Ik zag dat het verschrikkelijk donkere stuk op de Veluwe eruit is, daar was ik echt niet blij de vorige editie. Donker en de harde wind en krakende bomen.
Paar weken terug zware griep gehad, dus ik hoop dat het goed gaat morgen.
BRM 300 Boekelo – Oostvaardersplassen 9 maart 2019
tonnie
08 mar 2019 18:57
Regenkleding zit in de stuurtas. Ik hoop dat ie daar blijft, maar ik vrees van niet. 
We hebben in ieder geval wind mee op de terug weg. Dat is weer een geluk.........
Succes iedereen die morgen meedoet.
We hebben in ieder geval wind mee op de terug weg. Dat is weer een geluk.........Succes iedereen die morgen meedoet.
De eerste ruim 100km met zo'n 20 mensen in de voorste groep gereden. Af en toe nog een stukje op kop gereden maar moest wel steeds bijkomen erna. Volgens mij had op één na iedereen die ik sprak plannen om PBP te fietsen. De uitzondering ging Race around the Netherlands doen.
Na Harderwijk was de groep al wat uitgedund en op de knardijk sloeg de groep volledig uit elkaar door de harde zijwind en was het ieder voor zich. Geweldig om te zien hoe schuin iedereen op de fiets zat. Ben zelf niet van het fietspad gewaaid maar hoorde dat niet iedereen dat kan zeggen. Bij de Hajé een drankje lijkend op kikkerdril een saucijzenbroodje op.
Toen er een groepje van de snelle jongens weer verder ging snel aangesloten maar na 2km besloten ze te laten gaan omdat het mij toch te snel ging. Wel 10 meter voor het opdraaien van de dijk een Duitser bijgehaald die gelijk moest laten gaan waardoor ik iets inhield omdat ik geen zin had om de dijk alleen te trotseren en zelfs als ik al het werk zelf zou moeten doen dan kon ik hem alsnog helpen. De eerste helft van de dijk met een grijns van oor tot oor en een gemiddelde van 12 per uur grotendeels op kop gereden.
De tweede helft van de dijk sloeg het weer volledig om met regen die zo'n pijn deed dat ik de neiging had huilend in foetushouding om mijn moeder te roepen maar besloten dat doorfietsen toch handiger was. Opeens zat de Duitser niet meer achter me en zag ik hem in de verte naast zijn fiets staan. Besloten om om te draaien en hem op te halen en te zeggen dat ie beter in beweging kon blijven. Daarna begon het ook nog te hagelen. Ik had het idee dat mijn hele huid van handen en gezicht open lag maar dat bleek mee te vallen. Wel veruit de zwaarste omstandigheden waarin ik ooit in heb gefietst.
Na de dijk was het qua wind natuurlijk niet meer zo zwaar maar mentaal had ik het moeilijk omdat ik het koud had en het nog regende. Als er op dat moment een treinstation was geweest dan was ik sowieso gestopt. Af en toe een tiental meters laten vallen naar de Duitser maar toch steeds weer aangehaakt (Weet niet of dit op eigen kracht was of dat hij inhield, ik vermoed het tweede).
Gelukkig begon daarna het zonnetje te schijnen en met een gangetje van soms 40+ vlogen de kilometers voorbij. De laatste 100km bijna volledig zij aan zij gefietst. In Otterlo alleen een colaatje gehaald maar in Vorden was ik aardig leeg en zijn we een half uur gestopt bij de snackbar ondanks dat het nog maar een klein stukje was.
Uiteindelijk om 22:15 weer terug waardoor ik mooi op tijd was om de laatste trein naar huis te nemen.
Na Harderwijk was de groep al wat uitgedund en op de knardijk sloeg de groep volledig uit elkaar door de harde zijwind en was het ieder voor zich. Geweldig om te zien hoe schuin iedereen op de fiets zat. Ben zelf niet van het fietspad gewaaid maar hoorde dat niet iedereen dat kan zeggen. Bij de Hajé een drankje lijkend op kikkerdril een saucijzenbroodje op.
