Bedoel je hiermee dat je bezig bent om te bepalen hoe lang een product mee mag gaan zodat ie niet meer functioneertOh ja, ik ben product manager voor interne bedrijfsapplicaties meest voor product life cycle management.
?Het beroep achter de fietser
Ja bij ons zijn er verschillende op een racer.Carjans schreef: ↑21 apr 2019 19:34Maar toch ook nog op een racert?
Ik vind het geweldig al deze fietsers met hun beroepen.........en of het nou putje schepper of iets anders moois is....................zolang men met plezier zijn ding doet...................dan is het toch?...............
En je zal vast wel mooie verhalen hebben als vuilnisman
Vroeger was het een mooi beroep met bepaalde uitspattingen haha
Jammer genoeg gaat de charme van het beroep kapot door de verzuring in de maatschappij.
chrissiewizzie schreef: ↑21 apr 2019 19:36 Misschien zo nu en dan nog een mooi fietsje aan de kant van de weg!
Meer oude lelijke wrakken Chrissie hihi.
-
Enzzo
- Forum-lid HC
- Berichten: 8687
- Lid geworden op: 18 jul 2018 11:21
- Locatie: Frankrijk, Spanje, Italie
Enzzo
26 apr 2019 18:18
(ook) Ik ben er eentje van vele ambachten en ongelukken. En vooral vele woonplaatsen en landen. Maar in een notendop: meubelmaker, Docent (HBO en MBO kunst, ambacht en design) Professioneel kok, horeca ondernemer (Spaans en Italiaans catering) vertaler, schrijver/maker/vertaler van kookboeken (incl. vormgeving en fotografie)
Sommige van bovenstaande gelijktijdig en sommige opeenvolgend.
Tegenwoordig vanwege medische noodzaak alleen nog de kookboeken en daarnaast een eigen truffelplantage en nog wat kleinschalige productie van charcuterie van lokaal geschoten wild met zelf gekweekte kruiden en andere smaakmakers.
Europees staatsburger zonder vaste woonplaats (Italië, Spanje Frankrijk soms België en zo min mogelijk Nederland)
Fietsen doe ik tussendoor koers volg en kijk ik altijd en overal!
Sommige van bovenstaande gelijktijdig en sommige opeenvolgend.
Tegenwoordig vanwege medische noodzaak alleen nog de kookboeken en daarnaast een eigen truffelplantage en nog wat kleinschalige productie van charcuterie van lokaal geschoten wild met zelf gekweekte kruiden en andere smaakmakers.
Europees staatsburger zonder vaste woonplaats (Italië, Spanje Frankrijk soms België en zo min mogelijk Nederland)
Fietsen doe ik tussendoor
koers volg en kijk ik altijd en overal!Nijdig over 't stuur Van uwen driewieler gebogen Ge waart nog kind
Ge ving nog nie veel wind
Ge ving nog nie veel wind
fred404
26 apr 2019 18:50
Leuk! Na eerst analytische chemie en milieukunde gestudeerd te hebben en een poosje op een research lab bij AKZO gewerkt te hebben, ben ik als productmanager gevaarlijke afvalstoffen al weer 27 jaar werkzaam bij een mondiaal bedrijf wat zich profileert in de circulaire economie. En met veel plezier!
Leuk om alles zo te lezen.
Hier een afgestudeerd grafisch vormgever! Na een baan als DTP'er voor een grote hotelketen ben ik bij een groot reclamebureau in Amsterdam beland. Helaas werd daar mijn contract niet verlengd door de economische crisis.
Tegenwoordig als postbode aan de slag voor constant inkomen met hier en daar een grafische klus ernaast.
Waar ik in het begin niet veel moest hebben van het niet-zo-flitsende imago van postbode, is dat gelukkig tegenwoordig wel anders. Ik ben iedere dag buiten, ik wandel iedere dag zo'n 10 km, ik fiets iedere dag zo'n 30km. Daarnaast is het heerlijk zelfstandig en flexibel werk. Kleine bijkomstigheid: onze dochter van 5 weet welk beroep papa heeft. Er zijn klasgenootjes die geen flauw benul hebben welk werk papa doet. Dan prijs ik mij toch ook wel gelukkig.
