La Marmotte 2016

[oehT]

Een veredelde toertocht, of een minimale (want afgetuigde) wedstrijd, voor mij is Marmotte een (on)bereikbare vrouw met een prachtig temperament.

Je moet je goed voorbereiden (onervaren ben je niks), de ‘looks’ op orde hebben (heerlijke ongeschoren benen), klimcapaciteiten bezitten en uitstralen dat je ‘ze hebt’, werken aan je wieler vocabulaire, weten hoe je een ‘Cadel Evansje’ kunt doen op de vlakke stukken en weten wat te eten (en vooral wanneer) om echt klaar te zijn voor haar. Daarnaast is het ook gewoon een duur wijf. Daar moet je dus wat voor over hebben.

Mijn Marmotte 2016 begon tijdens de 2015 versie. Te warm (Garmins in de 40, echte temperaturen een graad of 20 lager las ik hier), te veel hoogtemeters en een gemis aan ervaring en training maakten dit een leerzame tocht voor mij. Poeh, wat heb ik afgezien met een helletocht op de Alpe tot slot. Ik moest echt meer trainen, zowel duur als kracht en nog wat meer. Ook iets gewicht kwijt raken, ben al niet stevig overigens, zou kunnen helpen. Met een drukke baan en een gezin geen eenvoudige opgaaf, maar met goede moed zo veel als mogelijk gedaan. Hoogtemeters gemaakt, polder wezen beuken en alles in mijn uppie door weer en wind. Niet alleen voor Marmotte, maar eigenlijk gewoon omdat ik het heerlijk vind te doen! Ik vind solo rijden, het hoofd leegmaken en gewoon diep gaan, heerlijk! We gaan hier dus rustig verder mee, startende woensdag.

Mijn Marmotte begon met de Vaujany. Eigenlijk daarvoor al met wat Nederlandse tochten als KlimClassic en de 240 LimburgsMooiste. Na een maand met wat klachten (verrekte spier links, overbelaste spieren rechts) en dus rustig aan doen, wist ik tot de dag van Vaujany niet of de boel het ging houden. De kilometers en ook de hoogteverschillen zou ik moeten aankunnen, maar of ik de boel bij elkaar kon houden…. De eerste 40 km van Vaujany waren gevoelig, alles rammelde in het rechter bovenbeen…. Dus met beleid gefietst en eerst de boel goed opgewarmd en wat wezen rekken en strekken op de fiets. En toen was ik er door, ergens halverwege de route richting Grand Serre. Een heerlijke rit gereden verder, zilver dus prima voor mij(n doen).

In de tussenweek heerlijk wezen fietsen, waarbij de bekende bergen zijn gedaan. Les2Alpes, Sarenne, Glandon, Alpe d’Huez, La Berarde (tot het punt waar het hek dicht ging…)…. Een mooie week met prettige temperaturen.

Zaterdagochtend 0600 uur de wekker en nog even lekker blijven liggen. Opstaan, kwark met muesli, spulletjes aan en in het shirt wat repen, twee Snelle Jelles en gelletjes. Tevens het windvest en de armstukken aan. Het kon fris worden en het kon gaan regenen. Meteo France dacht een droge dag… Tijdens het vrij worstelen met mijn hartslagmeter in het voorbijgaan Erik1.0 succes gewenst met zijn uitdaging. Hoe die jongen het een week zonder pils, chips en borrelnoten heeft uitgehouden in deze temperaturen in het hoekje op mijn campingveld…. Ik gunde hem een topklassering en een liter bier bij de finish. Bij mij ontstond toch wel vlot het idee dat een blikje Kronenbourg minder op de vrijdag wellicht slimmer was geweest, inclusief wat meer schaduwtijd. Maar, wat maakt het uit, naar het startvak rollen maar…..