Toen er een groepje van de snelle jongens weer verder ging snel aangesloten maar na 2km besloten ze te laten gaan omdat het mij toch te snel ging. Wel 10 meter voor het opdraaien van de dijk een Duitser bijgehaald die gelijk moest laten gaan waardoor ik iets inhield omdat ik geen zin had om de dijk alleen te trotseren en zelfs als ik al het werk zelf zou moeten doen dan kon ik hem alsnog helpen. De eerste helft van de dijk met een grijns van oor tot oor en een gemiddelde van 12 per uur grotendeels op kop gereden.
De tweede helft van de dijk sloeg het weer volledig om met regen die zo'n pijn deed dat ik de neiging had huilend in foetushouding om mijn moeder te roepen maar besloten dat doorfietsen toch handiger was. Opeens zat de Duitser niet meer achter me en zag ik hem in de verte naast zijn fiets staan. Besloten om om te draaien en hem op te halen en te zeggen dat ie beter in beweging kon blijven. Daarna begon het ook nog te hagelen. Ik had het idee dat mijn hele huid van handen en gezicht open lag maar dat bleek mee te vallen. Wel veruit de zwaarste omstandigheden waarin ik ooit in heb gefietst.
Na de dijk was het qua wind natuurlijk niet meer zo zwaar maar mentaal had ik het moeilijk omdat ik het koud had en het nog regende. Als er op dat moment een treinstation was geweest dan was ik sowieso gestopt. Af en toe een tiental meters laten vallen naar de Duitser maar toch steeds weer aangehaakt (Weet niet of dit op eigen kracht was of dat hij inhield, ik vermoed het tweede).
Gelukkig begon daarna het zonnetje te schijnen en met een gangetje van soms 40+ vlogen de kilometers voorbij. De laatste 100km bijna volledig zij aan zij gefietst. In Otterlo alleen een colaatje gehaald maar in Vorden was ik aardig leeg en zijn we een half uur gestopt bij de snackbar ondanks dat het nog maar een klein stukje was.
Uiteindelijk om 22:15 weer terug waardoor ik mooi op tijd was om de laatste trein naar huis te nemen.
-
FryskBloed
- Forum-lid
- Berichten: 500
- Lid geworden op: 05 sep 2016 20:22
- Locatie: Groningen
Striemende regen toen in de Flevo inreed, het laatste stukje bij HaJe was het ijskoude hagel; na wat gegeten te hebben eerst nog nat maar aan het einde van de Knardijk droog en het regenpak weer uitgedaan (het was toen ongeveer vier uur).
De Oostvaardersdijk zal me nog lang heugen, hoe verder we kwamen hoe erger het werd. Op een gegeven moment was het niet meer te doen je fiets in bedwang te houden en zijn we gaan lopen, en even later (lumineus idee van Marcel) onderaan de dijk op het gras gaan fietsen. Volgens mywindsock.com hadden we 17.7 m/s oftewel windkracht 8. Wat ik vooral heel zwaar vond was het constante corrigeren om je fiets op het fietspad te houden (de grote stuurtas die ik bij me had hielp ook niet mee); heb de rest van de rit last van m'n bovenarmen, schouders en nek gehad (de rug was weer ok toen we de polder uitkwamen).
Terugweg door de polder nog een flinke bries achter, maar het werd al heel snel minder. Windkracht 5 tegen en dan 3 in de rug, ik heb het liever andersom
Erg tof trouwens dat ze bij de Waldhoorn een aparte (en warme) zaal voor ons hadden (nogal een verschil met een niet nader te noemen pannenkoekentent)
De Oostvaardersdijk zal me nog lang heugen, hoe verder we kwamen hoe erger het werd. Op een gegeven moment was het niet meer te doen je fiets in bedwang te houden en zijn we gaan lopen, en even later (lumineus idee van Marcel) onderaan de dijk op het gras gaan fietsen. Volgens mywindsock.com hadden we 17.7 m/s oftewel windkracht 8. Wat ik vooral heel zwaar vond was het constante corrigeren om je fiets op het fietspad te houden (de grote stuurtas die ik bij me had hielp ook niet mee); heb de rest van de rit last van m'n bovenarmen, schouders en nek gehad (de rug was weer ok toen we de polder uitkwamen).