Iemand zei ooit tegen mij: 'Het lijkt mij heerlijk! Geld verdienen met buiten zijn en bewegen. Ik zit iedere dag binnen.' Hmmm...tsja, als je het zo bekijkt... met -10 en sneeuw tot je enkels. Heerlijk. Maar je bent wel buiten.
Hier een afgestudeerd grafisch vormgever! Na een baan als DTP'er voor een grote hotelketen ben ik bij een groot reclamebureau in Amsterdam beland. Helaas werd daar mijn contract niet verlengd door de economische crisis.
Tegenwoordig als postbode aan de slag voor constant inkomen met hier en daar een grafische klus ernaast.
Waar ik in het begin niet veel moest hebben van het niet-zo-flitsende imago van postbode, is dat gelukkig tegenwoordig wel anders. Ik ben iedere dag buiten, ik wandel iedere dag zo'n 10 km, ik fiets iedere dag zo'n 30km. Daarnaast is het heerlijk zelfstandig en flexibel werk. Kleine bijkomstigheid: onze dochter van 5 weet welk beroep papa heeft. Er zijn klasgenootjes die geen flauw benul hebben welk werk papa doet. Dan prijs ik mij toch ook wel gelukkig.
Iemand zei ooit tegen mij: 'Het lijkt mij heerlijk! Geld verdienen met buiten zijn en bewegen. Ik zit iedere dag binnen.' Hmmm...tsja, als je het zo bekijkt... met -10 en sneeuw tot je enkels. Heerlijk. Maar je bent wel buiten.
WiND - 56 - / Waltly - Expedition Overlander
arepol
26 apr 2019 22:25
Mooi topic, leuke verhalen om te lezen.
Heb zelf van mijn hobby een soort van mijn werk kunnen maken: product developer bij Shimano (PRO)
Dus feitelijk de hele dag met fietsen bezig
Fijne werkgever ook, met enige mate van flexibiliteit is er nog voldoende ruimte om fatsoenlijk te kunnen trainen en te koersen. Wordt wederzijds gewaardeerd (producten testen is ook nodig).
Heb zelf van mijn hobby een soort van mijn werk kunnen maken: product developer bij Shimano (PRO)
Dus feitelijk de hele dag met fietsen bezig
Fijne werkgever ook, met enige mate van flexibiliteit is er nog voldoende ruimte om fatsoenlijk te kunnen trainen en te koersen. Wordt wederzijds gewaardeerd (producten testen is ook nodig).
Carjans
27 apr 2019 19:49
Oh wow..............dat ook een hele mooie...........van hobby je werk gemaaktarepol schreef: ↑26 apr 2019 22:25 Mooi topic, leuke verhalen om te lezen.
Heb zelf van mijn hobby een soort van mijn werk kunnen maken: product developer bij Shimano (PRO)
Dus feitelijk de hele dag met fietsen bezig
Fijne werkgever ook, met enige mate van flexibiliteit is er nog voldoende ruimte om fatsoenlijk te kunnen trainen en te koersen. Wordt wederzijds gewaardeerd (producten testen is ook nodig).
-
i-mac
Op 16 jarige leeftijd gestopt met school. Toen kon dat nog in België. Mocht ik het kunnen opnieuw doen, dan zou ik verder gestudeerd hebben. Maar goed, in het leven draait het soms anders uit.
Het eerste jaar was geen succes, want werkloos. Maar toen kreeg ik een job te pakken bij een overheidsdienst, meer bepaald bij een groendienst. En dat beviel me wel. Vooral omdat veel taken in de binnenstad van het mooie Brugge plaats vonden, en je veel voldoening kreeg voor je werk.
Maar toen viel er een brief in de bus, en mocht ik mijn land gaan verdedigen. 8 maanden lang dienstplicht. eerst een maand opleiding (lees = discipline leren) te Turnhout, nadien nog 7 maanden te Westhoven (Keulen). Al bij al geen slechte periode, maar het was toch niet direct mijn ding. Maar, ik leerde er wel sporten. En dat alleen al is positief.
Eenmaal terug in België, kon ik terug werk gaan zoeken. En ik mocht in januari 1984 van start in een groot ziekenhuis te Brugge. Eerst als brancardier (intern patiëntenvervoer). Leuke afwisselende job, patiënt A moet naar dokter B. Altijd contact met mensen, wat ik heel erg aangenaam vond. Zo heb ik die periode een zekere Greg(orius) Lemond mogen transporteren. Een hele vriendelijke gast, die zeer veel respect toonde voor ons.