Met een nummer in de 3.500 mocht ik aanschuiven in startvakje 2. Tussen de tijd dat ik aankwam (rond 07.00 uur) en het vertrek naar de start zelf (07.30 uur) kreeg ik meerdere nijgingen mijn eten er uit te gooien. Die lucht!!! Wat mensen eten en drinken, moeten ze zelf weten, maar wat ze eruit weten te knallen tijdens een momentje wachten is zuur… Voeg daarbij ‘de rokers’ (hoe dan??) en ik ging toch weer dat blikje Kronenbourg missen voor het ultieme kroeggevoel. De boel werd enigszins opgeleukt door een stel enthousiaste dames die begonnen met rek- en strekoefeningen. Die deden het erom schat ik zo in. De fysiotherapie kon voor de start nog los op de verrekte nekspieren van het peloton ruftende Denen en Belgen vóór deze opvoering. De ‘renners’ die flink op tijd voor in het startvak zijn gaan staan hadden minder geluk. De begeleidende motard sloeg na een klein stukje prompt verkeerd af, waardoor deze enthousiaste collega’s al voor de start een lichte achterstand (vooral in moraal en irritatie) opliepen…. Tot dusver de bochten voor de start.

Van Bourg naar bocht 1 bij Rochetaillée ging het looooooossssssssssssssssssssssss. Het begon namelijk na 1km te regenen, letterlijk tot de bocht richting Allemont ging het van druppelen, naar redelijk doordruppelen, tot druppelen en weer klaar. Opgefrist en al trokken we met een flink gangetje naar de stuwdam waar ik lekker tegen op knalde. Ten opzichte van 2015 leek dat ding er niet te liggen, een goed begin, de benen voelen goed. De Glandon naar ‘bocht 2’, Rivier d’Allemond, ging lekker. Hartslag laag en in een mooi ritme proberen te komen. Dat ging prima. Na deze ‘bocht’ in het parcours verder met haarspelden down, stijl stukje up en haarspelden richting stuwmeer, allemaal nog lekker op het gemak. Ondertussen een Snelle Jelle naar binnen met een reepje kunstmatig banaan voor wat ‘high energy’. De temperatuur is heerlijk te noemen, niet te warm, maar zeker niet te koud. Weinig dames in de buurt, dus op het genante af werd de Co2 waarde van de lucht kunstmatig omhoog gebracht tot het niveau dat de ozonlaag boven de Glandon gaten begon te vertonen. Weinig lekke banden gezien op dit stuk, wel veel lange broeken of van die driekwartsdingen. Okay, mijn beentjes staan niet geschoren op de pedalen, je kunt de boer wel uit Drenthe halen, maar Drenthe niet uit de boer….., maar die lange winterbroeken en die driekwartsdingen?? Kill me. 1 ligfiets gezien, verder geen gekke apparaten onderweg. Op wat verouderde fietsen na dan. Vanaf stuwdam nummer 2 in een lekker tempo door geklommen naar de top. Binnen 2 uur bovenop, een ‘strava pr’ voor mij, dus tevreden. In de neutrale zone de bidonnetjes vlot gevuld, reepje aangevuld en vlot wat taaie koek naar binnen, een slok drinken en een cola gelletje om te proeven. Waar Etixx in de Vaujany echt als een stel zuinigerds een doosje repen aan het verstoppen was en ranja schonk, was het hier (en op de overige posten ook) prima in orde met een brede variatie aan sportvoeding (magnesiumkoeken, repen, diverse gelletjes en voldoende sportdrank). Ook fruit, brood, snoepjes, dadels, you name it. Uitstekend.

