Langgeleden was er een professor die 'n prachtige verklaring liet optekenen over de suprematie van de leugenaar uit Texas. Het kwam erop neer dat zijn efficiëntie ver boven het gemiddelde zat.
Nu zoveel jaren later hebben we opnieuw een fenomeen die via een heuse dokter laat weten waarom hij zoveel beter is dan de rest.
Maar ...
Gelukkig hebben we de cijfers nog. Op de combi van Romme en Colombiere scoorde Pogacar een niet onaardige 99% vermogen van de perfecte renner (74kg FTP 6,4w/kg Regel van Riegel). Let wel, dat is wanneer de perfecte renner die twee klimmen direct na elkaar op zou knallen in volledige herstelde toestand, dus zonder 2 weken koers, zonder bergen eraan voorafgaand. Pogacar trapte er met een afdaling (herstel) ertussen 48 minuten 6,3w/kg, waar zijn concurrenten het moesten doen met 5,7 tot 5,8w/kg over 52 minuten. In hoeverre kou en regen en/of vermoeidheid hier de concurrenten parten speelt is uiteraard niet bekend.
Hier het overzicht.
Daaraan wil ik nog toevoegen dat Carapaz bergop tijdens de Ronde van Spanje 2020 minstens even goed was als Roglic, zo niet beter. En, laten we ook niet vergeten dat Kelderman in de Giro van 2020 de Piancavallo opreed in 39minuten met 6,3w/kg. Een prestatie die even hoog kan worden aangeschreven als Mollema's Mt Ventoux (met val over Froome).
Al met al kleurt Pogacar nog steeds net binnen de lijntjes, maar laten we zeggen; het is op het randje van wat fysiologisch mogelijk is: FTP 6,4wkg.