Maar goed, na wat strubbelingen met een diensthoofd, werd ik weggestuurd (verbannen) naar de spoedgevallendienst. Blijkbaar had (heeft) deze dienst een beetje de naam van koppige mensen, en daar zou ik op mijn plaats zitten. En zo geschiedde.
In het begin deed ik daar ook patiëntentransport, maar de job van dispatching, die kreeg van vroeg af aan mijn interesse. Na verloop van tijd mocht ik dat eens proberen, onder supervisie van een collega. En na een hele tijd, mocht ik ,dat eens alleen doen. Met succes, want ik heb sindsdien geen andere job meer gedaan. Meer zelfs, ik heb mee helpen bouwen aan de moderne versie van de spoedgevallendienst. De PC deed zijn intrede, en ik was meteen gebeten om de intrede ervan te laten slagen (niet alleen natuurlijk). En zo mocht ik beetje bij beetje de dispatching naar een hoger niveau brengen. En ik best eigenlijk best fier op wat ik voor mekaar kreeg. Ik heb het ook niet op een presenteerblaadje gekregen. Mijn toen ouder collega's voelden niets voor de PC (voorzichtig uitgedrukt).
Intussen werk ik 35 jaar op spoed, en werk ik als enige man aan de dispatching. Mijn 7 vrouwelijke collega's heb ik allemaal de taak aangeleerd. En dat verliep niet altijd zonder slag of stoot
Wat houdt de job in? Ik stuur er op vraag van dienst 112 MUG teams uit (medische urgentie groep). Wij hebben hiervoor één snelle interventiewagen, een ambulance (met verpleegkundige en arts) en een (eigen) heli. De enige heli in Vlaanderen, zonder hulp van de overheid. We vliegen soms ook naar Zeeuws-Vlaanderen en zelfs Walcheren.
Alle interne transporten regelen we aan de centrale. Alle telefoongesprekken van en voor spoed, komen via ons. Wij sturen de lijn door aan de juiste persoon. Wij hebben een eigen programma waar we alle wachtdoende diensten ingeven. Dat is een hele karwei, maar onmisbaar voor de werking van het ziekenhuis. Dagelijks worden deze wachten gecontroleerd (meerdere keren per dag zelfs). Alle wijzigingen gaan ook direct in het systeem. Wij roepen ook het personeel op voor dringende operaties (buiten de diensturen). Ook andere diensten worden door ons opgeroepen voor allerhande calamiteiten.
In geval de heli wordt opgeroepen, is het onze taak het team de juiste coördinaten door te geven. Dus staan we hiervoor in nauw contact met de piloot. En laat het fietsen me hier veel helpen. Ik ken redelijk goed mijn weg in de ruime omgeving, en kan hierdoor behoorlijk vlot uitleggen waar ze heen moeten. Idem als dit met de MUG wagen en/of ambulance is.
Ik werk in een 3 ploegen systeem, waardoor ik veel tijd kan vrijmaken om te fietsen. En ik heb het geluk dat mijn jongere collega's graag nachtdiensten werken (ik niet). De laatste 5 jaar geen nacht meer gewerkt daardoor. We komen behoorlijk goed overeen op dat vlak.
Na 35 jaar, ga ik nog steeds met veel plezier gaan werken. Ook al krijgen we soms met hele moeilijke momenten te maken. Maar dan is een ritje met de fiets net goed. Kan ik mijn gedachten goed op een rijtje zetten. Maar gelukkig is dat maar een fractie van ons werk. Ik probeer het allemaal positief te bekijken.
Het eerste jaar was geen succes, want werkloos. Maar toen kreeg ik een job te pakken bij een overheidsdienst, meer bepaald bij een groendienst. En dat beviel me wel. Vooral omdat veel taken in de binnenstad van het mooie Brugge plaats vonden, en je veel voldoening kreeg voor je werk.
Maar toen viel er een brief in de bus, en mocht ik mijn land gaan verdedigen. 8 maanden lang dienstplicht. eerst een maand opleiding (lees = discipline leren) te Turnhout, nadien nog 7 maanden te Westhoven (Keulen). Al bij al geen slechte periode, maar het was toch niet direct mijn ding. Maar, ik leerde er wel sporten. En dat alleen al is positief.