Het dalen naar ‘bocht 3’ in Saint-Etienne de Cuines ging lekker, het dalen heb ik aardig onder de knie, ben niet bang, maar ook niet onvoorzichtig. In de buurt zat een renner van Jo Piels. Hem had ik eerder deze week bij Lac du Chambon al even gesproken, aardige kerel en zeker een vaardig en goed renner. Sowieso te midden van goedwillende en enigszins gedateerde amateurs als ondergetekende…. In het dal een tijdje met wat andere profiteurs in zijn (en zijn fietsmaat) wiel gezeten. Zo sleurde hij mij letterlijk tot onderaan Lacets mee. Op dat punt aangekomen was even de drang af te slaan, vorig jaar was dit voor mij wel een hoogtepunt, een geinige klim. Sowieso was er de drang te stoppen met het volgen van onze vriend uit team Piels. De vaardigheid waarmee op de fiets jasjes werden uitgedaan door beide heren maakte dat ik op zoek ging naar een ander ploegje noeste stoempers… Ik deed namelijk een jasje uit, zonder een jasje uit te doen, terwijl deze mannen hun jasje uitdeden, snap je. Alle verhalen leerden mij op te letten op dit stuk. Cadel Evans kan trots zijn, ik heb heule stukken kapot voor mij uitgekeken, hoestend en proestend, om maar niet te veel op kop te hoeven. Uiteindelijk met wat Denen en jongens van een roeivereniging uit het studentenleven (Nereus) de volgende ‘bocht’ in het parcours bereikt. Mijn camping buurman Rob schoof weer aan, na eigenlijk op de hele Glandon op een minuut van elkaar te hebben gefietst, we deelden een gemiddeld tempo met elkaar. Samen begonnen wij aan onze tocht Telegraphe up. Deze klim liep lekker, ik kon goed ritme houden en ben 2x gestopt. 1x voor water en dumpen afval en 1x om even iets te eten en kort een schoen uit te doen wegens een ‘dove voet’. De top bereikt iets over een uur fietsen.

Op de top even een foto maken en door naar Vaillore. Hier begon het ondertussen frisser te worden, dat beloofde wat…. Door het dorp heen geklommen naar de lokale Etixx vreetschuur. Even stoppen, wat reepjes bijvullen en koek naar binnen proppen om door te gaan, want ik vond het frisjes, dus de mouwtjes weer omhoog. Ondertussen kwamen de eerste dames mij rustig aan de kant schuiven, wat een kranige meiden reden mee zeg, alle respect. Ook wat oudere renners, 70+????, zaten niet ver op dit punt van de Galibier. Als ik tegen die tijd dat nog kan…

De Galibier was van deze kant nieuw voor mij. Ik moet zeggen, springstof verzamelen en afvlakken die handel;-) Wat een ding zeg, een enorme ervaring. Richting top werd het kouder en vanaf het bruggetje werd het gewoon koud. Ik kwam, vind ik zelf, prima omhoog, het tempo lag laag, maar ik ging niet kapot. Ik kon het trappend af. Eerlijk is eerlijk, die sneeuw, de ijle lucht, het totale afzien van getrainde en minder getrainde mannen en vrouwen…. Kicken….. Tempo was ondertussen wel dramatisch geworden waardoor ik een half uur later dan gehoopt boven kwam. Boeien, wat mooie foto’s gemaakt van de rups aan renners zigzaggend door sneeuw en kale, rotsachtige vlaktes, kippenvel om meerdere redenen. Onder de top het windjasje aan, even wat eten en….. Gelukkig niet over de top zodat ik weer een reden heb, na vorig jaar al niet de ‘originele’ route te hebben gereden, om terug te komen. Ik zocht al even naar een excuus, et voila.

Door de tunnel beginnen aan de afdaling waar ik naar uit heb gekeken. Eerder gefietst, dus ik was er klaar voor! Totdat na 1,5 km de sluizen open gingen, ijsregen, hagel, wind tegen en geen bril bij de hand. Het werd dus gekkenwerk, mannenwerk (en okay, ook echte vrouwenwerk). Ik durf best te dalen, weet ook dat onderuit gaan over het algemeen een paar redenen heeft en ben dus met beleid toch vlot gaan dalen. Op het nieuwe asfalt, na de bocht in het parcours van Galibier richting Lautaret, gingen een paar mindere dalers helaas op het asfalt onderuit. De witte lijnen zijn niet voor inzetten bochten of even staan en aanzetten als het nat is…. For sure. De afdaling ging door de tegenwind niet vlot genoeg naar mijn zin, waardoor ik iets ben gaan forceren. Kansloos natuurlijk, dus maar richting een leuke lijn renners gegaan die later nog wel eens een groepje kon gaan vormen richting Bourg.