Terugweg door de polder nog een flinke bries achter, maar het werd al heel snel minder. Windkracht 5 tegen en dan 3 in de rug, ik heb het liever andersom
Erg tof trouwens dat ze bij de Waldhoorn een aparte (en warme) zaal voor ons hadden (nogal een verschil met een niet nader te noemen pannenkoekentent)
Boekelo
10 mar 2019 23:17
Even kort:
Het weer was hels. Harde wind, hagel, regen. Veel rijders zijn van de dijken geblazen. Ik heb verhalen gelezen van bloedlippen, rode putten in de benen van de hagel, huilen om moeder, door het gras rijden omdat dat sneller ging dan lopen op de dijk enz enz. De sterke verhalen zullen nog jaren rondgaan
124 inschrijvingen.
14 DNS (ingeschreven maar niet gestart)
110 rijders daadwerkelijk onderweg
13 DNF
97 Gefinisht (de laatste om 06:45, helaas buiten tijd).
Het weer was hels. Harde wind, hagel, regen. Veel rijders zijn van de dijken geblazen. Ik heb verhalen gelezen van bloedlippen, rode putten in de benen van de hagel, huilen om moeder, door het gras rijden omdat dat sneller ging dan lopen op de dijk enz enz. De sterke verhalen zullen nog jaren rondgaan
124 inschrijvingen.
14 DNS (ingeschreven maar niet gestart)
110 rijders daadwerkelijk onderweg
13 DNF
97 Gefinisht (de laatste om 06:45, helaas buiten tijd).
Ook ik was zaterdag dapper de uitdaging aangegaan Tja, er moeten een aantal brevetten gereden worden voordat ik bij Parijs-Brest-Parijs mag starten. Het was niet koud en we begonnen droog, wat wil je nog meer. De stukken door de bossen bij Vierhouten waren heerlijk met relatief weinig wind. Tot aan de Knardijk heb ik wat goede ruggen opgezocht en het was prima fietsen, zwaar, maar zolang ik me lekker kon verschuilen prima te doen.
Op de Knardijk begon het echte werk. Ook merkte ik dat mijn rem ineens aanliep, Na een stop kwam ik tot de conclusie dat mijn remhoef los zat
Mijn nog nooit gebruikte multitool was hier niet behulpzaam, want de enige inbus die ik nodig had zat er niet op. Met de hand zo goed mogelijk de rem vastgedraaid en los gezet zodat hij niet aanliep. Remmen was toch niet nodig, Het mooie weer was ook op en het begon te regenen. Nog een km of 10 tot de controleplek en ik hoopte dat daar iemand was met een uitgebreidere gereedschapset. Dus toen was ik alleen met de wind.
Na een heerlijk broodje en een kundige reparatie van mijn rem ben ik verder gereden. Er waren al wat hagelbuien gevallen en het leek even wat minder te worden. Samen met Gerard verder gereden. Maar bij de sluis van de Knardijk ging het helemaal fout. Hagel, windstoten, ik kon niet meer zien waar de weg was en kon niet meer op de fiets blijven. In de beschutting van de sluis zijn we gestopt. Leo was daar ook beland. We keken elkaar aan en we dachten waarschijnlijk allemaal dat het belachelijk was om door te rijden. Maar ja, het leek beter te worden en we gingen door. Verstand op nul, blik op oneindig. Ergens op de dijk ben ik toch alleen komen te rijden. Ik had zoveel moeite om op de weg te blijven dat ik alleen veiliger vond dan met anderen. Dan hoefde ik alleen maar op mezelf te letten. Oke, ik kon de mannen ook niet bijhouden, maar had ook niet het gevoel dat het veel scheelde. Doortrappen, rekening houden met onverwachte windstoten. Ik werd gewoon nat van het water van het Markermeer. Zolang je blijft trappen kom je vooruit. En heel langzaam zag ik Almere dichterbij komen.
Wat was ik blij toen ik van de dijk draaide. Ik had volledig verkrampt op de fiets gezeten en alles deed pijn. Daarna ging het even makkelijker, met de wind in de rug, totdat de wind ging liggen
. Inmiddels was ik weer droog, kreeg weer warme handen en voeten en kwam net te laat bij Garderen om nog door het bos te rijden. Blij dat ik dat niet gedaan had, want dat bleek stikdonker. De omleiding over de weg was maar iets langer en met alle hout op de weg bleef het verschrikkelijk goed opletten.
