La Leggendaria Charly Gaul

[Herman_N]

Toen ons gezin eind 2014 op democratische wijze besloot dat het Levicomeer de vakantiebestemming van 2015 moest worden betekende dit voor mij een uitgelezen kans om dit te combineren met het rijden van een heuse Italiaanse granfondo. La Leggendaria Charly Gaul kende ik wel, maar het idee om twee keer de Monte Bondone op te moeten trok me nooit zo. Nadere bestudering leerde mij echter dat deze berg van twee verschillende kanten beklommen moest worden. Bovendien was het één van de grootste Italiaanse granfondo’s die zelfs live op tv wordt uitgezonden. Het parcours is zeer pittig met 141 km en 4000 hm’s. Hoewel dit laatste getal een beetje naar boven is afgerond. Tevens was de route deels autovrij. Alles bij elkaar maakte het erg interessant om mee te doen en ik besloot me gelijk in te schrijven.
Voor de vakantie probeerde ik mij nog zo goed en zo kwaad als het kan voor te bereiden. Ik maakte een heus schema en zou de meeste van de negen (!) verzorgingsposten aan me voorbij laten gaan. Zodoende vond ik dat een tijd onder de 6 uur tot de mogelijkheden behoorde.
Nu was het echter vakantie en van de gebruikelijke voorafgaande cyclokriebels was niets te bespeuren. De vakantieloomheid had zich van mij meester gemaakt. Nooit eerder heb ik zo relaxt naar een cyclo toegeleefd. Hoewel, de koperen ploert was de laatste weken in bloedvorm, schaduwtemperaturen van 35 graden zijn de hele vakantie meer regel dan uitzondering. Het schema kwam daardoor steeds meer op de achtergrond te staan en de vraag hoe dit te overleven werd met de dag actueler. Niet in het minst ingegeven door een bezorgde vrouw die ook nog eens op de hoogte was van het buitengewone tragische ongeval tijdens de laatste editie van de Marmotte. Het begrip voor de immense hoeveelheid verzorgingsposten groeide met de dag.
Maar goed, dat was de aanloop, nu de race. ’s Morgens om half acht was het een drukte van belang in Trento, de temperatuur lag zeker al rond de 25 graden. Voordeel was dat ik me geen drukte hoefde te maken over de kleding. Regenjack, windstopper, armstukken etc konden allemaal in de kast blijven liggen. De sfeer was typisch Italiaans. Mooie tenues, prachtig glimmende rijwielen en gesoigneerde benen. Om exact acht uur werd het startschot gegeven en om 8:03 rolde ik al over de startlijn. Na wat kleine straatjes barstte gelijk het geweld los. Ik probeerde aan te sluiten bij een snelle groep en dat ging goed, totdat ik erachter kwam dat mijn Garmin kuren begon te geven. De hoogtemeters werden niet getoond. Eén van mijn zwaktes is dat mijn fietscomputer altijd tip-top in orde moet zijn. Na wat klieren en klooien moest ik hem maar opnieuw opstarten. Dat kostte me wel wat snelheid, maar hij deed het in ieder geval weer. Na een kilometer of acht diende zich de eerste klim van de dag aan naar Giovo. Een onregelmatig ding dat niet echt lekker wilde lopen. Gewoon de 34-29 erop gooien en naar boven peddelen. Had ik toch nog stiekem gedacht aan een sub-6 uur tijd dan speelden hier al de eerste gedachten op om dit idee overboord te gooien. Zelfs in deze vroege ochtend liet de hitte zijn sporen al na. De klim zelf was echter niet al te lang en de afdaling lag er lekker snel bij. Ik kon aansluiting vinden bij een groepje en we reden kop over kop terug naar Trento. Hier splitsten de routes van de granfondo en de mediofondo zich. In het restant van dat groepje reed ik door tot de voet van de eerste Monte Bondone klim waar alweer de tweede bevoorrading van de dag stond. Snel water bijvullen en doorgaan. Onder geen beding mocht ik zonder water komen te staan.
Beide kanten van de Bondone had ik eerder deze week verkend en zodoende wist ik dat het zwaartepunt in de laatste zes kilometer zat. Hier begon ook echter het bos en ik prefereerde de steile schaduwrijke kilometers ver boven het minder stevige deel onder de volle kokende zon. Ik reed wederom rustig naar boven, me ondertussen zo weinig mogelijk aantrekkend van zwoegende medefietsers die mij inhaalden. “Eigen tempo rijden, laat je niet gek maken, zij storten straks wel in”. Na een kilometer of wat hoorde ik opgewonden renners roepen “fontana” en jawel hoor, hier stond een heuse drinkplaats. Ik hield even stil om mijn hoofd onder het ijskoude water te laten afkoelen en reed snel weer verder. Al snel werd ik voorbij gereden door één van de auto’s die medische assistentie verleenden. Mij werd al rijdend een flesje water aangeboden. Wat een toporganisatie is dit zeg. Maar goed, het laatste stuk in het bos begon het beter te lopen en ik voelde dat de benen weer in staat waren om wat meer kracht op de pedalen te zetten. Bovenop weer even gestopt om bidons bij te vullen en een reepje naar binnen te proppen. Eten was vandaag sowieso een opgave. Alles stond me tegen en mijn lichaam vroeg enkel naar vocht. Goed eten mag natuurlijk nooit vergeten worden.