Al met al in een prima tijd bij voet Alpe aangekomen, maar gevoelsmatig (vorig jaar errug lang over de Alpe gedaan) onvoldoende voor Goud. Dus ben ik gaan genieten de Alpe op. Iets te zuinig gereden, want ik voelde mij nog ‘erg sterk’ waardoor ik redelijk vlotjes de Alpe op ben gereden. De eerste vormen van onmetelijk menselijk leed begonnen plaats te vinden op de Alpe. Op de Galibier al een paar wandelaars, hier begon het wandelen bij enkele dapperen opnieuw met de wil boven te komen. Overgeven, witte koppies… Kun je van alles van vinden, maar ik heb een zwak voor doorzetters, voor mensen die linksom rechtsom die finish willen halen. Het is een fietstocht, dus wandelen voelt als ‘net niet’, maar na zulk een tocht, stukken gaan fietsen en waar dit niet kan lopen, dat doen veldrijders ook met de fiets en dat noemen we ook nog steeds fietsen.. Eindtijd? 9.10 minuten. Voor mijn tweede Marmotte zeker tevreden. Als ik niet zo vaak was gestopt voor het maken van een foto, of het kort genieten van wat bij de fourage allemaal aan gekkigheid gebeurde, als als als, dan had ik wellicht of wellicht ook wel niet…. Als ik maar….. Ach, ik had alle ervaringen niet willen missen, alles wat ik heb gezien, gehoord, geroken..... Ik heb zilver en ben er verschrikkelijk trots op, volgende ronde gaan we weer iets scherper, Goud is klaarblijkelijk nog mogelijk voor mij. Te meer omdat ik volgend jaar een categorie milder behandeld ga worden.

Dit was mijn ‘bocht tot bocht’ verslag, iets opgerekt qua woorden en tekst om de iets of wat verveelde forumlezers in de hunkering naar woorden te voorzien;-) Ik vond het een te gekke week. Met fietsbeleving, gewoon lekker fietsen, wielrennertje spelen, vakantie v(b)ieren, grote verhalen delen en fietsjes kijken. Volgende doelen: solo zuiderzee, ik kan thuis opstappen dus dat moet een keer gebeuren en de Schwarzwald Super.

[havana]

Kijk dát bedoelen we! Wat een heerlijk verslag. Je kunt goed schrijven en ook goed fietsen, want je prestatie mag er zeker zijn! Chapeau.

[Martin78]

@Oeh:

Mooi om te lezen zeg, geweldige prestaties van iedereen hier nogmaals.
Ik kan me niet voorstellen dat je deze rit kan rijden, echt respect voor de deelnemers.

Mag ik vragen wat deze tour tocht kost qua inschrijving?

[havana]

100€

[misterengels]

En een paar jaar van je leven tijdens de inschrijving

[NielsH1]

Ik kan me niet voorstellen dat je deze rit kan rijden

Laten we het niet nog heroïscher maken dan het al is. Uiteindelijk is het gewoon drie keer omhoog, twee keer naar beneden en zorgen dat je in een groepje zit op het vlakke. Met een beetje ervaring fietst iedereen de Marmotte uit, jij vast ook.

[MarkVeenstra]

Ik kan me niet voorstellen dat je deze rit kan rijden

Laten we het niet nog heroïscher maken dan het al is. Uiteindelijk is het gewoon drie keer omhoog,....

Jij stopt onder aan de Alp?
Of jij telt de Telegraph niet als col ... terwijl dat in een tour de france toch gewoon een 1e categorie klim is.

