Erik1.0
04 jul 2017 14:30
Na een prachtige 6e plek vorig jaar ben ik weer flink aan het trainen gegaan deze winter en voorjaar, en stond ik scherper en sterker aan de start met podiumambities. Het weer baarde mij wel zorgen gezien een verleden van kramp tijdens koude cyclo's. Maar de voorspellingen waren redelijk en ondanks een 3/4 broek die ik nog ter plaatse gekocht had was het plan te starten met korte broek, ondershirt, shirt, armstukken en windjackie. Voor de verzorging had ik 2 vrienden meegenomen en mijn schoonvader die op tactische plaatsen klaar zouden staan met bidons en eten. Het plan was om all-in te gaan: garmin + houder van mijn fiets gehaald, geen reserveband / pomp, geen batterij in mijn vermogensmeter... Verder waren er nog sterke rijders van mijn team aanwezig die de Glandon wel zouden overleven en in de vallei nog weg konden springen zodat ik geen kopwerk zou hoeven te doen. Ik wist van tevoren dat de usual suspects aan de start zouden staan: Nijssen, Sala, Minnaert, de Vecchi, Turnes, Alleman... Vorig jaar was het een afvalrace en ik verwachtte eigenlijk hetzelfde koersverloop.
Na de start ging het snel maar veilig richting de stuwdam en begonnen we aan de Glandon. Deze werd in wandeltempo beklommen en het viel me al op dat de groep die erbij kon blijven groter was dan vorig jaar. Maar niemand voelde de behoefte om sneller te gaan rijden en dus kon er een groep van 30-40 man aan de top komen. Daar pakte ik mijn eerste bidonnetjes aan en we begonnen aan de geneutraliseerde afdaling, Door de organisatie werden er 2 motoren en een auto voorop gezet en werd de gehele afdaling zeer langzaam gedaan en konden er nog meer renners aansluiten. In de vallei waren er misschien wel 70 man voorop en ik positioneerde me goed voorin om te kunnen reageren op eventuele uitvallen.
Toen sprong Christophe Robin weg en mijn ploeggenoot Jernst reageerde snel en demarreerde erachter aan. Op zich een mooi scenario; Sala en Nijssen probeerden weg te rijden en ik kon mooi in het wiel gaan zitten. We werden weer teruggepakt en weer sprong er een groepje van 4-5 weg. Ik zag dat Minnaert ook de oversteek maakte en daarop maakte ik de keuze om ook weg te springen en in mijn eentje de oversteek te maken. Iets later kwamen Sala en Nijssen ook erbij maar de grote groep haalde ons weer bij, Ongeveer 5 km voor de voet van de Telegraphe was er weer een ontsnapping met een man of 6 en weer wist ik goed mee te springen en we waren weg. Aan de voet kwam om onduidelijke redenen Fred Ostian ten val (sleutelbeenbreuk) en waren we nog met een man of 5. We reden in stevig tempo het eerste stuk op en achterhaalden al snel de 2 vroege vluchters. Vanuit het peloton werd het tempo ook opgevoerd en met nog 4 km te gaan werden we weer opgeraapt door een kleiner peloton van ca 25 renners... Daarop zakte het tempo meteen weer in en kwamen we gezamenlijk boven.