Lekker gegeten onderweg en bij de controle in Otterlo kon ik snel door. Postbank was ook opletten met alle takken op de weg en vreemd fietsen in het donker, normaal zit ik daar overdag en dan is alles toch anders. Na Doesburg zat ik in een dip. Frank en Tonnie kwamen me voorbij en zeiden dat ik aan moest haken. Dat deed ik netjes en heeft ervoor gezorgd dat ik toch wat sneller door bleef rijden. In Vorden nog een kroeg opgezocht en energie en doorzettingsvermogen gezocht voor de laatste 45km. Het was inmiddels rond half 12. Even na half 2 was ik terug in Boekelo.
Achteraf was het leuk, alleen heb ik nog spierpijn in mijn armen, nek en schouders en ben jaloers op mensen die minstens de dubbele snelheid konden rijden langs het Markermeer. Maar hé, ik heb de dubbele tijd van die heerlijke wind mogen genieten. Heb nog wat training te doen
Tja, er moeten een aantal brevetten gereden worden voordat ik bij Parijs-Brest-Parijs mag starten. Het was niet koud en we begonnen droog, wat wil je nog meer. De stukken door de bossen bij Vierhouten waren heerlijk met relatief weinig wind. Tot aan de Knardijk heb ik wat goede ruggen opgezocht en het was prima fietsen, zwaar, maar zolang ik me lekker kon verschuilen prima te doen. Op de Knardijk begon het echte werk. Ook merkte ik dat mijn rem ineens aanliep, Na een stop kwam ik tot de conclusie dat mijn remhoef los zat
Mijn nog nooit gebruikte multitool was hier niet behulpzaam, want de enige inbus die ik nodig had zat er niet op. Met de hand zo goed mogelijk de rem vastgedraaid en los gezet zodat hij niet aanliep. Remmen was toch niet nodig, Het mooie weer was ook op en het begon te regenen. Nog een km of 10 tot de controleplek en ik hoopte dat daar iemand was met een uitgebreidere gereedschapset. Dus toen was ik alleen met de wind. Na een heerlijk broodje en een kundige reparatie van mijn rem ben ik verder gereden. Er waren al wat hagelbuien gevallen en het leek even wat minder te worden. Samen met Gerard verder gereden. Maar bij de sluis van de Knardijk ging het helemaal fout. Hagel, windstoten, ik kon niet meer zien waar de weg was en kon niet meer op de fiets blijven. In de beschutting van de sluis zijn we gestopt. Leo was daar ook beland. We keken elkaar aan en we dachten waarschijnlijk allemaal dat het belachelijk was om door te rijden. Maar ja, het leek beter te worden en we gingen door. Verstand op nul, blik op oneindig. Ergens op de dijk ben ik toch alleen komen te rijden. Ik had zoveel moeite om op de weg te blijven dat ik alleen veiliger vond dan met anderen. Dan hoefde ik alleen maar op mezelf te letten. Oke, ik kon de mannen ook niet bijhouden, maar had ook niet het gevoel dat het veel scheelde. Doortrappen, rekening houden met onverwachte windstoten. Ik werd gewoon nat van het water van het Markermeer. Zolang je blijft trappen kom je vooruit. En heel langzaam zag ik Almere dichterbij komen.
Wat was ik blij toen ik van de dijk draaide. Ik had volledig verkrampt op de fiets gezeten en alles deed pijn. Daarna ging het even makkelijker, met de wind in de rug, totdat de wind ging liggen
. Inmiddels was ik weer droog, kreeg weer warme handen en voeten en kwam net te laat bij Garderen om nog door het bos te rijden. Blij dat ik dat niet gedaan had, want dat bleek stikdonker. De omleiding over de weg was maar iets langer en met alle hout op de weg bleef het verschrikkelijk goed opletten.Lekker gegeten onderweg en bij de controle in Otterlo kon ik snel door. Postbank was ook opletten met alle takken op de weg en vreemd fietsen in het donker, normaal zit ik daar overdag en dan is alles toch anders. Na Doesburg zat ik in een dip. Frank en Tonnie kwamen me voorbij en zeiden dat ik aan moest haken. Dat deed ik netjes en heeft ervoor gezorgd dat ik toch wat sneller door bleef rijden. In Vorden nog een kroeg opgezocht en energie en doorzettingsvermogen gezocht voor de laatste 45km. Het was inmiddels rond half 12. Even na half 2 was ik terug in Boekelo.