[NielsH1]

Ik tel de Telegraphe en Galibier voor het gemak als één klim. Dat maakt het wat minder heroïsch;-)

[feddesman]

Ik wil mij gaan inschrijven via tour vacance incl week voorbereiding en training.
Iemand ervaring met deze organisatie.

http://www.tourdevacance.com/marmotte-arrangement/

[NielsH1]

Ja, heb zelf drie jaar geleden de Marmotte gefietst via Tour de Vacance. Dat was echt supergoed geregeld. We zaten op een prachtige locatie (Villard Reculas) in een paar mooie appartementjes. Eten was echt top verzorgd met pasta na training en een goed afwisselend ontbijt en avondeten. Leuke grote groep ook met uiteraard wat niveauverschillen, maar voor elk wat wils. Het was mijn eerste cyclo, dus wel handig om de week voorafgaand wat ervaringen te horen en do's en dont's uit te kunnen wisselen met meer ervaren mensen. Ze hadden ook twee ervaren cyclorijders mee als trainers.

[feddesman]

Ja, heb zelf drie jaar geleden de Marmotte gefietst via Tour de Vacance. Dat was echt supergoed geregeld. We zaten op een prachtige locatie (Villard Reculas) in een paar mooie appartementjes. Eten was echt top verzorgd met pasta na training en een goed afwisselend ontbijt en avondeten. Leuke grote groep ook met uiteraard wat niveauverschillen, maar voor elk wat wils. Het was mijn eerste cyclo, dus wel handig om de week voorafgaand wat ervaringen te horen en do's en dont's uit te kunnen wisselen met meer ervaren mensen. Ze hadden ook twee ervaren cyclorijders mee als trainers.

Klinkt goed!
Het word ook mijn eerste cyclo dus lijkt mij het wel ideaal dat alles geregeld is en je tijdens de rit ook verzorgd word.

[Gripper]

Ik kan me niet voorstellen dat je deze rit kan rijden

Laten we het niet nog heroïscher maken dan het al is. Uiteindelijk is het gewoon drie keer omhoog, twee keer naar beneden en zorgen dat je in een groepje zit op het vlakke. Met een beetje ervaring fietst iedereen de Marmotte uit, jij vast ook.

Dat geldt voor mijn reisgenoot zeker. last minute kwam er van 1 van mijn fietsmaatjes een kaartje vrij, wegens blessureleed aan een achillespees. Dus ik ben wat gaan rondvragen, en 1 van m'n collega's had na wat twijfelen toch wel interesse...

Die twijfel was niet zo gek, want hij fietst misschien 2000 km per jaar, en is een kilootje of 10-15 te zwaar om als goeie klimmer door te gaan. Maar ach, hij zou wel beginnen, en zien wat er van kwam. Gewoon blijven trappen

En hij heeft m uitgereden, in 10 uur!

Ikzelf had in 2013 7:43, en had me voor dit jaar ten doel gesteld om er 3 kwartier vanaf te knagen om op 7 uur rond uit te komen. Om het helemaal goed aan te pakken had ik een schema voor 7 uur echte rijtijd op mn pen geplakt, dus dan zou je na aftrek van de glandon afdaling op 6.35 komen. Veel te ambitieus denk ik, maar goed: durf te dromen!



We startten met de late groep, dus na de snelle eerste kilometers in file de glandon op en door al die drukte werd ik goed beschermd tegen te snel rijden in het begin. Dat wil nogal eens een zwakte van me zijn
Desondanks heb ik m sneller dan ooit opgereden, en stond ik in 1.45 boven, waar het schema 1.42 voorstelt.
Boven op de top 1 grote hectische kluwen van mensen die direct 1 meter na de piepmat stil gaan staan en gaan staan ruften en boeren. Als je nou ff lekker wat doorrijdt Harrie, dan kunnen anderen ook over die mat en de klok laten stoppen.

