Blog - De eerste 1000km zitten er op!
Zo! Deze week heb ik 2 dagen niet gefietst. Vorige week ook wat minder, want, mijn pezen moeten nog wat wennen aan die enorme afstanden, vanuit het niets
Dus, ik heb een bezoekje aan de fysio gebracht, en mijn verhaal verteld. Hij heeft de knieen bekeken en allerlei fysio-moves gedaan om te zien wat er scheelde.
Bij elke move kwam de vraag 'Voel je dit' en trots kon ik bij bijna alles zeggen 'nee'. Behalve bij 2 keer, en zodoende kwam hij tot de conclusie:
De pezen zijn wat overbelast. Ik heb daarna dus de gele plaatjes onder de schoenen gedaan, en bij de fietsenzaak deze er goed op laten zetten.
Tevens toen het zadel ietsje lager gezet.
Wat heeft het mij veel moeite gekost om te fiets te laten staan. Ik had er zo'n zin in. Als ik de racert en de MTB daar zo zie staan thuis, dan wil je er op springen en gaan.
En dan mag het niet.
Ik voelde mij gestraft als een klein kind.
Je mag niet fietsen!
Het deed me denken aan de kleine Blurg. Vroeger, heb ik een BMX gekregen voor mijn verjaardag, ik had mijn gewone fietsje opgefietst, met name omdat ik overal overheen ragde en er mee aan het crossen was, door het bos, over heuvels, en door perkjes en met trucages over dingen heen. Op een dag was mijn stuur in 2-en gebroken.
De crossfiets kochten mijn ouders toen bij de Maxis in Muiden, toen nog een mega grote supermarkt winkel waar ze ALLES hadden, grammofoonplaten (jaja), ontwikkelservice van je negatieven (oh ja!), bestuurbare auto's met draad (erachter aan rennen dus) en ja, dus ook fietsen.
Deze fiets, kochten ze toen 2 weken voor mijn verjaardag, en toen stond hij daar 2 weken binnen.
En omdat ze wisten als ze niet keken, dat ik dan op de fiets zou springen stiekem, hadden ze de banden laten leeglopen EN de ventielen eruit EN verstopt.
Die 2 weken waren een trauma voor mij. Zo'n gave fiets, ik wilde niets anders dan daarop fietsen.
Ik denk dat ik met deze fiets het meest blij ben geweest, ooit. Ik heb daar letterlijk jaren op gefietst, vrijwel elke dag.
In je herinnering blijft die fiets onoverwinnelijk, wat voor moois je nu ook kopen kan.
Maar goed, zo stonden de carbon bikes daar dus te veel stil.
Ik heb tussendoor, vorige week, een keer de fiets gepakt en ben echt langzaam gaan fietsen. Dan was ik daarna in een mineur stemming, dat ik toch die knie al weer voelde.
Deze week ben ik alweer drie keer gegaan, en het voelt nu echt weer een stukje beter al. Bij een van de ritjes ben ik stiekem wel aardig voluit gegaan.
Heerlijk. Toch stout. Dat had ik niet moeten doen.
Maar, ik had er geen last van, en vooral DAT gevoel, deed me deugd.
En vandaag, ben ik opper vrolijk, dit is de derde dag fietsen deze week, en ik heb nu het gevoel dat de pezen echt herstellende zijn en nu meer voorbereid lijken te raken op de dagelijkes grote fietsafstand.
Kijken of ik het volgende week nog kan volhouden om het wat rustiger aan te doen nog.
Het fietsen in deze omstandigheden is al echt heel relaxed. Ergens (ja verklaar me maar voor gek), mis ik die erbarmelijke omstandigheden wel. Ik vind het heerlijk als de rit bemoeilijkt wordt door kou, regen, winter en harde wind. Het heeft wel iets, om zo te beginnen. Hard en zwaar, dan is de tocht veel meer een prestatie. De douche is lekkerder, de euforie als je met de kloppende schoenen van de fietsen stalling naar binnen loopt, terwijl ik mijn smartwatch steeds voel trillen als de kudo's binnen komen. Dat heeft toch wel iets hoor!
Nu is het makkelijk. Vanochtend was ik 2 keer zo snel klaar. Verlichting niet mee, geen bankrobbery muts, geen extra shirt, geen extra broek, geen overschoenen, wat makkelijk allemaal, geen 2 paar handschoenen over elkaar.
Een beetje verbaasd zat ik in no-time op de fiets, het gevoel hebbend dat ik iets vergeten ben.
Ik merk wel dat ik op de lange stukken op mijn stuur ga liggen. Het wordt tijd voor een mooi opzet stuur. Ik zou deze graag op mijn fiets willen hebben, ik lig graag ver voor over en het voelt een stuk relaxter. Ik merk ook dat het minder energie kost om een hogere snelheid aan te houden.
Dus vandaag eens wat over lezen, welke ik zou willen hebben.
In elk geval, ondanks de vele ritten die ik geskipt heb, heb ik vandaag de 1000km gepasseerd op de racefiets.
Ik begon in week 2 van januari, en de eerste 2 weken in het barre weer, daarna nog veel wind en regen.
De laatste 2 weken, echt heel weinig op de fiets gezeten, om mijn pezen het herstel te geven wat ze nodig hadden.
Ik kijk terug op een heel leuk begin, bizar weer gehad, met ijs, sneeuw, en hagel, sneeuw, harde wind. Regen. Gaaf!
Mijn route van 25km heb ik verlengd naar 32km. Dat was soms echt lang, zeker met sneeuw, maar toch juist heel leuk.
Het gevoel na een maand ploeteren, heeft mij alleen maar meer gemotiveerd. Het plan is om nu het trainen goed op te bouwen met de woon-werk ritten en dan leuke tochten te maken. Met Flepper wat ritjes in het land.
En natuurlijk weer met de MTB op pad. Misschien dat ik mijn vriend dan inmiddels een beetje bij kan houden
Dan moet je wel van heeeule goeden huize komen.
