauwelijks aan te tonen en bij epo is de pakkans een stuk kleiner als er microdoseringen worden gebruikt. Daarnaast kan er, al dan niet met valse of vage attesten, nog altijd worden gesjoemeld met cortisonen.
Het kán dus nog. En dus gebeurt het nog. Vaak in kleine kliekjes, geconcentreerd rond een dubieuze manager of arts – zoals de Duitser Mark Schmidt, de spin in het web van Operatie Aderlass. Of, zoals in Colombia, omdat de risico’s niet opwegen tegen de potentiële winst. Alle Colombiaanse renners weten dat je misschien wel voor veel geld naar Europa kunt als je opvalt in de uitslagen.
Er is de afgelopen jaren een groot verschil ontstaan tussen wielerploegen. Sommige voeren een proactief, strikt antidopingbeleid. Ze selecteren streng bij de poort, zitten bovenop hun renners en proberen naar buiten toe zo transparant mogelijk te zijn.
Uiteindelijk zijn de coureurs zélf de zwakste schakel van het gehele systeem.
Jumbo-Visma en Sunweb, de twee Nederlandse WorldTour-ploegen, werken allebei op die manier – deels vanuit idealisme, deels vanuit realisme. Ze snappen dat een pro-actief antidopingbeleid de enige manier is om Nederlandse sponsors en fans aan zich te binden.
Datzelfde geldt min of meer voor Duitsland, Frankrijk, Denemarken en Australië. Allemaal landen waar doping een belangrijk thema is in de publieke opinie, bij sponsors en in de media (Dat wil niet zeggen dat doping in die landen niet voorkomt, slechts dat er wordt geprobeerd om te voorkomen dat er een cultuur ontstaat die dopinggebruik faciliteert).
In Spanje, Italië, Zuid-Amerika, in het Oostblok en in het Midden-Oosten wordt er over het algemeen een stuk opportunistischer gedacht. Wat houdt ethiek in voor een sjeik uit Bahrein die door Amnesty International wordt beschuldigd van het schenden van mensenrechten? Resultaat wil hij zien. Hoe sneller, hoe beter. Hoe dat resultaat tot stand komt, is niet interessant. Zo zijn er nog altijd WorldTour-ploegen die niet bij rennersmakelaars vragen om de bloedwaarden van een nieuwe renner als ze hem een contract onder zijn neus schuiven.
Uiteindelijk zijn de coureurs zélf de zwakste schakel van het gehele systeem. Op hun schouders ligt de grootste druk. Allemaal vragen ze het zich af: wat áls? Wat als ik zou gebruiken? Voor de één is het een puur hypothetische vraag, voor de ander een reële optie. De renners in die laatste groep kijken continu argwanend om zich heen. Wat doen de anderen? Gaat het niet heel erg hard dit jaar? Hoe is die ene renner ineens zo goed geworden? Klopt het dat er een middel is dat niet is op te sporen? En als de regels niet gelden voor Chris Froome, gelden die dan ook niet meer voor de rest van het peloton? Ze denken als kinderen na een nacht vorst: als ze zien dat het buurjongetje op het ijs stapt, dan durven ze het zelf ook.
In het peloton woedt een richtingenstrijd. Strikt tegen opportunistisch, streng tegen mild. Na een dopingaffaire winnen de strikten terrein, als er een tijd niets naar buiten komt pakken de opportunisten iets terug. En dat is precies wat er de afgelopen jaren is gebeurd.
Met de huidige golf dopinggevallen als gevolg[/]
Less is bore
Maar het is lang geleden dat ik zo'n goede column van hem gelezen heb.