Eenmaal terug in België, kon ik terug werk gaan zoeken. En ik mocht in januari 1984 van start in een groot ziekenhuis te Brugge. Eerst als brancardier (intern patiëntenvervoer). Leuke afwisselende job, patiënt A moet naar dokter B. Altijd contact met mensen, wat ik heel erg aangenaam vond. Zo heb ik die periode een zekere Greg(orius) Lemond mogen transporteren. Een hele vriendelijke gast, die zeer veel respect toonde voor ons.
Maar goed, na wat strubbelingen met een diensthoofd, werd ik weggestuurd (verbannen) naar de spoedgevallendienst. Blijkbaar had (heeft) deze dienst een beetje de naam van koppige mensen, en daar zou ik op mijn plaats zitten. En zo geschiedde.
In het begin deed ik daar ook patiëntentransport, maar de job van dispatching, die kreeg van vroeg af aan mijn interesse. Na verloop van tijd mocht ik dat eens proberen, onder supervisie van een collega. En na een hele tijd, mocht ik ,dat eens alleen doen. Met succes, want ik heb sindsdien geen andere job meer gedaan. Meer zelfs, ik heb mee helpen bouwen aan de moderne versie van de spoedgevallendienst. De PC deed zijn intrede, en ik was meteen gebeten om de intrede ervan te laten slagen (niet alleen natuurlijk). En zo mocht ik beetje bij beetje de dispatching naar een hoger niveau brengen. En ik best eigenlijk best fier op wat ik voor mekaar kreeg. Ik heb het ook niet op een presenteerblaadje gekregen. Mijn toen ouder collega's voelden niets voor de PC (voorzichtig uitgedrukt).
Intussen werk ik 35 jaar op spoed, en werk ik als enige man aan de dispatching. Mijn 7 vrouwelijke collega's heb ik allemaal de taak aangeleerd. En dat verliep niet altijd zonder slag of stoot
Wat houdt de job in? Ik stuur er op vraag van dienst 112 MUG teams uit (medische urgentie groep). Wij hebben hiervoor één snelle interventiewagen, een ambulance (met verpleegkundige en arts) en een (eigen) heli. De enige heli in Vlaanderen, zonder hulp van de overheid. We vliegen soms ook naar Zeeuws-Vlaanderen en zelfs Walcheren.
Alle interne transporten regelen we aan de centrale. Alle telefoongesprekken van en voor spoed, komen via ons. Wij sturen de lijn door aan de juiste persoon. Wij hebben een eigen programma waar we alle wachtdoende diensten ingeven. Dat is een hele karwei, maar onmisbaar voor de werking van het ziekenhuis. Dagelijks worden deze wachten gecontroleerd (meerdere keren per dag zelfs). Alle wijzigingen gaan ook direct in het systeem. Wij roepen ook het personeel op voor dringende operaties (buiten de diensturen). Ook andere diensten worden door ons opgeroepen voor allerhande calamiteiten.
In geval de heli wordt opgeroepen, is het onze taak het team de juiste coördinaten door te geven. Dus staan we hiervoor in nauw contact met de piloot. En laat het fietsen me hier veel helpen. Ik ken redelijk goed mijn weg in de ruime omgeving, en kan hierdoor behoorlijk vlot uitleggen waar ze heen moeten. Idem als dit met de MUG wagen en/of ambulance is.
Ik werk in een 3 ploegen systeem, waardoor ik veel tijd kan vrijmaken om te fietsen. En ik heb het geluk dat mijn jongere collega's graag nachtdiensten werken (ik niet). De laatste 5 jaar geen nacht meer gewerkt daardoor. We komen behoorlijk goed overeen op dat vlak.
Na 35 jaar, ga ik nog steeds met veel plezier gaan werken. Ook al krijgen we soms met hele moeilijke momenten te maken. Maar dan is een ritje met de fiets net goed. Kan ik mijn gedachten goed op een rijtje zetten. Maar gelukkig is dat maar een fractie van ons werk. Ik probeer het allemaal positief te bekijken.
-
i-mac
Ik krijg een adres. Aangezien bepaalde straatnamen op diverse plaatsen voorkomen, is het van groot belang dat ik de juiste GPS coördinaten kan doorsturen naar de piloot. het systeem van adressen is niet zo goed als in Nederland.