Achteraf was het leuk, alleen heb ik nog spierpijn in mijn armen, nek en schouders en ben jaloers op mensen die minstens de dubbele snelheid konden rijden langs het Markermeer. Maar hé, ik heb de dubbele tijd van die heerlijke wind mogen genieten. Heb nog wat training te doen
Parijs-Brest-Parijs 2023 
Ik heb ook een verslag geschreven wat je kunt lezen op https://toerkanjer.blogspot.com/2019/03 ... -wind.html
Ook met een velomobiel is deze wind niet leuk. Al heb ik er waarschijnlijk wel net iets meer profijt van gehad. Het mogelijk op zijn kant gaan vreet enorm veel energie.
Ook met een velomobiel is deze wind niet leuk. Al heb ik er waarschijnlijk wel net iets meer profijt van gehad. Het mogelijk op zijn kant gaan vreet enorm veel energie.
nijkie
11 mar 2019 21:01
Wat een verhaal zegmonique70 schreef: ↑11 mar 2019 12:36 Ook ik was zaterdag dapper de uitdaging aangegaan
Op de Knardijk begon het echte werk. Ook merkte ik dat mijn rem ineens aanliep, Na een stop kwam ik tot de conclusie dat mijn remhoef los zat
Na een heerlijk broodje en een kundige reparatie van mijn rem ben ik verder gereden. Er waren al wat hagelbuien gevallen en het leek even wat minder te worden. Samen met Gerard verder gereden. Maar bij de sluis van de Knardijk ging het helemaal fout. Hagel, windstoten, ik kon niet meer zien waar de weg was en kon niet meer op de fiets blijven. In de beschutting van de sluis zijn we gestopt. Leo was daar ook beland. We keken elkaar aan en we dachten waarschijnlijk allemaal dat het belachelijk was om door te rijden. Maar ja, het leek beter te worden en we gingen door. Verstand op nul, blik op oneindig. Ergens op de dijk ben ik toch alleen komen te rijden. Ik had zoveel moeite om op de weg te blijven dat ik alleen veiliger vond dan met anderen. Dan hoefde ik alleen maar op mezelf te letten. Oke, ik kon de mannen ook niet bijhouden, maar had ook niet het gevoel dat het veel scheelde. Doortrappen, rekening houden met onverwachte windstoten. Ik werd gewoon nat van het water van het Markermeer. Zolang je blijft trappen kom je vooruit. En heel langzaam zag ik Almere dichterbij komen.
Wat was ik blij toen ik van de dijk draaide. Ik had volledig verkrampt op de fiets gezeten en alles deed pijn. Daarna ging het even makkelijker, met de wind in de rug, totdat de wind ging liggen
Lekker gegeten onderweg en bij de controle in Otterlo kon ik snel door. Postbank was ook opletten met alle takken op de weg en vreemd fietsen in het donker, normaal zit ik daar overdag en dan is alles toch anders. Na Doesburg zat ik in een dip. Frank en Tonnie kwamen me voorbij en zeiden dat ik aan moest haken. Dat deed ik netjes en heeft ervoor gezorgd dat ik toch wat sneller door bleef rijden. In Vorden nog een kroeg opgezocht en energie en doorzettingsvermogen gezocht voor de laatste 45km. Het was inmiddels rond half 12. Even na half 2 was ik terug in Boekelo.
Achteraf was het leuk, alleen heb ik nog spierpijn in mijn armen, nek en schouders en ben jaloers op mensen die minstens de dubbele snelheid konden rijden langs het Markermeer. Maar hé, ik heb de dubbele tijd van die heerlijke wind mogen genieten. Heb nog wat training te doen
hoe laat ben je gestart? En om 01:30 uur in de nacht was je retour en toen nog naar huis rijden met de auto?Respect in het kwadraat.
Sensa GF White edition.
Canyon cf sl8.
Canyon cf sl8.