Helemaal lekker werd het toen er ook nog 2 ambulances dwars door de massa heen moesten. Maar goed, ff snel aan stelschroefje van mn achterderrie gefrut omdat ik net wat geratel hoorde op de 28T, bidons vullen, 2 repen meepakken (er werd zo een volle doos Etixx voer voor mn neus neergezet, dus als ik een rugzakje mee had, had ik een gratis jaarvoorraad eten kunnen scoren) en door naar beneden.

In het dal vrij snel een goede groep met zowaar een man of 7-8 die al snel samenwerkten. Waaronder wat Belgen, "op deze manier mooi kunnen jullie mooi de kater van gisteravond vergeten" opperde ik nog.
Dus nog steeds bijna op dat 7u schema aan de voet van de telegraphe, met maar 5 minuten achterstand.

Telegraphe ging ook nog super, Galibier ook, hoewel het me zwaar voelde overal sneller gereden dan ooit tevoren. Misschien niet snel genoeg: de achterstand op het schema liep langzaam wel op. Niet erg: ik mikte tenslotte op een eindtijd van 7 uur, en niet op 6,5.

Hee, col dicht? Mooi, dat scheelt weer 3 bochten en 50 hm! Dan maar een marmotte light dit jaar, ook prima. Bidonnen vol op die natte parkeerplaats, stuk stokbrood en een gelletje in mn huig, en de tunnel in. Oh ja die prutlampjes, snel aanzetten.
20 minuten achter op t 7 uur schema nu, 5:15 op de teller.

De afdaling loopt gelukkig (in tegenstelling tot veel mensen die na me komen zo hoor ik later) droog, maar wel met forse tegenwind. Hier geen snelheidsrecords dus, want je wordt af en toe gewoon terug de berg op geduwd. Blij dat ik halfhoge wielen van 35 mm heb gestoken, want in de ravijnen van de Galibier komen venijnige windstoten van alle kanten.
Op de Lautaret wordt de weg breed en overzichtelijk, en kan het gas er op. Er vormen zich wel wat groepjes gelukkig, dus dat scheelt weer met het gevecht tegen de wind.
De tijdelijke weg waarvan ik me vooraf geen voorstelling had kunnen maken wat te verwachten was gewoon leuk! Net een achtbaan zoals sommigen al zeiden.

Na de laatste korte klim door de tunnel bij het stuwmeer begint het dan toch te druppen en in een hoosbui rij ik de lange rechte weg naar Bourg D'Oisans op. Tot op de draad nat begint de klim de Alpe op, ik heb dan 6.25 rijtijd op de teller staan, en weet dat met een beetje mn best doen en niet te veel verval 7,5 uur rijden / 7 uur netto haalbaar moet zijn.
Altijd leuk al dat publiek langs de kant, en de bekertjes water zijn dit jaar niet nodig want ik hoef mn mond maar open te doen en dan krijg je al genoeg water binnen. Er lopen echt riviertjes over de weg, maar het klimt heerlijk in de regen, lekker om even af te koelen!

Dat gaat allemaal prima, het wordt ook weer droog en met 7.35 op mn garmin bol ik over de streep. is dat goed voor 7 uur netto? Net niet helemaal, want een garmin gaat op stop als je stilstaat, en bij de ravito's in Valloire en top galibier heb ik toch telkens ff stil gestaan, bij beiden wel een paar minuten.

7;11 is de netto uitslag, 535e overall en daar ben ik best tevreden mee! Mn doelstelling niet helemaal gehaald, maar wel een enorme verbetering t.o.v. de laatste keer.
Biertje en de te kort gekookte pasta gaan er lekker in na de rit, en dan is het nog een laatste keer afdalen naar bocht 21, en daar mn collega aanmoedigen die om half 6 nog mooi voor de sluiting bij de voet van de Alpe aankomt, en uiteindelijk belt hij om 19 uur vanaf boven dat het allemaal gelukt is.