De afdaling verliep buitengewoon snel op de brede, rechte weg die nog steeds afgesloten was. Lange stukken boven de 70 werden hier met gemak gehaald en er leek geen eind aan te komen. Daarna diende zich het minst interessante deel van de cyclo aan. De parcoursafsluiting was weer voorbij en rond het meer van Cavedine was het behoorlijk druk met autoverkeer. Oppassen dus. Bovendien reden we nu door enkele dorpjes waar temperaturen werden gemeld van 36 en 37 graden. Hopelijk is dit gemeten in de zon, ik ben bang dat het schaduwtemperaturen betreft. Een enkeling hield het op 35, heerlijk fris.
Maar uiteindelijk diende ook de slotklim naar de Monte Bondone zich aan. De zon brandde op zijn heetst aan deze kant van de berg. Om deze 20 kilometer lange beklimming gezond en wel te doorstaan waren maar liefst drie verzorgingsposten opgesteld. Was het dan zo steil? Nee, gemiddeld rond de acht procent. Pittig? ja dat wel, maar geen monsterklim als de Mortirolo. Maar ja, die hitte hè. Ondertussen was ik gestart en ik was inmiddels zo gesloopt dat andere gedachten dan bovenkomen en uitrijden volledig uit mijn brein waren verdwenen. Ik kreeg direct een aanval van bijna-kramp. “Water drinken, heel veel water drinken, zoveel als je kan. En gaan staan om de spieren te ontlasten”. Dat leek te helpen. Meter voor meter kroop ik nu voort over het gloeiende asfalt. De snelheid was gedaald tot onder de 10 km/u. Op mij Garmin telde ik de meters af en wist zo exact wanneer ik boven zou zijn. Voor me renners die het minstens zo zwaar hadden. Ik kon nog naar sommigen toe rijden, maar dat was enkel het gevolg van het feit dat ik nog net iets minder langzaam reed dan zij. Af en toe werd ik nog ingehaald. Dat ik er meer inhaalde dan dat mij voorbij kwamen gaf me nog wat laatste kracht. Bij elke bevoorrading was het weer vers water inslaan. Toen ineens, eerder dan ik verwachtte, het bordje 10 km. Dat was mooi, scheelde toch zeker een kilometer. De laatste vijf kilometer werden door de organisatie afgeteld en dat gaf toch wel de nodige moed. Vrouw en zoon zouden staan te wachten bij de finish en ik verlangde naar hen en het finishdoek. Nog 4 km, nog 3 km, nog 2 km. Hopelijk komt er nog een vlak stukje. Helaas. Nog 1 km, nog 500 meter. “Kom op papa” hoorde ik ineens en de laatste 200 meter liepen daardoor als een zonnetje. Nee hoor, geen sentimenteel geleuter, het was afzien tot de laatste meter.
Nadat ik over de finish kwam stond ik minutenlang over mijn fiets gebogen, braakneigingen onderdrukkend. Op het terras samen met mijn familie wachtten we op maat J die nog onderweg was. De cola smaakte, maar kon ik nauwelijks naar binnen krijgen. Na een half uurtje was de ergste schade wel weer voorbij. Ik kon weer gewoon praten en dat ik zomaar ineens een krampaanval kreeg is het vermelden nauwelijks waard.
Tot slot, de organisatie was werkelijk super. Daar kunnen ze in Frankrijk nog een puntje aan zuigen. Hoewel de hitte ondraaglijk was (heb ik daar al iets over gezegd?) heb ik geen enkele renner in nood gezien. Drankposten waren er volop aanwezig en water werd zelfs aangegeven, zodat je niet hoefde te stoppen. Medische assistentie was aanwezig gedurende de rit en hield de deelnemers in de gaten. Voldoende seingevers, duidelijke uitpijling, niks te klagen daarover. En de tijd? O ja, de tijd, 6:45 bruto vanaf de start, 6:41 netto. Geen heldenverhalen hierover, want dit is niveau onderaan de middenmoot. Wel heel opvallend was dat er volgens mij 3000 inschrijvers waren en maar zo’n 1300 finishers. Ik vermoed een groot aantal niet-starters vanwege het weer, maar dat is slechts gissen. Kortom, het was al met al weer een heroïsch granfondo avontuur. Samen met de lange versie van het Alpenbrevet de zwaarste tocht ooit. Ik kan hem iedereen aanbevelen en daarmee sluit ik dit verhaal af. Ik ga nu weer vakantie vieren….