De Galibier: Na de afdaling kreeg ik de eerste krampen door de kou. Heel pijnlijk, maar gelukkig was het aan de binnenzijde van mijn bovenbenen en kon ik nog iets mijn benen ronddraaien om in de groep te blijven. Na 10 minuten en een halve bidon drinken zakte het gelukkig af, maar hier moest ik wel de eerste 2-3% van mijn topvermogen inleveren...Mijn verwachting was dat hier het verschil gemaakt zou worden maar Ledanois reed op kop en het tempo was niet hoog genoeg om mannen af te schudden. Nog voor plan lachat begon ik een keer voorzichtig aan de boom te schudden maar ik durfde ook niet volle bak te gaan. Na 3-4 minuten gaf ik af maar niemand nam stevig over en weer was het Ledanois die op kop kwam in hetzelfde tempo. Na plan Lachat op het eerste steilere gedeelte een echte stevige versnelling geplaatst en ik kreeg het groepje op het lint maar weer viel het stil na het afgeven en kon iedereen op adem komen. Daarna heeft Nijssen het ook nog 1-2 keer kort geprobeerd maar er we waren met te weinig om het echt door te zetten en er zat te weinig venijn op. Bij de tunnel pakte ik een bidon aan zag hoe de 2 Fransen wegsprongen en meteen een gat van 50 meter pakten. Minnaert versnelde kort daarna. Kenny nam een tasje van zijn vader aan maar voordat hij de bidons kon plaatsen ging Sala. Kenny pakte zijn wiel, ik het wiel van Kenny en ik kreeg Minnaert in mijn wiel. Die laatste kilometer ging volle bak en met zijn 4en bereikten we de top. Sala ging voorop in de afdaling en ik ben nog nooit zo hard naar beneden gevlogen. Alleen door hem te volgen kon ik dit tempo aan want zelf zou het niet lukken de bochten zo verschroeiend hard aan te sturen (hij legt bijna zijn knie tegen het asfalt).. Alle rechtere stukken gaan tegen de 80-90 per uur en binnen no time achterhaalden wij de 2 Franse vrienden. Een mooi groepje dus en ik zag mijn kansen toenemen. Helaas sloegen de krampen meteen weer toen op het bijtrap gedeelte kwamen... ik kon wel nog over nemen, maar totaal geen power en veel pijn gedurende 10 minuten...Het voelde alsof mijn benen eraf gesneden werden maar ik verbeet de pijn in de hoop dat als ik weer zou opwarmen en genoeg zou drinken het weer over zou gaan. De groep achter ons bestond uit 9 man en op de weg langs het stuwmeer konden zij weer aansluiten... aiii
Met deze groep ging het dus gebeuren.
Aan de voet vd Alp pakte ik mijn laatste bidon aan, ik moest me iets laten uitzakken om rechts vd weg te komen. Ze klapten er meteen op en ik voelde dat ik vrij snel tegen mijn max zat... er begon zich ook een andere pijn in mijn re-hamstring te ontwikkelen die gaande weg erger en erger werd. Na bocht 1-2 lag ik zo'n beetje in laatste positie en begreep al snel dat ik het in eigen tempo moest gaan doen en hopelijk nog wat renners zou gaan oprapen. De rest van de klim ben ik volledig tegen de max opgereden. Ik werd omhoog geschreeuwd door mijn verzorgteam die ondertussen ook weer de aansluiting hadden gevonden. Ik raapte vrij snel een aantal renners op en had op een gegeven moment Christophe Robin in het vizier. Meter voor meter naderde ik en plots stond een goede vriend van me langs de kant me aan te moedigen (een complete verrassing, hij is zonder iets te zeggen naar Frankrijk gereden een dag van tevoren)... Na 4-5 km zat ik eindelijk in zijn wiel maar de pijn in mijn hamstring was niet meer te harden en ik miste duidelijk dat extra stukje power... de benen gesloopt door de krampaanvallen en mijn te actieve rol in het begin. Hij had nog net wat over en wist toch weer wat van me weg te rijden... we haalden Sala nog in vlak voor Alp d'Huez en in het dorp werd ik nog gepasseerd door Tim Alleman die het beste voor het laatst had bewaard.
Dit alles was goed voor een 10e plek en 3e in mijn categorie! Helaas geen podium, maar het zijn geen pannenkoeken die voor me gefinisht zijn. Met de wetenschap van het koersverloop nu had ik het heel anders aangepakt. Afwachten was eigenlijk het devies van deze Marmotte en warmer aankleden. Van de andere kant heb ik echt gestreden voor wat ik waard was en geprobeerd de zaak te forceren. Ik denk als ik nog 4-5 jaar me zo zou voorbereiden dat ik echt nog een keer op het podium beland was maar ik ben er ook van overtuigd dat er elk jaar wel 1 of 2 beter zouden zijn. Oftewel, ik kan dit nooit winnen. En nog 4-5 jaar zo door schuurt teveel met werk en gezin, dus volgend jaar geen Marmotte voor mij.
Bij terugkomst op de camping mijn been geïnspecteerd en die hamstringpees blijkt compleet verrot te zijn: een grote rode plek met bloed... De geest was sterker dan het lichaam. Dus strompel ik vandaag maar wat en kraakt het letterlijk als een gek.. we laten het allemaal even bezinken en genezen... Ik ben er even klaar mee maar voel me toch wel trots.. was er wel een geslaagde ontsnapping geweest dan had ik erin gezeten en qua tijd zit ik dichter op de winnaar dan vorig jaar...
grtz Erik
-
Bijlagen
-
-
-
-
