Dat heeft hij toch ook gedaanFietsen?altijd schreef:Pfff ik was omgekeerd, sterk!
![Mr. Green :mrgreen:](./images/smilies/icon_mrgreen.gif)
Fiets Magazine nr. 2-2025 is nu verkrijgbaar! Bestel jouw exemplaar zonder verzendkosten in onze shop, voor jezelf of als cadeau voor iemand anders!
Het is alsof ik het zelf geschreven heb. 2 keer met klapper tanden vertrokken uit de bevoorradingspost en in Malmedy waar weer net een buitje overtrok gevraagd of er een bus was die terugreed naar Luik. Bij de laatste bevoorrading had ik het opgegeven en wilde ik zo snel mogelijk naar de finish/huis, maar uit eindelijk toch uitgereden.Herman_N schreef:Hier even een kort verslagje van weer een bizarre editie. De weersvoorspellingen waren nogal dramatisch. Veel regen en kou, maar toen ik 's morgens om 6 uur in Luik aankwam was het een lekkere 11 graden en van de regen geen spoor. Dus ik dacht 'laat ik me maar iets luchtiger kleden'. Winterhandschoenen vervangen door iets minder warme exemplaren. Craft winterondershirt vervangen door een zomerondershirt. Maar hoogmoed komt voor de val. Na anderhalf uur kwam de regen toch naar beneden. En er kwam meer en meer en nog meer. Ik baalde als een stier. In de lange afdaling naar La Roche reed ik ook nog eens door een enorme kuil waardoor ik een bidon kwijtraakte. Met dit weer niet onoverkomelijk, maar wel weer jammer. In La Roche, met nog zo'n 200 km voor de boeg, was de moed me zodanig in de schoenen gezonken dat ik zelfs aan opgeven dacht. Ik voelde me zielig en het huilen stond me nader dan het jankenAls er een treinstation was geweest waar ik kon opstappen naar Luik had ik het gedaan. Maar ja, dat was er niet dus ik moest door. Op naar Bastogne. Het werd zowaar een beetje droog, maar wat had ik het koud. Vijf graden gaf de Garmin aan. Ik Bastogne nog sokken gewisseld, maar dat hielp ook maar nauwelijks. Op naar het noorden. De wind stond snoeihard tegen op de open vlaktes en de regen had zijn sloperswerk ook weer opgepakt. Een goede groep vinden was het devies. Die kwam er gelukkig in de vorm van een stel Engelsen. We reden voort en in de buurt van Vielsalm waren ineens de eerste stukjes blauw te ontwaren aan de hemel, wat een geschenk. Al gauw trok het open en werd het beter. Dat kwam als een warme douche want nu wachtten de laatste honderd kilometer met de zware hellingen. De Ferme Libert is mi. de zwaarste helling van België. Harkend en zwoegend kwam ik hier boven. Enkelen hadden het opgegeven en waren te voet verder gegaan. Het stuk richting Francorchamps was superlastig, op en af ging het. De Rosier en Maquisard liepen heerlijk. De benen waren nog in vorm. De Redoute blijft lastig na 230 km en met de Roche aux Faucons zal ik nooit vrienden worden. Mooi dat de organisatie slechts een paar hellingen als officiële helling aanmerkt. Ik denk dat hooguit een kwart van het aantal hoogtemeters op de officiële hellingen gehaald wordt. De rest telt niet eens mee. Maar neem nou die uitloper van de Roche aux Faucons, wat een kolereding is dat zeg. De St Nicolas liep vrij goed en in Luik volgde nog een klim. Hier rijden de profs op het buitenblad, maar het is gewoon een heel ranzige weg. Pffff, blij dat ik er was. Wat een avontuur was het, maar blij dat ik het heb afgemaakt. Wachten op de eerste editie met een beetje mooi weer. Zal wel 2036 worden ofzo.