[beezer]

Weer een mooi verslag Herman; goed bezigggggggg

[JorBak]

Mooi verslag en prima prestatie.

[sneeuwcrosser2]

Jaren geleden deze cyclo ook gereden. 1 van de mooiste cyclo's met heli''s in de lucht, etc. Begin augustus gaan we weer die kant op. Monte Bondone staat zeker op de todo list.

[Alyamepi]

Lijkt wel heel professioneel georganiseerd allemaal. Val je daar als gewone niet-competitieve wielertoerist uit de boot? Ik zit er niet mee in om bij de laatsten te eindigen, maar ik zou het wel jammer vinden als bv. de bevoorradingen na een bepaald uur sluiten of als je door een bezemwagen uit de race gehaald wordt, ook al zijn de benen nog in staat om de finish te halen. Zijn er, zoals bij de trois ballons, gouden zilveren en bronzen richttijden?

Ik vraag het omdat ik in die periode met mijn gezin op vakantie ben aan het Levico-meer, en het zou zonde zijn om zo'n mooie cyclo te laten liggen.

[Herman_N]

Goud-zilver-brons limieten zie je niet bij Italiaanse granfondo's. Ikzelf reed vorig jaar ook geen deuk in een pakje boter maar de laatste in het klassement eindigde nog bijna 2 uur na mij. Als je niet bij iedere bevoorradingspost een kwartier gaat rusten zou ik me niet zo'n zorgen maken over de tijd. Dan komt iedere getrainde wielertoerist in een redelijke tijd binnen. Gewoon doen zou ik zeggen, het is een fraai evenement.

[Alyamepi]

Ruim een jaar na datum toch maar eens een update. Ik heb in juli 2016 deelgenomen, en uitgereden, maar ik heb verschrikkelijk afgezien. Hier komt toch een ander publiek op af dan bv. 3 ballons. Het is een officiële UCI wedstrijd die telt als qualifier voor het WK voor amateurs. Waar ik bij 3 ballons nog ongeveer 1/4 van het deelnemersveld achter mij kon laten, ben ik hier bij de allerlaatsten aangekomen. Helemaal kapot. De 35 graden in de vallei zaten daar ook wel voor iets tussen.
Het is wel een fantastisch goed georganiseerde wedstrijd. Het parkours wordt autovrij gehouden tot een uur na de doordocht van de eerste.